บทที่4 ชาคริยาเธอกลัวความมืด

รวิชญ์คิดว่าเธอแกล้งทำ เจตนาประจักษ์ต่อหน้า ปาริดาเช่นนี้ บีบแขนชาคริยาอย่างแรง เธอทำแบบนี้ หมายความว่าไง

กินยากขนาดนั้นเชียวหรือ ให้เธอคายเช่นนี้

ชาคริยา นศีรษะ “อร่อยมาก แต่ฉันไม่ชินกับรสชาติ

นี้เท่านั้น ”

รวิชญ์พูดอย่างเหยียบย่ำดูถูก หึงหวง ฉันกับปาริดา อยู่ด้วยกันมานานแล้ว ก็ไม่เคยเห็นเธอผิดปกติเช่นนี้ สวม นามของคุณนายรวิชญ์ แต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริง ไม่พอใจหรือ

ชาคริยาและรวิชญ์เติบโตมาด้วยกัน รู้จักกัน20กว่าปี แล้ว พ่อแม่พวกเขาเป็นพี่น้องที่ดี ผู้ใหญ่ได้หมั้นไว้ตั้งแต่ ทารก ตั้งแต่ชาคริยามีความจำ เริ่มรู้จักความรัก เธอก็ชอบ รวิชญ์ไม่มีวันเปลี่ยนใจ

บัดนี้รักมา13ปี ความสัมพันธ์ที่รวิชญ์มีให้เธอคืน เชยๆตลอด ไม่เคยรู้ว่าเธอรักเขามานานมาก แม้จะเป็นหิน ที่แข็งแกรงก็ควรจะละลายแล้ว ก็ไม่สามารถละลายหัวใจ ที่เย็นชาของรวิชญ์ได้ เพื่อเขาเธอทำเรื่องโง่ๆไปมากมาย เขาไม่เคยเหลียวมองเลย
เขาสองคนสามารถแต่งงานได้อย่างราบรื่น เป็น เพราะพ่อของชาคริยา ก่อนพ่อเธอจะเสียชีวิตได้ฝากซาค ริยาแก่วิชญ์ดูไว้

และมอบทรัพย์สินทางครอบครัวทั้งหมดให้แก่เขา ชาคริยาเติบโตในบ้านที่ฐานะดีมีคนเอาใจตลอด ไม่รู้จัก การดำรงชีวิต

พ่อชาคริยากลัวว่าเขาตายแล้วไม่มีคนดูแลชาคริยา บังคับให้รวิชญ์แต่งงานกับเธอ

ชาคริยาจับมือรวิชญ์แน่น หัวเราะแบบโล่งอก “รวิ ชญ์ ฉันมีเวลา

แค่10เดือนแล้ว ต่อไปก็ไม่มีคนมาพัวพันกับคุณแล้ว คุณวางใจได้ คุณจะได้รับอิสระ 10เดือนนี้กรุณาดีต่อฉัน หน่อย ได้ไหม”

พูดเหมือนว่าจะตายจากกัน รวิชญ์สะบัดมือเธอออก อย่างรวดเร็ว ใช้แววตาที่ไม่เข้าใจจ้องมองชาคริยา เธอ โล่งออกอย่างนี้ทำให้เขา

หวาดกลัวขึ้นมา ชาคริยาพัวพันกับเขามาหลายปี จะ ยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้หรือ
ชาคริยา เธอป่วยใช่ไหม รวิชญ์ด่าในใจ เดินออกไป โดยไม่กล้ายอมรับ

เมื่อกี้รวัชญ์ช่วยปาริดาดูบาดแผล หลังปาริดามีแผล เป็นขนาดใหญ่ หลายปีก่อนปาริยาช่วยเขาได้รับแผลนี้มา ดังนั้นรวัชญ์รู้สึกผิดมาตลอด สัญญาว่าจะดูแลเธอตลอก ชีวิต 5ปีก่อน เขามีแผนจะแต่งงานกับปาริดา แต่พ่อชาคริ ยาให้เขาแต่งงานกับชาคริยากะทันหัน เรื่องนี้ก็เลยถูก ดองไว้

