บทที่ 17นายเป็นสิ่งของที่ไม่ควรเก็บกลับมา

นี่ก็คือจ้าวเห้อแฟนเก่าของหลีหวั่น จ้าวเห้อปัดทรงผมไปด้าน หลังแววตาที่เย่อหยิ่งจ้องหลีหวั่นและหลูโก้อย่างเอาเรื่อง

“นายยังมีหน้ามาให้ฉันเห็นหรือ”หลีหวั่นนึกถึงเรื่องที่จ้าวเห้อ ทำกับเธออย่าจะขว้างรองเท้าส้นสูงไปทำให้น้องชายเขาใช้การ ไม่ได้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาไปทำกับผู้หญิงคนอื่น

จ้าวเห้อยิ้มอย่างเลือดเย็นชี้ไปที่หลูโก้ยิ้มเย้ย

“เธอนี่มันร้ายจริงๆตอนนี้ก็มีอกผู้ชายไว้ให้ซบ

ความจริงหลูโก้ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างจ้าวเห้อเลยแต่ เห็นท่าทางของจ้าวเห้อแล้วนรกยังอยู่สูงกว่ามันอีกตัวเองก็เพิ่ง มาทำงานที่นี่ไม่อยากจะก่อเรื่องย้อนกลับไปความดีของเขาโดน หลูโก้ทำลายลงก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถ้าสายตาสามารถฆ่า คนได้เวลานี้หลูโก้ก็คงกลายเป็นซากไปแล้ว

“นายพูดไร้สาระอะไร? “หลีหวั่นโกรธจนหน้าแดงเพราะคำ

พูดของจ้าวเห้อสายตาก็จ้องไปที่จ้าวเห้ออย่างดุเดือด ผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างต่อเนื่องแล้วหยุดเดินรอดูฉากที่น่า

สนใจ

จ้าวเห้อรู้สึกพอใจมองดูการแต่งตัวของหลูโก้ก็รู้ว่าคงไม่มีใครรู้จักเลย
“ฉันพูดไร้สาระหลีหวั่นนะหลีหวั่นแต่ก่อนตอนอยู่กับฉันฉันแค่ จะแตะมือเธอยังไม่ได้ทำไมตอนนี้มาอยู่กับไอ้หน้าจืดนี้ล่ะจ้าว เห้อจ้องไปที่หลูโก้หลูโก้ก็หลบสายตา

ถึงอย่างไรหลีหวั่นก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทนคำพูดที่ดูถูก แบบนี้ได้ไงอยากจะเข้าไปตบหน้าจ้าวเห้อสักทีสองที่แต่ก็ถูกหล โก้ตั้งไว้

“หลีหวั่นช่างเหอะอย่ามาเสียเวลากับผู้ชายไร้ค่าแบบนี้เลยเรา ไปกันเถอะ”ดึงมือหลีหวั่นจะเดินจากไปจ้าวเห้อก็รีบยื่นมือมาตั้ง ไว้จ้าวเห้อเตี้ยกว่าหลูโก้และแข็งแรงน้อยกว่าเมื่อมายืนเผชิญ หน้ากันมันดูตลกมากผู้คนเริ่มมามุงดูกันมากขึ้นแต่ก็ไม่มีใคร เข้ามาช่วย

“คนไร้ค่า? ฉันมองว่าแกก็แค่เศษสวะและยังเป็นเศษสวะที่ไม่ ควรเอากลับมาอีกด้วยทำไมเศษสวะแกทำยังไงถึงได้หลีหวั่น? ความจริงหลูโก้ไม่อยากเสียเวลากับจ้าวเห้อให้มากแต่เขา เอาแต่พูดคำว่าเศษสวะทำให้หลูโก้รู้สึกว่าถ้าเขาไม่ซัดกลับไปก็ เท่ากับว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว

