บทที่ 10 ต้มตุ๋น

บทที่ 10 ต้มตุ๋น

หลี่ฝางไม่ใช่ขับรถครั้งแรก แต่คือขับรถดีขนาดนี้ครั้งแรก

พ่อของหลี่ฝางซื่อหลี่ตำคาง เมื่อก่อนเป็นคนขับรถแท็กซี่ ตอนที่เขายังเด็ก หลี่ฝางก็ฝึกขับรถเป็นแล้ว

ถึงไฟแดงที่หนึ่ง หลี่ฝางรีบเหยียบเบรก แต่ทันใดนั้นเขาเพิ่งรู้ ว่ามีปัญหา นั่นก็คือเบรกไม่หยุด

“แม่งเอ้ย เป็นอะไรวะ!? ”

ได้ยินแต่เสียงดังปัง รถBMWที่หลี่ฝางขับไปชนโดนรถญี่ปุ่น คันหนึ่ง ไฟท้ายของรถคันนั้นถูกชนจนยับเยิน

“ไอ้เหี้ย ใครชนรถของกูวะ?

บนรถมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งลงจากรถ ผู้ชายลงจากรถก็เริ่มด่า: “มึงขับรถเป็นหรือไม่เป็นวะ รีบลงมาเดี๋ยวนี้!

“แม่งเอ้ย ไอ้หมาน้อย ขับรถBMWแล้วแน่เหรอ” ชายคนนั้น ด่าว่าและชี้หน้าหลี่ฝาง

หลี่ฝางตกใจมาก รถมือสองนี่ไม่ดีจริงๆ เบรกก็เสีย โชคดีที่ไม่ซื้อ
หลี่ฝางลงจากรถก็รีบขอโทษ รีบพูดแต่คำว่า: “ผมชดใช้เงิน ให้ ผมชดใช้ค่าเสียหายให้

“พูดอะไร มึงมาชนกูเอง มึงไม่ชดใช้แล้วใครจะมาชดใช้วะ? ชายคนนั้นก็ยังหน้าตาบึ้งๆ

“ดูมึงใส่เสื้อผ้าเก่าๆ นี่สิ ดูก็เหมือนพนักงานซ่อมรถในอู่ซ่อม รถยนต์ ขับรถBMWของคนอื่นออกมาโชว์ล่ะสิ เสแสร้งหาพ่อ

มึงเหรอ!”

“พอแล้ว เสี่ยวโจว อย่าด่าอีกเลย ฉันรู้จักเด็กคนนี้”

เวลานี้ เสียงที่คุ้นๆ หูดังขึ้น: “น้องชาย ยังจำฉันได้ไหม? ”

“อ้าว คุณนั่นเอง ทำไมบังเอิญจัง? ” เงยหน้าเห็นเป็นคนคุ้น เคย หลี่ฝางไม่รู้สึกกลัวขนาดนั้นแล้ว

คือหลินชิงชิง

วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรงสั้นสีดำ ขายาวขาวเนียนจนทิ่มตาหลี่

ฝาง

“ใช่สิ เมื่อคืนขอโทษด้วยนะ เมามากเกินไป บอกว่าจะไป เที่ยวหานาย แต่ไม่ได้ไป

หลินชิงชิงชี้รถBMW: “นี่เป็นรถของนายเหรอ? “
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วก็ขอโทษ: “ของร้านรถมือสองครับ ผมขับออกมาลองขับดู เมื่อกี้ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น เบรกเสีย กะทันหัน ขอโทษด้วยนะครับ พี่ชิงชิง พี่ชาย”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องชดใช้หรอก”

“พี่ชิง คุณดูสิท้ายรถโดนชนซะยับเยิน รูใหญ่ขนาดนี้!” ชาย คนนี้ตอนแรกไม่ค่อยยอม แต่เห็นแก่หน้าของชิงชิง สุดท้ายก็ ปล่อยไปไม่เอาเรื่อง

