ตอนที่ 183 ทำไมโง่แบบนี้

เขากอดเธออย่างแนบแน่น…

ไม่ต้องแสดงอะไรออกมา ไม่ต้องใช้คำหวานปลอมประ โลมใดๆ เพียงอ้อมกอดอันแนบแน่นแสนธรรมดาก็เกินกว่าค่ พูดจะพรรณนาออกมาได้แล้ว

ชั่วครู่ต่อมา ไม่ถึงลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังหนึ่งยังอยู่ในอ้อมแขน ครั้นเขากำลังจะก้าวลงจากเตียง ก็รู้สึกได้ว่าถังหนึ่งกำลังดึง เขากลับไป ไม่ถึงมองหญิงสาวด้วยความสงสัย

ถังหนังทำท่าเหมือนเด็กจอมซน เกาะแผ่นอกชายหนุ่มไว้ ไม่ยอมปล่อย

โม่ถึงหันไปเปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วเอามือไม้หลังเธอ อย่างอ่อนโยน มุมปากเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบางๆ “คุณจะไม่ไปอาบน้ำเหรอ”

“ฉันแค่อยากให้คุณกอดฉันแบบนี้ไปเรื่อยๆ” ถังหนึ่งซุก หน้าของเธอที่อกของโม่ถึงด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู “ฉันไม่ อยากแยกจากคุณ

“คุณบอกไม่ให้ผมไปลอนดอนด้วยไม่ใช่เหรอครับ”

ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป… แล้วก็ไม่อยากให้ฉันเองเหนื่อยเกินไปด้วย…
แท้ที่จริงแล้ว ทั้งคู่ต่างเข้าใจสถานการณ์ดี ทว่าไม่ถึงที่ คอยเอาใจภรรยาจนเสียนิสัยอย่างนี้ จะยอมให้เธอไป ลอนดอนคนเดียวอย่างนั้นหรือ

โม่ถึงไม่เล่าแผนของเขาให้ถังหนึ่งฟัง หมายจะรอ เซอร์ไพรส์ภรรยาตัวน้อยคนนี้อีกสักรอบ

คืนนั้นทั้งคู่นอนไม่หลับ คุยกันในอ้อมกอดของกันและกัน

ไปตลอดคืน

แค่เพียงพริบตา ก็เป็นเวลาที่อันจื่อเฮากับหลงเจียจะต้อง ไปรับถังหนึ่ง เพื่อพาเธอไปสนามบินแล้ว แต่กระนั้นแม้จวนถึง เวลาที่จะต้องไปแล้ว ถังหนึ่งก็ยังเกาะไม่ถึงไม่ปล่อย “รอฉัน กลับมานะคะ…

โม่ถึงเอื้อมมือออกมาลูบผมถึงหนึ่งอย่างอ่อนโยน แหวน แต่งงานบนนิ้วของเขาส่งประกายวิบวับภายใต้แสงอาทิตย์ ยามเช้า…

เมื่อมาถึงสนามบิน หลงเจียก็ตระหนักได้ว่าเธอลืม หนังสือเดินทางเอาไปที่บ้าน แต่ในช่วงเวลานั้นคุณปู่ของเธอก็ น่าจะกำลังออกไปเดินเล่นยามเช้า ไม่มีทางเลยที่เธอจะวนกลับ ไปที่บ้านและกลับมาสนามบินได้ทันเวลา

ถังหนังนึกถึงบ้านหลังเก่าของตัวเอง ก็จำได้ว่าไม่ไกลจาก ให้รุ่ยเท่าไร เธอจึงบอกให้หลงเจียโทรหาลู่เชื่อ เพราะเธอรู้ว่า หลงเจียมีนิสัยชอบซ่อนกุญแจสำรอง
หลงเจียลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่เธอก็ประมวลผลอย่างรวดเร็ว ว่างานสำคัญกว่า ดังนั้นเธอจึงโทรหาลู่เชื่ออย่างไม่เต็มใจนัก “นี่ ลู่เซ่อ”

“มีอะไรครับ”

“เอ่อ…พอดีฉันลืมพาสปอร์ตนะ นายพอจะแวะไปที่บ้าน ฉันสักเดี๋ยวหนึ่งได้ไหม มีกุญแจสำรองซ่อนอยู่ในตู้จดหมาย ส่วนพาสปอร์ตน่าจะอยู่บนเตียง

จริงๆ แล้วเชือกำลังยุ่งมาก ยังมีเอกสารมากมายที่ไม่ถึ งกำลังรอให้เขาส่งไปให้ หากเป็นคนอื่น เขาคงจะไม่แยแสไป แล้ว แต่เพราะนี่คือหลงเจีย…

…ไม่ว่าจะยุ่งยากแค่ไหน เขาก็รู้สึกว่าเขาปฏิเสธเธอไม่ ได้…..

