ตอนที่ 9 สนใจ

ตอนที่ 9 สนใจ

“ขอบคุณ! ต้องขอบคุณคุณจริงๆ คุณไห่” เซียหนเอ่ย ออกมาอย่างจริงใจ

ในมุมของไหลี่หมิน เซียซีหมั่นอยู่ที่ตระกูลเย่ สำหรับเขา นั้นมีแต่ได้กับได้ แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยปากหว่านล้อมให้ เธอยอมแพ้ สําหรับเขาแล้วนี่ช่างเป็นเรื่องที่เขาเองก็นึกไม่ ถึงเลยเหมือนกัน

ห้องแต่งตัวของเยเงินหลินถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อย มีสองผู้เชี่ยวชาญคอยจัดการควบคุมอยู่

คนที่เข้ากะวันนี้เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆที่หวีผมมา อย่างเนี้ยบ เขาแต่งกายเหมือนกับกลุ่มการ์ดพวกนั้น ด้วย เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ

เซียหวั่นเดินเข้าไปบอกวัตถุประสงค์ของการมาตาม มารยาท เด็กหนุ่มก็รีบทักทายไหลี่หมิน “คุณไห่ สวัสดีครับ เชิญด้านในครับ!”

ไหลี่หมินพยักหน้ารับทราบ ก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่าง เงียบๆ เซียหวั่นก็รออยู่ด้านนอก

“เธอแซ่เซียใช่มั้ย? ฉันแซ่เจิ้ง เรียกฉันว่าเจิ้งเห่า” เด็กหนุ่มพูดกับเซียหวั่นอย่างกระตือรือร้น

“สวัสดี! ” เซียหวั่นทักกลับไปพร้อมกับอมยิ้มออกมาเล็ก

น้อย

“เธอจำฉันไม่ได้หรอ? เฮ้อ คิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าความจำ ของคนสวยจะมีอย่างจำกัด โดยเฉพาะกับผู้ชายต่ำต้อยไม่มี อะไรดีอย่างฉัน ตอนที่เธอสัมภาษณ์ ฉันยืนอยู่ด้านในคอย ตะโกนจัดระเบียบอยู่น่ะ

“แต่เธอจำฉันไม่ได้มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เธอรู้มั้ย? ว่าตั้งแต่เธอเข้ามานั้น หลังจากพวกการ์ดเลิกงานแล้วคนที่ พวกเค้าจะเอ่ยถึงมากที่สุดก็คือเธอ พูดกันว่าเธอเป็น เทพธิดาที่มาจากเทพนิยาย และแน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาพูด กันมันไม่ได้เกินไปแม้แต่น้อย

“คุณเขียคนสวย ผมเป็นหลานชายของท่านพ่อบ้าน ถ้ามี ใครรังแกคุณ บอกผมมาได้เลยนะ ผมจะไปบอกคุณลุงของ ผมให้เอง ”

ในขณะที่เซียหวั่นกำลังรอไหลี่หมินออกมานั้น ในสมอง ก็เอาแต่ขบคิดว่าจะเอายังไงเรื่องของชุดของตัวเองดี

ได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยคุยว่าตนเองนั้นคุ้นเคยกับที่นี่ดี ก็เอ่ย กับเขาออกมาเบาๆ “ฉันยังมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่อยากรบกวนให้ คุณช่วยหน่อย ชุดของฉันมันฟัง เลยอยากจะยืมเข็มกับด้าย สักหน่อย แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน“เข็มกับด้วยหรอ? เรื่องเล็ก อยากได้เท่าไหร่ฉันก็เอามา ให้ได้หมด ฉันจะรับหน้าที่นี้ไว้เอง หลังจากเลิกงานแล้วฉันจะ ส่งไปให้เธอ” เจิ้งเห่าตบอกแล้วเอยอย่างมั่นใจ

เจิ้งเห่าเพิ่งจะเอ่ยจบ ไหลี่หมินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออก มาจากห้องแล้ว

เขาเอ่ยถามเซีย หวั่นเสียงต่ำ “เป็นยังไงบ้าง? เข้ากับฉัน มั้ย?

เซียหวั่นคิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนครู่นึง เขาเลือกเสื้อผ้าได้ ดีจริงๆ ด้านบนเป็นเสื้อยืด ส่วนด้านล่างก็เป็นกางเกงยีนส์ ใส่แบบนี้ก็จะดูพอดีตัวแล้ว

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ค่อนข้างผอม การแต่งตัวแบบนี้ ทำให้มีเสน่ห์แบบผู้ชายเสเพลจริงๆ

เซียหวั่นเอ่ยชมออกมาด้วยใจจริง “เหมาะมากๆเลยค่ะ พวกเธอจะต้องคิดว่าคุณหล่อมากๆเลยค่ะ

ไหลี่หมินหัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยถามเสียงเรียบ “พวก เธอหรอ? แล้วเธอล่ะคิดว่ายังไง?”

