ตอนที่ 8 เหยื่อ

คุณนายอรัญญา ผู้ไม่เคยเข้าครัว นึกไม่ถึงว่าจะกำลังยุ่งคึกคัก อยู่ในครัว แม้กระทั่งแม่บ้านที่ปกติจะชักสีหน้าใส่เธอก็เรียกเธอ ว่าคุณชายอย่างให้ความเคารพ

ค่าเรียกคุณชายทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกหันมา มองเธอ

เมื่อสัมผัสกับสายตาที่เข้าไปถึงหัวใจ วรินทรที่งุนงงก็รีบก้ม หัวลง มิน่าเล่าวันนี้บ้านพูลสวัสดิ์ตั้งแต่เจ้านายยันคนใช้ต่าง แปลกไป ที่แท้เพราะทาวัดมา

เมื่อวรินทรกำลังคิดจะหนีขึ้นในห้องตัวเองยังไง ชยุตก็เรียก เธอไว้

เธอเลยต้องปะทะกับสายตาที่จ้องแผดเผานั้นแล้วเดินไปตรง หน้าชยุต

และชยุตก็ลดความโหดเหี้ยมลงจากปกติมาก เพิ่มความอ่อน โยนขึ้น วรินทร และพูดกับทาวัต “ทาวัต นี่คือลูกชายคนเล็ก ของผม วรินทร”

พูดกับวรินทรว่า “วรินทร นี่คือว่าที่สามีของพี่สาว รีบเรียกพี่ เขยซิ”

“พี่ พี่… เขย” ลิ้นของวรินทรสั่นระริก โดยควบคุมไม่ได้ ทั้งตัวก็ เริ่มสั่นเทา
รายละเอียดเหล่านี้ถูกทาวัตจับตาไว้หมดแล้ว

คิดย้อนกลับไป ตอนที่ถูกดารินทร์รังแก เขาก็ไม่ได้หวาดผวา ถึงขนาดนี้ งั้นผู้หญิงในคืนนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้อย่าง เลี่ยงไม่ได้ !

ทาวัตมั่นใจความคิดนี้ยิ่งขึ้น เขายิ้มและถามว่า “ผมเป็นเสือ เหรอ ? ทำไมกลัวผมถึงขนาดนั้น ? หรือเพราะทำเรื่องอะไรที่ผิด กับผมไว้เหรอ ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วรินทรตกตะลึง ใบหน้าเริ่มแดง

เธอกลัวเขาจริงๆ แค่เห็นเขาก็นึกถึงความทารุณของเขาในคืน นั้น แล้วที่กลัวมากที่สุดคือถูกจับได้ ! “ผม ผม ผมไม่…” ลิ้นของเธอเริ่มสั่นอีกแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางที่ใช้ไม่ได้ของวรินทร สีหน้าของชยุตเปลี่ยน

ทันที แต่ครองขวัญที่นั่งอยู่ข้างๆกลับดีใจมากขึ้น

เวลานี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ

ได้ยินแค่เสียงอ่อนหวานเสแสร้งดังขึ้น ” คุณชายทาวัต น้อง ชายของฉันยังเด็ก ไม่เคยเห็นสถาณการณ์ใหญ่ๆ คุณอย่าไป ทำให้เขาตกใจจนแย่” ขณะพูด เธอก็ใช้โอกาสนี้ขยับเข้าหาทา วัต แต่ว่าก้นยังไม่ทันได้ขยับก็ถูกสายตาของทาวัตห้ามเอาไว้

ไม่อยากทำให้ทาวัดโกรธ ครองขวัญจึงนั่งอยู่ที่ห่างออกไป สามเมตรอย่างไม่พอใจ
“ใช่เหรอ ? มองไปก็ยังเด็กจริงๆ อายุถึงสิบห้าปีหรือยัง ?”ทา วัดนั่งบนโซฟาอย่างเชื่องช้า สายตาจ้องเธอตลาอด

หน้าเธอยังมีไขมันเด็กอยู่ แถมยังจัดการร่างไปแล้ว ทำให้เธอ

มองเด็กกว่าอายุจริงมากๆ

วรินทรถูกมองจนกลัวสุดหัวใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับ เหยื่อที่พร้อมจะถูกล่าอยู่ตลอดเวลา เธออยากจะหนี แต่ครอง ขวัญไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ

ได้ยินเธอพูดต่อจากคำพูดของทาวัดว่า “น้องของฉันคนนี้อายุ สิบแปดแล้ว แต่ร่างกายเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าได้มาจาก ใคร”

“แต่คุณทาวัต อย่ามองน้องชายของฉันอ่อนแอสักขนาดนี้ ฉัน ได้ยินมาว่า สองวันก่อน เขาไปต่อยตีกับคนกลุ่มหนึ่งในบาร์เลย นะ ! มองไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะ ?”

ครองขวัญตั้งใจที่เอาเรื่องที่วรินทรเจอกับดารินทร์ ในคืนนั้น มาพูด แต่คำพูดนั้นเปลี่ยนจากขาวเป็นทั้งหมด

เมื่อได้ยินวรินทรไปบาร์ และยังไปต่อยตีกับคนอื่น ชยุตเริ่มอยู่

นิ่งไม่ไหว

วรินทรมองยังชยุต โดยจิตใต้สำนึก เห็นแต่เขาหน้ามืดเหมือน ผี เธอแบบเศร้าในใจ ต้องโดนตีอีกแล้ว

เห็นวรินทรมีแต่ยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ครองขวัญใส่ร้าย ป้ายสีเธอ และไม่แก้ตัวสักนิด ทาวัดมีความรู้สึกสนใจเธอยิ่ง
“อืม… ” ทาวัดเคาะนิ้วเรียวยาววางพาดอยู่บนโซฟาที่แสน แพง แต่บ่นพึมพำ โดยไม่มีใครรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

แต่ทำให้ครองขวัญกลับยิ่งคึก และแต่งเรื่องตอกไข่ใส่สีตั้งใจ ที่จะสรรเสริญเยินยอ “น้องชาย นายเก่งมากจริงๆ !!

จบกัน วรินทรถอนหายใจอย่างเศร้าโศก

ใบหน้าเรียบเฉยของชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น ขยับเล็กน้อย โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงตาราวกับเหยี่ยวคู่นั้น จ้องมอง ตรงๆกับเธอ จึงค่อยๆพูดว่า “จริงเหรอ ? วันนั้นฉันเหมือนอยู่ที่ นั่นด้วยนะ”