ตอนที่ 196 ตบหน้านาดใหญ่

“อันจื่อเช่าอยากลาออก!?”

“แน่ละว่าเขาต้องอยากออกจากเอเจนซีแบบนี้ ขึ้นอยู่ต่อ เหมือนรอโดนทำลายทิ้งนั่นแหละ

“แต่ถ้าอันจื่อเช่าลาออก ถังหนึ่งจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ

“ถังหนิงก็ยังเป็นนางแบบของเฉิงเถียนอยู่ไง

เมื่อได้ยินว่าอันจื่อเช่าอยากลาออก นักข่าวก็เริ่มซุบซิบ กันเอง โทษเขาไม่ได้หรอกที่อยากลาออก เพราะถึงอย่างไร เขาก็ได้เปิดเผยความลับของเฉิงเถียนออกมาตั้งมากมายแล้ว

หากสิ่งที่เขาพูดมาเป็นความจริง เฉิงถียนจะต้องได้เจอกับ ความสูญเสียเกินบรรยายแน่ ทุกเหตุการณ์ที่อันสื่อเฮากล่าวถึง นั้นเป็นเหมือนการสร้างรอยด่างถาวรไว้บนชื่อของเฉิงเถียน นำ ไปสู่การขุดคุ้ยอย่างไม่สิ้นสุดจากคู่แข่งจนกว่าหลานจะถูก ทําลายไปโดยสิ้นเชิง…

อันจื่อเฮาได้แตกหักกับหลานถึงขนาดนี้แล้ว จึงไม่มีทาง เลยที่เขาจะกลับไปทำงานกับเธอได้อีก

“อันจื่อเช่า ถ้าออกจากเฉิงเถียนไปแล้ว คิดว่าจะมีใคร อยากจ้างแกงั้นเหรอ เพิกเฉยต่อผลประโยชน์ของบริษัท แถม ยังเปิดโปงความลับของเรา แกคิดว่าแกจะยังอยู่วงการนี้ต่อได้งั้นเหรอ” หลานถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดแต่สั่นเครือ ค่าพูด ของเธอนั่นทั้งรุนแรงและไม่น่าฟัง

“จะไม่มีใครต้องการแก ไม่มี” หลานตำรามจากด้าน หลังบอดีการ์ด

แต่ แล้วไงล่ะ

ท่าทีอันจื่อเช่าไม่เคยสงบนิ่งขนาดนี้มาก่อน ทุกความ ทรมานและความเจ็บปวดที่เขาเคยแบกรับนั้นกลายเป็นอดีตไป แล้ว

ดังนั้น อันจื่อเช่าจึงยิ้มออกมาอย่างเรียบง่ายพลางตอบ หลานว่า “ในเมื่อผมตัดสินใจจะออกจากเฉิงเถียน ผมก็ไม่มี ความตั้งใจจะทำงานเป็นผู้จัดการต่อหรอกครับ

“หลาน คุณน่ะใช้ชีวิตด้วยการพยายามบงการคนอื่นมา โดยตลอด แต่ก็ยังไม่เคยประสบความสำคัญสักที ตลอดเวลา ที่ผ่านมา คุณก็ได้สูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว

น้ำเสียงอันจื่อเช่าหนักแน่นและอ่อนโยน ในคราวเดียวกัน

จากนาทีที่เขาประกาศว่าจะลาออก เขาก็ได้เกิดใหม่ เรียบร้อยแล้ว ในตอนท้าย อันจื่อเฮ่าหันหน้ากลับไปหาบรรดา นักข่าวเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อโค้งให้พวกเขา ก่อนจะมองหน้าถึง หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “คุณถึงหนิง…เป็นผู้หญิงที่พิเศษอย่างแท้จริง อย่างน้อยก็สําหรับผม เธออัศจรรย์มากจริงๆ”

“เธอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและรักษาความเป็นที่พึ่งแห่งตนได้ แม้จะอยู่ในวงการที่สวยหรูเช่นนี้ เธอไม่มีทางที่จะ เป็น “หญิงชั้น อย่างที่หลานซีและปาปารัสซีพวกนั้นเรียก เธอได้เลย”

“คุณถึงหนึ่งมีความสุขกับการเดินบนรันเวย์เพราะเธอเชื่อ ในโชคชะตาของตัวเอง เดิมทีเธออยากใช้เฉิงเถียนเป็นเวที เพื่อจะก้าวไปคว้าความฝันของเธอเอาไว้ แต่…

“ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งเดียวที่เธอได้รับก็คือความเจ็บปวด ไม่มีวันสิ้นสุดที่หลานมอบให้…

“กับหลานแล้ว ผมไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ”

“มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากจะขอจากทุกคน ความจริงก็คือ เฉิงเถียนทำร้ายคุณถึงหนิงมากกว่าช่วยเหลือเธอ จากนี้ไป หากมีบทความหรือข่าวไหนที่เพิ่งเรียนเขียนเกี่ยวกับคุณถัง หนึ่ง ผมอยากจะขอร้องให้ทุกคนอย่าไปเชื่อ เพราะมันเชื่อถือ ไม่ได้เลย”

ท้ายที่สุด อันจื่อเช่าหันไปหาถึงหนึ่งและเอ่ยถาม “คุณ ตั้งใจจะทำอะไรต่อครับ”

ถังหนิงหัวเราะ เธอพูดไว้แต่แรกแล้วว่า เธอมาที่นี่เพื่อช่วย เพื่อนเท่านั้น “ฉันก็ต้องกลับไปลอนดอนน่ะสิ คุณพูดเร็วกว่านี้ อีกนิดได้ไหมล่ะ”

นักข่าวพากันหัวเราะ พลันตระหนักถึงทัศนคติของถังหนึ่ง ที่มีต่อสิ่งต่างๆ เธอเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างปัญหา ทั้งยังเป็นคน ซื่อสัตย์และรักษาสัญญาอีกด้วย
ในเวลาเช่นนี้ เธอไม่มีความตั้งใจจะโจมตีหลานกลับ เห็นได้ชัดว่าความอดทนของเธอนั้นช่างเปี่ยมล้น

แม้จะมีศึกที่ยังไม่จบสิ้นอยู่ เธอก็ยังสามารถเอาตัวเอง

ออกจากสถานการณ์นี้ได้ เห็นชัดว่าเธออยากให้ทุกคนทําเป็น

ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นั่น ในตอนนี้ ภารกิจหลักของเธอก็คือช่วยกันจื่อเช่าค้นหาตัว เองให้พบอีกครั้ง

ส่วนเรื่องที่หลานติดค้างเธออยู่ เธอจะจัดการกับมัน ทีหลัง

“อันจื่อเฮา แกลาออกไม่ได้นะ แกกำลังจะละเมิดสัญญา จ้างของตัวเอง อย่าลืมว่าแกต้องจ่ายเงินชดเชยเป็นจำนวน สามเท่าถ้าแกจะออกตอนนี้

ทัศนคติเย่อหยิ่งของหลาน ทำให้เธอเชื่อว่าชื่ออันจื่อเช่า จะแปดเปื้อนไม่มีชิ้นดีเมื่อออกจากเฉิงเถียนไปแล้ว และด้วย เหตุนี้ เขาจะไม่มีทางรอดชีวิตอยู่ในวงการได้เลย…

บางที เขาอาจเสียโอกาสที่จะได้เป็นผู้จัดการไปอย่าง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเขาจะถูกทำลายลงไปด้วย

อันจื่อเฮ่าไม่มีโอกาสจะพูดอะไรต่อเพราะมีชายชุดดำ จำนวนหนึ่งก้าวเข้ามายังห้องแถลงข่าว
พวกเขาเป็นชาวต่างชาติสวมสูทมีสไตล์กันทุกคน เหมือนว่าจะเป็นบอดี้การ์ดเช่นเดียวกัน

ดู

หลังจากนั้น ชายวัยกลางคนรูปร่างอวบเล็กน้อยก็เดินตรง ไปหาหลานด้วยรอยยิ้มพร้อมบอดีการ์ดอีกสี่คน “ประธาน หลาน ผมต้องขอบคุณคุณจริงๆ อันจื่อเช่าเป็นนักเรียนที่มี ความสามารถที่สุดของผม ผมก็เลยอยากจะส่งเขาไปทำงานที่ อเมริกามานานแล้ว

“เขามีทักษะทางภาพยนตร์ที่ดีเลิศ ผมจึงตั้งใจจะส่งเขาไป เป็นผู้กำกับที่อเมริกา เขาต้องไปได้รุ่งในฮอลลีวูดแน่ๆ”

“ส่วนเรื่องเอเจนซี่นางแบบของคุณน่ะ เล่นสนุกไปคนเดียว แล้วกัน”

นี่ก็คือการตัดสินใจและแผนในอนาคตของอันจื่อเฮาสินะ ถังหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เฮ้ย นายจำผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่า” นักข่าวคนหนึ่งที่มี สายตาเฉียบคมนึกได้ทันทีว่าชายวัยกลางคนที่อยู่เบื้องหน้า พวกเขานี้เป็นใคร “เขาเป็นผู้กำกับชื่อดังไง คุณจูหวนเงิน!

