บทที่ 5 ไม่ขาดเงิน

บทที่ 5 ไม่ขาดเงิน

หลี่ผ่างหัวเราะฮาๆๆ พูด: “ก็ได้ เราสองคนหารกัน”

“ในเมื่อหารครึ่งกันแล้ว งั้นเราสั่งกุ้งมังกรออสเตรเลียสองตัว ใหญ่ได้ไหม ผมเคยได้ยินมาว่าที่Lotusเพิ่งนำเข้ากุ้งมังกร ออสเตรเลีย สดใหม่มาก” ตู้เฟยถาม

“ได้สิ แต่ว่าพวกเราคนเยอะขนาดนี้ สองตัวจะพออะไร? ไม่ อย่างนั้นมาสักสิบตัวดีกว่า” หลี่ฝางยืดอกพูดอย่างใจกว้าง

สีหน้าตู้เฟยเปลี่ยนไปทันที ไม่พูดจาอยู่ตั้งนาน

“ทำไม ไม่มีปัญญากินเหรอ? ” หลี่ฝางจ้องมองตู้เฟยและพูด ด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน

“หลี่ฝาง มึงอย่ามาแสดงอีกเลยได้ไหม มึงรู้ไหมกุ้ง ออสเตรเลียราคาตัวละเท่าไหร่? ” ตู้เฟยรู้สึกทนไม่ไหว ไม่ อยากพูด

ตอนนี้หลี่ฝางขี้เกียจจะไปถามราคาแล้วจริงๆ เป็นถึงหลาน มหาเศรษฐีดูไบ อยากกินอะไรก็ต้องสั่งอะไรไม่ใช่เหรอ? แต่เขาก็ยังร่วมมือโต้ตอบกับตู้เฟย: “ตัวละเท่าไหร่? ”
“ตัวละพันกว่า” ตู้เฟยบอก

“งั้นสิบตัวก็ต้องหมื่นกว่าเลยเหรอ? ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวตกใจจน เอามืออุบปากไว้

“กุ้งมังกรสิบตัวก็ตั้งหมื่นกว่าแล้ว คืนนี้พวกเราจะกินแต่กุ้ง มังกรอย่างเดียวหรือไง? ” ตู้เฟยหัวเราะด้วยเสียงที่เย็นชา

ตอนแรกตู้เฟยนึกว่าหลี่ฝางได้ยินราคาของกุ้งมังกรแล้วจะ กลัวจนกลับใจ แต่นึกไม่ถึงหลี่ฝางยกมือขึ้นเรียกพนักงานมา และบอก: “เอากุ้งมังกรสิบตัวมาก่อน”

“ได้ครับ คุณยังต้องการสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมครับ? ” พนักงาน ยื่นเมนูอาหารให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางรับมาด้วยสองมือ มองดูสีหน้าของตู้เฟยสักพัก: “พี่

เฟย นายจะสั่งก่อนไหม? ‘

ตู้เฟยส่ายหัวและพูด: “นายสั่งเถอะ ผมไปล้างมือที่ห้องน้ำ ก่อน เดี๋ยวกลับมา

ตอนที่ตู้เฟยเดินออกไป ได้ส่งสายตาเรียกเกาเส็งและจาง เสี่ยวเฟิงให้ออกไปด้วยกัน

“หลี่ฝาง ไม่ต้องสั่งแล้ว กุ้งมังกรสิบตัวก็พอกินแล้ว” โจวหยาง พูดด้วยความรู้สึกเสียดาย
“ไม่เป็นไร ผมสั่งของที่ชอบกิน” หลี่ฝางเปิดออกมาดูหนึ่งรอบ

“ผัดมันฝรั่ง มะเขือเทศผัดไข่ไก่ เต้าหู้พื้นบ้าน ยำ แตงกวา… ..” หลี่ฝางยังอ่านไม่จบก็ถูกเซี่ยลู่พูดแทรกขึ้นมา

“เซ็งจริงๆ มาถึงภัตตาคารหรูระดับห้าดาวกินกับข้าวพวกนี้” เซี่ยล่ขมวดคิ้วพูด

“กับข้าวพวกนี้ธรรมดาบ้านๆ สั่งอย่างอื่นบ้างได้ไหม? ”

“มีแต่ผักเจ อย่างน้อยก็ต้องมีเนื้อๆ บ้าง”

หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนก็เริ่มพูดจาส่อเสียดกับหลี่ฝาง

“อาหารเจทำไมเหรอ มีสารอาหารวิตามินเยอะแยะ เดี๋ยวนี้ คนยิ่งรวยก็ยิ่งกินอาหารเจ ไม่รู้กันรึไง” หลี่ฝางไม่พูดอะไร แต่ หลี่เสี่ยวเสี่ยวยืดตัวออกมารับแทนและช่วยเขาโต้ตอบกลับ

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว เธอนี่อะไรก็กินลงจริงๆ เลยนะ คนจนๆ อย่าง หลี่ฝางยังกล้าเอา

“ดูๆ ผิวมือไอ้ยาจกนั่นทั้งด้านทั้งหนา เอาไปแปลงรองเท้ายัง ได้เลย เธอให้เขาจับหน้าล่ะก็ จะทำให้หน้าเธอเสียโฉมแน่ๆ ”
“มันก็ไม่แน่หรอก หน้าเสียวเสี่ยวยังหนายังด้านอยู่นะ หนา กว่าคําแพงอิก”

หลีเสียวเสี่ยวคนเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกเค้าสามคนอยู่แล้ว

แต่เธอก็ไม่โกรธ แต่กลับตอบกลับไปว่า: “ถึงจะเสียโฉม ฉันก็

ยอม พูดแล้ว หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอามือของหลี่ฝางมาวางไว้บนเอวของ

เธอ แต่หลี่ฝางรีบดึงมือกลับมาทันที

หลายปีแล้วที่ไม่ได้แตะต้องตัวผู้หญิง เมื่อสักครู่หลี่ฝางไม่ เพียงแค่รู้สึกตื่นเต้น อีกทั้งยังกลัวๆ เพราะในห้องมีเพื่อนๆ เยอะแยะขนาดนั้น

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว หลี่ฝางเหมือนจะไม่ชอบแกนะ! ”

“เห้อ เทียบกับลู่ลู่แล้ว แกก็น่าสงสารนะ ช่วงก่อนแกก็ตามจีบ ตู้เฟย แต่สุดท้ายตู้เฟยกลายเป็นแฟนของลู่ลู่

ตอนนี้ก็มาจีบหลี่ฝางอีก แกไม่รู้ว่าเขาเป็นแฟนเก่าของลู่ลู่เห รอ? ” จางเชี่ยนมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวและพูดเยาะเย้ย

“จางเชี่ยน อย่าพูดมั่วนะ ฉันกับหลี่ฝางเมื่อก่อนก็แค่เพื่อน ธรรมดาเท่านั้น” เซี่ยลู่พูดปฏิเสธ

เมื่อกี้ที่หลี่ฝางดึงมือกลับ ทำให้หลี่เสี่ยวเสี่ยวอายมาก
ถึงแม้หลี่เสี่ยวเสี่ยวโมโหเซี่ยลู่ แต่โมโหหลี่ฝางมากกว่า เธอ อุตส่าห์เอามือหลี่ฝางมาวางที่เอวตนเองแล้ว นายยังจะดึงกลับ ไปอีก?

หลี่เสียวเสี่ยวโมโหอย่างมาก มีคนเยอะแยะมากมายอยาก จะเข้าใกล้เอาเปรียบเธอ แต่เธอหลบหนี แต่มาวันนี้ตนเองยอม เป็นฝ่ายรุกเอง ยังถูกปฏิเสธอีก

ในขณะนี้ พวกตู้เฟยกลับมาพอดี

บนใบหน้าของเกาเส็งและจางเสี่ยวเฟิงมีรอยยิ้มที่ไม่ชอบมา พากล หลี่ฝางเดา พวกเขาออกไปคราวนี้ ต้องไม่ทำอะไรดีๆ แน่

“ผมดูหน่อยสั่งอะไรไปบ้าง! ” ตู้เฟยหยิบเมนูบนมือของ พนักงานมาดู

“ผัดมันฝรั่ง มะเขือเทศผัดไข่ เต้าหู้พื้นบ้าน ยำ แตงกวา..……..ฮาฮา ผมต้องหัวเราะจนตายเลยจริงๆ ” ตู้เฟยจับ ท้องแล้วหัวเราะไม่หยุด