เซียหวั่นคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามออกมาแบบนี้ แล้วในแวว ตาของเขายังมีการหยอกล้อเย้าแหย่ เสี่ยวจุนก็เคยมองเธอ ด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้อยู่ดีๆภายในใจของเธอก็รู้สึก สับสนขึ้นมา
ปิดซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตน เธอหัวเราะแห้งๆออก มา “คุณไห่ เชิญค่ะ ตอนนี้คุณเย่กำลังรอคุณอยู่นะคะ”

ไหลี่หมินที่นิ่งๆชอบเก็บตัวมักจะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ อยู่เสมอ ยังไม่เคยมีความรู้สึกสนใจที่รุนแรงกับผู้หญิงคน ไหนที่ชัดเจนจริงๆแบบนี้เลยสักคน

เขาเป็นเลขานุการของประธานหอการค้าแห่งมณฑล ก็เห มือนกับเย่เงินหลินอย่างนั้น ในอนาคตอันใกล้นี้เกรงว่าจะ ต้องนั่งตำแหน่งประธานหอการค้าเมือง คิดพิจารณาเพื่อ อนาคตอันใกล้นี้ แต่ไม่เหมาะกับการหาผู้หญิงอย่างเซียห นมาเป็นคู่ชีวิตของเขา

เขาหุบยิ้มลง แล้วเดินหน้าออกไป เซียหวั่นเลยต้องรีบ เดินตามเขาไปให้ทัน

กลับมาถึงโต๊ะอาหาร ชายทั้งสองก็พูดกันเพียงไม่กี่คำ แล้วกินอาหารกันต่อ

ฟางลื่น่านั้นเนื่องจากเพิ่งโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าไป ยังคง สนใจความเสียใจของตน ไม่ได้คิดหาวิธีจัดการกับเซี่ยหรั่ นอีก

หลังจากผ่านมื้อเที่ยงไปแล้วแต่เป็นหลินและไหลี่หมินออก จากบ้านตระกูลเย่ เหล่าสาวใช้ยังคงทำงานกันต่อไป นอกจากเซีย หวั่นแล้ว คนอื่นๆ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้เหนื่อยมาก

งานบ้านที่ท่านพ่อบ้านสั่งให้เธอไปทำเกือบจะทำไม่เสร็จ ฟางน่าก็ยังคงพูดกัดแดกดันเธออย่างต่อเนื่อง ซุนเหม็งเหมื งกับจ้าวเทียนอัยก็ยืนข้างๆ คอยสนับสนุนกัน

“อุ้ย พวกเธอไม่เห็นหรอว่าหล่อนยิ้มให้กับคุณไห้ด้วยล่ะ ร่านจริงๆ น่าเสียดายที่คนอื่นทำราวกับมองไม่เห็นซะอย่าง นั้น” จ้าวเทียนอั้ยเอ่ยคุยกับฟางน่า

“ใช่แล้ว แล้วยังตั้งใจล้มทับบนร่างของคนอื่นอีก เรื่องน่า อายที่เธอทำออกไป ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้เลยจริงๆ” ฟางลี่น่า ยักคิ้วหลิ่วตา

เซียหวั่นก้มหน้าลง เอาเสื้อผ้าสกปรกจากตึกใหญ่มา แยกต่อ

เสื้อผ้าทั้งหมดของเยเป็นหลินจะต้องใช้มือซักเท่านั้น เธอ เอาเสื้อผ้าที่แยกเสร็จแล้วมายังห้องซักรีด

หลิวเสี่ยวเจียวตามเธอมา ปลอบเธอเบาๆ “หวั่น เธอไม่ ต้องไปสนใจที่พวกเขาพูดหรอกนะ พวกเขาอิจฉาเธอ ฉันคิด ว่านะสายตาที่คุณเย่และคุณไม่ที่มองเธอ ดูชอบเธอกันทั้งนั้น เธออดทนอีกไม่นาน หลังจากนั้นเธอก็จะกลายเป็นคุณผู้หญิง ของตระกูลเก๋ พวกเขาก็จะต้องฟังคำสั่งของเธอ

เซีย หนอมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดออกมา “ฉันไม่กล้าหวังสูงขนาดนั้นหรอก และฉันก็รู้ความสามารถของตัวเองดี ฉัน เพียงอยากจะทํางานที่นี่อย่างซื่อสัตย์ต่อไป เธอไปทำธุระ ของเธอเถอะ อย่ามาเป็นศัตรูอีกของพวกนั้นเพราะฉันเลย”

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ซักเป็นเพื่อนเธอเอง แย่สุดก็แค่โดนท่าน พ่อบ้านด่าลักยกเอง

ไม่ว่าเซียหวั่นจะพูดยังไง หลิวเสี่ยวเดียวก็ยืนยันที่จะซัก ผ้าพวกนี้กับเธอจนเสร็จ

พวกสาวใช้กินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านก็บอกให้ พวกเธอกลับไปพักผ่อนได้ เซียหวั่นเอาเศษผ้าเหล่านั้นไป วางไว้ในบ้านเงียบๆ แล้วเริ่มเช็ดถูพื้นในห้องโถง

เจิ้งเห่ากับช่างตัดเสื้อเอาเข็มกับด้ายมาจำนวนหนึ่งเอาไป ส่งให้เธอ แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยกันไม่กี่ประโยค เพื่อที่จะทิ้งให้เซียหวั่นประทับใจ แต่อยู่เพียงไม่นานก็กลับ ไป

หลายวันมานี้เซียหวั่นต้องตื่นก่อนใคร แต่ก็นอนดึกกว่า ใครเพื่อน ในทุกๆวันต้องทำงานหนักกว่าทุกคน มันเหนื่อย ทั้งกายทั้งใจไปหมด เธอเช็ดพื้นไปพลาง พร้อมทั้งหาวออก มาอย่างกลั้นไม่อยู่

แอบขี้เกียจอยู่ตรงนี้นี่เอง?” เธอที่กำลังอ้าปาก ในตอนที่ เธอเอามือมาปิดปากนั้น ก็มีเสียงเย็นถามออกมาจากทาง ด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งตกใจออกมา
หันกลับไปมอง ก็พบเย่เซินหลินที่กำลังยืนเอามือล้วง กระเป๋ากางเกงอยู่ ก้มมองลงมาจนเกือบแนบชิดกับใบหน้า

ของเธอ….