บทที่ 2 ยัยตัวประหลาด

นับจากนี้จะไม่มีใครคอยปกป้องดูแลเธอดังเช่นที่ผ่านมา หญิง สาวสูดลมหายใจเข้าจนสุด พลางปาดน้ำตาออกช้าๆ ก่อนที่ป่า สาย จะวิ่งเข้ามาจับตามเนื้อตัว เพื่อสำรวจร่างกายว่ามีบาดเจ็บ ส่วนใดหรือไม่

“ไม่ร้องนะคะหนูพิชญ์ กลับบ้านก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจะให้คน ขับรถไปส่ง ไม่ต้องเข้าไปในงานแล้วค่ะ คุณวินเธอไม่ยอม ถ้าหนู พิชญ์จะเข้าไป วันนี้ต้องมีตายกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ” ป้าสายเป็น ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ที่พิชญาเคารพรักเป็นอย่างมาก ด้วยเพราะ ป้าสายมีนิสัยโอบอ้อมอารี เอ็นดูพิชญามาตั้งแต่วัยเยาว์ รู้เห็น ความเป็นมาของครอบครัวเธอเป็นอย่างดี

“ค่ะป้าสาย พิชญ์ควรกลับบ้าน พิชญ่ไม่อยากให้งานของพวา มีปัญหา พี่วาจะไปได้จากไปอย่างมีความสุข” หญิงสาวหันมายิ้ม หวานทั้งน้ำตา มองตรงไปยังแม่สาย หญิงชรารับรู้ถึงความเจ็บ ปวดของเธอได้ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะด้วยเพื่อปลอบโลม

ร่างบางเดินเหม่อเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ กวาดสายตามองไป รอบๆ ด้วยความสิ้นหวัง รับรู้ได้ถึงความอ้างว้างโดดเดี่ยว นับ จากนี้จะไม่มีใครคอยปกป้องดูแลเหมือนที่ผ่านมา ภาพของทิวา ในอดีต ลอยเข้ามาอยู่ในทุกมุมของบ้าน รอยยิ้ม อ้อมกอด เสียง หัวเราะของเขาประทับในความทรงจำของเธอ

“พิชญ์เก่งที่สุด” คำชมพร้อมกับรอยยิ้มของทิวา ลอยเข้ามาแล้วจางหายไป มืออบอุ่นที่คอยลูบศีรษะเธอในทุกวัน ลอยเข้า มาแล้วจางหายไป

“พิชญ์ของพี่สวยที่สุด” คำพูดยังคงก้องอยู่ในสมอง พิชญายก สองมือขึ้นปิดใบหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาจนสุด ร่างเล็กทรุดลง กองไปที่พื้น เสมือนหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

หญิงสาวผมสีดำ เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนหลากเชื้อชาติ ซึ่งล้วน แล้วแต่มีผมสีทองเกือบทั้งสิ้น เธอสวมชุดค่อนข้างรัดกุมในมือ ถือร่มคันเล็กพกไว้ตลอดเวลา ด้วยเพราะอากาศที่นี่ยากจะคาด เดา ฝนนึกอยากตกตอนไหนก็ตกอย่างไม่บอกกล่าว พิมพ์พา หญิงสาวที่เกิดและเติบโตขึ้นท่ามกลางธรรมเนียมฝรั่ง เป็นคนที่ ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูง ชนิดที่เรียกได้ว่าถึงขั้นกล้าได้กล้า เสียเลยทีเดียว

เธอเดินลดเลี้ยวเข้ามาในซอย ซึ่งไม่ได้เปลี่ยวเท่าไหร่ หากแต่ ผู้คนไม่พลุกพล่านเหมือนทางเมื่อครู่ มือเรียวเล็กกดกริ่งรออยู่ครู่ หนึ่ง ก่อนที่ผู้ชายผมสีทองจะเปิดประตูต้อนรับ ยิ้มทักทายกันเป็น ภาษาอังกฤษเล็กน้อยพอเป็นพิธีเท่านั้น

“ตรงเวลาจังเลย รีบมาขนาดนี้กลัวผมกลับไทยก่อนหรือไง” เมื่อหนุ่มฝรั่งผมสีทองหันไปยังต้นเสียง เขายิ้มทักทายแล้วเดิน เลี่ยงออกไป พายุหนุ่มเชื้อสายไทยแท้ๆ จึงเข้ามาทักทาย

“อีกสองวันคุณก็กลับไทยแล้วนี่คะ ฉันกลัวคุณหนีกลับก่อน พิมพ์พาเดินตรงไปยังโซฟาอย่างคุ้นเคย เพราะเธอมาบ้านหลังนี้ แทบทุกครั้งที่พายุบินมาอังกฤษ ฉะนั้นคนในบ้านย่อมรู้จักเธอเป็นอย่างดี

แล้วตกลงเรื่องหนุ่มรูปร่างสูงเดิน เข้ามาไขว่ห้างด้านข้าง รอฟังตอบ

“ฉันตัดสินใจจะเริ่มต้นใหม่ บอกเลิกเขาแล้ว” เสียง แผ่วเบาแสดงถึงความมั่นใจเท่าไหร่ รูปงาม ยังคงบ่งบอกถึงความเสียใจจะพยายามกลบ เกลื่อนความรู้สึกแล้วก็ตามที

“คุณแน่ใจแล้วหรือคนใหม่ที่คบซ้อนได้ปีหนึ่ง เขาเป็นคนอย่างคุณคาดหวังไว้พายุพร้อมจ้องเข้าไปใน นัยน์ตาหวานนั้น

