บทที่16นายรู้จักเธอ

หลูโก้กำลังคิดกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์ดีกว่าเรียนรู้อะไรหน่อย เดินไปได้สองก้าวก็เห็นหลีหวั่นเดินมาทางเขา

“เอ๋คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง? “หลีหวั่นเจอหลูโก้อยู่หน้าห้องรองผู้ จัดการก็รู้สึกประหลาดใจหลูโก้มองริมฝีปากที่เรียวเล็กของหลี หวั่นแล้วนึกภาพถ้าเขาได้สัมผัสมันล่ะก็รสชาติคงจะไม่เลว

“เฮ้ฉันพูดอยู่คุณยิ้มอะไร? “หลีหวั่นเห็นว่าหลูโก้จ้องเธอแล้ว ยิ้มทำให้เธอรู้สึกขนลุกแล้วก็ตบไปที่แขนของหลูโก้หนึ่งครั้ง

“หาไม่มีอะไรใช่แล้วเธอมาที่นี้อีกทำไม? “หลูโก้ไม่อยาก แสดงอาการตื่นกามต่อหน้าหลีหวั่นจึงเบี่ยงเบนความสนใจของ หลีหวั่น

“อ่อฉันกลับมาหาหัวหน้าจ้าว”หลีหวั่นนึกอะไรขึ้นมาได้หยุด นิ่งไปแล้วพูด“เอ๋ไม่ใช่ทำไมคุณถึงพูดว่าอีกล่ะหรือว่าคุณรู้ว่า ฉันเคยมาแล้ว”หลีหวั่นมองหน้าหลโก้ด้วยความสงสัยในหัวก็ นึกถึงของที่ยั่วใจในห้องรองผู้จัดการหลูโก้ก็มายืนอยู่หน้าห้อง อีกหลูโก้เห็นสายตาที่หลีหวั่นมองเขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

“อ๋อๆไม่มีอะไรเมื่อกี้ผมเดินมาจากทางนั้นเห็นคุณเดินออกมา จากตรงนี้”หลูโก้ชี้ไปที่ประตูสำนักงาน

“อ่ออย่างนั้นหรือ”หลีหวั่นจ้องสำรวจหลูโก้อย่างตั้งใจเพื่อจะ จับพิรุธในสิ่งที่เขาพูดในตอนที่หลูโก้เรียนมหาวิทยาลัยเขาโดดเรียนบ่อยเลยโกหกได้เนียนหลีหวั่นเห็นว่าหลูโก้ไม่มีท่าทางผิด ปกติ

“โอเคฉันเชื่อคุณก็ได้” หลีหวั่นพยักหน้าเดินผ่านหลแล้วผลัก ประตู

“นี่คุณไม่ต้องเข้าไปแล้วเมื่อกี้หลังจากที่คุณเดินออกไปผมก็ เห็นหัวหน้าจ้าวเดินตามคุณออกไปแล้ว”หลูโก้ไม่อยากให้หลี หวั่นเข้าไปอีกหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิด

หลีหวั่นขมวดคิ้วรู้สึกเหมือนว่าหลูโก้รู้จักหัวหน้าจ้าวคิดว่าหล

โก้อาจจะเป็นเป้าหมายใหม่ของหัวหน้าข้าวก็รู้สึกไม่สบายใจ

หลีหวั่นหันกลับมาไม่สนใจหลูโก้ก็เดินไปแล้ว

“นี่นี่เป็นอะไรไปอีก? “หลูโก้รีบเดินตามไปหลีหวั่นก็ไม่ได้ สนใจเขาก้มหน้าเดินไปข้างหน้าหลูโก้ทนไม่ได้ที่จะรู้สึกค้างๆ คาๆแบบนี้ยื่นมือไปดึงหลีหวั่น

“ไม่พอใจอะไรคุณพูดสิโอเคถึงจะเป็นเรื่องคอขาด ขาดบาดตาย คุณก็ต้องบอกผมให้รู้สึ”หลูโก้พูดอย่างจริงจังหลีหวั่นจ้องหน้า เขาเห็นหน้าตาที่จริงจังของหลูโก้เธอก็หัวเราะออกมาเลย

เมื่อหลูโก้เห็นหลีหวั่นหัวเราะก็รู้สึกโล่งใจ

“เอาล่ะเอาล่ะฉันยอมบอกให้ก็ได้”หลีหวั่นหัวเราะเพราะคำพูด ของหลูโก้

“นี่คุณไม่คิดว่าคุณที่ดูเป็นคนซื่อๆจะแกล้งแสดงได้เก่งขนาด นี้”หลีหวั่นร้ายนักเสียงหัวเราะเหมือนหยกที่หล่นลงอ่างช่างงดูดคนจริงๆ

หลูโก้รู้ว่าตัวเองหลุดพ้นแล้ว

“แต่ว่า”หลีหวั่นกลับเงียบขรึมขึ้นมาทันทีหลูโก้ก็รู้สึกตื่นเต้น ขึ้นมาเลย คุณคงจะไม่… หลูโก้ถูกหลีหวั่นทำให้ใจหายใจคว่ำ

“นี่คุณผู้หญิงครับมีอะไรก็พูดตรงๆ ครับคุณทำแบบนี้ผมรู้สึก

อึดอัดมาก”ท่าทางของหลูโก้ทำให้หลีหวั่นหลุดหัวเราะ

“คุณรู้จักหัวหน้าจ้าวใช่ไหม”

“หารู้จักรู้จักสิ” เมื่อหลีหวั่นได้ยินหลูโก้บอกว่ารู้จักสีหน้าก็ดู เคร่งขรึมทันทีทำให้หลูโก้ตกใจมากแล้วพูดอธิบาย

“เคยเจอตอนที่อยู่ในลิฟต์หนึ่งครั้งเอง “หลูโก้ตั้งใจอธิบาย ทำให้หลีหวั่นตะลึง

“อย่างนั้นหรือ”หลีหวั่นเห็นท่าทางที่ดูจริงใจของหลูโก้“เราไป

กินข้าวกันดีกว่า”

ตอนนี้ไม่ว่าหลีหวั่นจะพูดอะไรหลูโก้ก็ไม่ลังเลที่จะคล้อยตาม

หลูโก้เดินข้างๆหลีหวั่นตอนนี้ก็ใกล้เวลาพักเที่ยงแล้วถ้าไม่รีบ ไปกินก็คงต้องหิวตายไปก่อนแต่นี่ก็เป็นเอกลักษณ์ของบริษัทนี้จะ ปล่อยพนักงานเลิกก่อนเวลาหลายนาทีทำให้พนักงานได้รับ ความสะดวกสบายมากขึ้น

หลูโก้เดินไปพร้อมกับพูดเรื่องตลก ให้หลีหวั่นฟังหลีหวั่นก็ ทําได้แค่หัวเราะคิกคักๆ
“เฮ้อเป็นนายอีกแล้วหรือ”หลูโก้และหลีหวั่นตกใจเสียงที่ดัง ขึ้นมาอย่างกะทันหันหลีหวั่นมองคนที่เดินมาตาทั้งสองก็เบิกโต ลุกเป็นไฟ