ปาริดาเป็นเมียเขาโดยไม่ถูกต้องมา5ปี

“รวัชญ์ อีก10เดือน เราจะแต่งงานจริงหรือ ปาริดา พูดอย่างไม่สบายใจ เธอกลัวว่าสิบเดือนนี้เป็นแค่กลลวง

รวัชญ์เต็มไปด้วยความสงสัย พฤติกรรมชาคริยาช่วง

นี้เหมือนการ

ลาตาย

“ไม่มีปัญหา”

ปาริดาดีใจ ผลักรวัชญ์ลงบนโซฟา จูบริมฝีปากเขา มือล้วงเข้าในเสื้อของรวัชญ์

รวิช กอดเอวปาริดา ดอยจบโดยไม่ลังเล พลิกและกดเธอลงบน

โซฟา ทันใดนั้น เขามองไปที่ท้องฟ้าข้างนอก ดึก มากแล้ว มืดตึดตื้อ เหมือนฝกจะตก คิดได้ว่าชาคริยากลัว มืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อกับปาริดาอีก

“รวิชญ์” ปาริดาเรียก

รวิชญ์ปล่อยเธอ จัดสูทตัวเองเรียบร้อย ดึกแล้ว ฉัน ต้องกลับบ้าน ในอนาคตเรามีเวลาคบกันอีกนาน

สีหน้าปาริดาน่าเกลียดมาก “จะไปพบชาคริยาหรือ คุณสงสารเธอเหรอ”

“ถึงแม้จะหย่ากัน ฉันก็ต้องดูแลเธอ” นี่คือคำสัญญา ที่ชญ์ให้ไว้กับพ่อของชาคริยา

ปาริดาไม่พอใจ ตราบใดที่ชาคริยาเป็นก้างขวางคอ เธอกับรวิชญ์ ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป

ไฟในห้องสว่างเกือบทุกด้านทุกมุม

ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าแลบฟ้าผ่าฟ้าร้องคะนองเป็น ช่วงๆ ชาคริยากอดขาทั้งสองข้างไว้ ร่างที่ตึงแน่นนั่งอยู่ บนโซฟา
เธอไม่ชอบสภาพอากาศฝนตกฟ้าร้องคะนองอย่างนี้ จําได้มีครั้งหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เธอเปียกโชก ไปทั้งตัวไปหารวิชญ์ เพื่อที่จะส่งขนมคุกกี้ที่เธอทำเองให้ เขา

ณ ประตู เธอก็ไม่ได้สังเกต ฟ้าผ่าตรงหน้าเธอเลย ทำให้วงจรไฟฟ้าบ้านรวิชญ์ถูกตัดหมด ฟ้าร้องดังมากทำ ให้ชาคริยาหูหนวกไปสามวัน คุกกี้ที่เธอทำเองถูกเผา ดีที่ เธอไม่เป็นไร แต่ประสบการณ์นี้ทำให้เป็นเงาที่ลบไม่ออก ในความทรงจําของวัยรุ่น

ไฟแลบ ไฟดับ

ชาคริยาตกใจเงยหน้าขึ้น ความมือในห้องรับแขก ไม่มีใครเลยสักคน ชาคริยาเอามือถือมาสอง อยากโทรหา รวิชญ์เป็นคนแรก คิดๆไป ดึกแล้วรีบร้อนจากบริษัทกลับ มาบ้านก็อันตราย เธอก็เลิกคิด

หดตัวอยู่มุมโซฟา ชาคริยาปิดตาสนิด รู้สึกว่าได้ยิน เสียง ชาคริยาเงยหน้าขึ้น ตกใจหมดเลย ร่างใหญ่ยืน อยู่หน้าเธอ ชาคริยาเกือบกรีดออกมา แต่อีกฝ่ายก็เปิด ไฟฉาย เสียงหมองคล้ำพูดว่า “ฉันเอง”