บทที่ 6 แกจะทำยังไงกับวาริน
หลังจากนั้นสามวัน วารินที่แต่งเข้าบ้านสุริยะ โชติมาหนึ่งปีเต็มๆ เธอสวมชุดสีดำแล้วเดินเข้ามาใน สวนของบ้านสุริยะโชติ
วันนี้เป็นวันครบรอบที่คุณปู่เสียชีวิตไปหนึ่งปี เพราะงั้นในบ้านจึงมีคนสวมชุดสีดำเต็มไปหมด
ก่อนจะเข้าประตู โทรศัพท์เธอก็มีข้อความส่ง
เข้ามา
“บอกคุณย่าว่าฉันอาจจะเข้าไปสายหน่อย”
วารินแค่เปิดอ่าน เธอไม่ได้ตอบกลับ แล้วเธอก็ เปิดไทม์ไลน์ขึ้นมา กลับมีรูปคู่ของเขาและแพรวาล งอยู่ฟิตบนสุด
พวกเขาเปิดเผยตัวกันในโลกโซเชี่ยวแล้วหรอ?
“วาริน ทำไมยังยืนอยู่ล่ะ เข้ามาสิ?”
คุณย่ามองเห็นเธอจากที่ไกลๆ แล้วโบกมือให้ เธอเข้ามา ใบหน้าของคุณย่าเต็มไปด้วยความเอ็นดู
วารินจึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วจุดธูปเทียนสัก การะ จากนั้นคุณย่าก็มาจับมือเธอ แล้วทำสีหน้าที่จริงจังขึ้นมา “ยังไม่มีวี่แววจะท้องหรอ?”
“สองสามวันก่อนเธอไปโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ คุณหมอว่ายังไงบ้างล่ะ!”
“ขอโทษค่ะ คุณย่า
“พูดขอโทษกับฉันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ให้ท้องเธอเอาการเอางานหน่อยสิ ควรจะรีบให้ฉัน อุ้มหลานเร็วๆ! ที่ให้เพทายแต่งเธอเข้ามา ไม่ใช่ให้ เธอมาเป็นแจกันประดับไว้ ถ้าเธอคลอดลูกไม่ออก ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?!”
วารินกัดริมฝีปากไว้อย่างแน่น จู่ๆใจเธอก็เริ่ม รู้สึกเหน็บหนาว ที่แท้ แม้แต่คุณย่า ยังรู้สึกว่าเธอ เป็นแค่เครื่องคลอดลูกหรอ?
“นั่นคือ……..ผู้ชายหรอ?”
และในเวลานี้ ก็มีคนพูดขึ้นข้างๆหูเธอพอดี วา รินเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พบเจอภาพบาดตา ที่ทำให้เธอเกือบจะเป็นบ้า
เพทายสวมชุดสีดำทั้งชุด แล้วในมือก็ควงแพร วาที่สวมชุดสีมืดไว้ ทั้งสองโอบกอดกันในมุมๆหนึ่งพวกเขาโอบกอดกันโดยไม่สนใจอะไรเลย!
“นี่…….เพทาย นี่แกกำลังทำอะไร!
พอคุณย่าเห็นทั้งสองก็โมโหขึ้นมาทันที
ส่วนทางนั้น แพรวาตกใจจนรีบแยกออกจาก เพทาย แล้วเข้าไปหลบอยู่หลังเพทาย สีหน้าเต็มไป ด้วยความเขินอาย
“ขอโทษนะคะคุณย่า หนูไม่สามารถยับยั้งตัว เองไว้ได้เองค่ะ”
เพทายยิ้ม แล้วจับมือของแพรวาขึ้นมา “แพร วาเป็นผู้หญิงที่ผมรัก ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากให้เธอ ลําบากอีกแล้ว”
คุณย่าตกใจมาก “แล้ว…..แกจะทำยังไงกับวา
ริน?”
“เธอหรอ?”
เพทายยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วมองไปทางเธอ แล้ว มีเสียงผ่านเข้าไปในหูของวารินโดยไม่มีอะไรปิดกั้น
“สิ่งที่เธอมีค่ากับผม ก็แค่มดลูก”
“คุณย่า คุณย่าวางใจได้เลยครับ ผมรับรอง ได้เลยว่าจะมีหลานให้คุณย่าแน่นอน แต่ในส่วน ของแพรวา…..ผมหวังว่าพอถึงเวลาแล้วคุณย่าจะ อนุญาตให้ผมสู่ขอเธอเข้าบ้าน
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบไป วารินรู้สึกแค่ว่า สมองเธอเหมือนจะระเบิดแล้ว!
พวกเขาพูดคุยเรื่องที่จะทิ้งเธอแล้วแต่งงาน ใหม่ต่อหน้าเธอเลยหรอ?
คุณย่าโบกมือ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย จากนั้นก็มองไปทางแววตาที่โกรธแค้นของวาริน
“เพทาย แกมานี่”
แล้วรีบให้แพรวาออกไปจากที่นี่ กลัวว่าคนอื่น
จะเข้ามาเห็น
ส่วนวารินก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ข้างหน้าเธอ มัวเมาไม่ชัดเจนไปหมด
เพทายเดินผ่านมือของวารินไป แล้วหันหลังมาจากนั้นก็มองไปทางเธอ แล้วพูดที่ข้างหูเธอว่า
“เห็นหรือยัง ในสายตาของคุณย่าไม่เคยมีเธอ เลย”
วารินส่ายหัว ในใจของเธอมีแต่ความกลัว ส่วน ฝังคุณย่าและเพทายได้ตกลงกับเรียบร้อยแล้ว
ส่วนแพรวาก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “เขาเอาแต่เด็ก วา ริน ลูกของเธอ ถูกกำหนดว่าเป็นของฉันอยู่แล้ว”
“ไม่..…………….”
เป็นไปไม่ได้!
วารินเริ่มมีความกระวนกระวาย แพรวาและ เพทายต่างก็ไม่รู้ว่า ที่จริงเธอท้องแล้ว!
ในขณะที่แววตาของคุณย่าบ่งบอกว่าตัดสินใจ ได้แล้ว วารินก็จับเสื้อของแพรวาไว้ แล้วสีหน้าเธอก็ ซีดจางไปหมด
“เธอได้รับทั้งหมดแล้ว แพรวา บุญคุณของคน ที่ช่วยเพทายไว้กลายเป็นเธอ คนที่เขาชอบก็กลาย เป็นเธอ…แม้กระทั่ง จากนี้ไปตำแหน่งคุณผู้หญิงบ้านสุริยะโชติก็เป็นเธอ! ฉันก็มีได้แต่ลูกคนหนึ่ง”
“อย่างน้อย…..อย่าแย่งแม้แต่ลูกของฉันไปก็พอ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