บทที่3เดินเข้าไปในห้องของเธอ

หลูโก้เหลือบมองเสื้อผ้าที่หญิงสาวใส่ยังคงเป็นเสื้อผ้าที่รัดรูป หน้าอกของเธอท้าทายความอดทนของผู้ชาย

เขาอ้าปากและไม่รู้จะพูดอะไรดี

หรือควรจะบอกว่าเขาเต็มใจที่จะช่วยสาวสวยนวดตรงที่ เจ็บ ?

หญิงสาวเห็นหลูโก้เอาแต่จ้องเธอไม่พูดไม่จา ใบหน้าที่เหมือ ลอยทำให้เธออดพูดไม่ได้ คิๆ “หัวเราะแล้วรีบพูดอธิบาย “ฉันพัก อยู่ห้องข้างๆคุณฉันชื่อหลีหวั่นวันนี้รีบจนลืมกุญแจไว้ในบ้านตัว เองอยากจะขอปืนข้ามจากระเบียงห้องของคุณไปเอากุญแจที่ ห้องฉันหน่อย”

ทันใดนั้นหลูโก้ก็หน้าแดงด้วยความอายตัวเองกับข้างห้อง ไม่เคยพูดคุยกันและไม่รู้จักหน้ากันด้วยซ้ำอดไม่ได้ที่จะรู้สึก อึดอัด

เขารีบเปิดประตูห้องแล้วพูดเข้ามาสิเข้ามาสิครับ”

อาคารนี้เป็นอพาร์ทเม้นท์ขนาดเล็กมีสองบันไดสามห้องทุก ห้องจะมีระเบียงเล็กๆและห้องที่หลูโก้และหลีหวั่นพักมีระเบียงแค่ สองอันกั้นอยู่ก็ไม่ถือว่าไกลมากลอดจากระเบียงไปเอาของที่ห้อง ก็เป็นวิธีหนึ่งแต่นี่มันชั้นสิบเจ็ดนะ

หลูโก้เปิดหน้าต่างออกแล้วยื่นหัวออกไปมองลงไปข้างล่างรถและผู้คนเล็กเท่าเล็กตัวมดเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายถ้าก้าว พลาดแล้วตกลงไปมีหวังกระดูกได้หักเป็นชิ้นๆแน่

แต่สาวสวยอยู่ตรงหน้าถ้าตัวเองกลัวแล้วให้เธอไปเผชิญ อันตรายก็เท่ากับว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษเลย

หลูโก้หลับตาลงปลอบใจตัวเองสู้เว้ยช่วยสาวสวยครั้งนี้ต่อไป

ก็จะได้สานความสัมพันธ์กันและอาจจะใกล้ชิดกันมากขึ้น

“ผมช่วยคุณไปเอากุญแจเอง”หลูโก้อาสาปืนขึ้นไปบนระเบียง บ้านของเขา

สาวสวยหลีหวั่นซาบซึ้งในน้ำใจที่หลูโก้จะช่วยเธอแล้วก็พูด ปฏิเสธไม่ต้องไม่ต้องค่ะ”อันตรายเกินไปฉันปืนเองดีกว่า

“ได้ยังไงล่ะ”สีหน้าหลูโก้ดูจริงจังมาก“ผมเป็นผู้ชายจะให้ผู้

หญิงทำได้ยังไงล่ะ”

“งั้น….งั้นฉันหาช่างมาไขประตูดีกว่าไม่ต้องเสี่ยงอันตราย หลี หวั่นรู้ว่าต้องปืนระเบียงบนชั้นที่อยู่สูงขนาดนี้มันอันต อันตรายมาก อาจจะถึงกับชีวิตได้

“เรียกช่างอย่างน้อยก็ห้าสิบหยวนแล้วเอาเงินไปทำเล็บจะดี กว่า”หลูโก้สังเกตุเห็นเล็บของหลีหวั่นที่ตัดแต่งอย่างสวยงาม และยังทาสีเล็บเป็นสีชมพูอ่อนปกติน่าจะเป็นคนที่รักสวยรักงาม เขาถึงได้พูดตามที่เธอเป็น

ความจริงหลูโก้ไม่ได้มีความสามารถทางด้านเกมเท่านั้นเขา ยังสังเกตสิ่งรอบๆตัวเก่งอีกด้วยเพียงแต่ตอนยังเป็นวัยรุ่นสมาธิเขาไม่นิ่งพอเลยหาความสุขจากเกมเท่านั้นจึงทำให้พลาด โอกาสหลายอย่าง

