ตอนที่ 10 เป็นคนที่ผิด

รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้น ในตอนที่ปุริมนั่งลง เธอก็ฉีกเช็ค ในมือของเธอนั้นออกเป็นชิ้นๆ “คุณปุริม มีเงินแล้วคิดว่ามัน ยอดเยี่ยมมกนักหรือไงคะ? ไปตายซะ” หลังจากนั้นเธอเอา เศษกระดาษเช็คที่เป็นชิ้นๆในมือของเธอปาใส่หน้าของเขา

ที่ประตูมีเสียงเคาะดังขึ้น ปุริมไม่สนใจเศษกระดาษเช็ค ที่ร่วงหล่นบนร่างของตนเอง อีกที่ยังกล่าวด้วยเสียงเรียบ “เข้ามา”

ชายคนหนึ่งผลักประตูอย่างช้าๆและเดินเข้ามาภายใน ห้อง ในตอนที่เห็นเศษกระดาษเหล่านั้นก็ปกปิดความ ประหลาดใจไว้ไม่อยู่ แต่ก็รีบทำตัวเป็นปกติอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นจึงกล่าวขึ้น “ท่านประธาน เรียกผมมามีอะไรให้ รับใช้ครับ

“อืม รอสักครู่” ในขณะที่ปริมกำลังตอบก็ได้หยิบเช็คขึ้นมา ด้วย หลังจากที่เติมตัวเลขลงไปอีกครั้งก็ได้ส่งให้กับชายที่ ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วชี้ไปยังเพ็ญนิติ์ “คุณทนายชานน เงิน จํานวนนี้เป็นของเธอ ใช้เงินนี้พาเธอไปพบหมอ ผมต้องการ ใบรับรองที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเมื่อคืนเธอเสียตัวหรือไม่”

“คุณ…คุณจะปลอมเอกสาร?” เพ็ญนีติ์โกรธจนหน้าคล้า ที่แท้คนมีเงินก็ไร้ยางอายอย่างนี้นี่เอง

“คุณผู้หญิงครับ ถ้าเลือดบนเตียงนั้นเป็นแค่เลือดกำเดา ของคุณ ในเมื่อคุณต้องการใส่ร้ายผม ผมก็ต้องการใบรับรองจากโรงพยาบาลเพื่อมาพิสูจน์ความบริสุทธิของผมสี

เพ็ญนีตี้อึ้งไปชั่วขณะ แข้งขาอ่อนขึ้นมาทันที ถ้าหาก ไม่ใช่ว่าคว้าโต๊ะทำงานไว้ทัน เธอก็คงจะล้มลงไปแล้ว

ที่แท้ เธอนั้นไม่ได้เสียตัว เป็นเธอที่เข้าใจผิดไป

เพ็ญนีติ์พยายามเรียกสติให้กับตัวเอง ดูเหมือนว่า ตอนที่ เธอตื่นมาเมื่อเช้านั้นมีแค่อาการปวดศีรษะ แต่ร่างกายท่อน ล่างของเธอกลับไม่มีความรู้สึกปวดเมื่อย

อีกอย่าง ช่วงนี้เธอมักจะมีเลือดกำเดาไหลจริงๆ ภายใน หนึ่งเดือนก็ไหลไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ดูแล้วมีความเป็นไปได้ มากที่เธอทำผิดต่อเขา

เพ็ญนีติ์ทำตัวเจี๋ยมเจี้ยม นึกไม่ถึงว่าเธอจะปล่อยไก่ให้ตัว เองขายหน้า

“คุณทนายชานน พาเธอไปตรวจด้วย อีกอย่าง ผมไม่ ต้องการพบเธออีกต่อไป” ปริมเริ่มตรวจอ่านเอกสารบนโต๊ะ ทำงานของเขาและไม่สนใจเธออีก

“คุณผู้หญิง เชิญครับ” ทนายชานนเชิญเธอออกจากห้อง โดยไม่เกรงใจ

ใบหน้าของเพ็ญนีตี้แดงก่ำ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็น

แบบนี้ไปได้ มันไม่มีเหตุผลให้เธอถามอีกต่อไป เธอแค่

ตกใจโดยความจริงที่เธอคิดว่าเธอได้เสียตัวไปแล้ว ริมฝีปากของเธอพะงาบๆกล่าวด้วยเสียงอันเบา “ขอโทษด้วย ค่ะ”

“ไม่จําเป็น คุณทนาย พาเธอไปด้วย” น้ำเสียงยังคงเย็นชา ปุริมปฏิเสธเพื่อให้เธอไปไกลๆ

“อีกอย่าง เมื่อคืน ขอบคุณที่คุณได้ช่วยฉัน” เมื่อเธอ กัดฟันพูดในสิ่งที่ต้องการจะกล่าวจนจบ เธอจึงหันร่างกลับ และเดินไปที่ประตู

“คุณผู้หญิง เชิญตามผมมา” เพิ่งจะเดินออกจากห้อง ทำงานของปุริม ทนายชานนก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียง บางเบา

“ไม่จำเป็นแล้วค่ะ เงินนั่นฉันไม่ต้องการ เป็นฉันที่เข้าใจ ผิดไป ขอโทษด้วยค่ะ ฉันขอตัวไปก่อน

เธอหลบออกจากตึกบริษัททัดธนกรุ๊ป เพ็ญนีตี้รู้สึกตัวเอง เป็นเหมือนเด็กน้อยที่ทำผิด หมดสิ้นทุกหนทาง

ด้านนอกอาคาร แสงแดดยังคงเจิดจ้า แต่หัวใจของเธอ ราวกับผืนหมอก ที่มืดมัวจนน่ากลัว

ในขณะที่เดินท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน เธอกลับรู้สึก ว่าตัวเองนั้นช่างโดดเดี่ยว และเดียวดายเป็นที่สุด

อีกอย่าง ยังต้องกลับไปเรียนด้วย ตัวเธอเองมีคาบเรียน ในช่วงบ่าย สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับทุกอย่าง