บทที่ 2 ความขัดแย้ง

วันถัดมา ณ บริษัท สุริยะโชติ

“คุณผู้หญิง”

คนบนตึกที่เห็นเธอต่างก็ตกใจกันไปหมด

วารินพยักหน้า สีหน้าเริ่มซีดจาง “เขาอยู่ข้างใน ไหม?”

“อยู่นี่อยู่ค่ะ แต่ว่า…….

คำพูดยังไม่ทันพูดจบ วารินก็เดินผ่านไปแล้ว ตอน เธออยู่หน้าประตูเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยผ่านออกมา

“เพทาย ฉันอยากคลอดลูกคนหนึ่ง อยากให้นาย

มาสู่ขอฉันอย่างเปิดเผยจริงๆนะ”

เสียงที่ชัดเจนของผู้หญิงแพร่ออกมา ทำให้วาริน

นิ่งไปเลย

เธอค่อยๆเปิดประตูออก แล้วมองเห็นคนสองคนที่ เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอยู่

“วาริน เธอมาที่นี่ได้ไง..…….……

แพรวายังกล้าถามเธออีกหรอ?
หลังจากวารินได้ยินประโยคนี้แล้วเหมือนเสียสติ ไปเลย เขารู้ว่าเพทายแอบมีผู้หญิงข้างนอก แต่ว่าวันนี้ กลับพามาที่ห้องทำงานตรงๆเลย!

“ห้องทํางานของสามีฉัน คุณผู้หญิงตัวจริงไม่มา จะปล่อยให้มื้อที่สามมาอยู่หรอ!” พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งสองคนต่างก็อึ้งไปเลย

สีหน้าของแพรวาก็ซีดจาง ทั้งตัวก็สั่นไปหมด แล้วเธอก็ เข้าไปในอ้อมกอดของเพทาย

หลังจากเงียบไปสักพัก ดพทายก็พูดขึ้นมาว่า “เธอพูดอะไรมั่วๆเนี่ย!

“นั่นสิ……วารินเธอต้องเข้าใจนะ ฉันเป็นคนถอย ออกมา แล้วให้เพทายกับเธออยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะ ฉันไม่สามารถคลอดลูกได้ แล้วให้เธอไปปลอมตัว เขา จะแต่งงานกับเธอได้ไง แต่เธอกลับพูดว่าฉันคือมื้อที่ สาม เธอยังมีจิตใต้สำนึกอยู่ไหม”

จิตใต้สำนึก?

วารินสั่นไปไม่กี่ที แล้วไม่กล้ามองหน้าแพรวาผู้ หญิงที่เธอรู้จักมายี่สิบกว่าปี!

“เธอยังกล้าพูดคำว่าจิตใต้สำนึกกับฉันอีกหรอ สามปีก่อนเหตุการณ์ที่ถูกลักพาตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม?”

เธอกําหมัดแน่น ดวงตาก็แดงไปหมด แล้วเสียใจที่ ตอนนั้นตัวเองใจอ่อน!

“วาริน เธอพูดแบบนี้….เพราะอยากให้ฉันรื้อฟื้น เรื่องราวเรื่องนั้นหรอ ฉันรู้ว่าฉันสกปรกแล้ว และไม่ เหมาะกับเพทาย แต่ทำไมเธอยังพูดขึ้นมาอีก!”

สีหน้าของแพรวาซีดไปหมด แล้วเธอก็เข้าไปจับ มือของวาริน “ฉันเกลียดมากจริงๆ เกลียดที่ตัวเองไม่ สามรถคลอดลูกให้เพทายได้..…….……..

“ใช่สิ เธอสมควรเกลียดอยู่แล้ว”

วารินกัดริมฝีปากไว้ “เธอทำอะไรไปบ้างเธอรู้ตัว เองดี ทั้งชีวิตนี้ที่เธอไม่สามารถคลอดลูกได้เป็นเพราะ เทวดากำลังลงโทษเธอ แพรวา ฉันไม่เคยวางแผนเธอ ได้สำเร็จ แต่ผู้ชายที่เธอรักคือสามีของฉัน และฉันก็ยัง ให้ผู้สืบทอดกับเขาได้ แต่เธอ ก็แค่มื้อที่สาม

“พอแล้ว!”

แพรวาถูกเยาะเย้ยจนร่างกายสั่นไปหมด เกือบจะ

สลบไปด้วย

แต่เธอกลับอย่ระหว่างตรงกลางของคนสองคนร่างกายก็ยังคงสั่นอยู่ ราวกับว่าถูกวารินจับไว้….. แล้ว แพรวาก็ล้มลงไป

ป้าบ มีเสียงดังขึ้น แล้ววารินก็จับหน้าของตัวเองไว้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพทายจะทำอย่างนี้

“แพรวา ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เพทายพยุงแพรวาขึ้นมา วารินยังมองเห็นความ เจ็บปวดในแววตาของเขา เหมือนกำลังปกป้องสมบัติที่ ล้ำค่า เขาระมัดระวังมาก!

“ทําไมเธอถึงร้ายขนาดนี้ วาริน ฉันขอเตือนนะ ว่าอย่าพูดเยาะเย้ยแพรวาแบบนี้อีก! ” วารินสูดหายใจ เยือกใหญ่ แล้วมองเห็นแพรวานอนอยู่ในอ้อมกอดของ เขา รอยยิ้มที่ใสซื่อบนใบหน้า จู่ๆก็ระเบิดออกมา

“เพทาย นายตาบอดไปแล้วจริงๆหรอ เธอดีตรง

ไหน?”

ความเสแสร้างที่ชัดเจนขนาดนี้ เขาตาบอดหรอ!

“ความใสซื่อของแพรวา และการที่แพรวาช่วยฉัน อย่างไม่สนใจชีวิตตัวเอง เทียบกับเธอได้สะที่ไหน! วา ริน ฉันเห็นหน้าเธอตอนนี้แล้วรู้สึกรังเกียจมากจริงๆ

รังเกียจ?
วารินอึ้งไปเลย แล้วเธอก็จับไปที่หน้าของตัวเอง อย่างไม่รู้ตัว เมื่อก่อน เขาเคยพูดว่าเธอสวยนิ ก่อนที่ ไม่มีสถานการณ์การถูกลักพาตัวครั้งนั้น เขาก็เหมือน จะรู้สึกดีกับเธอนิ

แล้วเธอก็เห็นเพทายอุ้มแพรวาขึ้นมา แล้ววางลง บนโซฟาอย่างระมัดระวัง

เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก “เกลียดฉันงั้นฉันก็ให้พวกเธอ สมหวังละกัน เกลียดฉันขนาดนี้ ก็ทิ้งฉันแล้วแต่งงาน กับเธอสิ!”