บทที่ 1 สิบปี ราวี

ในคืนที่เงียบเหงา ทุกอย่างนิ่งสงบ ชายหญิงคู่นึง กำลังดูดดื่มเร่าร้อนอยู่ในห้องเก็บของแคบๆห้องนึง

ไกรภพเอามือจับไหล่ที่บอบบางของฟ้าใส เขาบุก เข้ามาจากข้างหลังสัมผัสเรือนร่างของฟ้าใส

แบบไม่ใยดี ไม่สนร่างที่ผอมแห้งของเธอ เขาจู่จมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

เธอเผลอคลางเสียงออกมา ได้ยินเสียงเท้าเดิน จากนอกประตู กลัวจะมีคนได้ยิน

เธอเลยกัดฟันทนไว้ ไม่ส่งเสียงออกมา ไกรภพ

มองไปที่ท่าทางของเธอ

ทำให้ข้างล่างยิ่งเขายิ่งเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างบ้า

คลั่ง ในเวลานี้ เสียงของไกภพดังขึ้น

ฟ้าใสรู้สึกได้ถึงมีอะไรดึงออกจากข้างหลังเธอ ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกผลัก

หัวไปกระแทกโดนตู้เก็บของ เธอลุกขึ้นอย่าง เวียนหัวและได้ยินเสียงที่อ่อนหวานของไดรภพ

“ลิซ่า โทรมาตอนนี้ได้ไงครับ คิดถึงผมหรือครับ?”
เธอก้มหน้ามองไปที่เข่าและนวดอย่างเบามือ พรุ่ง นี้ต้องเป็นรอยช้ำเลือดอีกแน่เลย

แต่ในสายตาไกรภพ เธอเทียบไม่ได้แม้กระทั่ง สายเรียกเข้าของลิซ่าเลย!

ฟ้าใส มองไปที่ด้านข้างหน้าเขา หน้าที่เฉียบคม จมูกที่โด่งๆ

สายตาเปรียบเสมือนเทพแห่งท้องทะเล

เธอยิ้มหวานและลุกขึ้นจากพื้นไปคุกเข่าตรงหน้า

ไกรภพ

เธอช่วยไกรภพดูด เขามองเธอที่อยู่ข้างล่าง ขวัญก็เงยหน้ามองเขา

แววตาของทั้งสองเร่าร้อน สามสิบวินาทีผ่านไป ไกรภพคุยกับโทรศัพท์:“เบบี้

ผมจะไปทำงานต่อ” ฟ้าใสเม้มปากอย่างน่าพึง พอใจ วินาทีต่อไป ศรีษะถูกลงมา

ไกรภพใช้แรงกระแทกเข้าไปอย่างไม่ยั้ง กลิ่น คาวอมอยู่ในปากเธอ

ฟ้าใสรู้สึกเปิดปากสำลัก ไกรภพจับศรีษะและผมเธอไว้

ทำให้เธอสำลักไม่ออกต้องกลืนมันลงไป เขาทำ แบบนี้กับเธอได้ยังไง?

ขวัญปิดปากไว้อยากสำลัก เธอโมโหผลักมือ ของไกรภพทิ้ง

เขากลับล๊อคข้อมือเธอไว้และจับเอวเธอไว้ และ บุกกระแทกเข้าหลังเธออีกครั้ง

“ไม่ต้องแอ๊บหรอก เมื่อเธอเป็นคนยั่วยวนฉัน เอง” ค่ำคืนที่ฝนพรำ

ขวัญเหนื่อยจนกระดิกตัวไม่ไหว “อีกสองเดือน ผมจะจัดงานแต่งกับลิซ่าอย่างใหญ่โต

ความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงขอให้คุณรู้ตัวไว้ “เราสองคน คนนึงซื้อ คนนึงขาย

พอเสร็จเรื่องก็จากกัน เงินมาของไปก็จบ” หนึ่ง

ปีก่อน

เธอเห็นหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับข่าวลือของไกรภพ

และลิซ่าแล้ว

ก็คิดในใจว่าเมื่อไหร่เขาถึงจะบอกเธอตอนนี้เขาพูดแล้ว

ก่อนงานแต่งสองเดือนเตือนเธอให้จำฐานะของตัว

อย่าไปทําลายงานแต่งที่หรูหราของเขากับผู้หญิง

คนนั้น

สีหน้าที่เย็นชาของไกรภพจ้องหน้าขวัญอยู่ตั้งนาน แล้วจึงพูด: “เพื่อเงินเธอนี่ทำได้ทุกอย่างจริงๆนะ

ในสมองรู้ตัวแบบนี้ก็ดีแล้ว และนึกในใจ

ขวัญมองที่ประตู

ไกรภพที่หั่นและบ้าคลั่งอยู่บนเตียง กับผู้ชาย ใส่สูทที่ดูดีหล่อเหลาในภายนอก

ต่างกันราวฟ้ากับดิน ก็เหมือนไกรภพที่เย็นชา

ใจร้ายกับเธอ และนุ่มนวลกับลิซ่า

ในสายตาเขาคนนึงคือดิน อีกคนคือเมฆบนฟ้า เธอราวีกับไกรพมาสิบปี

มันควรจะถึงจุดจบสักที ฟ้าใส เป็นคนร่างกาย

บอบช้ำง่าย

วันรุ่งขึ้นตื่นมา

รอยช้ำที่ขาน่ากลับมาก

เธอโทรศัพท์หาไกรภพอยากจะขอลางาน “จะลาหรอได้สิ

เธอเป็นอัมพาตหรือตาย ถ้าไม่ใช่ คนต้อยต่ำ อย่างเธอไม่มีสิทธ์จะขอลา

ขวัญยังไม่ทันพูดสักคำก็ถูกไกรภพวางสายดังพลัก