บทที่ 3 แน่จริงพูดอีกที

หลังจากเสร็จการสวดในคืนสุดท้าย ธาวินเดินทางกลับบ้าน ด้วยหัวใจอ่อนแรง เขาสูญเสียพี่ชายอย่างกะทันหันด้วย เหตุการณ์ฆ่าตัวตาย ในชีวิตของทิวาไม่มีเรื่องใด ที่ทำให้เขา คิดมากถึงขั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่ หากไม่ใช่เพราะตกหลุมรัก พิชญาจนถอนตัวไม่ขึ้น ธาวินหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหล อาบแก้ม ก่อนมือถือจะดังขึ้น

“ครับพิมพ์” เขาตอบรับปลายสายด้วยน้ำคำที่ราบเรียบ พร้อมมือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาออก

“ที่รัก ทำงานเป็นอย่างไรบ้างคะ” พิมพ์พาถามด้วยน้ำเสียง สดใส เพราะรู้เพียงแค่ว่าเขากลับมาไทยเพื่อทำงานเท่านั้น ก่อน จะได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนรักหนึ่งครั้ง

“ทําไมถอนหายใจแบบนั้น มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”

“ผมอยากกอดคุณจัง” คำพูดอ่อนแรงจากแฟนหนุ่ม ทำให้ พิมพ์พาขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อย หากแต่ในเวลานี้หญิงสาวรู้ ว่าเขาควรได้รับกำลังใจ

“พิมพ์มีข่าวดีจะบอก

“ข่าวดี? อะไรหรือครับ” ธาวินขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อาทิตย์หน้าพิมพ์จะไปเมืองไทยค่ะ จะไปให้คุณกอดให้ชื่นใจ ดีไหมคะ”
“ขอบคุณนะพิมพ์ พิมพ์พาทำให้เขาลืมเรื่องราวเลวร้ายได้ครู่ หนึ่ง ก่อนจะปล่อยยิ้มออกมา

“พิมพ์รักคุณนะคะ” และเสียงหวานนั้นทำให้เขามีแรงขึ้นมา อีกมากโข

“ผมก็รักคุณ” ประโยคสุดท้าย รถคันหรูได้แล่นเข้ามาจอด เทียบหน้าบ้านพอดี บ้านหลังใหญ่ถูกปิดไฟเอาไว้เกือบทุกส่วน ยกเว้นบริเวณห้องโถงเท่านั้น ธาวินยืนมองด้วยความรู้สึก ใจหายอย่างบอกไม่ถูก บ้านหลังนี้เคยมีเสียงหัวเราะ รอยยิ้มเต็ม เปี่ยมได้ด้วยความรัก บัดนี้กลับว่างเปล่าไม่หลงเหลือสภาพเดิม แม้เพียงนิดเดียว สองเท้าก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน มือหนายก ขึ้นปลดกระดุมตรงคอให้หลวมขึ้น

หากแต่ภาพตรงหน้า ทำให้เขาเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง ธาวิน เดินตรงเข้าไปกระชากกรอบรูปใบใหญ่ออกจากอ้อมอกของ หญิงสาว ที่นอนหลับไม่ได้สติบนโซฟาตัวใหญ่สีทองอร่ามกลาง บ้าน

“กล้าดีอย่างไรมาปลดรูปนี้ออก” หญิงสาวสะลึมสะลือลืมตา ตื่นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ให้เขาเห็นหน้าเธออีก จะต่างคนต่างอยู่

“พี่วิน พิชญ์แค่… ดวงตาแวววับมองไปยังรูป ที่ถูกมือหนา แย่งไปก่อนที่เขาจะถลาเข้ามากระชากเธอลุกขึ้น

“พี่วาตายก็เพราะคุณ” ธาวินขมึงตาใส่พร้อมกัดฟันแน่น ดวงตาเข้มมองพิชญาด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์อย่างสุดชีวิต
“พิชญ์เจ็บ” หญิงสาวพูดเสียงเครือ มือบางจับเขาไว้หมายให้ ปล่อย

“อย่ามาสําออยกับผม คุณคิดว่ามันจะได้ผลเหมือนตอนที่ทำ

กับพี่วางั้นหรือ” เขากลับยิ่งกระชับแรงแน่นขึ้นมากกว่าเดิม

“พิชญ์แค่บอกว่าพิชญ์เจ็บ พิชญ์บอกในสิ่งที่พิชญ์รู้สึก แปลว่า สําออยงั้นหรือคะ หากเป็นเช่นนั้นจะให้พิชญ์บอกว่าอะไรล่ะคะ พิชญ์ไม่เจ็บค่ะ พิชญ์ไม่รู้สึกใดๆ ค่ะ พี่วินต้องการแบบนี้ใช่ไหม คะ หรือแท้จริงแล้ว ไม่ว่าพิชญ์จะทำอะไร มันก็ผิดในสายตาพี่วิน อยู่ดี” หญิงสาวน้ำไหลอาบแก้ม มองตรงเข้าไปนัยน์ตาของชาย หนุ่มด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“ยัยตัวประหลาด” ธาวินใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากหญิงสาวเช่น เคย จนถลาล้มลงบนโซฟาตัวเดิมพลางมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะ จรดปลายเท้า แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังให้

“พิชญ์เกลียดพี่วิน” หญิงสาวหลับตาตะโกนไล่หลังเขา คน ได้ยินถึงกับควันออกหู หันกลับมายังโซฟา แล้วเดินตรงดิ่ง เข้าไปซ้อนคอหญิงสาวขึ้น ดวงตาคมเข้มแสดงออกว่าเขาโกรธ อย่างมากมหาศาลเพียงใด

“คุณพูดว่าอะไรนะ”

“พิชญ์เกลียดพี่วิน” มือหนาเลื่อนขึ้นบีบคอเธอช้าๆ อย่างไร้ สติควบคุม

“แน่จริงก็พูดอีกที” ธาวินค่อยๆ ลงแรงมากขึ้น ทีละนิด เมื่อคน ตัวเล็กกล้าลองดี เขาจะตอบสนองให้ตามต้องการ
“พิชญ์เกลียดพี่วิน พิชญ์เกลียดพี่วิน ได้ยินไหมคะว่าพิชญ์ เกลียดพี่วิน” หญิงสาวยังคงหลับตาพูด ในขณะที่มือหนาเพิ่ม แรงบีบขึ้นเรื่อยๆ จนเธอหายใจไม่ออก ดวงหน้าสวยหวานแดง กาด้วยเพราะกำลังขาดอากาศหายใจ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณวิน” เสียงป้าสายดังแผดลอดเข้ามา ก่อน ที่ชายหนุ่มจะปล่อยมือออกจากหญิงสาวแล้วได้สติกลับมา พร้อมกับหญิงชรารีบวิ่งเข้ามาประคองตัวพิชญาไว้