ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องชื่อเจิ้ง

ในใจหลีโม่วุ่นวายมากนัก ไม่สามารถตามใจตนเอง ได้เพียงคํานับกล่าว “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ ”

ฮองเฮายกสายตาขึ้น สายตาไม่อ่อนโยนเหมือนตะกี้ แต่กลับเพิ่มความโหดขึ้นมา “ที่เจ้าหลอกใช้อ๋องเหลียง คราวนี้ ทําชื่อเสียงอ๋องเหลียงเสียหาย แท้จริงข้าต้อง ลงโทษหนักต่อเจ้า เห็นแก่ที่เจ้าทำเพื่อแม่นั้น ดังนั้นจึง เบาโทษลง มาสิ เตรียมดอกแดงถ้อยนึง ให้เธอดื่มลง ไป ”

ในใจหลีโม่ความโกรธพุ่งขึ้นมา ร่างกายเธอ อ่อนเพลียมากอยู่แล้ว เธอตัดชีพจรของตัวเองมาก่อน จะท้องเป็นเรื่องที่ยากนัก ดื่มดอกแดงถ้อยนึงลงไป ก็ ตัดความหวังเพียงเล็กน้อยของเธอจนหมด

ชายาเอกของอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้น เป็นผู้ที่แม้แต่ไข่ยัง ลงออกมาไม่ได้เลย

ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมนัก!

ถึงหลีโม่ไม่สนใจว่าตนเองมีบุตรได้หรือไม่ เธอก็ เพียงขอให้มีชีวิตอยู่ แต่ว่า สำหรับฮองเฮาที่รังแกคน เกินไปนั้นก็ทำให้มีความรู้สึกโมโหมากนัก

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีวิธีเลยสักนิด ตามนิสัยปกติของเธอ แล้ว เธอคงลงมือฆ่าฮองเฮาอย่างไม่ลังเลสักนิด
แต่ว่า ตอนนี้เธอยากที่จะออกแรงผู้เดียว ยังมีท่านแม้ ต้องคำนึงอยู่ ไม่เหมือนยุคอนาคตที่อิสระทั้งตัว

ความรู้สึกนี้ ถึงกลืนยากเพียงใด ก็ต้องกลืนลงไป

กับดอกแดงถ้อยนั้น กลืนลงไปพร้อมกัน

สายตาที่โหดเหี้ยมเกลียดชังของฮองเฮา อีกไม่นาน หลังจากนี้ ก็จะปรากฏต่อหน้าหลีโม่อีก ทำให้เธออยู่ไม่ เป็นสุข ให้เธอกินไม่ลงนอนไม่หลับ

รวบรวมพลังของตนเอง เส้นทางนี้ ลำบากนัก ยาว มาก แต่ เพียงแค่เธอสามารถมีชีวิตออกจากวังไป เธอก็ มีวิธีพลิกเกมทั้งหมด ถึงแม้ สิ่งที่ได้รับจากการเสียสละ นี้คือลึกซึ้งแต่เปื้อนไปด้วยเลือด

กลิ่นความหวานเลี่ยนของดอกแดง ลงไปตามลำคอ ถึงช่วงกระเพาะ

เวียนหัวหนักมาก เธอคุกเข่าลง กล่าวทีละคํ “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันขอลา!”

เสียงของฮองเฮาค่อยๆส่งมา ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด “เจ้าเข้าวังมาอย่างไร ก็ออกจากวังไปอย่างงั้นเถอะ ”

หลีโม่กัดฟันไว้ “เพคะ!”

เธอถอยไปถึงประตูตำหนัก ยืนอยู่บนบันไดหินหน้า ศาลา มองสาววังที่กำลังทำความสะอาดหญ้าในลานสวน ดอกซีเนียร์ดอกนึง บานเกาะอยู่บนกำแพงวัง บาน ออกมาได้สีสันที่ไม่แพ้ดอกโบตั๋น

มาม่าผู้นึงแสดงตัวออกมาที่ด้านหลังของเธอ กล่าว อย่างเฉยชา คุณหนูใหญ่ เชิญทำตามคำสั่งการของ ฮองเฮาเหนียงเหนียงด้วย!”

