ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเ

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูด เธอไม่มีทางจะ ไปจู่โจมคุณเย่ ….ฉันหัวใจจะวาย ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นิด หน่อย” ร่างเล็กๆของหลิวเสี่ยวเจียว น้ำเสียงก็ยังเล็ก ดู กลัว

“ไม่เป็นไร อย่ากลัวไปเลย ถ้าหล่อนมารังแกเธอ เธอก็ร้อง ออกมาดังๆ ฉันจะรีบไปช่วยเธอเอง

“อืม! ขอบคุณนะพี่เซีย! ฉันไปก่อนนะ

กลางดึกนั้นเอง ผู้คนทั้งคฤหาสน์ล้วนหลับใหล เซียหวั่นที่กำลังฝันว่าตนกำลังวิ่งไม่หยุด ร้องตะโกน ออกมา “เสี่ยวจุน กลับมา! กลับมา

ราวกับว่าเธอได้คว้าชายเสื้อที่โดนลมพัดปลิวของเขาไว้ หลังจากที่ลมแรงผ่านไป เธอกลับมองไม่เห็นเขาอีกเลย ถึง แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ด้านหลัง

เธอตกใจตื่นขึ้นมา ด้วยน้ำตานองหน้า มองออกไปในห้อ มีดๆ ก็นอนไม่หลับอีก
พรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามให้มากกว่าวันนี้ให้ได้

ห้าโมงครึ่ง ในตอนเช้า เซียหวั่นก็ตื่นนอน อาบน้ำเย็นอยู่ ในห้องน้ำ หลังจากล้างตัวเสร็จ จ้าวเทียนอัยก็คลานลุกขึ้น อย่างยากลำบาก

หกโมงก็ไปรวมตัวหน้าประตูของพื้นที่คนงาน ท่านพ่อ บ้านนำทางพวกเธอมุ่งไปยังห้องออกกำลังกาย เย่เงินหลินที่ ออกกำลังกายบนลู่วิ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

วิ่งเสร็จแล้ว เขานั่งลงบนเครื่องออกกำลังกาย แล้วเริ่ม ออกกำลังเพิ่มกล้ามเนื้อช่วงอก

เซียหวั่นและสาวใช้คนอื่นๆ ต่างยืนห่างจากเย่เงินหลิน ออกมาสามเมตร ในมือก็ถือถาดหนึ่งใบ บนถาดมีผ้าขนหนู สะอาดวางไว้

นอกจากเซียหวั่นแล้ว สาวใช้คนอื่นๆ ก็มักจะแอบเงีย หน้าขึ้นมองเยเงินหลิน

เขาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อที่ ก่าย่า เหงื่อค่อยๆหยดลงบนกล้ามเนื้อสีขาว พวกผู้หญิงก็ มองกันอย่างไม่ละสายตา

ฟางน่าควบคุมอาการไม่อยู่ที่จะเข้าไปหาเยเซ็นหลิน ดวงตากลมโตกลอกไปมา ถือถาดแล้วบิดเอวบิดสะโพกเดิน เข้าไป แล้วหยุดลงด้านหน้าของเขา ย่อตัวลง เอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานหยดย้อย “คุณเย่ เหงื่อของคุณออกมาเยอะ เลย ดิฉันเช็ดให้นะคะ

เย่เขินหลินหันหน้ามา สายตาเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เพียงกวาดตามองอย่างเรียบๆ ก็ทำให้ฟางน่ากลัวจนต้อง ร้องขอโทษออกมา

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! คุณเข่!”

โชคดีที่ท่านพ่อบ้านทำธุระเสร็จกลับมาพอดี พอเดินเข้า ห้องออกกำลังกาย ก็เห็นฉากนั้นเข้าพอดี

เขารีบสาวเท้าเข้าไปข้างฟางลีน่า ขึ้นเสียงต่อว่าออกมา “คุณเย่เกลียดการถูกคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม เธอจำไม่ได้แล้ว หรอ? ยังไม่…

คำพูดของท่านพ่อบ้านเอ่ยออกมาเพียงครึ่ง เย่เงินหลิน หยุดมือที่กำลังออกกำลังกาย พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องต่าหนีเธอหรอก”

พูดจบ ก็หยิบผ้าขนหนูจากถาดที่ฟางน่าถืออยู่ขึ้นมาเช็ด เหงื่อสองสามทีก็วางลงกลับไป

ตอนแรกฟางลื่น่าคิดว่าเธอจะโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าแล้ว ทำโทษเหมือนอย่างเซียหวั่น ไม่คิดเลยว่าอยู่ดีๆคุณชาย ใหญ่จะวอนขอยก โทษแทนเธอ

ถ้ามองไม่ผิดแล้วนั้น เขายังส่งยิ้มให้กับฉันเล็กน้อย
พระเจ้า! คุณชายใหญ่ยิ้มให้เธอ

ทันใดนั้นจิตใจของฟางน่าก็เบิกบาน แอบฉลองความ สำเร็จในครั้งนี้ของตัวเอง ที่สามารถดึงดูดสายตาของ คุณชายใหญ่ได้สําเร็จ

