บทที่ 3 ท้อง

“เธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้”

สีหน้าของเพทายเย็นชามาก และโกรธมากเช่น กัน “เธอคิดว่าเป็นการทำให้พวกเราสมหวัง แต่การ หย่ากันก่อนที่เธอจะมีลูก เป็นการผลักแพรวาลง นรก!”

คุณย่ารู้ถึงการอยู่ของแพรวาตั้งนานแล้ว แต่เป็นเพราะข้อตกลงของเขา ให้มีการคลอดผู้ สืบทอด จึงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเขาและแพรวา

แต่ถ้าหย่ากัน ความโกรธก็จะเชื่อมโยงไปทาง แพรวา ทั้งชีวิตนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็ได้

“ใช่แล้วทำไม เขามีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไรมา ว่าฉันว่าฉันปลอมตัว ฉันก็แค่มาเอาของของฉันคืน ก็เท่านั้น มีสิทธ์อะไรให้ฉันคลอดลูกให้นาย ใช่สิ นายเกลียดฉันนิ ไม่ได้ชอบฉันแท้ๆแต่ก็ยังแตะต้อง ตัวฉัน เกลียดผู้หญิงแบบนั้นแท้ๆ แต่ก็ยังต้องเผชิญ หน้ากันทุกวัน!”

“แล้วแพรวาล่ะ เขาไม่สามารถคลอดลูกให้ นายได้ ไม่สามรถแต่งงานกับนาย ทำไมนายถึงรัก เธอขนาดนั้น?”
เพทายจ้องไปทางเธอ แต่ในแววตากลับไม่มี ความรู้สึกใดๆ

“เพราะเธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ เพราะฉันเธอถึง กลายเป็นแบบนี้ เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็รัก เพียงแต่แพรวา”

ถ้าฉันบอกนายว่าไม่ใช่ล่ะ! หลังจากวารินฟัง จบ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอขยับปากเหมือนจะพูด อะไร แต่ทันใดนั้นข้างหน้าเธอก็มืดไปหมด

ณ โรงพยาบาล รอบๆข้างมีแต่กลิ่นของยา วาริ นขยับปกเล็กน้อย แล้วได้ยินเสียงของผู้ชายผ่าน

เข้ามา

“ตื่นแล้วหรอ?”

เธอพยายามลืมตา ในไม่ช้าเธอก็มองออกว่า คนๆนั้นคือใคร เขาใสเสื้อกาวน์สีขาว ใส่แว่น แล้ว ใบหน้าก็มีแต่ความห่วงใยและคุ้นเคย

“สกาย?”
“อื้ม ยังจำได้อยู่หรอ ดูเหมือนว่าเธอกลับลูกไม่ น่าเป็นห่วงแล้ว

สกายยิ้ม แล้วพยุงเธอขึ้นมา แต่กลับไม่รู้ว่า ทั้งตัวของวารินแข็งไปหมด “นายพูดว่าอะไรนะ? ลูก……………..

เขายักคิ้ว “ทำไม เธอไม่รู้หรอ? วาริน เธอท้อง แล้ว ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว……..จริงด้วย ทำไมไม่ เห็นสามีเธอเลย?

หลังจากวารินฟังคำพูดประโยคนั้นแล้ว เธอคิด ว่าเขาคงกำลังปลอบใจแพรวาสินะ

แต่ตัวเอง ทำไมถึงมาท้องเวลานี้ล่ะ?

จู่ๆเธอก็รู้สึกน่าตลก เพื่อที่จะสามารถอยู่ต่อกับ เพทายได้ เธอพยายามไม่ให้ตัวเองท้อง แต่กลับคิด ไม่ถึงว่าเวลานี้กลับ……..

“ตอนท้องแรกๆมีหลายๆสิ่งที่ต้องระวัง ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรง ต้องดูแลตัวเองให้มาก เข้าใจไหม?”

วารินฝืนยิ้ม แล้วพยักหน้า
“รู้แล้วหน่าคุณหมอสกาย แต่ว่าทำไมนายถึง มาทำงานที่นี่ล่ะ ก่อนหน้านี้….……นายไปต่างประเทศ ไม่ใช่หรอ?”

เธอลองถามดู แต่สกายกลับขมวดคิ้ว “เพื่อ คนๆหนึ่ง”

“ใครเนี่ย? ผู้หญิงบ้านไหนถึงได้โชคดีขนาด นี้ ถึงขั้นสามารถทำให้คุณหมอสกายทิ้งการต้อนรับ จากต่างประเทศได้ลง”

แต่จู่ๆสกายก็ไม่พูด แล้วจากนั้นสถานการณ์ก็

เงียบลง

หลังจากนั้น เขาก็ยกมือขึ้น แล้วจับไปที่ผมของ วารินโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็มองดูเธอ แล้วยิ้ม “มัน ผ่านไปแล้ว ตอนนี้เธอคนนั้นไม่ได้เป็นของฉัน”

ตอนแรกก็คิดว่ากลับมาแล้วจะสามารถมีเธอ อยู่ข้างๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เธอเป็นภรรยาของคน อื่นแล้ว และเป็นถึงคุณแม่……

ปัง มีเสียงดังขึ้น เวลานี้ประตูห้องถูกผลักออก แล้วเพทายก็มาเห็นภาพนี้พอดี
มือของคุณหมอวางอยู่บนผมเธอ แล้วท่าทีที่ เขาก้มหัว ก็เหมือนกำลังจะจูบเธอ……..

