บทที่3 ปวดกระเพาะ

ปาลิดาสวยมาก ร่างสูงระหง คู่กับรวิชญ์เหมาะมาก แต่หลังเธอเป็นแม่บ้าน ใส่แต่เสื้อยืดและกางเกงขายาว

ไม่แต่งหน้า เหมือนเมียแก่ที่บ้าน

ชาคริยาและปาลิดาเปรียบเทียบกันไม่ได้ เพราะเธอ นอกจากให้รวิชญ์เห็นสิ่งที่ดีที่สุดในตัวเธอแล้ว ไม่สนใจ คนอื่นเลย

“รวิชญ์ เนคไทนี้สวยมาก เหมาะกับคุณจัง” ปาลิดา เอาเนคไทมาลองดู

รวิชญ์ยิ้มและพูดอย่างตามใจว่า “ เธอเลือกอะไรก็

สวยหมด”

ปาลิดายิ้มแบบขี้อาย “งั้นคุณรีบเปลี่ยนซิ

รวิชญ์ถอดเนคไทอย่างเชื่อฟัง ยื่นเนคไทเก่าให้ปาลิ ดา แล้วเอา

เนคไทใหม่มาลองบ้าง

ปาลิดาพูดว่า เนคไทนี้เชยจัง ทิ้งเลยเน้อ เราซื้ออัน

ใหม่

“เออ”
ชาคริยาอยู่ตรงข้ามพวกเขา มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น ปกปิดร่างอึดอัดใจของเธอไว้ ดูปาลิดาเอาเนคไทที่เธอ เลือกตอนเช้าถูกทิ้งลงถังขยะ เหมือนน้ำใจของเธอก็ถูก ปาลิดาทิ้งลงถังขยะเช่นกัน

“หน้าด้านไร้ยางอาย ฉันช่วยเธอตบมัน” นิรดาด่า ไปพลางทําท่าจะเดินไปหา

ชาคริยาดึงนิรดาไว้ สั่นศีรษะ “อย่า ตามใจเขา

“เธอมีความกล้าแค่นี้นะ รวิชญ์เป็นผัวเธอนะ

ชาคริยากัดริมฝีปากตัวเอง พูดอย่างเสียใจว่า ต่อไปก็ ไม่ใช่แล้ว”

“เธอไม่ยอมบอกเขาใช่ไหม ห้าปีก่อนเธอเป็นคน ช่วยเขาแท้ๆ ทำไมกลายเป็นปาลิดา เรื่องนี้เธอเก็บมา นานแล้ว หรือจะเก็บมันตลอดชีวิต” นิราคาไม่ชอบความ อ่อนแอของเพื่อน

ชาคริยาเงยหน้าขึ้น เธอเคยบอกเขาแล้ว แต่รวิชญ์ ไม่เชื่อเท่านั้น

เพราะความจำบางส่วนของ เขาหายไป อนาคตข้าง หน้าเธอก็อยากให้รวิชญ์มีคนอยู่เคียงข้าง
แยกย้ายกับนิราดาโดยไม่สุขใจ ชาคริยาเอาชุดสูทที่ เลือกไว้มาให้รวิชญ์ที่บริษัท เธออยากเอาชุดสูทที่เตรียม เรียบร้อยแล้วให้รวิชญ์

ไม่ว่าที่ทํางานหรือที่บ้าน เธอไม่อยากให้เขาต้อง กังวลเรื่องเล็กๆที่ไม่สำคัญพวกนี้

หน้าประตู ได้ยินเสียงปาลิดาดังขึ้น รวิชญ์คุณอย่าทำ

พอแล้ว……อือ……

เสียงจางๆเบาๆทำให้ชาคริยายืนแข็งอยู่ที่เดิม ครั้ง นี้ไม่ใช่เจ็บใจ แต่คือปวดกระเพาะ ความเจ็บปวดนี้ทำให้ กล้ามเนื้อในร่างเธอกระตุก

เธอผลักประตูเข้าไป เห็นรวิชญ์และปาริดานอนอยู่ บนโซฟา ด้านหลังของปาริดาเกือบเปลือยหมด เธอเห็น ชาคริยาเข้ามาตื่นตกใจเข้าหาอ้อมกอดของรวิชญ์

รวิชญ์ขบเคี้ยว ส่งเสียงขับไล่ “ออกไป

ชาคริยาฝืนใจทําเป็นสงบนิ่ง พูดยิ้มๆว่า “คุณปาริดา ใจร้อนจัง ขณะมาชู้ถึงที่บริษัท
ปาริดามองรวิชญ์อย่างน่าสงสาร สีหน้ารวิชญ์ สุดขีด พูดอย่างเย็นชาว่า “ชาคริยา ฉันกับปาริดาจะทำ อะไรก็ไม่เกี่ยว

กับเธอ “ออกไป

ชาคริยาก๋ามือแน่น หัวใจแน่น รู้สึกว่ามีกระแสร้อน จะล้นออกมาจากลำคอ เธอวางสูทลงบนโต๊ะทำงาน ฝืน ยิ้ม “รวิชญ์ นี่คืนชุดสูทของคุณ ต่อไปอย่าลืมอีก มิฉะนั้น งานคุณยุ่งขึ้นมาคุณก็ลืม หากต้องออกงานก็ต้องให้ผู้ช่วย เตรียมให้อีก ถึงฉันไม่อยู่ คุณก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ

“เธอบ้าอะไร รวิชญ์ไม่พอใจ ยืนหลังชาคริยา

ชาคริยาหันหน้าไปหา แววตาแฝงด้วยความรักใคร่ จ้องมองรวิชญ์

“ไม่มีอะไร กลัวคุณจะดูแลตัวเองไม่ดี”

“ชาคริยา เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลรวิชญ์ให้ ดี”ปาริดากอดแขนรวิชญ์ “ฉันต้มโจ๊กทะเลให้รวิชญ์ เธอ ก็มากินหน่อยซิ”

พูดไป ปาริดาก็เทโจ๊กให้ชาคริยาถ้วยหนึ่ง ชาคริยา กินไปนิดหนึ่ง
กลิ่นคาวปลา ก็ทำให้เธอปวดกระเพาะอาการจุก

เสียด

ได้กลิ่นคาวเลือดเข้าสู่หลอดลม ชาคริดาทนไม่ไหว ถ้วยล้มลงกับพื้น ปิดปากแล้วรีบวิ่งไปอวกที่ห้องน้ำ

เลือดสีแดงเปื้อนกระเบื้องสีขาว ดูแล้วน่ากลัวมาก ใบ หน้าชาคริยาซีดมาก มองกระจก เห็นรวิชญ์เดินเข้ามา เธอ รีบเปิดก๊อกน้ำล้างเลือดให้สะอาด