ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหวั่นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง วางสิ่งของทุกอย่างลงไปที่ ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและล้างร่องรอยน้ำตาทั้งหมด

“หวั่นหวั่น อย่าร้อง ฉันอยู่ข้างๆคุณ” ราวกับเธอได้ยิน เสียงเพลงของโม่เสี่ยวจีนที่ตั้งอยู่ห่างไกลและดูเหมือนจะเข้า ใกล้มาเรื่อยๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะปลอบประโลมเธอเช่นนี้เสมอ คอย ซับน้ำตาเธอให้แห้งและลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ

เธอมองที่ไปกระจก ยกมุมปากขึ้นและพูดเบาๆ “เสี่ยวจุน ฉันไม่ร้อง เธอวางใจเถอะ หลังจากนี้หวั่นหวั่นจะไม่ร้องอีก แล้ว”

เมื่อคิดถึง โม่เสี่ยวจุน ราวกับความทุกข์ทั้งหมดได้หายไป

เธอกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง เธอนั่งลงบนพื้นและซ่อมชุด กระโปรงต่อไป เมื่อซ่อมเสร็จก็เป็นเวลาใกล้รุ่งสางแล้ว

เยเงินหลินตื่นนอนและได้เดินผ่านห้องโถง ก็มองเห็นเซีย หวั่นพิงกำแพงและเผลอหลับไปทั้งที่ยังถือเศษผ้าชุด กระโปรงตัวที่สองของเธออยู่ในมือ

เขาหยุดนิ่งและจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับไหล เธอ ขมวดคิ้วแน่น ในตอนที่หลับราวกับว่ากำลังฝันร้าย
เขาก้มลงและหยิบชุดกระโปรงตัวแรกที่เธอซ่อมเสร็จขึ้น มาอย่างเงียบๆ มองไปยังรอยตะเข็บและเส้นด้าย ช่างเอาใจ ใส่จริงๆ หลายๆที่หากไม่ได้ตั้งใจมองจริงๆก็จะมองไม่เห็น ร่องรอยของการเย็บแต่งเดิม

เธอกลัวที่จะถูกลงโทษ จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ ?

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เขาลุกขึ้นพร้อมกับ หยิบชุดกระโปรงและกลับไปยังห้องนอน นำชุดกระโปรง แขวนในตู้เสื้อผ้าที่ห้องนอนของเขา

เมื่อเชียชีหวั่นตื่นขึ้น เย่เงินหลินก็ไปยิ้มแล้ว

เธอต้องการที่จะสวมใส่ชุดกระโปรงที่เธอซ่อมเรียบร้อย แล้ว แต่กลับเห็นเพียงแค่กองผ้าและชุดกระโปรงนั้นก็ได้หาย

ไป

ในขณะที่เธอคิดจะพยายามหา พ่อบ้านก็เรียกให้เธอไป ทำงานในโรงยิม เธอต้องบอกใครสักคนว่าเธอไปห้องน้ำ และนำเศษผ้าเหล่านี้ไปซ่อน

เมื่อพ่อบ้านเห็นเซียหวั่น สายตาก็ดูไม่พอใจ เขาเข้าใจ แล้วว่าผู้ที่ซ่อมเสื้อผ้าต้องเป็นเซียหวั่นแน่นอน

ตอนเธอยังไม่ได้เข้ามา คุณชายไม่ค่อยอารมณ์เสียกับเขา ตั้งแต่เธอเข้ามา เขาก็อารมณ์ร้ายขึ้น โดนหลายครั้งต่อวัน

เขาท้อแท้และอยากจะไล่เธอออกไป แต่เธอก็ไม่กลัวจะยากลำบาก ไม่กลัวเหนื่อย ไม่มีอะไรทำเธอได้

การแสดงออกทางสีหน้าของคุณชายเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ ชอบเธอแต่บางครั้งเหมือนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการเป็นอยู่ ของเธอ ทำให้พ่อบ้านไม่กล้าลงโทษ

เย่เงินหลินวิ่ง สร้างกล้ามหน้าอก และวิดพื้น ออกกำลัง กายมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง และผ้าเช็ดเหงื่อที่ใช้ก็ยังคงเป็น ของฟางลีน่า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หันไปมองเชีย หวั่นเลย

เซียหวั่นก็ก้มหน้าอย่างถ่อมตัว ภายในใจก็ยังคงนึกถึง ชุดที่หายไปของเธอ

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ เย่เงินหลินก็เดินออกไป พ่อบ้าน ก็เรียกเสียหวั่นให้มาอยู่ข้างๆเธอแต่พูดกับเธออย่างลับๆ “วันนี้ช่างตัดเสื้อจะออกแบบชุดใหม่ให้เธอสองชุด ก่อนชุด ออกแบบจะมา เธอสามารถใส่ชุดของตัวเองได้ รีบคืนเสื้อให้ คนอื่นให้เวลาสิบนาที และกลับมาที่นี่!

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ” เซียหวั่นขอบคุณครั้งแล้วครั้ง เล่า และปลื้มใจกับการที่ได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาด

พ่อบ้านเหลือบมองมาที่เธออย่างร้อนใจและรีบเดินออก

เซียหวั่นรีบกลับไปที่ห้องของตนเอง รีบสวมชุดกระโปรง

ไปสีขาวของเธอ และรีบเดินกลับไป

ในขณะที่กำลังเดินกลับ ก็พบกับเจิ้งเท่า

คำถามที่เธอกำลังสงสัยดูเหมือนจะพบคำตอบแล้ว เขา เป็นหลานชายของพ่อบ้าน และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถ เปลี่ยนใจการตัดสินใจของพ่อบ้านได้

“เซียซีหวั่น! ” เจิ้งเห่าเรียกชื่อของเธออย่างดีใจ เซี่ยห นก็ยิ้มและพูดกับเขาอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณเธอมาก ขอบคุณที่ช่วยพูดกับน้าของเธอ