บทที่ 1 ความรักที่ลึกซึ้ง

ในคาคืนราตรี ในวิลล่าเงียบสงบไปหมด

ในห้องน้ำมีไอน้ำพัดผ่านออกมา วารินใส่ชุดนอนที่ ปกปิดมิดชิดยืนอยู่บนผ้าเช็ดเท้า

ข้างหน้าเป็นชายรูปร่างใหญ่คนหนึ่ง เขาถอดสูท ออก แล้วมองดูเธออย่างไม่พอใจ

“จะใส่อีกทำไม ไม่รู้สึกยุ่งยากหรอ!”

แขนที่ยาวยื่นออกมา เขาดึงเธอเข้ามา แล้วหมุน ตัวทับเธอลงบนเตียง

“เพทายหยุดก่อน…..เรามาคุยกันหน่อย!

“ทำเสร็จแล้วค่อยคุย

เพทายเปิดกระโปรงเธอออกอย่างไม่เกรงใจ และ ไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบสนองเลย จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เข้าสู่ร่างกายเธอ

“เจ็บ!

วารินร้องพึมพำ สีหน้าเธอซีดจางไปหมด แต่ไม่ ว่าเธอจะตะโกนยังไง ผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอก็ไม่ได้อ่อน โยนลงเลย แค่เหมือนทำหน้าที่ให้เสร็จบนตัวเธอ
ร่างกายของเธอถูกฉีกออกอย่างแรง แม้กระทั่ง เสื้อผ้าเขาก็ยังไม่ได้ถอด ข้างบนยังคงเป็นเสื้อสีดำอยู่ แล้วเนกไทก็ผูกอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่ในส่วนของ ข้างล่าง กลับทำกับเธออย่างยุ่งเหยิง

วารินเจ็บปวดมาก ข้างล่างใต้ตาเธอเต็มไปด้วย น้ำตา “ขอร้องล่ะ นายเบาๆหน่อย!”

“เบา?”

อาจจะเป็นเพราะเธอต่อต้านเยอะเกินไป เพทายก็ เลยค่อยๆเบาลง แล้วนิ้วที่เรียวยาวจับไปที่คางของเธอ โดยใช้แรงขนาดมาก “กลัวเจ็บแล้วยังขอร้องให้ฉันทำ อีก? วาริน อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใครล่ะ!”

ร่างกายที่สั่นถูกดึงขึ้นอย่างรุนแรง วารินยังคงต่อ ต้านอยู่ แต่มือของเธอกลับถูกเนกไทของเขามัดเอาไว้ ตอนขยับเธอเจ็บปวดมาก

“ฉันคือภรรยาของนาย!”

ในหัวสมองของวารินมีภาพต่างๆผ่านเข้ามาเยอะ มาก “เราแต่งงานกันหนึ่งปีแล้ว เพทาย นายอย่าทำ แบบนี้กับฉันได้ไหม…ฉันทนไม่ได้แล้วจริงๆนะ

เธอขอร้องพร้อมน้ำตา ชีวิตหลังแต่งงานหนึ่งปี ที่ยากที่จะยอมรับ ผู้ชายที่ตัวเองรักมาหลายปี กลับทำร้ายเธอแบบนี้

เขาห่วงแต่การระบายของตัวเอง เพทายพุ่งเข้า มาหาเธอราวกับฟ้าฝนที่กระหน่ำ การกระทำก็เร็วมาก แตกสลายอยู่ในสมองของเธอจากการเสียควบคุมของ เขา บนใบหน้าของผู้ชายก็เริ่มมีความพอใจขึ้นมา

แต่บนตัวของวาริน กลับมีเพียงแต่ หัวใจที่แตก

สลาย

“ทนไม่ได้แล้วทำไมถึงเลือกฉัน? ทนไม่ได้แล้ว ทำไมต้องปลอมตัวเป็นคนๆนั้น ทนไม่ได้แล้วทำไม ต้องให้คุณปู่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ! ทนไม่ได้แล้ว ทำไม.….……….

วารินรู้สึกว่า เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงโสเภณี เลย ในตอนที่เขามองเธอเขาไม่ได้พูดเล่น แม้กระทั่ง เวลานี้….……ให้คนตกใจมากเหมือนกัน!

เขาจับคางเธอไว้ ดวงตาทั้งสองแดงไปหมด “ แล้ว ทำไมถึงแต่งงานกับฉัน!”

“เพราะฉันรักนายไง

เธอส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง แล้วจับมือของผู้ชายไว้ อย่างแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “เพทาย ฉันรัก นาย…….……….
“แต่ฉันไม่รักเธอ ไม่แม้แต่นิด!”

เพทายน่ามือ จับเขาออก แล้วมุมปากก็ยิ้มออกมา อย่างเย็นชา “คลอดลูกแล้วก็ใสหัวไป!”

วารินยังคิดว่าเขาจะปล่อยตัวเองไป แต่ประโยค ง พูดจบ ร่างกายของเขาก็เข้าสู่ร่างกายเธออีกครั้ง เธอ เจ็บปวดมาก เหมือนเป็นตุ๊กตาที่ถูกคนควบคุมไว้…..

ผ่านไปหนึ่งปี ในช่วงเวลาที่เธอตกไข่ เธอจะต้อง เจอกับสถานการณ์ที่ฝันร้ายแบบนี้ทุกครั้ง ผู้ชายคนนี้ ไม่เคยมีความสงสารเธอเลย! ที่เพทายแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะความรัก ก็แค่รักผู้หญิงที่อยู่ในใจเขามาก เกินไป

ก็แค่เพราะถูกบีบบังคับจากความตายของคุณปู่

ก็แค่เพราะให้เธอท้อง ให้เธอคลอดลูกแทนแพรวา!

เธอตะโกนจนเสียงแหบไปหมด ในส่วนตรงนั้นก็ เจ็บจนหัวใจจะแตกสลาย สีหน้าเธอซีดจางจนทำให้เขา รู้สึกรังเกียจ และไม่มีแรงที่จะทำต่อ

ในตอนที่วารินคิดว่าตัวเองกำลังจะสลบไป ทันใด นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น……….
ผู้ชายก็เลยหยุดไปสักพัก แล้วเขาก็ยื่นมือไปรับ

โทรศัพท์

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“รู้แล้ว เดี๋ยวฉันรีบไป”

หลังจากที่เพทายพูดจบ เขาก็รีบจัดการกับตัวเอง ในส่วนที่ไม่เรียบร้อย

แล้วเดินตรงออกไป พอไปถึงหน้าห้อง เขาถึง เปลี่ยนสีหน้า แล้วพูดว่า

“ยกขาขึ้น เดี๋ยวอสุจิไหลลงเตียง”

เธออึ้งไปเลย และนิ่งไปสักพัก สิ่งที่เหลืออยู่คือ ความโทรมและการถูกเหยียบหยามบนเตียง

ใช่สิ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดก็แค่ร่างกายที่สามารถ คลอดลูกให้บ้านสุริยะโชติได้