“ไม่ยังตาม หน้ารับรู้ เขาเป็นเพื่อนของพานิสัยใจคอเธอ อยู่บ้าง ตัดสินใจแล้วยากที่ใครจะรั้งได้

พิชญาปาดน้ำตา พลันหันมองรูปครอบครัวของทิวาและธา วิน นึกพูดของใจร้ายเมื่อตามกรอกมาด้วยมารดาแต่งงานเป็นภรรยาคนใหม่ เจ้าของบ้านร่ำรวย และเธอเข้ามาในฐานะลูกเลี้ยง มารดาและเธอเข้ามาตัวเปล่า ไม่ทรัพย์สมบัติติดแต่เดียว

และนั่นเป็นสาเหตุให้ธาวิน ไม่ใคร่ชอบหน้ามาตั้งแต่เริ่ม เขาเข้าใจว่าที่มารดาแต่งงานกับผู้ชายมากนั้น ไม่ได้เกิด จากความรัก หากแต่เกิดจากสมบัติมากมายมหาศาลเหล่านี้หาก นั่นเป็นสาเหตุว่าเธอโดนธาวินรังแกอยู่บ่อยครั้ง และเขามัก จะทำดีเมื่ออยู่ต่อหน้าบิดาเท่านั้น โชคดีที่พิชญายังพอมีบุญอยู่ บ้างทวามักเป็นคนเข้ามาปกป้องเสมอ เขาเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดใน ชีวิต

เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีต ยิ่งทำให้หญิงสาวกลั้นน้ำตา ไม่อยู่ พิชญาเดินไปปลดรูปถ่ายนั้นลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรงเรียว มือสวยลูบวนไปที่ภาพของทิวาอย่างความทะนุถนอม

“พิชญ์วาดเองหรือ” ทิวา ในวัยสิบขวบ เดินผ่านมานั่งที่พิชญา กําลังวาดภาพบางอย่าง เขาวกกลับเข้ามาถามเด็กหญิงอย่าง สนใจ เด็กผมเปียยิ้มหวานพลางพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ไหนพี่ดูซิ” ทิวาหยิบภาพวาดของเธอขึ้นมาดู เป็นภาพคนตัว เล็กสามคน ยืนอยู่ในบ้านหลังใหญ่

“พิชญ์วาด ใครหรือ บอกพี่ได้ไหม” ดวงตากลมใสบริสุทธิ์มอง

ทิวาครู่หนึ่ง เด็กหญิงจึงพยักหน้า

“คนนี้พิชญ์ค่ะ คนนี้พี่วิน คนนี้พี่วาค่ะ” หญิงสาวตามรูป พร้อมอธิบายช้าๆ ยังไม่ทันจบ ธาวินที่วิ่งตามพี่ชายเข้ามา กลับ ดึงภาพดังกล่าวออกจากมือของพิชญา แล้วฉีกมันทิ้งทันที พร้อม โยนเศษกระดาษพวกนั้นเกลื่อนเต็มพื้น

“ยัยตัวประหลาด กล้าดีอย่างไรมาวาดรูปฉัน” ธาวินอาละวาด ตะโกนใส่เด็กหญิงอย่างเอาแต่ใจ พร้อมยืนจ้องด้วยความโกรธ แค้น

“วิน หยุดพูดจาแบบนี้กับน้อง ขอโทษพิชญ์เดี๋ยวนี้” ทิวาหันปรามน้องชาย

“ไม่” ธาวินกอดอกปฏิเสธเสียงแข็ง ยังคงยืนจ้องอยู่ ในขณะที่ พิชญาหัวใจตัวเพราะความกลัว เธอเดินมาหลบที่หลังของทิวา ช้าๆ ไม่กล้าแม้จะให้น้ำตาไหลลงแก้ม

“วิน อย่าทำนิสัยแบบนี้ พี่ไม่ชอบ ขอโทษน้องพิชญ์

“วินไม่ขอโทษ ทำไมวินต้องขอโทษยัยตัวประหลาดนี้ด้วย

“พี่บอกให้ขอโทษน้องพิชญ์ ไม่อย่างนั้นพี่จะบอกพ่อ ให้พ่อ จัดการ” พี่ชายเริ่มหมดความอดทนกับน้องชายจอมเอาแต่ใจ ไม่ สมกับที่ถูกอบรมมา เมื่อเด็กชายธาวินได้ยินชื่อพ่อ รู้สึกกลัวขึ้น มา จึงยอมอ่อนลง

“ขอโทษ” เขากล่าวขอโทษเสียงแข็ง อย่างไม่เต็มใจแล้ววิ่ง ออกไปเพราะกลัวเสียหน้า ทิวาหันมองน้องชายพลางส่ายหน้าไป มา

“ไม่ร้องนะน้องพิชญ์” ทิวาหันมาหาพิชญาที่กำลังตัวสั่นระริก ดวงตาใสเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อ ใกล้หยดเต็มที่ เขาย่อตัวลงเล็ก น้อย ใช้มือเช็ดให้อย่างถนอม

“อย่าสนใจวินเลยนะพิชญ์ รูปนี้สวยมาก พี่ชอบ เดี๋ยวพี่ซ่อม ให้” ทิวาหยิบเศษกระดาษที่ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ขึ้นมาทา กาวแล้วติดไว้ให้อยู่ในรูปเดิม พร้อมใส่กรอบแล้วยื่นให้กับเด็ก หญิงพิชญา นับแต่บัดนั้นพิชญาก็ไว้ใจทิวามาตลอดจวบจน ปัจจุบัน ภาพในอดีตทำให้หญิงสาวกระชับรูปภาพนั้นแน่นขึ้น แล้วทรุดลงนั่งที่โซฟาอย่างอ่อนแรง