บทที่ 3 ท้อง

“เธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้”

สีหน้าของเพทายเย็นชามาก และโกรธมากเช่นกัน “เธอคิดว่าเป็นการทําให้พวกเราสมหวัง แต่การหย่ากัน ก่อนที่เธอจะมีลูก เป็นการผลักแพรวาลงนรก! ”

คุณย่ารู้ถึงการอยู่ของแพรวาตั้งนานแล้ว แต่เป็น เพราะข้อตกลงของเขา ให้มีการคลอดผู้สืบทอด จึงจะ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเขาและแพรวา

แต่ถ้าหย่ากัน ความโกรธก็จะเชื่อมโยงไปทางแพร วา ทั้งชีวิตนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็ได้

“ใช่แล้วทำไม เขามีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไรมา ว่าฉันว่าฉันปลอมตัว ฉันก็แค่มาเอาของของฉันคืนก็ เท่านั้น มีสิทธ์อะไรให้ฉันคลอดลูกให้นาย ใช่สิ นาย เกลียดฉันนิ ไม่ได้ชอบฉันแท้ๆแต่ก็ยังแตะต้องตัวฉัน เกลียดผู้หญิงแบบนั้นแท้ๆ แต่ก็ยังต้องเผชิญหน้ากันทุก วัน!”

“แล้วแพรวาล่ะ เขาไม่สามารถคลอดลูกให้นาย ได้ ไม่สามรถแต่งงานกับนาย ทำไมนายถึงรักเธอขนาด นั้น?”

เพทายจ้องไปทางเธอ แต่ในแววตากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ
“เพราะเธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ เพราะฉันเธอถึง กลายเป็นแบบนี้ เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็รัก เพียงแต่แพรวา”

ถ้าฉันบอกนายว่าไม่ใช่ล่ะ! หลังจากวารินฟังจบ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ทันใดนั้นข้างหน้าเธอก็มืดไปหมด

ณ โรงพยาบาล รอบๆข้างมีแต่กลิ่นของยา วารินข ยับปกเล็กน้อย แล้วได้ยินเสียงของผู้ชายผ่านเข้ามา

“ตื่นแล้วหรอ?”

เธอพยายามลืมตา ในไม่ช้าเธอก็มองออกว่าคนๆ นั้นคือใคร เขาใสเสื้อกาวน์สีขาว ใส่แว่น แล้วใบหน้าก็มี แต่ความห่วงใยและคุ้นเคย

“สกาย?”

“อื้ม ยังจำได้อยู่หรอ ดูเหมือนว่าเธอกลับลูกไม่น่า เป็นห่วงแล้ว”

สกายยิ้ม แล้วพยุงเธอขึ้นมา แต่กลับไม่รู้ว่าทั้งตัว ของวารินแข็งไปหมด “นายพูดว่าอะไรนะ? ; ? ลูก..……………..
เขายักคิ้ว “ทำไม เธอไม่รู้หรอ? วาริน เธอท้องแล้ว ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว……ริงด้วย ทำไมไม่เห็นสามี เธอเลย?”

หลังจากวารินฟังคำพูดประโยคนั้นแล้ว เธอคิดว่า เขาคงกำลังปลอบใจแพรวาสินะ

แต่ตัวเอง ทำไมถึงมาท้องเวลานี้ล่ะ?

จู่ๆเธอก็รู้สึกน่าตลก เพื่อที่จะสามารถอยู่ต่อกับ เพทายได้ เธอพยายามไม่ให้ตัวเองท้อง แต่กลับคิดไม่ ถึงว่าเวลานี้กลับ..…….

“ตอนท้องแรกๆมีหลายๆสิ่งที่ต้องระวัง ร่างกาย เธอยังไม่แข็งแรง ต้องดูแลตัวเองให้มาก เข้าใจไหม?”

วารินฝืนยิ้ม แล้วพยักหน้า

“รู้แล้วหน่าคุณหมอสกาย แต่ว่าทำไมนายถึงมา ทำงานที่นี่ล่ะ ก่อนหน้านี้นายไปต่างประเทศไม่ใช่ หรอ?”

หนึ่ง”

เธอลองถามดู แต่สกายกลับขมวดคิ้ว “เพื่อคนๆ

“ใครเนี่ย? ผู้หญิงบ้านไหนถึงได้โชคดีขนาดนี้ ถึง ขั้นสามารถทำให้คุณหมอสกายทิ้งการต้อนรับจากต่างประเทศได้ลง”

แต่จู่ๆสกายก็ไม่พูด แล้วจากนั้นสถานการณ์ก็

เงียบลง

หลังจากนั้น เขาก็ยกมือขึ้น แล้วจับไปที่ผมของวา รินโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็มองดูเธอ แล้วยิ้ม “มันผ่านไป แล้ว ตอนนี้เธอคนนั้นไม่ได้เป็นของฉัน”

ตอนแรกก็คิดว่ากลับมาแล้วจะสามารถมีเธออยู่ ข้างๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เธอเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว และเป็นถึงคุณแม่…….