เมื่อหลีโม่สามไหว้เก้าคำนับจากในวังถึงประตูตะวัน ตกนั้น ก็เป็นเวลายามแล้ว

เวลานี้บนท้องถนน ไม่มีคนเดินอยู่ ไม่มีคนมากมาย เห็นความทรุดโทรมของเธอ เธอพิงที่กำแพงที่อยู่ด้าน ซ้ายมือ แต่ละก้าว เหมือนเกินอยู่บนสำลี เรี่ยวแรง ทั้งหมดของเธอ นำมาประคองหลังที่ยืดตรงหลังของ ตนเอง

ตรงมุม เห็นรถม้าคันนึงค่อยๆเปิดผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย เธอมองแค่ทีเดียว ก็ดูออกว่าเป็นหัวหน้าคนใช้ในบ้าน เสี้ยฉวน

หลีโม่ยิ้มออกมาบนใบหน้าที่ซีดเซียว เขามาเพื่อรอ ฟังข่าว ดูว่าเธอจะมีชีวิตเดินออกมาได้หรือเปล่า

แปบเดียวรถม้าก็ไปแล้ว ….หายไปต่อหน้าสายตา ของเธอ รถม้าในบ้าน รู้ว่าเธอออกมาจากวังคนเดียว บาดเจ็บทั้งตัว กลับไม่ยอมรับเธอไปด้วย

เธอจำไว้ทั้งหมด!
ในสำนักเลี้ยง

“ท่านเสี้ยง คุณนาย คุณหนูใหญ่ออกมาจากวังแล้ว ” หัวหน้าคนใช้ในบ้านเสี้ยฉวนกล่าว

ตั้งแต่หลีโม่โดนเรียกเข้าราชวัง เฉิงเสียงเสี้ยก็สั่ง ให้คนไปตรวจดูข่าวคราวในวังแล้ว ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ สามารถมีชีวิตออกมาได้ เขาก็จะรีบเข้าราชวังไปขอรับ โทษ

ถ้าเสี้ยหลีโม่มีชีวิตออกมาได้ งั้นก็จะเตรียมแผนการ ต่อไป

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีความเมตตาเช่นนี้?”คุณนาย หลินหลงไม่เชื่อเล็กน้อย ปฏิเสธงานแต่งต่อหน้าผู้คน นี้ เป็นเรื่องที่อับอายยิ่งนัก?ฮองเฮาที่สูงส่งสามารถทนคน อื่นตบหน้าเช่นนี้ได้ ทำให้พวกเขานั้นแปลกใจยิ่งนัก

เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็รู้สึกสงสัยอย่างยิ่ง “เจ้าเห็นชัดหรือยัง ละ? เธอออกจากวังแล้วจริงๆ?”

“ท่านเสี้ยงและคุณนาย เป็นเรื่องจริง ราชวังก็ไม่ได้ ใช้รถม้าส่งเธอ ได้ยินองครักษ์และขุนนางในวังพูดว่า เธอนั้นสามไหว้เก้าคำนับเข้าราชวังไป แล้วก็สามไหว้ เก้าคำนับออกมา ข้าน้อยเห็นเธอออกจากราชวังกับตา หน้าผากบวมหนักมาก นิ้วมือก็กำลังมีเลือดไหล ดูแล้ว คงโดนลงโทษ ”

เขานั้นไม่ยอมให้ความโมโหของฮองเฮาเดือดร้อนถึงตัวเองเพราะลูกสาวชั่วนี้หรอก อำนาจของตระกูลฝั่ง ฮองเฮาเติบใหญ่ขึ้น เขาไม่อยากจะมีปัญหา

“ได้ยินมาว่าอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้นวันนี้ก็เข้าวังเช่นกัน ก็ ไม่รู้ว่าได้พบคุณหนูใหญ่หรือไม่ “เสี้ยฉวนกล่าว

เฉิงเสียงเสี้ยตะลึง “อ๋องซื่อเจิ้ง?”

บุคคลนี้จัดการยากนัก เขาดูแลอ๋องเหลียงเป็นพิเศษ ทางฮองเฮาเขาก็สามารถเกลี้ยกล่อมได้ นำศพของเสี้ย หลีโม่ส่งไประงับความโมโหของฮองเฮา แต่อ่องชื่อเจิ้ง นั้นจัดการยากนัก

วันนี้ปฎิเสธงานแต่ง เป็นความอับอายของราชวงศ์ อ๋องซื่อเจิ้งจะไม่เอาคืนได้ไง?

และ ตั้งแต่ฮองเต้ป่วยหนัก อ๋องซื่อเจิ้งรักษาการแทน

แล้ว เขาก็เจาะจงตัวเองตลอด ไม่พอใจตัวเองแต่แรก

แล้ว จะฉวยโอกาสนี้ ลงมือกับตัวเองหรือเปล่า?

ในใจเฉิงเสี้ยงเสี้ยวิตกกังวลขึ้น

“ท่านเสี้ยง อ๋องซื่อเจิ้งกับอ๋องเหลียงมีความสัมพันธ์ที่ ดีต่อกัน เขาจะจู่โจมแก้แค้นสำนักเลี้ยงของเราหรือไม่? คนนี้จัดการยากอยู่ “คุณนายหลินหลงกล่าว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดไปชั่วครู่ “หวังเพียงเสี้ยหลีโม่ตาย ถึงจะหยุดความโมโหในใจของเขา แต่ถ้าเดือดร้อนถึง ข้า ข้าก็จะไม่นิ่งอยู่เฉย ใช่แล้ว เจ้าแน่ใจจริงๆนะว่าองค์รัชทายาทจะแต่งงานกับเสี้ยโล่เย่วจริง?”

