ตอนที่ 13 มีคนกระโดก

ตอนที่ 13 มีคนกระโดดตึก

เวลาที่ทาวตให้กับเธอคือสามวัน ตอนนี้ผ่านไปแล้วสองวัน

ตอนแรกวรินทรคิดจะไปหาคนคนนั้นขอยืมเงิน แล้วพาแม่หนี ไปจากที่ที่วุ่นวายนี้ ให้ทาวัดหาเธอไม่เจอ แต่โทรหาคนคนนั้น ไม่ติด

ในขณะที่เธอรีบร้อนไม่รู้จะทำอย่างไงดีก็มีโทรศัพท์จากโรง พยาบาลโทรมาหา

“คุณวรินทร ขอถามหน่อยค่ะ วันนี้คุณได้มาที่โรงพยาบาล หรือเปล่า แถมยังพาแม่คุณออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่าคะ ?”

วรินทรตกใจ ทำไมหล่ะ แม่ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ ?”

วันนี้เธอมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลเลย

“คืออย่างงี้ค่ะ เช้าวันนี้ตอนที่พยาบาลไปตรวจห้อง พบว่าคุณ ทมยันตีแม่ของคุณไม่อยู่ที่ห้อง และวันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้กลับมา พวกเราหาทั้งโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ดังนั้นจึงอยากถาม….

“คุณพูดอะไรนะ ?”วรินทรตัดบทคำพูดของพยาบาล แม่ฉัน หายไป

เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง ไม่ได้สนใจพยาบาลพูดอะไรอีก รีบวิ่ง ออกจากห้องเรียน วิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน โบกแท็กซี่และไปโรงพยาบาลทันที

ตลอดทางใจของเธอกังวลอย่างมาก

แม่หายไปได้ยังไง ? ท่านไม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วจะไปที่ไหนได้ ? วรินทรไม่เข้าใจจริงๆ อยู่ดีๆคนป่วยไตวายขั้นสุดท้ายจะหาย ไปจากโรงพยาบาลได้อย่างไง

เพราะหน้าโรงพยาบาลห้ามจอดรถ คนขับรถจึงจอดรถที่ด้าน ตรงข้ามของถนน วรินทรรีบร้อยจ่ายเงินไปแล้วผลักประตูกลงรถ แต่ไฟเขียวพอดี เธอไม่ทันคิดเลยรีบข้ามถนนไป

จนไม่ได้สังเกตว่ามีรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งผ่าไฟแดงวิ่ง มาทางเธอ

“ปั๊บบบบบ ได้ยินเสียงดังแสบแก้วหู รถบรรทุกแล่นผ่านไป แบบกระฉันชิดไหล่เธอ วรินทรล้มลงไปที่ข้างถนน ทันใดนั้นมีมือ ขนาดใหญ่กอดที่เอวของเธอไว้ เธอตกใจอกสั่นขวัญตา หันหน้า กลับมองเจ้าของของมือใหญ่คู่นั้นอย่างงุนงง

เห็นเป็นทาวัตนั่งอยู่บนพื้น ประคองร่างเธอเอาไว้ สีหน้าของ เขามีความโมโห

“วรินทร นายบ้าไปแล้วเหรอ ? รถวิ่งมาชนก็ไม่รู้จักหลบ !” วรินทรยังคงงุนงงมองเขาอยู่ เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้ทาวัตช่วยชีวิตเธอไว้
“เมื่อกี้ขอบคุณครับ เธอรีบลุกขึ้น ขาทั้งคู่ถูกรถบรรทุกขูดจน เป็นรอย กำลังมีเลือดไหลอยู่ ทำให้กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินถูก ย้อมเป็นสีแดง

เธอไม่ได้สนใจความเจ็บ เดินไปยังโรงพยาบาลอย่างยืน กราน

ทาวัตมองไปที่รอยสีแดงสดนั้น มองยังไงก็รู้สึกขัดตา เขาวิ่ง ไปลากแขนของวรินทร พูดว่า “นายกำลังเลือดไหลอยู่ ”

“เลือดนิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก”วรินทรหน้าซีดขาว ดึงแขนที่

ถูกทาวัดจับไว้กลับมา

นึกถึงแม่ที่หายไป เธอไม่มีอารมณ์มารับมือกับทาวัต

“ขอโทษคุณชายทาวัต ผมมีธุระด่วน หากมีเวลา คราวหน้าผม ไปขอบคุณคุณดีๆ”พูดจบเธอก็เดินไปข้างหน้าต่อ

ทาวัดมองเงาของเธอ รูปร่างที่บอบบางนั้นเหมือนกับจะล้มลง ตลอดเวลา

เขาขมวดคิ้ว ในมือยังมีความสัมผัสที่จับแขนของวรินทรอยู่ คนคนนี้อ่อนแอกว่าที่เขาคิดเอาไว้ไม่เหมือนผู้ชายแม้แต่น้อย

วรินทรเดินกะเผลกไปยังตึกผู้ป่วยใน พยาบาลที่ดูแลแม่ของ เธอลงจากตึงมาพอดี มองเห็นเธอแล้วถามอย่างตกใจ คุณวริน ทร คุณเป็นอะไรคะ ?”

วรินทรไม่ตอบแต่ถามว่า”ได้ข่าวแม่ผมไหม ?”
“ยังเลยค่ะ พวกเราหาทั่วโรงพยาบาลแล้ว……ขณะที่พยาบาล กำลังพูดอยู่ ก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง

“รีบมาดู ! มีคนกระโดดตึก !”

วรินทรตกใจ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ยอดตึก

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สว่างจ้า ผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดคนไข้ยืนอยู่ ที่ดาดฟ้าของชั้นยี่สิบ ขาหนึ่งข้างยื่นออกมานอกราวกั้น

วรินทรมองแวบเดียว ก็รู้สึกว่าเจ็บจนหน้ามืดราวกับใจถูกคน อื่นจับอยู่ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ดาดฟ้าบนนั้น ถ้าไม่ใช่แม่ของเธอจะเป็น ใครไปได้หล่ะ ?!

ตาคู่นั้นของเธอแดง ตะโกนออกไปเสียงดัง “แม่”