ตอนที่ 3

“ฉันมีแฟน… แต่ยังไม่มีสามี

เธอเถียงในใจว่าการที่ผู้หญิงสักคนจะมีผัวแล้วก็ไม่ได้ หมายความว่าประสิทธิภาพในการทำงานของเธอจะลดลงเสีย เมื่อไร อีตาบ้าฉิบ

“ดี…ผมไม่ชอบคนมีพันธะ

“นี่… คุณคามคะ ไม่ทราบว่าคุณจะหาคนมาทำงานใน ตำแหน่ง ‘ภรรยา’ หรือ ‘เลขา’ กันแน่?”

ใบบัวตะแคงใบหน้ายอกย้อนอย่างอดไม่ได้

“ถ้าได้ทั้งสองอย่างก็คงจะดีมาก

“อะ… อะไรนะ”

หญิงสาวตกใจ ท่าทางเขาไม่ได้พูดเล่นเลยสักนิด

“คืนนี้ผมอยากออกไปทำความรู้จักกับกรุงเทพฯ สักหน่อย คง ต้องไหว้วานให้คุณช่วยเป็นไกด์”

“อะไรนะ”

ประโยคที่ได้ยินถึงกับทำให้ใบบัวถอนใจแรง ครั้นแล้วจู่ๆ เธอก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้

“คุณคามคะ ฉันอยากจะขออะไรคุณสักอย่าง ไม่รู้ว่าคุณจะกรุณาไหม”

เธอเสียงอ่อนลง นาฬิกาบนโต๊ะทำงานซึ่งบิดาของเธอลืมหยิบ กลับไปตอนเก็บของ ทำให้หญิงสาวฉุกคิดถึงใบหน้าของคนเป็น พอขึ้นมาจับใจ

ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้นายจักรพงษ์ผู้เป็นบิดากลับมาบริ หารเหมือนเดิม ใบบัวอยากขอร้องนายคาริมทั้งที่พอจะรู้ว่ามัน ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้

“ฉันอยากให้พ่อกลับมาบริหารที่นี่จะได้ไหมคะ?”

“แล้วฉันจะได้ประโยชน์อะไร

เขาผายมือแล้วไหวไหล่ด้วยความเคยชิน ความเป็นนักธุรกิจ ทําให้คาเมนึกถึงผลประโยชน์และการต่อรองอยู่เสมอ

“คุณจะได้คนที่ไว้วางใจได้มาช่วยงานยังไงล่ะคะ คุณพ่อของ ดิฉันบริหาร JKP แกสโซลีน มานานกว่าสิบปี ท่านจะเป็นหัว เรี่ยวหัวแรงให้คุณโดยที่คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ท่านมี ประสบการณ์และรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ รู้แม้กระทั่งชื่อของ พนักงานทุกคน แล้วพนักงานทุกคนก็รักท่าน

“อืม…ฟังดูก็น่าสนใจนะ

คารึมพูดจริง เพราะเขายังมีธุรกิจน้ำมันในกลุ่มอาหรับที่ต้อง เข้าไปนั่งในตำแหน่งผู้บริหาร เขาต้องเดินทางบ่อย ถ้ามีใครสัก คนที่ไว้วางใจได้ช่วยดูแลงานที่เมืองไทยก็คงจะดีไม่น้อย

“คุณสนใจใช่ไหมคะ”
ใบบัวมองหน้าผู้บริหารคนใหม่ด้วยแววตาที่มีความหวังขึ้น มาบ้าง เมื่อเห็นว่าครีมมีท่าทีสนใจ

“สนใจ… แต่ผมอยากได้ข้อแลกเปลี่ยนซึ่งดูสมน้ำสมเนื้อกว่า

ดวงตาคมกริบ หากแต่แฝงประกายความเจ้าเล่ห์แทบไม่ คลาดไปจากดวงหน้าสะสวยของใบบัว

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ”

หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าประโยคที่จะตามมาจะทำให้หัวใจของ เธอแหลกสลาย

“คืนนี้คุณนอนกับผม…ถ้าอยากให้คุณพ่อของคุณกลับมา ทํางานที่นี่”

“la… ”

มือเรียวเอื้อง้าง จวนเจียนจะฟาดเข้าที่ใบหน้าของคนอื่นซึ่ง กอดอกมองหน้าเธออย่างไม่สะทกสะท้าน คารีมหารู้ไม่ว่าเขาเพิ่ง ทําลายเกียรติของเธอด้วยถ้อยคำหยาบโลนเกินจะรับได้

