บทที่ 1 ยัยตัวซวย

“มาทำไม คุณยังมีหน้ามาที่นี่อีกหรือ ออกไปจากงานของพวา ใครก็ได้เอาตัวพิชญาออกไปจากงานของพวา”

ธาวิน โหวกเหวกโวยวาย พลางชี้นิ้วตรงไปยังหญิงสาวตัวเล็ก ที่อยู่ในชุดกระโปรงสีดำยาวจรดเท้า น้ำตาเอ่อขึ้นระเพื่อมองตรง ไปยังชายหนุ่มที่กำลังคลุ้มคลั่ง ความจริงแล้วเธอตั้งใจเข้ามา เคารพศพของทิวาเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น หากแต่โดนน้องชาย ของเขาอาละวาดใส่กันไว้ไม่ยอมให้เข้า

ดวงตาเล็กไหวระริกหันมองไปยังรูปที่ใช้ตั้งงานศพ ด้วยความ โศกเศร้าเหลือคณานับ ก่อนเลื่อนสายตากลับมายังชายหนุ่มที่ กำลังเดือดดาลอย่างถึงที่สุด เขาพึ่งบินด่วนจากอังกฤษอย่าง กะทันหันหลังจากได้รับข่าวร้าย การกลับมาครั้งนี้จึงเป็นการ กลับมาในรอบเกือบสิบปี

พิชญาทบทวนโครงหน้าของชายหนุ่มด้วยคิดถึง และเสียใจ ในเวลาเดียวกัน ร่างบางยืนนิ่งปล่อยให้คนตรงหน้า ต่อว่าต่างๆ นาๆ ด้วยคำพูดกระแทกแดกดัน ก่อนญาติผู้ใหญ่พากันเข้ามา ห้าม ด้วยกลัวเหตุการณ์จะบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ใจเย็นๆ นะคะคุณวิน เราคนกันเองทั้งนั้นค่อยๆ พูดกันดีดี ก็ได้ หนูพิชญ์ตั้งใจจะมาเคารพศพคุณวานะคะ อย่าทำแบบนี้เลย ค่ะ ป้าขอร้อง”

น้ำเสียงของหญิงสูงอายุพูดแผ่ออกมาอย่างอบอุ่น พลางเข้ากันตัวชายหนุ่มเลือดร้อนไว้ ให้ห่างจากหญิงสาวตัวเล็กที่ยืน ร่ำไห้อยู่ด้านหน้า ซึ่งเขาไม่มั่นใจนัก ว่าเป็นหยาดน้ำตา ของ ความเสแสร้งหรือไม่

“ป้าสายจะให้ผมใจเย็น กับคนที่เป็นต้นเหตุ ทำให้พวา ต้องตายอย่างนั้นหรือ

ธาวินหันมาสบตาแม่สาย พร้อมกับอารมณ์ร้อนรุ่มดังไฟที่ กำลังลุกโชนอยู่ในอก การสูญเสียครั้งนี้ ทำเอาหัวใจแตกสลาย เป็นเสี่ยงๆ เสมือนมีมัจจุราชมาพรากพี่ชายเขาจากไป สองมือกำ แน่นบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างมากมายมหาศาล

“พี่วิน พิชญ์ขอเข้าไปหาพวาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ” เสียง หวานปนสะอื้นกล่าวอ้อนวอนชายหนุ่ม สองเท้าเล็กค่อยๆ ก้าว ไปหาช้าๆ ด้วยหวังว่าเขาจะใจอ่อน อีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ร่าง เล็กก็จะถึงตัวเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่ามาตีหน้าตายกับผม” ธาวินปลดมือหญิง ชราออก แล้วยกมือห้าม เขาไม่แน่ใจว่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ทำร้ายหญิงตรงหน้าได้หรือไม่ ชายหนุ่มกลั้นน้ำตา แล้ว กัดฟันพูดเป็นครั้งสุดท้าย

“ออกไป” เสียงโทนต่ำของชายหนุ่ม ทำให้ป้าสายรีบหันกลับ มาหาพิชญาแทน

“หนูพิชญ์ ป้าว่าออกไปก่อนนะคะ”