หลินชิงชิงคนนี้มีหน้ามีตาใหญ่โตจริงๆ

หลังจากที่ชายคนนี้ไปแล้ว หลินชิงชิงช่วยขับรถBMWเข้าไป

ริมทาง

“รถคันนี้ใครเป็นคนขายให้นาย เบรกเสียชัดเจนขนาดนี้” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว ในคำพูดคือกำลังจะบอกหลี่ฝางว่ามีคน อยากจะให้ร้ายเขา

หลี่ฝางไม่ใช่คนโง่ ก็พอเข้าใจบ้าง

“งั้นทํายังไงดี? ” หลี่ฝางจะร้องไห้แล้ว ตอนนี้รถก็ชนเสีย ขนาดนี้ ถึงแม้ไม่ซื้อ คงต้องชดใช้เงินก้อนใหญ่แน่ๆ

“เอางี้ นายบอกฉันมาคนที่ขายรถให้นายชื่ออะไร อยู่แถว ไหน นายเป็นน้องชายฉัน ในเมื่อมีคนจะให้ร้ายนาย ฉันต้องไม่ อยู่นิ่งๆ อย่างแน่นอน” หลินชิงชิงรู้สึกโมโห
หลี่ฝางมองดูหลินชิงชิง นึกถึงเรื่องเมื่อคืน เมื่อคืนหลินชิงชิง ดื่มหนักไปหน่อย ด้านหลังมีชายหนุ่มที่สักมังกรเสือติดตามอยู่ หลายคน จึงเรียกพี่อย่างกับคนรู้จักกัน

หลี่ฝางคิดว่าหลินชิงชิงต้องรู้จักคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจ แน่นอน

“พี่ครับ คนนั้นชื่อจางจื้อเหา เปิดร้านขายรถมือสองจื้อเหา

อยู่แถวๆ ถนนชิงหลง” หลี่ฝางบอก

“ฉันจำไว้ละ”

หลินชิงชิงคิดอยู่สักพักและพูดขึ้นมาว่า: “อย่างนี้นะ พี่มีธุระ ต้องจัดการนิดหน่อย รีบร้อนมาก นายกลับไป ร้านขายรถมือ สองจื้อเหาก่อน ดูว่านายนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่”

“ฉันจัดการธุระตนเองเสร็จแล้วจะรีบไปหานาย” หลินชิงชิง

บอก

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกเศร้าหงอยนิดๆ ตอนแรกเขานึกว่าหลิน ชิงชิงจะกลับไปพร้อมกับเขา แต่นึกไม่ถึง…..

“พี่ครับ เดี๋ยวค่อยไป ผมโอนเงินให้พี่นิดหนึ่งก่อน”

“ไม่ต้อง”
“ไม่ได้ เมื่อกี้ชนรถเพื่อนของพี่ ไปซ่อมก็ต้องเสียตังค์แน่นอน” หลี่ฝางเมื่อคืนแอดวีแชทของหลินชิงชิงไว้แล้ว รีบหยิบมือถือ ออกมาโอนเงินไปให้หลินชิงชิงสองหมื่น

“น้องชายเอ้ย บ้านนายทำเหมืองทองเหรอ รถคันนั้นซ่อมขึ้น มาก็แค่ไม่กี่ร้อย อย่างมากก็ไม่เกินหนึ่งพ้น นายโอนให้ฉันตั้ง สองหมื่นทำไม จะรับเลี้ยงดูพี่เหรอ!”

หลินชิงชิงเอามือหยิบจมูกของหลี่ฝาง พูดหยอกๆ หนึ่งค่า: “พี่ ไม่ขอรับให้ใครเลี้ยงดูนะ เงินเดี๋ยวฉันโอนกลับไปให้

“อย่าเลย พี่ เดี๋ยวพี่ไปขอให้ใครไปช่วยเหลือ ก็ต้องเสียเงิน อยู่ดี เอาเงินให้พี่ยังดีกว่าให้จางจื้อเหาไอ้เลวนั่นหลอกไป” หลี่ ฝางหัวเราะ

ตอนนี้สิ่งที่หลี่ฝางไม่ขาดก็คือเงินนั่นแหล่ะ อย่าลืม คุณปู่ของ เขาเป็นถึงมหาเศรษฐีดูไบ ดูไบเชียวนะ มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด ในโลกส่วนมากอยู่ที่นั่นหมด

