ตอนที่ 17 ขายเลือด

เธอหันร่างเลี่ยงทางเดินที่ต้นไม้เรียงราย ไม่ต้องการที่จะ ฟังเพลงที่ระคายหูเธออีกต่อไป

เธอสอนพิเศษไปสองบ้าน ในตอนที่เธอกลับมา เพ็ญนีติ์ เหนื่อยจนแทบกระอักเป็นสายเลือด คนอื่นที่อกหักเขายังมี เวลาไปโอดครวญไปโศกเศร้า แต่เธอไม่มีเวลาที่จะทำแบบ นั้น เธอต้องทํางานหาเงิน เธอต้องการคืนเงินก้อนห้าหมื่นที่ ปัทมาได้ติดไว้

แม้กระทั่งคุณสมบัติที่จะเสียใจเธอยังไม่มี

โชคดี ในที่สุดวันนี้ข่าวคราวที่เธอรอคอยนั้นค่อนข้างจะ เป็นเรื่องดี ลูกพี่ลูกน้องของฝ้ายบอกว่าที่คลับยังต้องการ พนักงานเชียร์เบียร์

ต้องไปสิ นี่เป็นทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอน นี้ ว่ากันว่างานดังกล่าวเงินสูงมากและก็ได้เงินเร็วมาก เพียง แต่ว่ามักจะโดนลูกค้าลวนลามบ่อย ดังนั้นเธอจึงไม่เคยไป แต่ตอนนี้เธอไม่แคร์แล้ว

หลังจากที่อาบน้ำและเอนกายนอนลง ค่าตอบแทน แรงงานแท้จริงนั้นเป็นมากกว่าเงิน นั่นคือการนอนหลับที่ แสนสุดจะสบาย เมื่อหัวถึงหมอนเธอก็หลับเลยทันที

ในตอนเช้า ภายในหอพักเพิ่งจะมีประสบการณ์ระทึกใจ

เพื่อนร่วมหอต่างไปเข้าชั้นเรียนกันหมด หลังจากที่เพ็ญนีตี้ผู้ตื่นสายได้อาบน้ำเสร็จก็เดินเขยกไปโรงพยาบาลด้วยขา ข้างเดียว

เลือด 300 ซีซี ในตอนที่เธอมองดูเลือดสีแดงขันที่เต็มอยู่ ในถุงใส ภายในใจของเธอเยือกเย็น เหมือนกับว่าเลือดใน ถุงนั่นไม่ใช่เลือดของเธอ แต่เป็นแค่ของเหลวอย่างหนึ่ง

เมื่ออกมาจากโรงพยาบาล เพ็ญนีติ์ได้ไปที่สวนสาธารณะ เธอนั่งอาบแดดอยู่ใต้ต้นปาล์ม ขาของเธอมันจะดีกว่านี้ถ้า เธอเดินให้น้อยลง ฝ้ายพูดถูก เธอต้องเรียนรู้ที่จะถนอม ตนเอง

เธอนั่งอย่างนั้นอยู่เกือบทั้งวัน ซื้อแค่หมั่นโถวมาทานแค่ หนึ่งลูก แต่กลับรู้สึกถึงหอมหวาน ในความเป็นจริง คนเรา แค่รู้จักพอเพียงก็สามารถที่จะมีความสุขแล้ว ถ้าหากไม่มี ปัทมา ไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจะเป็นเด็กสาวที่ต้องระหกระ เห็นอยู่ตามท้องถนนก็เป็นได้

ในตอนที่ต้องไปพบครั้งแรกนั้นเป็นอะไรที่ยากมาก ใน ที่สุดก็รอจนกระทั่งฟ้าใกล้มืด เธอจึงลุกขึ้นเพื่อไปยังจุด หมายของเธอ คลับอาโน่

คลับเพิ่งเริ่มเปิดทำการ เลยยังไม่มีลูกค้าสักราย

“คุณคือ…..เธอเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกาย สีสันสดใสและทันสมัยพร้อมกับกวาดตามองเธอขึ้นลง

“อ่า ฉันคือเพ็ญนีติ์ค่ะ”
“เธอคือเพ็ญนีตี้นี่เอง เข้ามาเร็ว”

หญิงสาวนำเธอไปนั่งที่ชุดโซฟามุมหนึ่งของบาร์ เธอโบก ไม้โบกมืออยู่สักพัก หลังจากนนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟส่งถาด มา หญิงสาวยิ้มและถามกับเธอ “รับชาหรือกาแฟ?”

“กาแฟไม่ใส่น้ำตาล ขอบคุณค่ะ” จู่ๆเธอก็อยากจะลองชิม รสชาติอันขมปว่า รสชาติดั้งเดิมจึงจะเป็นรสกาแฟที่แท้จริง

“ไม่ต้องเกรงใจนะ เรียกฉันว่าพี่แดงก็ได้ แล้วเกิดอะไรขึ้น กับขาของเธอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีไม่ทันระวังก็เลยตกบันไดลงมาบาดเจ็บ เป็นแค่แผลภายนอกค่ะพี่ วันสองวันก็หายดีแล้ว” เธอยิ้ม แย้มและพูดถึงขาของเธอราวกับว่าไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ ทว่าตอนที่พูดขาเธอนั้นก็ยังคงเจ็บอยู่

“งั้นก็ดี เธอต้องการมาทำเชียร์เบียร์ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“ดูรูปร่างเธอก็ไม่เลว แต่ว่า พวกเราทำธุรกิจสายนี้เธอก็คง รู้ ต้องรับมือกับลูกค้ามากมายหลายประเภท บางครั้งก็ยากที่ จะหลีกเลี่ยง

“เข้าใจค่ะ ฉันไม่ถือสา” พร้อมกับยิ้มขื่น เธอรู้อยู่แล้วแล้ว และถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอรู้มาก่อน เธอก็คงมาทำงานที่ นี่ไปตั้งนานแล้วล่ะ
“ในเมื่อเธอเข้าใจดีแล้ว งั้นอีกสองวันเธอก็มาเริ่มงาน แล้วกัน ถึงตอนนั้นขาเธอก็คงจะหายดีแล้ว เดินเหินก็คงจะ สะดวก ถ้าไม่อย่างนั้นขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิมมันจะไม่

เธอรู้ความหมายของพี่แดง จึงมองพี่แดงอย่างตรงไปตรง มา แล้วกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงิน ดัง นั้นฉันจึงอยากเริ่มงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พี่แดงอ ลุ่มอล่วยให้หน่อยนะคะ”