ไม่รอช้าหมัดซ้ายของหลูโก้ก็ชกไปที่หน้าของจ้าวเห้อใบหน้า

ก็ค่อยๆบวมขึ้นมาแล้วด้วยการกระทำที่รุนแรงทำให้ผมจากด้าน หลังมาปิดใบหน้าเขาทุเรศจนทำให้คนอยากหัวเราะผู้คนที่มุงดู ต่างพากันหัวเราะออกมา

จ้าวเห้อไม่คิดว่าหลูโก้จะลงมือกับเขาจับไปที่แก้มของตัวเอง หลีหวั่นกลับตบมือและคนอื่นๆก็ทำตาม
“ไอ้ลูกแหง่กล้าต่อยฉันหรือ”จ้าวเห้ออายจนโมโหมือลั่นชี้ไปที่ หลูโก้อย่างบ้าคลั่งเวลานี้ทำให้คนรู้สึกเหมือนว่ามีคนบ้ากำลัง อาละวาด

“ใช่ฉันต่อยแก”หลูโก้พูดอย่างผู้ชนะภายใต้เสียงตบมือของ คนที่ดูอยู่และหลีหวั่นก็รู้สึกดีกับการกระทำของหลูโก้

จ้าวเห้อพูดด่าไม่หยุด ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่ไอ้ลูกแหง่ เธอด้วยหลีหวั่นเธอก็ไม่ได้มีค่าขนาดนั้น

“เชอะฉันไม่มีค่าไม่งั้นฉันไปแจ้งความแล้วเล่าทุกอย่างอย่าง ละเอียดดีไหม”หลีหวั่นนึกถึงเรื่องวันนั้นแล้วก็รู้สึกกลัวร่างกายก็ เซไปพิงหลูโก้หลูโก้รู้สึกว่ามีอะไรนุ่มๆมาพิงที่ไหล่ของเขาตรึง ร่างกายไว้บวกกับหลีหวั่นที่เข้ามาชิดมากกลิ่นหอมของร่างกาย เธอก็ลอยมาติดจมูกของเขาหลูโก้ก็สูดเข้าไปหนึ่งครั้งตบไปที่ ไหล่ของหลีหวั่นเบาๆ

จ้าวเห้อมองทั้งสองด้วยสายตาที่อิจฉาเดินไปจับตัวหลีหวั่น

“เฮ้อทำไม? ความชิงที่เก็บรักษามาตลอดไปไหนแล้ว? ฉันว่า คงจะให้ไอ้เด็กนี่ไปหลายครั้งแล้วมั้ง

“เพียะหลีหวั่นตบไปที่หน้าของเขาอีกข้าง

“เธอ……จ้าวเห้อไม่คิดว่าคนที่อ่อนโยนอย่างหลีหวั่นจะตบได้ แรงขนาดนี้

“ออกไป”หลูโก้รีบดึงหลีหวั่นกลับมาจ้องหน้าจ้าวเห้อแล้วพูด ออกมาหนึ่ง จ้าวเห้อเห็นท่าทางที่หลูโก้แสดงออกอย่างเย็นชาเขาก็รู้สึกกลัวบวกกับผู้คนมากมายที่กำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ จ้าวเห้อคิดว่าควรรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด

“แกฝากไว้ก่อนเถอะ”จ้าวเห้อพูดทิ้งท้ายไว้รีบฝ่าวงผู้คนออก ไปทุกคนเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายไป

“ขอบคุณนะ”หลีหวั่นขอบคุณหลูโก้ด้วยใจจริงถ้าวันนี้ไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าจ้าวเห้อจะทำอะไรที่เลวร้ายกว่านี้หลูโก้รู้สึกนิ่งไปสัก พักนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองต่อกรกับจ้าวเห้อเมื่อกี้นี้แล้วก็รู้สึก เสียใจเล็กน้อยสุดท้ายถ้าจ้าวเห้อจะมาหาเรื่องเขาเขาก็คงตาย เหมือนมดน้อยๆตัวหนึ่ง

แต่เมื่อหลูโก้เห็นท่าทางที่หลีหวั่นศรัทธาในตัวเขาความกังวล พวกนั้นก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“นี่จะเกรงใจอะไรกันผมทนดูผู้ชายแบบนี้ไม่ได้หรอก” คำพูด