คุณนายหลินหลงกล่าว “โล่เย่วบอกว่าองค์รัชทายาท สัญญาด้วยตัวเองแล้ว ”

ในใจเฉิงเสี้ยงโล่งใจ “งั้นก็ดี งั้นก็ดี ”

คุณนายหลินหลงมองไปที่เข้าทีนึง แล้วลองถามไปว่า “งั้น ถ้าเสี้ยหลีโม่นั้นหลับมา จะทำตามแผนของท่านแม่ จริงหรือ?จะลงมือเมื่อไร?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยนิ่งคิดชั่วครู่ “ข้าต้องไปถามท่านแม่ ว่า จะจัดการอย่างไร ”

คุณนายหลินหลงยิ้มออกมา “ที่จริง ท่านเสี้ยงก็ไม่ จำเป็นต้องไปรบกวนท่านแม่บ่อยๆ ช่วงนี้สุขภาพท่าน แม่ก็ไม่ค่อยดีนัก เรื่องนี้ ตัดสินใจเองก็ได้แล้วมั่ง?”

นางไม่ชอบท่านเสียงที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะไปถาม ยายแก่นั้น เขายิ่งพึ่งพายายแก่นั้น ตำแหน่งอำนาจของ ยายแก่นั้นก็ไม่สามารถสะเทือนได้ นางทนความโหด เหี้ยมของยายแก่นั้นมากพอแล้ว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกลับไม่เข้าใจความหมายของนาง เพียง คิดว่านางเป็นห่วงท่านแม่จริงๆ รีบกล่าว “เรื่องอื่นไม่ ถามเขาได้ แต่เรื่องนี้ ใหญ่โตยิ่งนัก ก็รอบคอบหน่อย ไปถามท่านดีกลัว ”

พูดเสร็จ ก็หันหลังออกไปแล้ว
คุณนายใหญ่ได้ยินว่าฮองเฮายอมให้หลีโม่ออกวัง ก็ ไม่แปลก ก๊าบก๊าบสูบยาสูบอยู่ กล่าวอย่างเบาๆข้าคาด ไว้แต่แรกแล้ว ถ้าฮองเฮาลงโทษนางให้ตายไปในวัง ก็ จะดูเหมือนว่านางใจแคบ ฮองเฮาไม่ยอมเป็นขี้ปากของ คนอื่นหรอก เรื่องสกปรกเช่นนี้ ได้แต่ให้พวกเราทำ ”

“งั้น ท่านแม่คิดว่า ลงมือเมื่อไรถึงจะเหมาะสม ที่สุด?”เฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวถาม เขาเหมือนกำลังถาม เรื่องที่ธรรมดามาเรื่องนึงอย่างนั้น แต่ไม่ได้กำลังพูดถึง การฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองยังไงอย่างงั้น

“รออีกสองวันเถอะ ถ้านางเพิ่งกลับสำนักแล้วตายเลย คนนอกจะคิดกันว่าฮองเฮาวางยาพิษแน่นอน กลับถึง สำนักยาพิษถึงออกฤทธิ์ เช่นนี้จะทำให้ฮองเฮาเสียหน้า ได้ จะส่งผลไม่ดีต่อเรื่องวันข้างหน้าของโล่เย่วด้วย ไม่ รีบ รอไปก่อน ” คุณนายใหญ่วางถุงสูบลงบนโต๊ะ ก็มีมา ม่ายกน้ำชามาให้เขาบ้วนปาก เขาดื่มชาไปคำนึง เงยหัว ขึ้นทีนึง ล้วนลงในกระโถน

“ลูกทราบแล้ว!”เฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวอย่างนอบน้อม

นิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ถามอย่างไม่วางใจ “ฮองเฮาเหนียง เหนียงจะมีใจอภัยนางหรือเปล่า?ถ้าพวกเราฆ่านางไป กลัวหรือไม่ว่าฮองเฮา

คุณนายใหญ่เงยหน้าเหลือกตามองเขาทีนึง “สมอง เจ้าไปอยู่ที่ไหนแล้ว? ถ้าฮองเฮาจะอภัยให้นาง จะให้ นางสามไหว้เก้าคำนับออกจากวังหรือ?นี้กำลังแนะนำให้ พวกเราชัดๆ ”
เฉิงเสียงเสียคิดแบบนึง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ใช่ ท่านแม่ คิดได้รอบคอบยิ่งนัก “