“อย่างนั้นก็ไม่ได้ นายเป็นน้องชายฉัน ช่วยเหลือน้อง ฉันจะ รับเงินได้ไงล่ะ” หลินชิงชิงตบๆ ไหล่ของหลี่ฝาง จากนั้นก็เรียก รถออกไป

แต่ก่อนที่หลินชิงชิงจะไปได้ให้คำสัญญากับหลี่ฝางว่า ครั้งนี้

ไม่ผิดนัดกับเขาแน่นอน

ขับรถกลับไปถึงเต็นท์รถ พอหลี่ฝางลงจากรถ ก็ถูกจางจื้อเหา บท้องของเขา

“มึงโดนหาที่ตายเหรอ เอารถของกูไปชนจนเป็นแบบนี้!”

จางจื้อเหาดึงตัวหลี่ฝางไปที่หน้ารถBMWคันนั้น ชี้ไปตรงที่ ถูกชน “ไอ้เด็กบ้า แกเอารถกูไปชนจนเละอย่างนี้ แกให้ฉัน ขายยังไง? ”

“พี่ อย่าตีอีกเลย” จางเชี่ยนวิ่งเข้ามาดึงตัวจางจื้อเหา

“พี่ใจเย็นๆ นะ หลี่ฝางไม่ได้ตั้งใจแน่นอน” จางเชี่ยนรีบหันไป พูด: “ใช่ไหม หลี่ฝาง? ”

จางเชี่ยนเด็กโง่คนนี้นี่ ถามอะไรมั่วๆ มีใครคนไหนจะตั้งใจ ขับไปชนเอง? ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย?

หลี่ฝางมองหน้าจางจื้อเหา จางจื้อเหาก็จ้องเขาอย่างดุร้าย ทั้งสองสบตากัน หลี่ฝางรู้สึกกลัวๆ ตอนแรงกะจะเปิดเผยแผน การของ จางอเหาออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่คิดไปคิด มา หลี่ฝางตัดสินใจไม่ดีกว่า

ข้อแรก ถ้าเปิดเผยแล้วจางจื้อเหาก็ไม่ยอมรับ

ข้อสอง จางจื้อเหาโมโหขึ้นมาต้องตีตนเองอีกแน่ๆ ผู้ชายอกสามศอกไม่ยอมเสียเปรียบเรื่องที่อยู่ตรงหน้าหรอก หลี่ฝางยอมอดทนไว้ รอหลินชิงชิงมาถึงค่อยว่ากัน

“หลี่ฝาง นายเอารถพี่เหาไปชนจนเสียเยอะขนาดนี้แล้ว นาย ก็ซื้อไปเลย ถ้าไม่อย่างนั้น พี่เหาต้องไม่ปล่อยนายง่ายๆ แน่

หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา ค่าเชี่ยลู่ในใจหนึ่งคำ: ซื้อเหี้ยดิ

“พี่เหา รถคันนี้ราคาเท่าไหร่นะ? ” ถึงแม้หลี่ฝางไม่คิดจะซื้อ แต่ก็ลองๆ ถามดู เขากำลังยื้อเวลา รอให้หลินชิงชิงมาถึง

จางจื้อเหาก็ยังทําหน้าบึ้ง: “ราคาปกติรถคันนี้ราคาสามแสน กว่า แต่เห็นแก่ชิงชิง ผมลดให้นายสองหมื่น ขายให้นายสอง แสนแปด เงินดาวน์ไม่เกินแสน”

“อะไรนะ? เมื่อกี้นายบอกว่าแสนกว่า…….” หลี่ฝางพูดไม่ออก แค่แป๊บเดียว ราคาขึ้นเป็นเท่าตัว!