“คุณรอที่นั่นนะครับ” เชื่อทราบเวลาเครื่องออกของพวก เขาดี จึงรีบขับรถไปยังบ้านหลงเจียและหากุญแจสำรองอย่าง รวดเร็ว

การตกแต่งภายในบ้านของหลงเจียยังเหมือนตอนที่ถัง หนึ่งย้ายออกไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เชื่อก้าวเข้ามาในบ้านหลัง นี้ แต่พอหลงเจียไม่อยู่ด้วย เขาก็รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

ขณะชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของหลงเจี่ย ก็ พบว่าหนังสือเดินทางเจ้าปัญหานั้นอยู่บนเตียงตามที่เธอบอก ไว้ แต่ข้างๆ กันมีชุดชั้นในวางอยู่เพราะหลงเจียรีบมากจนไม่มี เวลาเก็บ…
ใบหน้าของลู่เช่อแดงซ่านขึ้นมาขณะที่เขาหยิบ หนังสือเดินทางและรีบออกไปจากห้อง ในใจเขารู้สึกว่าถ้าชุด ชั้นนั้นเป็นของว่าที่ภรรยาเขา หากมองก็คงไม่ผิดอะไร

แต่เพราะความตื่นเต้น เขาจึงวิ่งไปชนเก้าอี้เข้า มันเจ็บ มากจนเขาส่งเสียงร้องออกมา

แม้กระทั่งตอนที่มาถึงสนามบิน เขาก็แกล้งทำเป็นว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ยังเดินกะเผลกอยู่

“ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องวิ่งไปวิ่งมา

“ไม่เป็นไรครับ” ลู่เช่อยื่นหนังสือเดินทางให้เธอขณะพิงรถ ด้วยมาดสุดเท่ “เดินทางปลอดภัยนะครับ”

หลงเจียกลับเข้าไปในสนามบินด้วยความเร่งรีบ ไม่ได้ทัน สังเกตท่าทางของชายหนุ่ม เมื่อหลงเจียเดินไปจนพ้นสายตา แล้ว เชื่อจึงถูกขากางเกงขึ้นเพื่อดูแผล ผิวหนังบนเข่าด้านซ้าย ของเขาถลอกเป็นวงกว้าง…

ทำไมโง่แบบนี้นะ!

ซ้ำร้าย ด้วยว่าที่พักผู้โดยสารขาออกอยู่บนชั้นสอง ถังหน งกับอันจื่อเฮาจึงรู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

“ดูเหมือนว่าเขาจะทำตัวเองเจ็บประมาณนึงเลยนะครับ” อันจื่อเช่าพูดแหย่พลางจิบกาแฟ

“เวลาคนหัวทึบสองคนมาอยู่ด้วยกัน มันก็จะสนุกแบบนี้ แหละ” ถึงหนิงหัวเราะ นี่ไม่ใช่หรือที่เรียกว่าความรัก มันสามารถเปลี่ยนคนดีๆ ให้เป็นคนโง่ได้ และทำให้พวกเขาทำ เรื่องโง่ๆ เพื่อคนที่รักได้ ช่างเป็นสิ่งที่ชื่นหัวใจจริงๆ

ด้วยเกรงว่าจะเจอแฟนคลับ ถังหนึ่งจึงไม่ได้เดินไปมา เท่าไร แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากที่สุดคือ เธอบังเอิญ เดินไปเจอชายร่างสูงผอมท่าทางคุ้นเคยคนหนึ่ง ชายคนนี้เป็น คนที่เห็น ไม่ถึงกับเธอที่สนามบินเมื่อไม่นานมานี้ นักข่าวจาก หวาหรง!

ถังหนึ่งความจำดีมาก โดยเฉพาถ้าเป็นเรื่องของคนที่เข้า มาด้วยเจตนาไม่ดี เธอจ้องตาชายคนนั้นและวิเคราะห์แรงจูงใจ ของเขาทันที

เช่นเดียวกับคราวก่อน ชายคนนี้ยืนนามบัตรของเขาให้ เธออย่างสุภาพ “คุณถึงยังจำผมได้หรือเปล่าครับ

“คุณคือนักข่าวจากหวาหรง” ถังหนึ่งตอบ

ถังหนิงพูดชื่อบริษัทของเขาอย่างถูกต้อง โดยไม่ต้องมอง นามบัตรนั้นเลยแม้แต่น้อย ชายคนนั้นประหลาดใจเล็กน้อยอยู่ ชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้มอีกครั้ง ไม่คิดเลยนะครับว่าจะได้มาเจอ คุณที่นี่ ผมเดาว่าคุณคงจะกำลังมุ่งหน้าไปงานแฟชั่นโชว์ที่ ลอนดอนสินะครับ

