ตอนที่9 หาหญ้า

“เจ้าลามก เธอใจกล้าเสียจริงๆ” เธอเอ่ยขึ้น

“หลินหยาง เธออุ้มฉันเข้าไปในห้องที” หลี่หลันเอ่ย ออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

หลินหยางหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำตามเรือน ร่างของเธอให้แห้ง แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายที่เป็นเพราะใช้แรงแล้วยื่น ออกมาให้เห็น เรือนร่างที่สง่างาม ความปรารถนา ปรากฏในสายตาของหลี่หลัน

หลินหยางนำร่างของหลี่หลันวางลงบนเตียง และไม่ รีรอ ปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อหาทางเข้า

หลี่หลันหลับตารับสัมผัสที่เธอห่างหายไปนาน จนใน ที่สุดก็ทนไม่ไหวจึงร้องเสียงดังออกมา…

การพัฒนาทักษาบทหลงเฟิงเจว๋ ทำให้หลินหยางรู้สึก ว่าความสามารถในการต่อสู้บนเตียงของเขาก็พัฒนา ขึ้นเช่นกัน

ชั่วโมงกว่าๆนี้ ไม่รู้ว่ากี่ครั้งกันที่ทำให้แม่หม้ายคนนี้ถึง จุดที่ตัวเองพอใจ

“หลินหยาง ตอนเธอออกไประวังคนจะเห็นนะ” หลี่ หลันเอ่ยกระซิบข้างๆหูของเขา
มองเห็นหน้าอกที่ขึ้นลงตามจังหวะหายใจของหลี่หลัน แล้ว หลินหยางจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยถามเธอ “ครั้งต่อไป คุณจะยังต้องการอยู่อีกไหม?”

“ถ้าเธอว่าง ก็มาหาฉันนะ ฉันให้เธอได้อยู่แล้ว” ภาย ใต้การจู่โจมของแท่งอันแข็งแกร่งของหลินหยางนั้น ทำ เอาหลี่หลันถึงกับเอ่ยออมาอย่างไม่มีเรี่ยวแรง

“ถ้าอย่างนั้นถ้าผมว่างผมจะมาหานะ ผมไปก่อน” สอง คนนัวเนียกันอยู่ซักพัก ปภานสวมใส่เสร็จผ้าเสร็จแล้ว จึงออกจากบ้านของเธอไป

เมื่อกลับมาถึงบ้าน จึงทำอาหารค่ำง่ายๆทาน แล้วเขา

ก็มานั่งบนเตียงเพื่อฝึกฝนบทหลงเฟิงเจว๋ต่อ เมื่อซักครู่ที่ไปสานสัมพันธ์กับหลี่หลัน ดูเหมือนจะมี

ส่วนช่วยในการฝึกฝนของเขา

รับรู้ได้ถึงความแข็งแรงภายในร่างกายของตัวเอง เหมือนมีการเพิ่มสัจปราณขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกดีใจยิ่ง นัก

หากเขารู้สึกไม่ผิดไปจากนี้ล่ะก็ คืนนี้เขาคงจะเข้าสู่ การฝึกฝน บทหลงเฟิงเจว๋ ระดับแรกอย่างแน่นอน

เวลาค่อยๆผ่านไป จนกระทั่งแสงพระอาทิตย์เคลื่อน เข้ามาแทรกท้องฟ้ามืดครึ้ม หลินหยางค่อยๆลืมตาขึ้น รับแสงพระอาทิตย์
การฝึกฝนมาทั้งคืนของเขา ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง เลย ในที่สุดเขาก็เข้าสู่ระดับที่หนึ่งแล้ว

“เข้าสู่ระดับแรกแล้ว ถ้าอยากจะพัฒนาทักษะของตัว เองต่อไป จะต้องการผู้หญิงมากขึ้นอีกหรือเปล่านะ?” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วลุกขึ้น และหลังจาก ทานอาหารเช้าแล้วนั้นเขาก็เริ่มฝึกฝนกังฟู บทหลงเถิง ฟี่งอู่ต่อ

หลินหยางไม่ชอบที่จะฝึกฝนกังฟูเท่าไรนัก เขาฝึก เพียงแค่สองรอบ แล้วก็พกอาหารออกไปยังเขตเป่ยหู

“ขอท่านอย่าอาวรณ์อาภรณ์สวย จงฉกฉวยเวลาวัย หนุ่มสาว ยามดอกไม้เบ่งบานรีบเด็ดเอา อย่ารอจน เหี่ยวเฉาทิ้งกิ่งไป” ระหว่างทางเดิน หลินหยางเก็บกิ่งไม้ ขึ้นมา แกว่งไปมา แล้วท่องบทกวีบทหนึ่งขึ้นมา