“หลี่ฝาง นายนี่เจ๋งจริงๆ เปิดห้องอิมพีเรียลแต่กินของพวก

“พี่เฟย ผมว่าไอ้นี่มันไม่มีเงินแล้ว” จางเสี่ยวเฟิงพูดแล้วทำ เสียงฮัม
“เนื้อก็ไม่มีสักอย่าง อย่างนี้ไม่ได้ เอาเมนูมา ผมสั่งอีกสักสอง อย่าง” เกาเส็งพูดด้วยความไม่พอใจ

เกาเส็งยื่นมือไปเอาเมนูอาหาร หลี่ฝางกลับบอกว่า: “ไม่ต้อง สั่งแล้ว”

“ทําไมไม่ต้องสั่ง? อาหารเจ นายสั่งพวกนั้น เอาไปเลี้ยงหมา บ้านผม มันยังไม่อยากกินเลย”

“ใช่ รีบเอาเมนูอาหารมา พวกเราสั่งเอง” เซี่ยลู่ตะโกนพูดขึ้น

มา

หลี่ฝางก็ยังส่ายหัว: “ไม่จําเป็น”

“หลี่ฝาง อะไรคือไม่จําเป็น นายคิดว่าพวกเราเหมือนนายเห รอ กินแต่ผักเจเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงพูดอย่างเย็นชา แล้วยื่น มาแย่งเมนูอาหารในมือของหลี่ฝาง

หลังจากที่เมนูอาหารถูกแย่งไปแล้ว หลี่ฝางมองหน้าพนักงาน นิ่งๆ ยิ้มแล้วพูด: “เมนูที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่นี้ คือไม่เอานะครับ”

“เถ้าแก่น้อย ผัดมันฝรั่งแล้วก็อย่างอื่นเมื่อกี้ ไม่เอาแล้วเหรอ ครับ? ” พนักงานถามด้วยความระมัดระวัง

“ใช่ครับ ทุกๆ รายการในเมนู เอาเมนูละหนึ่งจาน นอกจาก เมนูที่ผมบอกไปเมื่อกี้” หลี่ฝางพูดและยิ้ม
“เอาหมดทุกอย่าง? ” พนักงานกลืนน้ำลายและมีตกตะลึง เขา เป็นพนักงานมานานหลายปี เพิ่งจะเคยเจอครั้งแรกกับการสั่ง อาหารที่ใจกว้างเช่นนี้

“หลี่ฝาง นายคิดจะทำเหี้ยอะไรวะ? ! ” ตู้เฟยโมโหอย่างแรง แล้ว

กุ้งมังกรออสเตรเลียก็หนึ่งหมื่นกว่า ในรายการเมนูสั่งมาหมด ทุกอย่าง คงจะต้องอีกหนึ่งหมื่นกว่า

“ในเมนูอาหาร นอกจากผัดมันฝรั่ง มะเขือเทศผัดไข่ เต้าหู้พื้น บ้าน ยำแตงกวา นอกจากของพวกนี้ ในชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยกิน ดังนั้น อยากจะชิมดูหน่อย ไม่ได้เหรอ? ” หลี่ฝางยิ้มพูด

“มันก็ได้ แต่นายก็ไม่ควรสั่งทีเดียวเยอะมากขนาดนี้ สั่งเยอะ ขนาดนี้ นายกินหมดเหรอ? ” พวกหลิวเฉียวเฉียวสีหน้าสับสน มาก

เมื่อกี้พวกเธอยังเยาะเย้ยหลี่ฝางขี้เหนียวอยู่เลย แต่ว่าตอน นี้….…..พวกเธอต้องตะลึงกับความรวยของหลี่ฝางที่สมาร์ต นอกจากตู้เฟยแล้ว คนส่วนมากไม่มีความคิดเห็นอะไร

“เมื่อก่อนฮ่องเต้รับประทานอาหารก็สั่งเป็นร้อยอย่าง แต่ก็ไม่ เห็นเขากินเยอะมากเท่าไหร่” หลี่ฝางพูด
“ยาจกอย่างนายเนี่ยนะ ยังกล้าเปรียบเทียบกับฮ่องเต้สมัย

ก่อน”

“ฉันว่าหลี่ฝาง นายถูกรางวัลแค่สองหมื่นหยวน คิดจะใช้ให้ หมดในมื้อเดียวเหรอ”