หลูโก้พยายามยื่นมือไปจับระเบียงบ้านของหลีหวั่นถึงแม้ ระเบียงจะใกล้กันแต่การจะยื่นมือไปจับระเบียงของอีกห้องหนึ่งก็ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลีหวั่นเห็นร่างกายหลูโก้ที่นั่งอยู่ตรงระเบียงเอนไปมาเธอตื่น เต้นมากค่อยๆอ้าปากค้างไว้สองมือกำแน่นไว้ตรงหน้าอกเธอให้ กําลังใจหลูโก้

หนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้ง

ในที่สุดหลูโก้ก็ข้ามไปถึงระเบียงห้องข้างๆเขาสูดหายใจเข้า ลึกๆแล้วเปิดหน้าต่างออกแล้วหันมาขมวดคิ้วมองหลีหวั่น “คุณ ไม่ล็อคหน้าต่างทุกครั้งเลยหรือ?”

หลีหวั่นรู้สึกทำตัวไม่ถูก”ฉัน………นเป็นคนซุ่มซ่าม……

หลูโก้นึกถึงวันนี้ตอนอยู่ในลิฟต์เธอกลับมาเพื่อเอาเอกสาร หลังจากเอาเอกสารแล้วก็คงลืมกุญแจไว้ในบ้านซุ่มซ่ามจริงๆ

เขายิ้มขึ้นมาพูดปลอบหลีหวั่น”ไม่เป็นไรไม่เคยได้ยินคำนี้ หรือ ผู้หญิงที่ซุ่มซ่ามจะมีคนค่อยเป็นห่วงคุณนี่นะจะต้องมีคนมา ค่อยเป็นห่วงค่อยดูแลเอง”

เมื่อหลีหวั่นได้ยินคำพูดนี้แล้วก็รู้สึกดีใจมากแต่รอยยิ้ม ปรากฏบนหน้าแค่เสี้ยววินาทีในพริบตาเดียวคิ้วก็ค่อยๆขมวด ขึ้นและมีสีหน้าที่เศร้าใจ
หลูโก้แอบเห็นแววตาที่เศร้าหงอยของเธอคิดอยากจะถามแต่ ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจดีกว่า

จับหน้าต่างแล้วยืนขึ้นขาที่ยาวของเขาก้าวข้ามไปที่ระเบียง หัวใจเต้นแรงรอจังหวะที่ขาอีกข้างก้าวข้ามไปด้วยกระโดดลงไป ด้านในระเบียงหลูโก้ก็ถอนหายใจออกมา

พระเจ้าอวยพรในที่สุดก็รอดมาได้

หลีหวั่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งดีใจแล้วพูด“คุณช่วยฉันเปิดประตูฉัน จะไปรอหน้าประตู

หลังพูดจบก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย

หลูโก้ยิ้มแล้วส่ายหัวรูปลักษณ์ภายนอกกับนิสัยของหลีหวั่นไม่ เข้ากันเอาซะเลยดูมีความเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาและยังซุ่มซ่าม อีก

ระเบียงติดกับห้องนอนห้องของหลีหวั่นตกแต่งธรรมดา กำแพงสีขาวมีเตียงหนึ่งตัว โต๊ะหนึ่งตัวและตู้เสื้อผ้าหนึ่งก็ไม่มี อะไรแล้ว

แต่หลีหวั่นรักความสะอาดมากกว่าหนูโก้เยอะเลยบนพื้นไม่มี ฝุ่นละอองเลยน่าจะทำความสะอาดทุกวันใต้โต๊ะเรียงหนังสือไว้ อย่างเรียบร้อยและยังวางขวดเครื่องสำอาง

ชุดเครื่องนอนก็เป็นสีชมพูข้างเตียงยังมีตุ๊กตาแมววางอยู่ ทำให้ห้องดูมีความขี้เล่นและน่ารัก

หลูโก้สูดดมกลิ่นหอมของห้องเป็นกลิ่นเดียวบนตัวของหลีหวั่นทำให้คนรู้สึกสดชื่นเขารู้สึกว่าส่วนล่างของเขาเริ่มขยับอีกแล้ว