ตอนที่ 11 เริ่มเปิดศึก

หลีโม่ทำสัญลักษณ์มือให้เย็นเอ๋อร์ออกไป เย็นเอ๋อร์ยกน้ำเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู

“ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ข้าเคยเรียนการแพทย์มา ก่อนและเคยเรียนฝังเข็มมาด้วยข้ามีความมั่นใจอยู่ หลีโม่พูดออกมาเบาๆ

คุณนายเสี้ยพยักหน้าเบาๆ แล้วยื่นมือมาลูบผมนาง เบาๆ “ลำบากเจ้าแล้วเจ้าต้องมามีชีวิตอยู่ต่อแทนหลีโม่ ต้องมาทนแบกรับความทุกข์ที่หลีโม่ควรได้รับ ลำบาก เจ้าแล้วจริงๆ”

“ข้าเต็มใจ” หลีโม่ยิ้ม

อย่างน้อยนางก็ไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกต่อไปแล้ว

เมื่อวาน คุณนายเสี้ยก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่ลูกสาวของ ตน จำได้ว่าเวลานั้นคุณนายเสี้ยกุมมือนางเอาไว้สีหน้า เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง

หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ข้าจะแก้แค้น ให้ลูกสาวข้า”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความ อาฆาตแค้น
และที่พวกนางต้องระวังคือในไม่กี่วันนี้อย่าให้คนของ จวนเฉิงเสี้ยงมีโอกาสได้ลงมือเด็ดขาด

สาวใช้สองคนที่ลานเสี้ยจื้อ คนหนึ่งคือเย็นเอ๋อร์ที่ คอยรับใช้นางอีกคนคือซูหยู้ที่คอยรับใช้ท่านแม่ แต่ซู่ห ยู้นั้นเป็นคนที่ทะเยอทะยาน หลีโม่แค่ดูก็รู้แล้ว

“ท่านแม่สองสามวันนี้ท่านควรระวังซู่หญ้เอาไว้” นาง เอ่ยกําชับขึ้น

“รู้แล้ว นอนเถอะ” คุณนายเสี้ยใส่ยาให้นางเสร็จแล้ว พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เบา

หลีโม่เหนื่อยแล้วจริงๆ พอหัวถึงหมอนก็หลับเลย

คุณนายเสี้ยนั่งอยู่ข้างเตียงตลอด ฟังเสียลมหายใจ เข้าออกของหลีโม่ แล้วค่อยๆ ลูบใบหน้าของหลีโม่ เบาๆ มือค่อยๆ ลูบไปที่บาดแผลอย่างเบามือแล้วน้ำตาก็ ค่อยไหลลงมาอาบแก้ม

นางเสียใจ นางแค้น แต่เพียงแค่ไม่ยอมร้องไห้เสีย น้ำตาต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น

นางเองก็รู้สึกสงสารหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านางนี้ ความทุกข์ทรมานที่นางได้รับในวันนี้ที่จริงแล้วควรเป็น ลูกสาวของนางต่างหากที่ต้องรับ ที่จริงการตายก็เป็น เรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง หากต้องมาอยู่อย่างทุกข์ทรมานเช่น นี้สู้ตายไปเสียจะดีกว่า
ในสองวันนี้ ไม่มีใครมารบกวนพวกนางสองแม่ลูกเลย

หลีโม่เองก็รู้สึกสงบและรักษาตัวพร้อมกับเรียนรู้ เทคนิคทางเข็มทองคํา

คุณนายเสี้ยรู้มาว่าตอนอยู่ในวังหลีโม่ดื่มยาพิษ ใบแดงมา นางถอนหายใจเบาๆ ผู้หญิงที่ไม่สามารถมี ลูกได้ ชาตินี้ก็เท่ากับพิการแล้ว

นางพบเจอกับคนใจร้ายอำมหิต แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าผู้ชายในโลกนี้จะเป็นแบบนั้นทุกคน นาง ยังหวังว่าวันข้างหน้าหลีโม่จะได้พบเจอกับชายที่รักตน อย่างจริงใจ

เช้าของวันที่สาม ซู่หญ้เข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหนู ใหญ่นายหญิงแก่เชิญท่านให้ไปหา