ของหลูโก้ทำให้ได้รับความรู้สึกดีๆ จากหลีหวั่น

“ฮ่าๆงั้นเราไปกันเถอะ”หลีหวั่นดึงหลูโก้เดินไปทางโรงอาหาร

“โอ้หลีหวั่นเมื่อกี้เธอทำให้ฉันประหลาดมากเลย”เสียงอ้อร้อ แบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากจ่าวซินหยีเมื่อหลูโก้เห็นหน้าอกที่ จะปริออกมาจากเสื้อของจ้าวซินหยีก็นึกถึงเหตุการณ์ในห้อง ทำงานหน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา

หลีหวั่นรีบเดินหน้าไปทำความเคารพาวซินหยี “จ้าวซินหยี”

จ้าวซินหยีตอบรับดวงตาทั้งสองข้างมองไปที่หลีหวั่นและหล โก้ถึงแม้หลีหวั่นจะเดินหน้าแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากแขนหนูโก้แววตาก็มีความเกลียดชัง

“ดูเหมือนว่าพวกเธอรู้จักกันแล้วงั้นฉันก็ไม่ต้องแนะนำแล้ว สินะ”คำพูดของจ้าวซินหยีตั้งใจพูดให้หลูโก้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“อ่อค่ะหัวหน้าจ้าวหลูโก้เป็นเพื่อนบ้านฉันค่ะ เมื่อจ้าวซินหยี ได้ยินคำว่าเพื่อนบ้านก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจแต่ก็แสดงออกมาอย่าง โจ่งแจ้งไม่ได้”ชิกล้ามาขัดความสุขของฉันฉันจะไม่ปล่อยพวก เธอไว้แน่”จําวซินหยืนึกในใจ

หลูโก้กลัวว่าจ้าวซินหยีจะพูดต่อแล้วเผลอหลุดพูดเหตุการณ์ เมื่อกี้ออกมาแกล้งยิ้มออกมา

“ใช่ครับหลีหวั่นเป็นคนพาผมมาทำงานที่นี่”หลีหวั่นเห็นท่า ทางหลูโก้ที่ดูสนิทสนมกับจ้าวซินหยีก็รู้สึกสงสัย

“พวกเธอรู้จักกัน? “จ้าวซินหยกำลังจะพูดก็โดนหลูโก้

ขัดจังหวะ

“ใช่ใช่รู้จักฉันเคยบอกคุณแล้วนี่เคยเจอหัวหน้าจ้าวในลิฟต์” หลูโก้หันไปมองจ้าวซินหยีส่งสัญญาณว่าอย่าพูดอะไรไม่รู้ว่าจ้าว ซินหยีคิดอะไรอยู่ดูท่าทางน่าสนใจแล้วก็พูดตามที่หลูโก้พูด

“ใช่แล้วหลูโก้เป็นคนรุ่นใหม่ที่ใช่ได้เลยทีเดียว”จ้าวซินหยี ตั้งใจพูดคำนี้แล้วเดินจากไปบั้นท้ายของเธอบิดไปมาเหมือน สายตาของชายหนุ่มก็จ้องตาม

“เฮ้อร่านจริงๆ”หลีหวั่นพูดออกมาเบาๆแต่หลูโก้ก็ยังกังวลว่า หลีหวั่นจะคิดมากรีบหาวิธีกำจัดความสงสัยที่จ่าวซินหยีทิ้งไว้
“โอ๊ยยยหิวมากเลยหลีหวั่นเรารีบไปกินข้าวเถอะ”หลีหวั่น ได้ยินที่หลูโก้พูดก็รีบเดินไปเลย

เมื่อมาถึงโรงอาหารเพราะเมื่อกี้จ้าวซินหยีมาทำให้เสียเวลา ตอนนี้ในโรงอาหารเต็มไปด้วยผู้คนมีที่ว่างเพียงไม่กี่ที

