บทที่18ฉันจะขายยังไง

ถึงแม้หลีหวั่นจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดมากแต่เห็นว่าเป็นหล โก้เลยไม่อยากจะปิดบังอะไรให้หลูโก้รู้ว่าจ้าวซินหยีเป็นคน อย่างไรดูจากสายตาของจ้าวซินหยีเมื่อกี้ที่มองหลูโก้แล้ว

“ทำไมจะไม่รู้เป็นเพราะว่าหัวหน้าจ้าวกำลังแก้แค้นสามีเธอแต่ ก่อนรองผู้จัดการก็มีอะไรกับเรขาของเขามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขามี อะไรกันในห้องทำงานแล้วจู่ๆหัวหน้าจ้าวก็เข้ามาเห็นเข้าเลยไม่ พนักงานหญิงออกไปหมดแล้วเข้ามาบริษัทแล้วก็ใช้ตำแหน่ง ล่อลวงผู้ชายที่เข้ามาใหม่ทุกคน

หลูโก้รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าให้ถึงว่าทำไมจ้าวซินหยีถึง อ่อยได้ขนาดนั้นล่อลวงตัวเองยังดีที่ตัวเองไหวตัวทันไม่งั้นก็คง เสียตัวไปแล้ว

“อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง”

“ฉันดูคุณเหมือนจะผิดหวังนะ”หลีหวั่นเห็นสีหน้าของหลูโก้ แล้วนึกว่าเขาเสียดายที่จ้าวซินหนีไม่ล่อลวงเขา

หลูโก้รู้สึกว่าความคิดผู้หญิงซับซ้อนมากเขายังไม่ได้พูดอะไร ก็โดนกล่าวหาแล้วหลูโก้อยากจะยื่นมือไปถึงหลีหวั่นไว้ใครจะไป คิดว่าจะมีคนมาชนหลีหวั่นแล้วก็เซไปทางด้านข้างของหลูโก้มือ ของหลูโก้ก็จับไปที่หน้าอกของเธอพอดี

“ดีมากเลยนุ่มกว่าของจ้าวซินหยีเยอะเลย”
“ไอ้คนเลว! “หลีหวั่นเห็นมือหนึ่งข้างของหลูโก้จับไปที่ หน้าอกของเธอหน้าก็แดงคิดว่าไม่เคยมีใครจับของเธอมาก่อน เลยจ้าวเห้อก็ยังไม่เคยได้ใกล้ชิดเธอขนาดนี้มาก่อนตอนนี้ถูก เพื่อนบ้านที่รู้จักกันไม่นานเอาเปรียบแล้ว

หลีหวั่นรู้สึกซาไปทั้งตัวมองไปในแววตาของหลูโก้ที่เบอลๆ

“ไม่ใช่นะผมไม่ได้ตั้งใจก็แค่มีคนมาชนผมแล้วก็…หลูโก้ยิ้ม อายๆแล้วพูดขอโทษ

“คุณคุณยังไม่ปล่อยมืออีกหลีหวั่นหน้าแดงไปถึงหูหลูโก้ก็ใช่ ย่อยจับแล้วก็ไม่ปล่อยยังเอามือวางไว้ที่หน้าอกของเธออีกวางไว้ ไม่เท่าไหร่เขายังยัง

ยังบีบทั้งสองครั้ง!

“ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ “หลูโก้รู้สึกตัวทันทีก้อนที่อ่อนนุ่ม นั้นเกือบท่าเขาเคลิ้มแล้วถูกหลีหวั่นเรียกสติเขากลับมาเลยดึง มือกลับมาแล้วมองไปรอบๆยังดีที่โรงอาหารมีความวุ่นวายมาก ทุกคนต่างกินข้าวไม่มีคนสังเกตุเห็นการกระทำของเขา

นอกจากนี้ถ้าเป็นคู่รักที่กอดจูบลูบคลำอยู่ในที่สถานที่ สาธารณะแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายนอกจากจะดังแล้วจะเป็น อะไรได้อีก? หรือว่าต้องบอกว่าขอความร่วมมืออย่าจับหน้าอก ในที่สาธารณะขอคุณที่ให้ความร่วมมือ