“ใครจะไปคิดล่ะว่านอกจากอันจื่อเช่าจะเป็นผู้จัดการที่มี ความสามารถแล้ว เขายังมีความสามารถอื่นๆ ซ่อนอยู่อีก

“งั้นเฉิงเถียนก็ทำตัวเองหน้าแตกยับเลยน่ะสิคราวนี้ หลานซีเนี่ยคงคิดว่าอันจื่อเช่าจะต้องทรมานจนแทบขาดใจตาย หลังจากลาออก… แต่อันจื่อเอากลับมีผู้กำกับชื่อดังมาทาบทาม ให้ไปทำงานด้วย ดูสิ เขาฉวยอันจื่อเอาไปซึ่งๆ หน้าเลย…
“นี่เป็นการตบหน้ากันนาดใหญ่ชัดๆ เลย!”

“ฉันหวังว่าเอเจนซี่ที่ดีกว่านี้จะมาโฉบตัวถังหนึ่งไปด้วย เหมือนกัน!

ณ ไห่รุ่ยเอ็นเตอร์เทนเมนต์ ไม่ถึงกำลังนั่งดูข่าวบันเทิงอยู่ ในออฟฟิศ เมื่อเห็นถึงหนึ่งทำตัวเหมือนเป็นกำแพงมนุษย์ให้ ใครสักคน เขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

เกิดความวุ่นวายในโลกอินเทอร์เน็ตเพราะแฟนคลับทั้ง หลายต่างพากันแสดงความคิดเห็นและบอกให้ถังหนึ่งรีบหาเอ เจนซี่ใหม่โดยเร็ว เธอทำงานกับเฉิงเถียนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ทว่าถังหนิงกลับรู้สึกว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะ ทำงานด้วยกัน เพราะจากนี้ไป ทุกการกระทำของหลานจะถูก จับตามองโดยสาธารณชน ผู้หญิงคนนั้นกดขี่เธอไม่ได้อีกต่อไป แล้ว

โม่ถึงเข้าใจดีว่าถังหนึ่งคิดอะไรอยู่ แต่นั่นไม่ได้รับความ หวังของเขา แม้ถังหนึ่งจะไม่ลาออกพร้อมกับอันจื่อเฮาตอนนี้ ก็ ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีแผนอื่น

โดยเฉพาะตอนที่นักข่าวคนหนึ่งโพล่งออกมาว่าพวกเขา อยากให้ถึงหนึ่งไปทำงานกับเอเจนซีอื่นที่ดีกว่านี้

…โม่ถึงได้วางแผนบางอย่างเอาไว้แล้ว แน่นอนว่าไม่ถึงไม่ลืมที่จะดีใจกับอันจื่อเฮา แม้เขาจะเป็นผู้จัดการต่อไม่ได้แล้ว แต่ไม่ถึงก็เชื่อว่าอันจื่อเช่าจะสามารถเริ่ม ต้นใหม่ในสถานที่แห่งใหม่ได้… พวกเขาอาจมีโอกาสได้ร่วม งานกันในอนาคตก็ได้

ในตอนนี้ ภารกิจที่สำคัญที่สุดอย่างการคัดเลือกสัญญา

ให้ถังหนึ่งก็กลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง… ถังหนิงกังวลเสมอว่าเขาจะเหนื่อย แต่จากนี้ไป…นี่จะ

กลายเป็นเรื่องปกติ

ห้องแถลงข่าวของเฉิงเถียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์นั้นยุ่งเหยิง เกินจะบรรยาย โดยเฉพาะเมื่อถึงหนึ่งและอันจื่อเช่าพร้อมจะ จากไป ลัวเฮายืนมองทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังทางออก ในสายตาเขา ภาพที่ถังหนิงและอันจื่อเฮาเดินออกจากห้องนั้น ก็ไม่ต่างอะไร กับการเหยียบย่ำบาดแผลของหลาน…

พวกเขาจะจากไปตามใจนึกเช่นนี้ได้จริงๆ อย่างนั้นหรือ ทุกอย่างมันง่ายแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไรกันล่ะ

ทุกคนมองข้ามผู้บริหารศิลปินที่ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ ไป ทว่า…จากทุกๆ คนในเฉิงเถียน เขานี่แหละที่น่ากลัวที่สุด