“แต่พิชญ์อยากไปลาพวาค่ะ” หญิงสาวลดสายตาลงมายัง แม่สาย พร้อมกับแสดงการอ้อนวอน แม่สายเห็นสีหน้าของพิชญาในเวลาทำให้รู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก เพราะเป็นคืนสุดท้ายเธอจะมีโอกาสมาส่งทิวา ผลให้ป้าสายอาการลังเลกล่าว

“พูดไม่เรื่อง ใช่ไหมเมื่อความอดทนสุดท้ายได้สิ้นสุด ปรี่เข้ากระชากร่างในสมองของเขาตอนซื้อสนิท แต่ความโกรธแค้นขับเคลื่อนเท้าให้เดินนำร่างเล็กเหวี่ยงไปที่สุด

“วินคะ”

แรงเหวี่ยงทำให้เล็กเซถลาไกลเกือบทรงตัวจึงกลับมา ใบหน้ายังคงคราบน้ำตาหยดแล้ว หยดเล่า หากความเจ็บปวดที่รับนั้น เทียบไม่แม้เพียง เศษเสี้ยวกับการสูญเสียชายอย่างทิวาไป เธอเพียงต้องการ เข้าไปเคารพศพธาวินมีเมตตาต่อสักครั้ง ต่อเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย เธอยอม

พี่วิน ขอร้อง”

บัดนี้หญิงสาวเล็กรักอย่างที่เขาปฏิเสธได้ ดวงตาไหวระริกมองตรงไปยัง นัยน์ตาของเธอ

“เลิกหน้าตาย เลิกทำสำออยเสียที แต่เสียใจที่กับผมไม่ได้

ให้พิชญ์ไปหาพวา ครั้งสุดท้ายไหมคะ พิชญ์อย่างแค่พิชญ์ได้ไปพวาพิชญาร้องไห้น้ำตานอง หน้า สองมือๆ ยกขึ้นพนมไหว้หวังความเมตตาจากเขา

ฝันไปหรือเปล่าธาวิน

แรงหนึ่งครั้ง ก่อนก้าวเท้ามาระยะประชิด

ยัยตัวซวย ตั้งแต่คุณกับแม่คุณเข้ามาอยู่บ้านผม แต่ เรื่องดูดไม่ยอมไม่ ปล่อยคุณอยู่ได้มาจนถึงทุกวันเลย สุดท้ายพี่ต้องมา ตายเพราะคุณ

ธาวินเปลี่ยนมาขย้ำแขนทั้งข้างของหญิงสาว เขากำจน สุดแรง ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองอย่างแค้นเคือง

“ยัยซวยหรือคะประกายตาไหวระริก มองกลับยังนัยน์ตา คู่คมนั้นด้วยความอัดอั้น

“ทําไมเสียงแข็งถามกลับอย่างไม่ใส่ใจ

“วินไม่

“แล้วผมถึงบอกไง เท่านั้นแหละธาวินผลักหญิงสาวจนกระเด็นล้มลง ก่อนจะหัน หลังกลับเข้างานโดยไม่มามอง เป็นการแสดงถึงความ รู้สึกแขยงหญิงสาวตรงหน้าอย่างถึง

พิชญาพยุงลุกขึ้นช้าน้ำตาขึ้นมาเต็มสองแก้ม มองตามหลังชายหนุ่มด้วยเป็นครั้งสุดท้าย ยิ่งกว่านั้นการกระทำของธาวินกลับตอกย้ำว่าเธอเหลือเพียงตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เขาปฏิเสธความสัมพันธ์ ใดๆ กับเธอทั้งสิ้น

“พวา พิชญ์มาหาแล้วนะคะ แต่พิชญ์เข้าไปไม่ได้ พิชญ์ส่งพวา ได้เพียงเท่านี้นะคะ” เธอมองตรงไปยังศาลาดังกล่าว ด้วยความ รู้สึกเจ็บปวดปานขาดใจ