ถูกหลูโก้ทำให้บรรยากาศระหว่างสองคนดูอึดอัดทำได้เพียง ก้มหน้ากินข้าวไป
ไม่รู้ว่าวันนี้อาหารไม่อร่อยหรือว่าหลีหวั่นมีเรื่องไม่สบายใจ เธอกินไปได้ไม่กี่คำก็ดึงกระดาษทิชชูที่วางอยู่ข้างโต๊ะมาเช็ด ปาก

“เป็นอะไร? ทำไมไม่กินเยอะหน่อย”หลูโก้กินจนปากเลอะไป หมดเห็นหลีหวั่นวางตะเกือบลงเลยถามขึ้น

“หาไม่มีอะไรฉันกินอิ่มแล้ว”หลีหวั่นยิ้มให้หลูโก้รอยยิ้มสวย

มาก

“คงไม่ได้จะลดหุ่นหรอกนะผมดูพวกผู้หญิงเอาแต่บอกว่าจะ ลดหุ่นลดหุ่นแต่ถึงจะลดหุ่นก็ต้องกินข้าว”

“ใช่ที่ไหนคุณว่าฉันยังต้องลดส่วนไหนหรือเชอะ! “หลีหวั่น กําปั้นเล็กๆไปทางหลูโก้หลูโก้ได้ยินก็หันไปมองร่างกายหลีหวั่น

ก็จริงรูปร่างหลีหวั่นสมส่วนมากเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกายที่ดูดีและ สวยงามของเธอเอวไม่มีไขมันส่วนเกินขาเรียวยาวแต่ก็ไม่เล็ก มากความหมายของหลูโก้ก็คือกำลังเต็มไม้เต็มมือ

“รูปร่างของคุณหลี่ดูดีมาก”หลูโก้เยินยอ

ถึงแม้ว่าคำชมจะไปไกลถึงขอบฟ้าแล้วแต่ใครจะมาสนใจคำ ชมแค่คำเดียวล่ะ? ดังนั้นถึงจะสวยมากอยู่แล้วก็ต้องเป็นขอต่อ ไป

ได้ยินคําชมจากปากหลูโก้ใบหน้าหลีหวั่นก็แสดงอาการดีใจ ออกมาและความคิดในหัวเธอก็ลอยหายไปแล้ว

หลังจากที่รอให้หลูโก้กินข้าวเสร็จหลีหวั่นกับหลูโก้ก็กลับไปที่ทํางานก็คือเคาน์เตอร์ชั้นหนึ่งอันเอง

ถังเถียนและหลลื่อก็ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ทั้งสองคนซิบซุบอะไร กันอยู่ก็ไม่รู้เห็นหลูโก้เดินมาพร้อมกับหลีหวั่นก็ปิดปากเงียบ

“เฮฟถัง, เลือกำลังนินทาใครอยู่หรือ? “หลูโก้พูดติดตลก

“อะไรกันไม่มีอะไรมากหรอกก็หัวหน้าจ้าวนี่แหละเฮ้อ”หลื่อ เอามือบังไว้แล้วพูดและหันไปมองรอบๆไม่เห็นสายตาใครจ้อง มองมาแล้วพูดต่อหล่อนนึกว่าสามีตัวเองเป็นรองผู้จัดการวันๆ ไม่ทำอะไรเมื่อกี้ยังมาสั่งงานพวกเราเป็นกองน่าเสียดายตรงที่ หล่อนไม่รู้งานพวกนี้เลยเพราะยัยป้าแจลงสินค้าผิดงานที่ทำไป เมื่อกี้ก็ผิดหมดเลยพอพวกเราไปหาหล่อนแต่หลอน โบกมือไม่ สนใจบอกให้พวกเราตัดสินใจกันเอง

“ยังมีเรื่องแบบนี้อีก? “หลูโก้ขมวดคิ้ว

“จะไม่ใช่ได้ไงก็เมื่อตอนที่พวกเธอไปกินข้าวหล่อนก็น่าจะ เพิ่งกินข้าวมาสีหน้าดูไม่ได้เลยไม่รู้ว่ากินอะไรผิดมา”น้ำเสียงที่ อ่อนหวานของถังเถียนแต่คำพูดคนดั่งมีด

หลูโก้นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้จ้าวซินหยีเจอตนกับหลีหวั่นจะใช่เรื่อง นี้ไหมเขาถึงโกรธมาขนาดนี้?