“หลีหวั่นคุณไปหาที่นั่งก่อนผมไปสั่งอาหารให้คุณไม่รอคำ ตอบจากหลีหวั่นเขาก็ไปเข้าแถวแล้วหลีหวั่นรู้สึกว่าพฤติกรรมหล โก้ดูตลกแต่ก็รู้สึกดีตลกตรงที่ว่าหนูโก้ไม่ถามเธอเลยว่าชอบกิน อะไรที่รู้สึกดีก็คือเขามีความใส่ใจ

ระหว่างที่รอหลูโก้เอาอาหารมาหลีหวั่นก็หาที่นั่งได้แล้ว

“คือว่าเมื่อกี้ผมลืมถามว่าคุณชอบกินอะไร? เลยสั่งมาหลาย อย่าง”

“ไม่เป็นไรฉันกินอะไรก็ได้”ลักยิ้มของหลีหวั่นทำให้คนหลงได้ เลยเธอยิ้มหวานแล้วรับของจากมือหลูโก้ทั้งสองกินข้าวด้วยกัน หลูโก้หิวมากกินอย่างเอร็ดอร่อย

“ใช่แล้วหลูโก้คุณคงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้า จ้าวใช่ไหม? “หลูโก้ที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยได้ยินคำพูด ของหลีหวั่นถึงกับสำลักออกมาเลย

“อ้ายคุณดูคุณทำ”หลีหวั่นเอาเครื่องดื่มที่เธอดื่มไปแล้วให้หล โก้หลูโก้ดื่มเข้าไปแล้วก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยมองดูนี่เป็นเครื่องดื่ม ของหลีหวั่นไม่ใช่หรือ? ถึงว่าตอนดื่มรู้สึกรสชาติแปลกๆที่แท้หลู โก้ก็ดื่มประทับรอยปากของหลีหวั่น
“คุณล้อเล่นปะผมเพิ่งมาบริษัทจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ได้? “หลูโก้ก้มหัวลงแล้วอธิบาย

“อ่อนก็ดีฉันจะบอกคุณให้นะคนอย่างหัวหน้าจ้าว”หลีหวั่น มองไปรอบๆหลูโก้ดูท่าทางของหลีหวั่นแล้วก็สงสัย

“ฉันจะบอกคุณหัวหน้าจ้าวมักจะล่อลวงพนักงานชายที่เข้ามา ใหม่เป็นเรื่องที่คนทั้งบริษัทรู้กันหมด”หลีหวั่นกระซิบข้างหูหลูโก้ หลูโก้รู้สึกว่ามีลมอุ่นๆพัดเข้าหูของเขาหันหน้าไปก็เห็นหน้าอก กลมๆของเธอบีบเข้าหากันมันช่างดึงดูดสายตาของคนจริงๆ

หลีหวั่นมองตามสายตาหลูโก้แล้วก็อุทานออกมายังดีที่ว่าไม่ ค่อยๆมีคนอยู่แถวนี้

“นี่ไอ้โรคจิตคุณมองอะไร? “หลีหวั่นพูดบ่นแล้วเอามือบังไว้

แต่มันบังได้ซะที่ไหนล่ะ

หลูโก้หัวเราะ ฮ่าๆไม่มีอะไรใช่แล้วคุณเพิ่งพูดถึงหัวหน้าจ้าว แบบนี้แต่เท่าที่ผมดูอายุอานามของเขาก็น่าจะแต่งงานแล้วไม่ใช่ หรือ?

หลีหวั่นถูกหลูโก้ดึงความสนใจกลับมา”คุณไม่รู้สามีของ หัวหน้าจ้าวเป็นรองผู้จัดการของเราดังนั้นเธอมาที่บริษัทได้ไม่ นานก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแล้ว

เรื่องนินทาชาวบ้านเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากไม่เว้นแม้แต่ผู้ชาย อย่างหลูโก้

“หาตามที่คุณบอกสามีของเธอไม่รู้ว่าเขามีพฤติกรรรมแบบนี้หรือ?