“นั่นสิ นายไม่คิดถึงวันข้างหน้าเลยเหรอ? เงินสองหมื่นนี้ใช้ หมดแล้วจะทำไง” มีคนยิ้มๆ แล้วถาม

“ยังจะทำยังไง ก็เหมือนเมื่อก่อนไง ซักผ้าให้พวกเรา วิ่งซื้อ ของ แล้วก็ยกน้ำล้างเท้า” เกาเส็งพูดด้วยเสียงหัวเราะเยาะ

หลี่ฝางไม่สนใจเกาเส็ง แต่จ้องมองตู้เฟยอยู่: “พี่เฟย อาหาร มื้อนี้ เราสองคนหารคนละครึ่ง เมื่อกี้ผมสั่งอาหารเยอะขนาด นั้น นายไม่มีปัญหามั้ง?

“บ้านพี่เฟยทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีทรัพย์สินมูลค่าเป็น หมื่นล้าน ฉันเตือนนายเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ” เซี่ยลู่บอก

ถึงแม้ตู้เฟยจะเสียดายจะตาย แต่ก็ฝืนทนยิ้มและพูด: “ผม ไม่มีปัญหาอะไร ผมกล้วนายจะมีปัญหามากกว่า”

“งั้นพนักงานเสิร์ฟอาหารได้เลย”

หลี่ฝางพยักหน้าทีหนึ่ง พนักงานกำลังจะออกจากประตู จาง เสี่ยวเฟิงก็ไปขวางเขาไว้
“ดังคำที่กล่าวไว้ว่าอาหารจานเด็ดต้องเข้ากับเหล้าไวน์ดีๆ ใน เมื่อเพื่อนหลี่ฝางสั่งอาหารเยอะขนาดนั้น พวกเรากินอาหาร อย่างเดียวไม่ได้มั้ง? ” จางเสี่ยวเฟิงพูด

เกาเส็งรีบพูดเพิ่มเติม: “ใช่ พวกเราต้องดื่มสักหน่อย ฉลองที่ หลี่ฝางถูกรางวัลใหญ่

ตู้เฟยทำยักหน้าทีหนึ่ง

หลี่ฝางพยักหน้าและพูด: “งั้นอย่างนี้ละกัน พวกเราหนุ่มๆ ก็ ดื่มเหล้าเหมาไถ สาวๆ ดื่มอะไรดี? ”

“พวกเราไม่ดื่มเหล้าขาว ไวน์พอได้อยู่” เซี่ยลู่บอก

หลี่ฝางยื่นเมนูอาหารให้พวกเซี่ยลู่: “ไวน์ผมไม่เคยดื่ม พวก เธอสั่งเองเถอะ”

“สั่งอะไรก็ได้? ” เซี่ยลู่จ้องหน้าหลี่ฝาง

“ใช่สิ ผมไม่เป็นไร แต่ผมแนะนำนะ ยิ่งแพงยิ่งดี” หลี่ฝางพูด และหัวเราะ

“ผมแค่กลัวพี่เฟยจะมีปัญหา เพราะเราสองคนจ่ายด้วยกัน”
“เหี้ย มึงดูถูกใครเหรอ? “ ตู้เฟยตบโต๊ะทีหนึ่ง เขาทนหลี่ฝาง มานานแล้ว แต่หลี่ฝางก็ยังท้าทายเยาะเย้ยเขาหลายครั้ง

“ลู่ลู่ สั่งไวน์ที่แพงที่สุด!” ตู้เฟยกัดฟันพูดออกมา

“ไวน์ที่แพงที่สุดเหมือนราคาหนึ่งหมื่นแปดพันแปด” เซี่ยลู่ เห็นราคาบนเมนูอาหารแล้วตกใจ

ได้ยินราคาแล้ว ตู้เฟยหน้าชาไปเลย

หล็ฝางกลับบอกว่า: “เอามาสองขวด”

ตู้เฟยมองหน้าหลี่ฝาง ตาจะพุ่งไฟออกมาแล้ว: “ไอ้ควาย มึง ฟังไม่ชัดหรือไง ไวน์หนึ่งขวดราคาหนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อย นายแน่ใจว่าจะเอาสองขวด? ”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว: “ใช่ ผู้หญิงสี่คน สองขวดเหมือนไม่ค่อยพอ นะ งั้นเอาสี่ขวด คนละขวด คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