ภายในห้องมีสาวใช้อยู่ยี่สิบกว่าคน แทบจะทุกคนที่ทั้ง อิจฉาและทั้งริษยาฟางลีน่า เซียหวั่นที่ยืนนิ่งอยู่ตลอด ไม่ได้ มองไปทางเย่เงินหลินอีกเลย

เขากลับมองเธอมาอย่างไร้ความรู้สึก ควบคุมอารมณ์ได้ นิ่งเงียบอะไรอย่างนี้กัน? เขาเผยอปากออกมาเล็กน้อย

เย่เงินหลินทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พวกเธอก็ยืนเรียงแถว เพื่อรอส่งจนเขาเดินออกไปแล้ว ท่านพ่อบ้านจึงเริ่มจัดแจง งานอื่นให้

ในคืนวันนี้ เย่เงินหลินกลับมาถึงก็มืดค่ำ บ้านตระกูลเ

กฎ ว่าถ้าเกินสี่ทุ่มแล้วเขาไม่กลับมา สาวใช้ทุกคนก็พักผ่อน ได้ ไม่ต้องรอเขา

หลังจากแยกย้ายกันตอนสี่ทุ่ม แต่เนื่องจากเซียหวั่นได้ โดนลงโทษ จึงเหลืออยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว คุกเข่านั่ง ลงกับพื้นแล้วเอาผ้าขี้ริ้วสีขาวเช็ดพื้นหินอ่อน

ท่านพ่อบ้านเคยบอกไว้ว่า ให้เช็ดจนบนผ้าขี้ริ้วไม่มีที่ให้

เช็ดอีก
ก็ไม่รู้ว่าต้องเช็ดไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงเท้าที่เดิน เข้ามา เป็นก้าวที่ฟังดูมั่นคง

รับรู้ว่าเขามาแล้ว แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเขา และก็ไม่กล้า ไปตอแยเขา ก็เลยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขามาแล้ว แล้วตั้งใจ เช็ด มต่อไป

เย่เงินหลินย่อตัวนั่งลงข้างๆร่างของเธอ เงาจากร่างใหญ่ ปิดคลุมร่างเล็กของเธอจนมิด

ผู้หญิงน่าตาย! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้า เมินเขา!

เธอควรจะเป็นเหมือนกับฟางน่าคนนั้น ที่เข้ามายั่วยวน เขาอย่างจู่โจม ไม่ควรที่จะอยู่กับเขาสองคนแล้วแต่กลับยัง ไม่แยแสอีก

เย่เงินหลินเอามือมาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้า ขึ้นมา สายตาของเขามองไปยังใบหน้าเล็กๆของเธอ

มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่ทำให้เธอเกลียดและหมั่นไส้ เป็นที่สุด เข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบางกระจับ เอ่ยเรียบๆออกมา “เป็นยังไง ความรู้สึกแบบนี้ดีมั้ย?”

เธออยากหันกลับไปตอบโต้ แต่ไม่ต้องการสบสายตากับ เขา จริงๆแล้วเธออาจจะโดนกล่าวหาว่ายั่วยวนเขาได้ตลอด เวลา จะกลายเป็นเปิดศึกกับเหล่าสาวใช้ทั้งหลาย เธอไม่อยากสร้างศัตรูขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

ปวดบริเวณคางขึ้นมาเล็กน้อย แม้เขากำลังยิ้ม แต่กลับไม่ ให้สาวใช้ตัวเล็กๆอย่างเธอ เลี่ยงคำถามของเขาเด็ดขาด

“ตอบฉันมา!” ในน้ำเสียงทรงอำนาจจนยากจะขัดขืนของ

เขา

เซียหวั่นหายใจเข้าลึกๆ มองจ้องเขาไปตรงๆ แสดงออก มาอย่างตรงๆ “คุณเย่คะ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่ฉัน อยากได้งานนี้ ฉันอยากได้เงิน ฉันไม่คิดจะยั่วยวนคุณเลย เรื่องนี้ฉันคิดว่าคุณก็รู้อยู่แล้ว ฉันเพียงอยากทำงานเป็นสาว ใช้อย่างซื่อสัตย์ ทําหน้าที่ของตัวเองให้ดี

เย่เงินหลินมองเธอราวกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม การเปลี่ยนแปลง เล็ก ๆ น้อย ๆ บนใบหน้าของเธอไม่สามารถหลบหนีสายตา ของเขาไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนที่เธอบอกว่าเธอ ต้องการเงิน ในแววตาดูลังเล ซึ่งแสดงว่าเธอโกหกเขา

“ต้องการเงิน?” เขาถามออกมาอย่างนึกตรองไปด้วย

“ต้องการสิคะ ดังนั้นก็เชิญคุณ…… ” เธอพูดยังไม่จบก็ถูก ความรู้สึกซาบริเวณริมฝีปากขัดเอาไว้ จนพูดต่อไม่ได้ ที่แท้ มือที่หยิกคางเธอเอาไว้ได้ปล่อยออกไปแล้วเอานิ้วมือมาถู ปากของเธอเบาๆ อ่อนโยนราวกับเป็นเพียงลมเบาๆที่พัด ปลิวใบไม้ใบหญ้ายังไงอย่างนั้น