เฮ้อหน้าตาก็ดีไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงร่านแบบนี้สามีเขาคงจะมี เขาขึ้นบนหัวเต็มไปหมดแล้วหลูโก้นึกแล้วก็ส่ายหัวแล้วถาม ต่อ” ใช่แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าลงสินค้าผิดมันคืออะไร? ”

“คือแบบนี้เคาน์เตอร์คริสตัลของเราก็มีแบ่งประเภทสินค้าบางอย่างขายดีบางอย่างก็ขายไม่ค่อยได้แต่ก็ยังต้องดูความ ต้องการของคนส่วนใหญ่ของที่ขายดีก็เอาเข้าเยอะหน่อยของที่ ขายไม่ดีก็ไม่ค่อยเอาเข้ามาแต่ใครจะไปรู้ว่ายัยป้านั้นจะลง หมายเลขกำกับสินค้าผิดทำให้รายการสินค้าที่เพิ่งเข้ามาเป็น สินค้าที่ขายไม่ค่อยได้เงินเดือนของเราขึ้นอยู่กับค่าคอมมิชชั่นถ้า ขายสินค้าพวกนี้ไม่ได้เงินเดือนเราก็จะน้อยลงมากเพราะแบ บนี้ยัยป้านั้นทำให้ฉันจะบ้าตายแล้ว”หลลื่อพูดอย่างโมโห

“ให้ผมดูสินค้านั้นหน่อยได้ไหม? “หลูโก้พูดอย่างจริงจัง

“ได้อยู่ทางด้านนั้นเป็นข้อเท้าเงินของผู้ชายทั้งหมดเลยนาย คิดดูตอนนี้คนไม่นิยมใส่ข้อเท้ากันแล้วอีกอย่างผู้ชายที่จะใส่ข้อ เท้าก็หายากมากขึ้นหล่อนเอาสินค้าพวกนี้เข้ามาก็ปาไปเป็นแสน แล้วจะให้เราขายยังไง! “ถังเถียนก็พูดด้วยความโมโหหลูโก้ สังเกตเห็นว่าเธอขมวดคิ้วตอนพูดเราจะขายยังไง! ท่าทางดูน่า รักมากเลย

แน่นอนคำพูดที่เธอพูดดูน่ารักมากถ้าเปลี่ยนสถานที่พูดจะยิ่ง ดูน่ารักไปอีกหลูโก้นึกคิดในใจ

“หลูโก้หลูโก้นายยืนยิ้มอะไร? “หลีหวั่นกางนิ้วมือออกขยับ ไปมาตรงหน้าของหลูโก้หลูโก้ถึงจะดึงสติกลับมาได้มองไปที่ กล่องข้อเท้าเงินนั่นแล้วก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่งั้นเรามาลดราคาขาย? “หลูโก้พูด

“ลดราคา? ไม่ได้ถึงจะไม่ได้กำไรแต่ก็ต้องไม่ขาดทุนไม่ได้ กำไรยังมีคำอธิบายให้เบื้องบนว่าสินค้าพวกนี้เอาเข้ามาผิดถ้าเราขายเท่าทุนบริษัทก็คงไม่โทษเราแต่ถ้าขาดทุนบริษัทต้องให้ นายชดใช้แน่ๆถ้าลดราคาพวกเราก็ตายแน่”

หลูโก้ยิ้มแล้วพูด ผมก็อยู่กลุ่มเดียวกับพวกคุณถ้ามีอะไรผมก็ ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วผมก็อยากจะทำให้มีปัญหาน้อยที่สุดถ้า พวกคุณจะลยสักตั้งสินค้าพวกนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ขาดทุนแต่ยังจะ

ได้กำไรอีก”

“ได้กำไร? ทำอย่างไง? “ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถังเถียนและหล่ำลื่อ ที่อึ้งขนาดหลีหวั่นก็ยังอึ้งเลย

สินค้าพวกนี้ขายไม่ดีอยู่แล้วพวกเธอรู้ดีแก่ใจเพียงแค่ขายให้ ได้ทุนกลับมาก็ขอบคุณพระเจ้าแล้วยังจะเอากำไร?

