บทที่1 มีชีวิตไม่ถึง10เดือน

วันที่5 เดือนกันยายน ปี2017 วันนี้ ชาคริยา ได้รับ ข่าวสะเทือนขวัญมากข่าวหนึ่ง

คุณนายค่ะ คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะ สุดท้าย ไม่รักษาทันที คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึง10เดือน กรุณา เตรียมพร้อมทางจิตใจด้วยนะค่ะ

ชาคริยาไม่อยากจะเชื่อเลย ตรวจสุขภาพครั้งหนึ่ง เหมือนผลักตัวเองเข้าประตูนรก

ชีวิตนี้ เธอเหลือชีวิตไม่ถึง10เดือนแล้วเหรอ

ชาคริยาพยายามหายใจสม่ำเสมอ คว้าโทรศัพท์ออก

จากกระเป๋า กดปุ่มคีย์ลัด

“รวิชญ์ คุณอยู่ไหน กลับมากินข้าวเย็นไหม หาก กลับมา ฉันจะไปซื้อผักเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันหาแม่เลี้ยงสอนฉัน ทำเมนูอาหารที่คุณชอบที่สุด”

เป็นเวลานาน ไม่มีการตอบรับใดๆ

ชาคริยา กัดริมฝีปากที่แห้งแล้งของตน น้ำตาหยด ไหลลงบนฝ่ามืออย่างควบคุมไม่ได้

ฝ่ายนั้น ตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่ละมื้อเย็นมีนัดกับ ลูกค้า อีกอย่างบธอก็ทำอาหารไม่เป็น
เสียงตุ๊ดๆของโทรศัพท์ดังไปหลายครั้ง วางสายเสีย

แล้ว

ชาคริยาเก็บความหมองเศร้า หายใจเข้าลึกๆ เดิน ออกจากโรงพยาบาลอย่างสงบ

ไม่ควรคาดหวัง รวิชญ์ จะให้คำตอบที่สมใจมากเกิน ไป แต่งงานมา5ปี ชาคริยาทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของรวิชญ์ แต่จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่เธอ

5ปีมานี้ เธอควรภูมิใจ ถึงแม้ รวิชญ์ ไม่รักเธอ สามารถอยู่เป็นคู่ชีวิตถึงในช่วงเวลาสุดท้ายก็คุ้มแล้ว เพราะเธอทำอะไรไม่เป็น ยังให้รวิชญ์ดูแลเธอมา5ปีแล้ว

กลับถึงบ้าน บรรยากาศเย็นๆในบ้านทำให้เธอรู้สึง หนาวสั่น เธอต้องกินข้าวคนเดียวอีกเช่นเคย ดูทีวีคนเดียว นอนคนเดียว วิลล่านี้เป็น

บ้านของเธอกับรวิชญ์ แต่ส่วนใหญ่จะมีแค่เธอคน เดียว ชินแล้ว ความเหงาความโดดเดี่ยวอย่างนี้ก็ไม่น่า กลัวแล้ว

แต่บัดนี้ ชาคริยากลัวมาก เธอกลัวว่าหลัง10เดือน จะ

ไม่มีคนดูแลร
ชญ์ กลัวว่าหลังจากเธอตายแล้ว รวิชญ์จะแต่งงาน กับคนอื่น และต้องมีสักคนมาแทนตำแหน่งคุณนายรวิชญ์ ของเธอ

อาการมึนๆสับสนมีความรู้สึกว่าเตียนเว้าลง ร่างกาย ที่เย็นชาอยู่ติดเธอเลย ชาคริยารู้ว่าคนๆนี้คือรวิชญ์ เธอ กระโดดลงไปในอ้อมแขนของ

เขาทันที รวิชญ์กอดเอวด้านหลังของเธอ ไม่มีการ เล้าโลมใดๆก็เข้าสู่ร่างเธอเลย

ชาคริยาสะดุ้งตื่นมาทันที ไม่เห็นหน้ารวิชญ์ แต่สำผัส ถึงชีวิตที่ร้อน

แรงของเขาอยู่นี้ ถ้าจะพูดว่าสิ่งใดที่เหมาะที่สุด สําหรับเขาสองคนนั้น

คือ เรื่องบนเตียง ต่างก็สามารถให้ความสุขซึ่งกัน และกันได้ดี

รวิชญ์ ฉันอยากได้ลูกคนหนึ่ง

พูดออกมา ชาคริยารู้สึกโล่งใจ อย่างหน่อยตอนเธอ ไม่อยู่ มีลูกอยู่เครียงข้างเขาแทนเธอ
.ไม่ใช่พูดกันแล้วว่าไม่เอาลูก ทำไมจู่ๆอยากได้ขึ้นมา อีก” รวิชญ์พูดอย่างเย็นชา

ชาคริยาหันหน้าเข้าหา ภาพที่เห็นคืนใบหน้าคมคาย

หลอเหลา

นัยน์ตาสีดำมีเสน่ห์จ้องมองเธออยู่กลางแสงสลัว

“ฉันชอบเด็ก ให้ฉันเถอะ”

รวิชญ์หมดอารมณ์ในทันใดนั้น ออกจากร่างเธอ แล้วใช้ทิชชู่เช็คตัว เขาไม่มีความรักให้ชาคริยาสักเท่าไร “ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับเธอนั้นเป็นความต้องการของ พ่อเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะให้เธอท้อง ต่อไปไม่ต้อง พูดถึงเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ภรรยาให้ดีก็พอ อย่าให้ฉันเสีย ความรู้สึกในตัวเธอ

ชาคริยาหลบตาลงต่ำอย่างเศร้าๆ ใจเหมือนถูกมีด แทงเป็นรู รวิชญ์ไม่รักเธอ ชาคริยารู้อยู่แก่ใจ แต่เธอรักรวิ ชญ์มา13ปี ความรักนี้จะให้

ลงเอยยังไงดี

“เพราะเธอใช่ไหม”
รวิชญ์หยุดก้าวต่อไป นัยน์ตาเย็นชา

“ปาลิดา”