แต่สองประโยคหลังสะท้อนถึงความคิดของหลิน หยางที่มองว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก เขามองว่าผู้ หญิงที่ก่อความวุ่นวายไปทั่วแบบนี้ ตัวเขาจะต้องรักษา โอกาสไว้ให้ได้ หากมิเช่นนั้นรอให้เขาไปจากหมู่บ้าน หลง แล้วไม่ได้มีโอกาสกลับมาอีกก็คงจะเสียดายน่าดู

ในใจเขายังคงมีความหมายของบทกวีต่อไป และไม่ นานเขาก็เดินทางมาถึงเขตเป่ยหู

เขตเป่ยหู เป็นชื่อเรียกของที่ดินฝั่งทางเหนือ เมื่อหลิน หยางมาถึงเขาก็เดินขึ้นไปทางทิศเหนือทันที เขามอง เห็นแม่น้ำของหมู่บ้านวี่หลง
เดินด้วยความเร็ว หลินหยางแบกจอบเดินไปรอบๆ เพื่อหาต้นหญ้ากรดน้ำที่เขาต้องการ บริเวณแม่น้ำเขา ใช้เวลาหาไปถึงสิบกว่านาที ในที่สุดเขาก็เจอต้นหญ้า กรดน้ำสองต้นที่ซ่อนอยู่ในกอหญ้าบริเวณนั้น

ใช้จอบขุดต้นหญ้านั้นด้วยความดีอกดีใจ แล้ววางไว้ ในกระเป๋าหนังงูที่เตรียมมา หลังจากนั้นก็ค้นหาต้นหญ้า นั้นต่อไป

เพียงแค่เขาทำถูกขั้นตอน เขาคงจะหารายได้จาก การผสมยาครั้งนี้ได้แน่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าวัตถุดิบ ยาเหล่านี้สามารถขายได้อย่างดิบดี แต่เขาเป็นเพียง ต้นหญ้าเล็กๆ ไม่ได้มีโอกาสที่จะเข้าใกล้กลุ่มคนที่ที่มี ค่าครองชีพสูงถึงเพียงนั้น

“พี่ชายหาอะไรอยู่น่ะ?” เป็นเพราะแม่น้ำยังสะอาด ไม่มีมลพิษ จึงมีเด็กๆมาอาบน้ำที่แม่น้ำลำธารแห่งนี้ เอ้อ หนิวเด็กน้อยผู้กล้าหาญเห็นหลินหยางกำลังก้มๆเงยๆ เหมือนหาอะไรอยู่ตรงกอหญ้า จึงตะโกนเอ่ยถามขึ้น

เมื่อได้ยินเอ้อหนิวเอ่ยถาม แววตาของเขาจึงปรากฏ แสงบางอย่างขึ้น แล้วเดินมาหาเด็กๆทั้งหกคนที่อยู่ตรง ลำธารนั้นด้วยรอยยิ้ม

ในกลุ่มเด็กๆเหล่านี้ นับว่าเอ้อหนิวจะอายุเยอะที่สุด เหมือนว่าเด็กน้อยคนนี้จะอายุสิบสองขวบแล้ว ส่วนคน อื่นๆอายุเพียงแค่แปดถึงเก้าขวบเท่านั้น ยังเรียนอยู่ชั้น ประถมอยู่เลย
“พี่มาหาหญ้าแบบนี้ที่นี่น่ะ พวกเราช่วยพี่หาหน่อย ใครหาเจอพี่ให้ต้นละสองเหมา” หลินหยางเอ่ยด้วยรอย ยิ้ม

เด็กๆในหมู่บ้าน ปกติแล้วก็ไม่ค่อยมีใช้เงินเศษพวกนี้ หรอก หนึ่งบาทที่พกติดตัวอยู่นี่ก็เกินพอเสียแล้ว เมื่อ ได้ยินที่หลินหยางบอกดังนั้น เด็กๆถึงกับมีแววตาเป็น ประกายขึ้นมา

“หนึ่งต้น สองเหมาหรือครับ?” เอ้อหนิวเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว ต้นละสองเหมา สิบต้นก็สองบาท” หลินหยาง อธิบายอย่างตั้งใจ

“พี่หลินหยางคงไม่โกหกพวกเราหรอกนะครับ หาเจอ หนึ่งต้นพี่จะให้เงินสองเหมากับพวกเราจริงๆหรือ?” เอ้อ หนิวเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“ถ้าพี่หลอกพวกเรา พวกเราไปบอกกับหัวหน้าหมู่บ้าน ได้เลย ให้เขาประกาศให้คนอื่นรู้ แล้วตำหนิวิพากษ์ วิจารณ์พี่เลยก็ได้ แล้วอีกอย่าง ในหมู่บ้านเราสนิทกัน ขนาดนี้ พี่จะหลอกพวกเราไปทำไมกัน?” หลินหยางเอา มือตบไปที่หน้าอกของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยันกับสิ่งที่ ตัวเองพูดไป