ถังหนิงพยักหน้า

“แฟนหนุ่มจากคราวก่อนของคุณไม่มาด้วยหรือครับ” หลังจากมองไปรอบๆ แล้วไม่เจอใครน่าสงสัย เขาจึงปล่อย หมัดใส่ถังหนิงหนึ่งที่ “หวังว่าเราจะเจอกันอีกที่ลอนดอนนะครับ”

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ” อันจื่อเช่าถามอย่างรวดเร็ว ที่ เขาพูดว่า “แฟนหนุ่มจากคราวก่อน” หมายความว่ายังไง

“คราวก่อนตอนที่ไห่รุ่ยมีปัญหา ฉันไปต่างประเทศกับไม่ ถึงแล้วโดนเห็นว่าก้าวลงมาจากรถของเขานะ แต่เขาไม่รู้หรอก นะว่าผู้ชายคนนั้นคือ โม่ถึง” ถังหนึ่งอธิบาย “ฉันว่าลอนดอน อาทิตย์หน้าจะไม่สนุกเท่าไหร่แล้วล่ะ จะมีแต่คนตามดูฉันตลอด เวลาแน่ๆ”

“คุณจะกลัวอะไรล่ะครับ ครั้งนี้คุณไม่ถึงไม่ได้มาด้วยสัก หน่อย…” อันจื่อเช่าพูดปลอบ ถ้าเทียบกับนักข่าวคนนั้นแล้ว อัน จื่อเช่าระแวงหลานมากกว่าว่าเธอจะมีแผนอะไรซ่อนอยู่

แน่นอนว่า ถังหนึ่งไม่คิดฝันเลยว่าสตูดิโอเล็กๆ นี้จะมา เกาะแกะเธอไปอีกนาน

“ถังหนึ่งเดินทางไปลอนดอนหรือยัง” ภายในออฟฟิศ ประธานบริษัทเฉิงเถียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ หลานถามตัวเท่าที่ กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง

“ตอนนี้เธอน่าจะอยู่บนเครื่องแล้วครับ” ลัวเฮาตอบ

“เตรียมการที่ลอนดอนเอาไว้หรือยัง

“ครั้งนี้ผมจ้างปาปารัสซีชื่อดังจากเกาหลีใต้มาครับ ถ้าถัง หนิงทำอะไรน่าสงสัยแม้แต่นิดเดียว เธอหลบกล้องไม่ทันแน่นอน” ตัวเฮาแสดงท่าทีสงบนิ่งที่มีร่องรอยของความโอหัง ออกมา มือประสานเข้าด้วยกัน ทุกคนรู้ดีว่าเขานี่แหละที่อวด เก่งยิ่งกว่าใคร

“พวกเขาอยากได้อะไรก็หามาให้…จนกว่าเราจะได้สิ่งที่ เราอยากได้!” หลานตะเบ็งเสียงก่อนจะหันไปสั่งลัวเข่า “เรา ต้องหาเด็กหน้าใหม่มาฝึกเพิ่มแล้ว มีแค่หวายวนคนเดียวแล้ว ฉันไม่สบายใจเลย

หลังจากอยู่บนไฟลต์บินยี่สิบชั่วโมง ถังหนึ่งและทีมของ เธอก็เดินทางมาถึงกรุงลอนดอน ในช่วงกลางวันของที่นั่น

ก่อนจะก้าวขึ้นรถ ถังหนึ่งเหลือบไปมองนักข่าวจากหวาน รงอย่างรวดเร็ว ชายคนนี้แปลกมากเหลือเกิน เขาไม่ได้คอย ตามติดก็จริง แต่เขาปล่อยรังสีความอันตรายออกมา

ถังหนึ่งเตือนให้ตัวเองระวังเขาไว้ ขณะโยนนามบัตรของ เขาลงถังขยะ

สิบนาทีหลังจากถังหนึ่งลงจากเครื่อง ไม่ถึงก็โทรหาเธอ เมื่อรายงานสามีว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว เธอก็เข้าไปพักผ่อนใน โรงแรมที่เอเจนซีของเธอจัดเตรียมเอาไว้ให้

“โชว์ของเจเคจะมีขึ้นให้อีกสองวัน เราต้องไปให้ สัมภาษณ์สั้นๆ กันก่อนด้วย ถึงเฉิงเถียนจะแนะนำคุณมา ทุก อย่างก็ยังไม่คอนเฟิร์มอยู่ดี”
“คุณจัดการมาก็แล้วกัน”

“ถังหนึ่ง คุณคิดยังไงเรื่อง “การให้อภัย ของหลานที่การ เอางานนี้มาให้คุณครับ” นี่เป็นสิ่งที่อันอเช่าอยากรู้มานาน