หลีโม่วางหนังสือในมือลง แล้วมองไปที่คุณนายเสี้ย

“นายหญิงแก่ให้คนมาบอกหรือ” หลีโม่ถาม

ซู่หญ้พูดขึ้นว่า “ใช่ค่ะ บ่าวออกไปถึงสวนดอกไม้ก็เจอ ชุ่ยยุ่นกำลังเดินเข้ามา นางเห็นข้า จึงได้บอกกับข้าว่า นายหญิงแก่ให้มาเชิญทาน”

“ชุ่ยยุ่นได้บอกไว้มั้ยว่าเรื่องอะไร” หลีโม่ถามด้วยน้ำ เสียงที่จริงจัง

นี่คือวันที่สาม เป็นวันที่สำคัญมากด้วย
หากว่าพวกเขาเลือกลงมือในวันนี้ งั้นก็แย่น่ะสิ

“ไม่ได้บอกไว้”

หลีโม่ยืนขึ้น “เดี๋ยวข้าไป

คุณนายเสี้ยรีบลุกขึ้น “ข้าไปกับเจ้า”

ซู่หยู้พูดขึ้นว่า “นายหญิงชุ่ยยุ่นบอกว่าให้คุณหนูใหญ่ ไปแค่คนเดียว”

หลีโม่พยุงคุณนายเสี้ยแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ไม่ เป็นไรข้าไปเองได้

คุณนายเสี้ยพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “หลีโม่ระวัง หน่อยนะ”

ซูหยู้ ที่ฟังอยู่ข้างๆยิ้มแล้วพูดว่า “ดูนายหญิงพูดเข้า

แค่ไปหานายหญิงแก่เองนะคะต้องระวังอะไรกัน

หลีโม่ทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า “พอได้แล้วเจ้าก็อย่าออก ไปไหนทำความสะอาดในห้องให้สะอาดๆ”

ซู่หยู้คำนับรับคำ : “ทราบแล้วคุณหนูใหญ่รีบไปเถอะ ค่ะ”

หลีโม่รู้สึกแปลกๆ กับนาง ที่ผ่านมาสั่งให้นางทำงาน นางจะทำหน้างอแล้วรับคำ วันนี้ทำไมเชื่อฟังดีจัง หลีโม่ รู้สึกแปลกใจ
เพราะว่าเย็นเอ๋อร์เป็นสาวใช้ของหลีโม่ พอหลีโม่ออก ไปเย็นเอ่อร์ก็ต้องตามไปด้วย

ในห้องของนายหญิงแก่ หน้าประตูมีคนใช้ยืนอยู่ไม่กี่ คน พอเห็นนางสีหน้าท่าทางก็แลดูหยิ่ง ปกตินายหญิง แก่ไม่ชอบเสียงดัง ดังนั้นในห้องจึงมีเพียงแค่แม่เฒ่ากับ สาวใช้ น้อยครั้งนักที่จะมีคนเยอะแบบนี้

วันที่สาม ในที่สุดก็ลงมือสินะ

ชุ่ยยุ่นยืนอยู่หน้าประตู เห็นว่านางมาถึงแล้ว สีหน้าก็ บึ้งตึงพูดขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่เข้ามาเถอะ”

หลีโม่ขยับแหวนแล้วก้าวเข้าไป

ในห้องมีคนอยู่หลายคน นายหญิงแก่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ถ้ายซือตรงกลาง มีสาวใช้คนหนึ่งอายุราวๆ สิบห้าสิบ หกนั่งคุกเข่านวดขาให้นาง

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกับนายหญิงหลิงหลงนั่งกันคนละฝั่ง มองนางด้วยสีหน้าที่เย็นชาโดยเฉพาะนายหญิงหลิง หลง มองนางราวกับจะกลืนกินนางทั้งเป็น

เสี้ยโล่เยว่ยืนอยู่ข้างๆ นายหญิงหลิงหลง มองนาง ด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น หูของนางถูกพันเอาไว้มีเลือด เปื้อนที่ผ้าพันแผล

“นายหญิงแก่” หลีโม่เดินไปข้างหน้าพร้อมกับคำนับ ในใจคิดหากจะสู้กับนางไม่จำเป็นต้องใช้คนเยอะขนาด
ในมือของนายหญิงแก่ถือถุงยาสูบเอาไว้ แล้วชี้ไปที่ โต๊ะพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ใกล้จะถึงเทศกาลเจ้าแม่กวน อิมเจ้ามีความผิดมหันต์ ไปเขียนพระไตรปิฎกเพื่อชำระ ความผิดของเจ้า