เขารีบพุ่งเข้าไป คิดก็ไม่คิดแล้วผลักสกายออก เลย จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเธอกำลังทำ อะไรกัน?!”

“เพทาย……

แววตาของงารินเปล่งประกายขึ้นมา แล้วจับไป ยังแขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว “นายมาได้พอดีเลย ฉันมีข่าวดีจะบอกนาย ฉัน……..”

“ทำไมเธอถึงเลวขนาดนี้!”

อะไรนะ?

วารินยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ เธอได้แต่ ทำตาโตแล้วจ้องเขาไว้

ผู้ชายพูดด้วยเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ แล้วมือก็จับ ไปที่คางของเธอ “แพรวาบอกว่าเธอมีควาสัมพันธ์ กับเขามาตลอด ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อ! วาริน เธอ กับเขามีความสัมพันธ์แบบนี้กันนานเท่าไหร่แล้ว!
คำพูดที่ถึงตรงปากของวารินจู่ๆก็พูดไม่ออก ได้แต่จ้องผู้ชายตรงหน้าของเธอไว้

ความเย็นชาของผู้ชายตรงหน้านี้ เขาจับวาริน ลงมาจากเตียงอย่างรุนแรง สีหน้าเขาเต็มไปด้วย ความโมโห “กลับไปกับฉัน!”

“เดี๋ยวก่อน ร่างกายของวารินยังไม่แข็งแรง นายไม่สามารถทำกับเธอแบบนี้ได้”

พอสกายเห็นการกระทำที่รุนแรงของเขา ก็รีบ อธิบายให้ฟัง แต่พอเปิดปากพูดก็ถูกเสียงที่โหดร้าย แทรกขึ้นมา

“เรื่องของฉันกับวารินถูกคนนอกเข้ามาแทรก แทรงได้ตั้งแต่ตอนไหน?”

ดวงตาทั้งสองเพทายแดงไปหมด เขาลงแรงที่ มือเพิ่มเข้าไปอีก สีหน้าก็ซีดจาง สมองที่ถูกกระทบ กระเทือนก็เริ่มเกิดอาการเจ็บ

สกายมองดูทั้งสองคน แล้วกำหมัดอย่างแน่น จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเธอ แต่กลับถูกวารินสะบัด ออก
“วารินกำลังตั้ง……………..

สกายอยากอธิบาย แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับพบ เจอกับแววตาที่ขอร้องให้เขาอย่าพูดของวาริน

ท้องฟ้าข้างนอกทั้งเย็นและอึมครึ้ม ลมเย็นที่ เข้าสู่หน้าหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เย็นจน ไปถึงกระดูก

หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว วารินก็ถูกลากเข้าไป ในห้อง ยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้ ก็ถูกโยนลงบน เตียง

แล้วถูกทับลงมาแบบไม่สามารถหลบหลีกได้ เธอเจ็บไปหมด เธอลืมตา ส่วนผู้ชายก็ทับลงบนตัว เธอ แล้วเปิดกระโปรงเธอ

วารินหายใจเยือกใหญ่ แล้วเขาก็ฉีกทั้งสอง ข้างของเธอออก จากนั้นเธอก็มองดูผู้ชายที่โหด เหี้ยมตรงหน้า เธอเริ่มมีความกลัว “ตอนนี้พวกเรา ไม่สามารถมีอะไรกันได้…….……

ถ้าเธอไม่พูดยังดี พอเธอพูดแล้วเพทายก็กลาย เป็นเหมือนสิงโตเลย เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง จับผม ของเธอไว้ “พอเจอเพื่อนตอนเด็กๆก็ไม่สามารถแตะต้องตัวได้แล้วหรอ? เธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ บริสุทธิ์หรอ?!”

“ไม่ใช่.…………….”

วารินปฏิเสธอีกครั้ง แต่ผู้ชายไม่ได้สนใจเธอ เลย เขามัดมือทั้งสองข้างของเธอไว้ แล้วดึงผ้าที่ ปกปิดในส่วนข้างล่างออก

“ไม่ได้นะ!”

ไม่รู้ว่าแรงของวรินเอามาจากไหน จู่ๆเธอก็ ผลักเขาออก แล้วหยิบเสื้อผ้ามาปิดไว้ ในน้ำเสียงมี เสียงร้องไห้ปะปนด้วย “วันนี้ไม่ได้”

“ช่วงตกไข่ไม่ทำ ยังอยากจะรอถึงตอนไหนอีก!”