บทที่ 1 ความรักที่ลึกซึ้ง

ในค่ำคืนราตรี ในวิลล่าเงียบสงบไปหมด

ในห้องน้ำมีไอน้ำพัดผ่านออกมา วารินใส่ชุด นอนที่ปกปิดมิดชิดยืนอยู่บนผ้าเช็ดเท้า

ข้างหน้าเป็นชายรูปร่างใหญ่คนหนึ่ง เขาถอด สูทออก แล้วมองดูเธออย่างไม่พอใจ

“จะใส่อีกทำไม ไม่รู้สึกยุ่งยากหรอ!”

แขนที่ยาวยื่นออกมา เขาดึงเธอเข้ามา แล้ว หมุนตัวทับเธอลงบนเตียง

“เพทายหยุดก่อน….เรามาคุยกันหน่อย!

“ทำเสร็จแล้วค่อยคุย

เพทายเปิดกระโปรงเธอออกอย่างไม่เกรงใจ และไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบสนองเลย จากนั้นเขาก็ ค่อยๆเข้าสู่ร่างกายเธอ

“เจ็บ!”

วารินร้องพึมพำ สีหน้าเธอซีดจางไปหมด แต่ ไม่ว่าเธอจะตะโกนยังไง ผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอก็ไม่ได้อ่อนโยนลงเลย แค่เหมือนทำหน้าที่ให้เสร็จบนตัว เธอ

ร่างกายของเธอถูกฉีกออกอย่างแรง แม้กระทั่ง เสื้อผ้าเขาก็ยังไม่ได้ถอด ข้างบนยังคงเป็นเสื้อสีดำ อยู่ แล้วเนกไทก็ผูกอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่ในส่วน ของข้างล่าง กลับทำกับเธออย่างยุ่งเหยิง

วารินเจ็บปวดมาก ข้างล่างใต้ตาเธอเต็มไป ด้วยน้ำตา “ขอร้องล่ะ นายเบาๆหน่อย!”

“เบา?”

อาจจะเป็นเพราะเธอต่อต้านเยอะเกินไป เพทายก็เลยค่อยๆเบาลง แล้วนิ้วที่เรียวยาวจับไปที่ คางของเธอ โดยใช้แรงขนาดมาก “กลัวเจ็บแล้วยัง ขอร้องให้ฉันทำอีก? วาริน อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร ล่ะ!”

ร่างกายที่สั่นถูกดึงขึ้นอย่างรุนแรง วารินยังคง ต่อต้านอยู่ แต่มือของเธอกลับถูกเนกไทของเขามัด เอาไว้ ตอนขยับเธอเจ็บปวดมาก

“ฉันคือภรรยาของนาย!”
ในหัวสมองของวารินมีภาพต่างๆผ่านเข้ามา เยอะมาก “เราแต่งงานกันหนึ่งปีแล้ว เพทาย นาย อย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม…ทนไม่ได้แล้วจริงๆ นะ”

เธอขอร้องพร้อมน้ำตา ชีวิตหลังแต่งงานหนึ่งปี ที่ยากที่จะยอมรับ ผู้ชายที่ตัวเองรักมาหลายปี กลับ ทำร้ายเธอแบบนี้

เขาห่วงแต่การระบายของตัวเอง เพทายพุ่ง เข้ามาหาเธอราวกับฟ้าฝนที่กระหน่ำ การกระทำก็ เร็วมาก แตกสลายอยู่ในสมองของเธอจากการเสีย ควบคุมของเขา บนใบหน้าของผู้ชายก็เริ่มมีความ พอใจขึ้นมา

แต่บนตัวของวาริน กลับมีเพียงแต่ หัวใจที่แตก สลาย

“ทนไม่ได้แล้วทำไมถึงเลือกฉัน? ทนไม่ได้แล้ว ทำไมต้องปลอมตัวเป็นคนๆนั้น ทนไม่ได้แล้วทำไม ต้องให้คุณปู่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ! ทนไม่ได้ แล้วทำไม.….……”

วารินรู้สึกว่า เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิง โสเภณีเลย ในตอนที่เขามองเธอเขาไม่ได้พูดเล่นแม้กระทั่งเวลานี้…ก็ทำให้คนตกใจมากเหมือนกัน!

เขาจับคางเธอไว้ ดวงตาทั้งสองแดงไปหมด “แล้วทำไมถึงแต่งงานกับฉัน!”

“เพราะฉันรักนายไง”

เธอส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง แล้วจับมือของผู้ชาย ไว้อย่างแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “เพทาย ฉัน รักนาย.……..…….”

“แต่ฉันไม่รักเธอ ไม่แม้แต่นิด!”

เพทายนำมือที่จับเขาออก แล้วมุมปากก็ยิ้ม ออกมาอย่างเย็นชา “คลอดลูกแล้วก็ใสหัวไป!”

วารินยังคิดว่าเขาจะปล่อยตัวเองไป แต่ ประโยคพึ่งพูดจบ ร่างกายของเขาก็เข้าสู่ร่างกาย เธออีกครั้ง เธอเจ็บปวดมาก เหมือนเป็นตุ๊กตาที่ถูก คนควบคุมไว้..……

ผ่านไปหนึ่งปี ในช่วงเวลาที่เธอตกไข่ เธอ จะต้องเจอกับสถานการณ์ที่ฝันร้ายแบบนี้ทุกครั้ง ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีความสงสารเธอเลย! ที่เพทาย แต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะความรัก ก็แค่รักผู้หญิงที่อยู่ในใจเขามากเกินไป

ก็แค่เพราะถูกบีบบังคับจากความตายของคุณ

ก็แค่เพราะให้เธอท้อง ให้เธอคลอดลูกแทน แพรวา!

เธอตะโกนจนเสียงแหบไปหมด ในส่วนตรง นั้นก็เจ็บจนหัวใจจะแตกสลาย สีหน้าเธอซีดจางจน ทำให้เขารู้สึกรังเกียจ และไม่มีแรงที่จะทำต่อ

ในตอนที่วารินคิดว่าตัวเองกำลังจะสลบไป ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น….…..

ผู้ชายก็เลยหยุดไปสักพัก แล้วเขาก็ยื่นมือไป

รับโทรศัพท์

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“รู้แล้ว เดี๋ยวฉันรีบไป

หลังจากที่เพทายพูดจบ เขาก็รีบจัดการกับตัว เองในส่วนที่ไม่เรียบร้อย
แล้วเดินตรงออกไป พอไปถึงหน้าห้อง เขาถึง เปลี่ยนสีหน้า แล้วพูดว่า

“ยกขาขึ้น เดี๋ยวอสุจิไหลลงเตียง”

เธออึ้งไปเลย และนิ่งไปสักพัก สิ่งที่เหลืออยู่คือ

ความโทรมและการถูกเหยียบหยามบนเตียง

ใช่สิ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดก็แค่ร่างกายที่สามารถ คลอดลูกให้บ้านสุริยะโชติได้