บนโต๊ะมีกระดาษหนึ่งปีกวางอยู่ และยังมีหนังสือ คำสอนของเจ้าแม่กวนอิม หลีโม่ค่อยๆ เดินไป ในใจ ระมัดระวังมาก

นางนั่งลง ในหัวคิดถึงเรื่องในวันนั้น

วันนั้นในงานแต่งนางเอาหนังสือหย่ามาให้คนเยอะ ขนาดนั้นดู หากเฉิงเสี้ยงเสี้ยต้องการจะจัดการเรื่องที่ ตนเองใส่ร้ายนายหญิงก็ต้องสร้างเรื่องชู้สาวขึ้นมาสินะ

หากเป็นแบบนี้ก็สามารถอธิบายทุกอย่างได้แล้วว่า ทําไมถึงต้องเขียนหนังสือหย่าฉบับนั้น

วันนี้ทางนั้นมีเพียงแค่ซู่หยู้กับท่านแม่ ส่วนเย็นเอ๋อร์ และตนเองออกมาแล้ว ด้านนอกก็มีคนเยอะขนาดนั้น จ้องมองก็เพื่อปล่อยนางออกไป

หลีโม่คิดมาถึงตรงนี้ในใจก็คิดขึ้นว่าที่ลานเสี้ยจื้อ ซู่ห ยู้ก็คงจัดการเอาไว้ก่อนแล้วแน่ อีกอย่างชุ่ยยุ่นของนาย หญิงแก่ก็ไม่อยู่ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่

หลีโม่รู้ว่าตนเองต้องรีบออกไปจากตรงนี้ แต่นางไม่อาจทำให้นายหญิงแก่รู้ว่านางมองถึงแผนการของพวก เขาออกแล้ว

นางงอตัวเล็กน้อยเอามือกุมท้อง “โอ้ย! ข้าเจ็บท้อง นายหญิงแก่ข้าจะต้องไปเข้าส้วม”

นายหญิงแก่มองหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “อดทนเอา”

หลีโม่ก้มลงนั่ง “นี่มันอดทนไม่ได้ค่ะ โอ้ย! จะออกแล้ว ข้าขอยืมใช้ส้วมของนายหญิงแก่ได้ไหม”

นายหญิงแก่เห็นสีหน้าของนางที่ดูเจ็บปวดทรมานไม่ เหมือนกับกำลังแสร้งแกล้งทำ ก็กลัวว่าจะออกมาตรงนี้ จึงได้สั่งหลานหญ้ว่า “เจ้าพานางไปเข้าส้วมทีดูนางดีๆ

หลานหญ้พูด “ค่ะนายหญิงแก่”

หลีโม่กุมท้องเอาไว้แล้วเดินออกไปพร้อมกับพูดว่า “หลานหญ้รบกวนเจ้าแล้ว”

หลานหญ้มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจไม่ได้พูดอะไร ออกมา เดินนำนางออกประตูไป เย็นเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้าน นอกพอเห็นนางเดินออกมา มองนางเห็นว่าไม่ให้เดิน ตามนางไปจึงได้ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับอะไร

ส้วมอยู่ทางด้านหลังขวา อยู่โดดๆ เอาไว้ให้บ่าวไพร่ ใช้กัน ที่ให้เจ้านายใช้อยู่ในห้อง
หลังจากที่หลีโม่เข้าไป ก็พูดกับหลานหญ้ที่ยืนอยู่ด้าน นอกมีประตูกัน “ที่นี่ไม่มีกระดาษหลานหญ้เจ้าช่วยไป หยิบมาให้ข้าหน่อยได้ไหม”

หลานหญ้ตอบอย่างรำคาญว่า “ทำไมเจ้าเรื่องเยอะแบ บนี้เนี่ย”

หลีโม่ร้องไห้ฟูมฟายพูดขึ้นว่า “ข้าก็ไม่รู้ว่าที่นี่ไม่มี กระดาษ รบกวนเจ้าหน่อยนะหากกลับไปเหม็นนาย หญิงแก่ก็คงจะดูไม่ดีมั้ง”

หลานหญ้ด่านาง “คนยิ่งต่ำต้อยเรื่องก็ยิ่งเยอะ ยังไม่ สำเหนียกอีกว่าตนเองเป็นใคร” พูดจบก็เดินจากไป