ปัง มีเสียงดังขึ้น เวลานี้ประตูห้องถูกผลักออก แล้ว เพทายก็มาเห็นภาพนี้พอดี

มือของคุณหมอวางอยู่บนผมเธอ แล้วท่าทีที่เขา

ก้มหัว ก็เหมือนกำลังจะจูบเธอ……

เขารีบพุ่งเข้าไป คิดก็ไม่คิดแล้วผลักสกายออก เลย จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเธอกำลังทำ อะไรกัน?!”

“เพทาย…….…….”

แววตาของงารินเปล่งประกายขึ้นมา แล้วจับไปยัง แขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว “นายมาได้พอดีเลย ฉันมีข่าวดีจะบอกนาย ฉัน..………

“ทำไมเธอถึงเลวขนาดนี้!”

อะไรนะ?

วารินยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ เธอได้แต่ ทําตาโตแล้วจ้องเขาไว้

ผู้ชายพูดด้วยเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ แล้วมือก็จับไปที่ คางของเธอ “แพรวาบอกว่าเธอมีควาสัมพันธ์กับเขามา ตลอด ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อ! วาริน เธอกับเขามีความ สัมพันธ์แบบนี้กันนานเท่าไหร่แล้ว!”

คำพูดที่ถึงตรงปากของวารินจู่ๆก็พูดไม่ออก ได้แต่ จ้องผู้ชายตรงหน้าของเธอไว้

ความเย็นชาของผู้ชายตรงหน้านี้ เขาจับวารินลง มาจากเตียงอย่างรุนแรง สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความ โมโห “กลับไปกับฉัน!”

“เดี๋ยวก่อน ร่างกายของวารินยังไม่แข็งแรง นาย ไม่สามารถทำกับเธอแบบนี้ได้”

พอสกายเห็นการกระทำที่รุนแรงของเขา ก็รีบ อธิบายให้ฟัง แต่พอเปิดปากพูดก็ถูกเสียงที่โหดร้าย แทรกขึ้นมา
“เรื่องของฉันกับวารินถูกคนนอกเข้ามาแทรกแท รงได้ตั้งแต่ตอนไหน?”

ดวงตาทั้งสองเพทายแดงไปหมด เขาลงแรงที่ มือเพิ่มเข้าไปอีก สีหน้าก็ซีดจาง สมองที่ถูกกระทบ กระเทือนก็เริ่มเกิดอาการเจ็บ

สกายมองดูทั้งสองคน แล้วกำหมัดอย่างแน่น จาก นั้นก็ยื่นมือไปทางเธอ แต่กลับถูกวารินสะบัดออก

“วารินกำลังตั้ง..….….….

สกายอยากอธิบาย แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับพบเจอ กับแววตาที่ขอร้องให้เขาอย่าพูดของวาริน

ท้องฟ้าข้างนอกทั้งเย็นและอึมครึ้ม ลมเย็นที่เข้า สู่หน้าหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เย็นจนไปถึง กระดูก

หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว วารินก็ถูกลากเข้าไปใน ห้อง ยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้ ก็ถูกโยนลงบนเตียง

แล้วถูกทับลงมาแบบไม่สามารถหลบหลีกได้ เธอ

เจ็บไปหมด เธอลืมตา ส่วนผู้ชายก็ทับลงบนตัวเธอ แล้ว เปิดกระโปรงเธอ

วารินหายใจเยือกใหญ่ แล้วเขาก็ฉีกทั้งสองข้างของเธอออก จากนั้นเธอก็มองดูผู้ชายที่โหดเหี้ยมตรง หน้า เธอเริ่มมีความกลัว “ตอนนี้พวกเราไม่สามารถมี อะไรกันได้…….……..

ถ้าเธอไม่พูดยังดี พอเธอพูดแล้วเพทายก็กลาย เป็นเหมือนสิงโตเลย เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง จับผมของ เธอไว้ “พอเจอเพื่อนตอนเด็กๆก็ไม่สามารถแตะต้องตัว ได้แล้วหรอ? เธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์หรอ?!”

“ไม่ใช่..….…….…….

วารินปฏิเสธอีกครั้ง แต่ผู้ชายไม่ได้สนใจเธอเลย เขามัดมือทั้งสองข้างของเธอไว้ แล้วดึงผ้าที่ปกปิดใน ส่วนข้างล่างออก

“ไม่ได้นะ!”

ไม่รู้ว่าแรงของวรินเอามาจากไหน จู่ๆเธอก็ผลัก เขาออก แล้วหยิบเสื้อผ้ามาปิดไว้ ในน้ำเสียงมีเสียง ร้องไห้ปะปนด้วย “วันนี้ไม่ได้”

“ช่วงตกไข่ไม่ทำ ยังอยากจะรอถึงตอนไหนอีก!”