หลี่ฝางเพิ่งจะเข้าใจ จางจื้อเหาได้วางแผนหลอกตนเองตั้งแต่ แรกแล้ว

“ผมเคยพูดเหรอ? ทำไมผมจำไม่ได้? ” จางจื้อเหาถามและ ยิ้มด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์

หลี่ฝางมองดูพวกเซี่ยลู่ แต่พวกเธอไม่มีใครออกมาพูดอะไร เลย แม้แต่หลิวเฉียวเฉียวก็ไปยืนอยู่อีกข้าง เลือกที่จะอยู่ เงียบๆ
จางเขียนยังพูดอีกว่า: “หลี่ฝาง นายต้องฟังผิดแน่ๆ นี่มัน รถBMW series5 จะขายราคาแค่แสนกว่าหยวนได้ยังไง? ”

“หลี่ฝาง ไม่อย่างนั้นนายก็วางดาวน์ซื้อไปเลย รอนายซื้อแล้ว ฉันจะไปเที่ยวกับนายทุกวันเลย” เซี่ยลู่เข้าไปชิดๆ ตัวหลี่ฝาง

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ในใจกำลังด่าเซี่ยลู่ ซื้อเหี้ย

หลิวเฉียวเฉียวก็พูดขึ้นมาด้วย: “หลี่ฝาง นายก็ซื้อๆ ไปเถอะ ฉันดูรถคันนี้ก็สวยดีนะ สวยกว่ารถค้นที่ตู้เฟยขับอีก”

“ใช่สิ ตู้เฟยคันนั้นมันแค่series3 นี่มันseries5 แพงกว่าอีก ระดับหนึ่งเลยล่ะ” จางเชี่ยนสองมือกอดอก พูดอย่างภาค

ภูมิใจ

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่รู้ควรทำยังไงดี

“ตกลงนายจะซื้อหรือไม่ซื้อล่ะ”

จางจื้อเหาเดินเข้ามาก็ยกขาถีบหลี่ฝางล้มไปที่รถ

“ถ้าวันนี้แกไม่ซื้อรถของกู กูจะตีมึงให้ขาหัก” จางจื้อเหาจ้อง มองหน้าหลี่ฝางอย่างดุร้าย

เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างหลี่ฝาง สิ่งที่กลัวมากที่สุดก็คือการถูกข่มขู่ แค่ลงมือตีสักชุด อะไรก็ยอมหมด

จางจื้อเหารู้จุดอ่อนจุดนี้

“พี่เหา ผมเอารถพี่ไปชนจนเสีย ชดใช้เงินให้พี่ได้ไหม? ” หลี่ ฝางนวดๆ ท้องตัวเองและยืนขึ้นมา

“รถผมซื้อไม่ไหว” หลี่ฝางบอก

จางจื้อเหาเงียบไปสักพักแล้วก็พูดว่า: “ก็ได้ แต่ว่านี่มันรถ BMW series5 ซ่อมขึ้นมาก็ไม่ถูก นายไม่เพียงแค่ทำให้หน้า รถเสีย เบรกรถก็เหยียบจนเสียไปด้วย”

จางจื้อเหายังไม่เคยเข้าไปดูข้างในรถก็รู้แล้วว่าเบรกรถเสีย แล้ว นี่มันยอมสารภาพเองชัดๆ นิ

แต่ถึงแม้จะไม่ยอมสารภาพเอง หลี่ฝางก็ไม่กล้าที่จะพูดออก มาให้ชัดเจน ได้แต่ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ: “งั้นเอาอย่างนี้พี่ เหา พี่ดูว่าผมต้องชดใช้เท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม

“ฉันคิดดูก่อน” จางจื้อเหาแกล้งทำเป็นดูรอบๆ รถ แล้วเดิน กลับมาหาหลิ่ฝาง

“แปดหมื่น น้อยกว่านี้สลึงหนึ่งก็ไม่ได้!”

จางจื้อเหาพูดอย่างเยือกเย็น นี่เป็นแผนการที่พวกเซี่ยลู่คิดไว้อยู่แล้ว หลฝางถูกรางวัลสองแสน เมื่อคืนใช้จ่ายไปแสน สองหมื่นบนตัวเขาน่าจะเหลือประมาณแปดหมื่น

แต่พวกเขี่ยลู่นึกไม่ถึงว่าจางจื้อเหวจะโหดขนาดนี้ คิดจะตุ้น เงินแปดหมื่นนั่นให้หมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