“ผมแค่ให้ข้อเสนอ… การตัดสินใจเป็นเรื่องของคุณ อย่า คิดมากครับสาวน้อย คุณเองก็มีแฟนแล้วนี่นา นอนกับผมก็ เหมือนตอนที่คุณนอนกับแฟนคุณนั่นแหละ แต่ผมเชื่อว่ามันจะ ทำให้คุณรู้สึกดีกว่าหลายเท่า ลองเอาไปคิดดูนะ นอนกับแฟน คุณได้แค่สนุกเป็นครั้งคราว แต่นอนกับผมรับรองว่าคุณจะได้รู้ ว่ามันสนุกกว่าหลายเท่านัก… แล้วยังช่วยให้พ่อคุณกลับเข้ามาทํางานด้วย ลองเอาไปคิดดูนะ เอ่อ… เที่ยงนี้เดี๋ยวคุณพาผมไป กินข้าว แล้วหลังเลิกงานช่วยพาผมตระเวนให้ทั่วกรุงเทพฯ ถ้า คุณรับข้อเสนอของผมค่ำๆ เราไปดื่มที่คอนโดผมแล้วทำข้อ เสนอให้สมบูรณ์”

เขาสาธยายยืดยาว หารู้ไม่ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังกลืน ก้อนความเศร้าลงลำคออย่างยากลำบาก

คำพูดของคาริมทำให้เธอปวดแปลบอยู่ในอก นึกในใจว่า ผู้ชายคนนี้คงเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ฐานะมหาเศรษฐีอย่างเขา คงทำแบบนี้กับผู้หญิงมานักต่อนัก และเธอกำลังจะถูกนับรวมเข้า กับบรรดาผู้หญิงที่เคยสังเวยกามให้กับเขา

“ฉันไปได้แล้วใช่มั้ยคะ”

ใบบัวพยายามข่มความรู้สึก ทั้งที่หยาดน้ำตาจวนเจียนจะไหล “ยัง…ช่วยพาผมเดินชมให้ทั่วทั้งโรงงาน เขาสั่งเสียงเข้ม

ใบบัวขออนุญาตหลบมาเข้าห้องน้ำ เมื่อลับมาจากสายตาของ เขา หยาดน้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาเหมือนเขื่อนแตก มือ เรียวเอื้อมดึงกระดาษทิชชูซับน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่เกิด มาในชีวิตเธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองถูกตีค่าให้ต้อยต่ำถึงเพียงนี้

เธอนึกเกลียดสายตาของนายคารีมเป็นที่สุด เขาตีค่าเธอเป็น แค่ผู้หญิงชั้นต่ำที่นึกว่าจะเหยียบย่ำอย่างไรก็ได้ ค่าของเธอคง น้อยกว่าเม็ดกรวดทรายที่เสียดสีอยู่ใต้พื้นรองเท้าของเขา
เวลาล่วงเลยมาถึงตอนเลิกงาน วันนั้นคารีมอยู่ทํางานต่อจน เกือบค่ำ เมื่อร่างสูงใหญ่เฉียดสองเมตรลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว ชะโงก ใบหน้าผ่านช่องหน้าต่างออกไปภายนอก ก็พบว่า พระอาทิตย์ได้ลับลงไปแล้ว เมืองใหญ่เริ่มสว่างไสวไปด้วยแสง ไฟระยิบระยับ

“ขอตัวสักครู่นะคะ”

หญิงสาวซึ่งกำลังรู้สึกอึดอัดใจกับการถูกเจ้านายคนใหม่ บังคับให้เธอเข้ามานั่งประจำเป็นเลขาอยู่ในห้องทำงานของเขา รีบเอ่ยขออนุญาตพลางคว้าโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงดังขึ้นเตือน ให้รู้ว่ามีสายเรียกเข้า ก่อนจะยกขึ้นแนบหูพร้อมกับเดินออกไป คุยที่ภายนอกห้อง ด้วยไม่อยากให้เสียงดังรบกวนสมาธิของคา

“มีอะไรคะคุณแม่”

ใบบัวกรอกเสียงใสกลับไปหามารดาที่อยู่ต้นสาย