บทที่ 4 ความลับของเธอ

เธอเดินออกจากห้องทำงานของไกรภพด้วย เสื้อผ้ายุ่งเหยิง

ทวีส่ายหัวและเตือนเขา: “ ไกรภพ นายก็ควร จะเพ

ลาๆหน่อยนะ” เขาจัดใส่เสื้อผ้าแล้วถามทวีว่า: “ทำไม นายมา

ช่วยน้องลิซ่าตักเตือนฉันหรอ?

ผู้หญิงอย่างฟ้าใสไม่มีทางมาแทนที่ของลิซ่าได้ หรอก” « ที่ฉันพูดอ่ะหมายถึงคุณฟ้าใส”

ทวีกับลิซ่าเป็นญาติห่างๆกัน ว่าไปแล้วเขาต้องอยู่ ฝ่ายลิซ่าสิ แต่ว่าฟ้าใสช่างน่าสงสารเกิน

ไกรภพไม่สนใจ และไม่มีใครกล้าว่าเขา แต่ฟ้า ใสไม่เหมือนกัน

ตอนที่คนในบริษัทพูดถึงฟ้าใสเต็มไปด้วยข่าวลือ เสียๆหายๆ

“ว่าเธอเอาตัวเข้าแลกกับตำแหน่ง และยั่วยวนนาย

ไม่ว่ายังไงฟ้าใสเค้าก็เคยช่วยชีวิตนายไปครั้งนึงนะ”
คำพูดของคนมันน่ากลัว กับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

ผู้หญิงคนนึงจะทนรับ

“ใครทนไหวหรือไม่ไหวฉันไม่รู้ แต่อย่าอย่าดูถูก ฟ้าใสนะ เขาติดฉันสองชีวิต

ช่วยฉันมาครั้งและจะทำไม” ตอนที่ไกรภพเพิ่ง มารับช่วงบริษัทต่อ

เขาเคยถูกคนลอบทำร้าย คนร้ายเอาปืนจ่อที่เขา แต่ฟ้าใสวิ่งเข้ามาช่วยบังกระสุนไปนัดนึง

เขาถามเธอว่าช่วยชีวิตฉัน เธอต้องการอะไร เธอบอกยี่สิบล้าน

ให้เงินก็สามารถนอนกับเธอได้แล้ว สามารถแลกได้แม้กระทั่งชีวิตของเธอ

ทวีประเมินฟ้าใสต่ำไป ขอแค่ให้เงิน เธอ สามารถทำได้ทุกอย่าง

ฟ้าใสยืนอยู่นอกห้องกำลังจะเคาะประตู แต่แล้วก็ หยุดมือ ณ ที่โรงพยาบาล

คุณหมอโทนี่เอาเครื่องฟังออก เขาขมวดคิ้วแล้ว

พูด:“อาการคุณตอนนี้แย่มาก คุณดีกับตัวเองหน่อย

ได้ไหม

ที่จริงอาการคุณถ้าขยันมารักษาให้ทันท่วงทีก็จะ ยื้อชีวิตอยู่ต่อได้อีกนาน”

เธอถามคุณหมอ:“เงินที่เหลือ พอที่จะช่วยให้ฉัน อยู่ได้ถึงสองเดือนข้างหน้าไหม? ”

“ร่ากายคุณสองเดือนไม่มีปัญหาแน่นอน ถ้าดูแล รักษาดีๆ ครึ่งปีหรือปีสองปีก็ไม่มีปัญหา…. ”

ตอนนี้เธอฟังคำพูดของหมอไม่ลงอีก สองเดือน ข้างหน้าก็วันเกิดเธอครบอายุยี่สิบหกปีแล้ว

แม่บอกว่าพบรักกับพ่อตอนอายุยี่สิบหก

ก่อนแม่ฆ่าตัวตายสิ่งที่เสียใจที่สุดก็คือไม่ได้เห็น ช่วงชีวิตที่สวยงามที่สุดของลูกสาว

ตอนที่อายุยี่สิบปีเธอช่วยไกรภพถูกยิงไปหนึ่งนัด ยังดีที่ช่วยชีวิตกลับมาได้

คุณหมอโทนี่บอกว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง ต้องการ เงินเยอะมากถึงจะรักษาให้หายขาด

ทั้งชีวิตเธอมีความฝันสามเรื่อง เรื่องที่หนึ่งอยากไปพรอว็องส์

เรื่องที่สอง ทำความหวังของแม่ให้สำเร็จ เรื่องที่ สาม….. ฟ้าใสยิ้มแล้วบอกกับตัวเองว่า ไม่เป็นไร

ชีวิตนี้มีความฝันสามเรื่อง ทำสำเร็จสองเรื่องก็ ถือว่าดีมากแล้ว ยังเหลืออีกสองเดือน

ฟ้าใสสู้ๆ เธอกลับถึงบ้าน พอเข้าบ้านก็เห็นลิซ่า

นั่งร้องไห้

ไกรภพโยนสมุดโน๊ตสีชมพูเล่มนึงมาตรงหน้า เธอ:“นี่ ดูเรื่องที่เธอทำเอาไว้! ”

เธอตกใจจนหน้าซีด นี่เป็นสมุดโน๊ตของเธอ หลายปีมานี้ เธอมีเรื่องเปิดปากพูดออกมาไม่ได้

สิ่งเดียวที่ทำได้คือเขียนใส่ในสมุดเล่มนี้ ในเต็มไปด้วยความลับของเธอทั้งหมด

ลิซ่าร้องไห้สะอึกสะอื้น:“เธอชอบไกรภพมาตั้งแต่ เด็ก ทำไมไม่บอก เธอชอบเขามาหลายปี

ฉันรู้แบบนี้แล้วจะแต่งงานกับเขาอย่างสบายใจได้ อย่างไร”

ไกภพ:“ถ้าคนที่ชอบผมผมต้องรับผิดชอบ งั้นคนผมต้องแต่งงานด้วยไม่ต่ำกว่าคนสองคนแน่ๆ

งานแต่งของเราจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

“เขาเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ:“เก็บความคิดชั่วๆ ของเธอไว้เลย”

จากนั้นไกรภพกอดลิซ่าแล้วเดินจากไป ฟ้าใส ค่อยๆก้มลงเก็บสมุดโน๊ตมาโอบไว้ที่อ้อมกอด

เธอมีความลับหนึ่งอย่างที่ไม่เคยบอกใคร ก็คือ เธอแอบชอบไกรภพมาสิบปีแล้ว

เขาพูดถูก เธอไม่ควรมีความคิดแบบนี้ แต่ความ รักนี้เหมือนรากที่งอกเงยขึ้นมาในหัวใจ

หัวใจถูกเขาทรมานทุกวัน เธอคิดว่าความรักนี้ ควรจะสลายไปตั้งนานแล้ว

แต่ก็เหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ค้ำฟ้า รากได้ฝังลึกอยู่ใน

หัวใจเธอ

หากวันไหนจะถอนรากของความรักนี้ออก ทำให้หัวใจเธอฉีกขาดไปทั้งดวง

ถูกเขารังเกียจและเกลียจชัง แต่ก็ดันไปรักเขา เขาด่าถกแล้วเธอต้อบต่ำ
เธอเก็บความลับนี้ไว้ที่สมุดโน๊ตไว้อย่างระมัดระวัง

ไม่กล้าให้ใครสังเกตุเห็น

แต่มาวันนี้ความจริงกลับมาวางอยู่ตรงหน้า ทำให้เธออับอาย