ตอนที่ 15 เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่ม

เพ็ญนีติ์นั่งอยู่บนรถ สายตามองรถที่กำลังเลี้ยวไป เธอจึง ปล่อยมือถยนต์ออก หลังจากนั้นจึกบอกกับคนขับว่า “จอด รถที่ด้านหน้านี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“เพ็ญนีติ์ คุณจะทำอะไร?

“ฉันต้องการให้คณลงจากรถ”

“ผมไม่ลง” ดวงตาอันหล่อเหลามองมายังเธอ ถ้าหาก เปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นคงใจเต้นโครมครามไปแล้ว ว่ากัน ตามจริง ภยนต์หล่ออย่างกับทะลุออกมาจากภาพวาด

“คุณไม่ลง ฉันลง” เธอเคลื่อนตัวไปยังประตูรถ ท่าทาง พร้อมที่จะลงจากรถ

“เพ็ญนีติ์ ขาของคุณเลือดออกแล้ว” เมื่อเพ็ญนีติ์ขยับตัว ในที่สุดภยนต์จึงเห็นเลือดที่ไหลออกมา เขายื่นมือไปรั้ง เธอ

“อย่ามายุ่งกับฉัน” เธอสะบัดมือออก สองวันมานี้เป็นคราว เคราะห์ของเธอจริงๆ นึกไม่ถึงว่าโชคชะตาจะพาให้เธอมา พบกับปุริมอีก

“เพ็ญนิติ์ อย่ามองผมเป็นศัตรู ผมพูดแล้วว่าขอเวลาสัก สองวันผมจะคืนเงินห้าหมื่นนั่นให้คุณ เรื่องนี้ พ่อของผมเขา ทําเกินไปจริงๆ”
ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินหรอก เธอไม่ชอบผู้ชายแบบเขาต่าง หาก ในเมื่อไม่ชอบ งั้นก็อย่าได้เหลือช่องว่างให้เขา “ฉันไม่ ขอบคุณ ดังนั้นจึงขอให้คุณลงจากรถ” ถึงแม้ว่าเขาจะเป็น คนดี แต่เธอจําเป็นจะต้องร้าย เมื่อกดที่ประตูมือได้ เพ็ญนีติ์ ก็ผลักประตูรถออกแล้วหลังจากนั้นลมก็พัดเข้ามาภายในรถ

คนขับรถตกใจ รีบเบรกกระทันหัน รถจึงได้หยุดลง

“ลงไป” เธอกล่าวด้วยเสียงเย็นชา ต้องการให้ภยนต์ลงไป จากรถ และเมื่อคิดถึงคำพูดประหลาดๆของผลดาเธอก็รู้สึก โกรธ ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้อยากจะมีความเกี่ยวข้องอะไร กับภยนต์อยู่แล้ว ทำไมเธอเธอจำเป็นจะต้องทนแบกรับกับ คำร่ำลือที่เกินจริงด้วยล่ะ

ภยนต์ถอนหายใจอย่างจนปัญญา หลังจากนั้นจึงกล่าว ด้วยเสียงอันเบา “เพ็ญนต์ เธอก็ดูแลตัวเองด้วย ผมไปล่ะ”

“คุณผู้หญิง ต้องการไปโรงพยาบาลไหนครับ?”

เพ็ญนีตี้มองออกไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ตอบกับคน ขับด้วยเสียงอันเบา “มหาวิทยาลัยดรัลค่ะ มันเป็นแค่อาการ บาดเจ็บเล็กน้อย เธอจึงไม่อยากไปโรงพยาบาล ตอนนี้เธอ ขาดแคลนเงิน เรื่องเงินห้าหมื่นที่ปัทมาเอามา เธอพูดไว้ว่า ยังไงก็ต้องหาทางคืนเงินญาณินท์ กลัวว่าเธอจะต้องขาย เลือดถึงจะมีปัญญาคืนเงินได้

หลังจากสอนพิเศษในตอนเย็น เธอต้องการคิดหางาน พิเศษเพิ่ม และก็ต้องเหมาะสมกับตารางเข้าเรียนของเธอด้วย

คนขับแท็กซี่นั้นเหลือบมองเธอ “คุณผู้หญิง ขาของคุณ บาดเจ็บแล้วจะไม่ไปโรงพยาบาลได้ไง ผมจะไปส่งคุณที่ โรงพยาบาลแล้วกัน”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ ยังดีกว่าปุริมเสียอีก ชายคนนั้นชนเธอแล้วไม่เพียงแต่ไม่ ขอโทษ แถมยังมาพูดว่าเธอนั้นยั่วยวนเขา พอคิดแล้วก็น่า โมโห

“สาวน้อย มันเป็นเรื่องปกติที่คู่หนุ่มสาวมักจะทะเลาะกัน ดู เหมือนว่าแฟนหนุ่มเขาจะกังวลเรื่องคุณจริงๆ ในตอนที่ผม เพิ่งจะขับรถออกมา เขายังมองตามรถมาเลย

เธอรู้ สี่ปีแล้ว ภยนต์ตามจีบเธอมาได้สี่ปีแล้ว

เธอสายศีรษะ “แต่ฉันไม่ชอบเขาค่ะ”

“อ่อ” เสียงที่อ้างว้างของเธอทำให้คนขับแท็กซี่ไม่ได้ พูดอะไรอีก ได้แต่นําเธอมาส่งที่มหาวิทยาลัยดรัล

เมื่อลงจากรถ เพ็ญนีติ์มุ่งไปยังหอพักด้วยการเขยกขาข้าง เดียว เลือดที่ขานั้นหยุดไหลแล้ว เธอคิดว่ามันไม่ได้สำคัญ อะไร และก็ไม่ได้สนใจสายตาของผู้อื่น ใครอยากจะพูด อะไรก็พูดไป แค่หวังว่าเธอจะไม่ต้องเห็นก็พอ เธอก็เป็นเธอ ส่วนคนอื่นจะพูดอย่างไรก็เป็นเรื่องของคนอื่น
ด้านหน้านั้นเป็นถนนสายเล็กๆที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ ทอดผ่านไปยังหอพัก ในอดีตเธอเคยเดินผ่านถนนเส้นนี้ ด้วยกันกับจำรูญมานับครั้งไม่ถ้วน ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความ ฝันอันงดงามมากมาย แต่ทว่าตอนนี้ ความฝันของเธอได้ มลายหาย เพราะผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนของเธออีกต่อไป

พวกเขาเลิกกัน และคาดไม่ถึงว่าเขาให้เงินที่เรียกว่าค่า เลิกรากับเธอ ราวกับว่าหวาดกลัวว่าเธอจะเข้ามาพัวพันกับ เขาอีก

ความเจ็บได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งขา เพ็ญนีติ์ทนเขยกขาไม่ ไหวจึงนั่งลงบนสนามหญ้าริมทาง