เด็กคนนี้สมองน่าจะมีปัญหาล่ะ

“หลูโก้เวลานี้ไม่ใช่จะมาล้อเล่นนะถ้าไม่มีทางเลือกเราก็หยุด

เถอะนะ? “หลีหวั่นกระซิบเบาๆด้วยสายตาที่สวยงามของเธอ

“หลีหวั่นคุณคิดว่าผมเป็นคนมุทะลุหรือ? “หลูโก้จ้องมองไป ทางหลีหวั่นแล้วพูด

“หา? ฉันฉันไม่รู้”สายตาที่หลูโก้มองมาทำให้หน้าเธอร้อน ผ่าวและไม่กล้าสบตาเขาทำได้เพียงลังเล

“สบายใจได้ก็อย่างที่ผมพูดไปผมก็อยู่กลุ่มเดียวกับพวกคุณ สินค้าพวกนี้ก็เป็นความรับผิดชอบของผมด้วยเหมือนกันถ้า ขาดทุนผมจะชดใช้เองผมจะเอาผลประโยชน์ของตัวเองมาล้อ เล่นทำไม? ขอให้ทุกคนเชื่อในตัวผมพวกเรามาลดราคาขายกัน!! ”

เห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของหลูโก้ทั้งสามคนก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย มองไปที่ข้อเท้าเงินที่แสงไฟส่องมากระทบแล้วก็พยักหน้า

หลูโก้ดูยุ่งมาก

เขาพูดเองว่าจะขายสินค้าพวกนี้ให้ได้เขาต้องพยายามไม่งั้น ถ้าบริษัทขาดทุนก็จะมาหักเงินเขาหนึ่งแผนกมีสี่คนหลูโก้ก็เป็น หนึ่งในนั้น

หลูโก้ออกไปข้างนอกซื้อป้ายผ้ามาหนึ่งฝันแล้วเขียนตัวอักษร

ลงไป

“ลดกระหน่ำไม่เอากำไร

แล้วก็เอาป้ายไปแขวนหน้าเคาน์เตอร์แผนกของพวกเขาให้ ลูกค้าที่เดินเข้ามาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

หญิงสาวทั้งสามมองหลูโก้ด้วยความหวังและสิ้นหวังในเวลา เดียวกันในแววตามีความสงสัยเล็กน้อยเขาโอเคไหม?

ถ้าหลูโก้ได้ยินข้อสงสัยนี้คงจะฉุนจนเอาทั้งสามสาวกดไปกับ กำแพงไม่ได้ๆอย่าพูดอะไรกับผู้ชายขณะที่เขากำลังมุ่งมั่น

เขาติดป้ายเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วตบมือ

“แบบนี้ก็ได้แล้วหรือ? “ถังเถียนถามอย่างไม่มั่นใจถ้ามันง่าย ขนาดนี้พนักงานเก่าๆพวกนี้ก็คงใช้วิธีนี้แล้วไหม?

“ไม่รีบร้อนโอกาสเป็นของคนที่มีความอดทน หลูโก้ยิ้มแล้วก็เอาสินค้ามาวางไว้ด้านล่างของป้าย

หน้าประตูบริษัทมีกระจกคนจะต้องเห็นแสงแพรวพราวของ

เครื่องประดับแล้ววิ่งเข้าใส่แล้วซื้ออย่างแน่นอน “หลูโก้นายสับสนอะไรหรือเปล่า? พวกเราต้องขายสร้อยข้อ

เท้านายเอาแหวนไปวางด้านล่างของป้ายคนอื่นก็เข้าใจผิด