ตอนที่ 172 ฉันจะใช้ ผู้ช่วยคนนี้อย่าง

คืนก่อนการสัมภาษณ์ที่เพิ่งไฉ่ ถังหนึ่งไปที่สตูดิโอเพื่อถ่าย ตัวอย่างรายการ เมื่อเธอออกมาก็มีแฟนๆ จำนวนมากคอยอยู่ ข้างนอกประตูหน้า

แฟนคลับมอบดอกไม้ให้เธอและขอถ่ายรูป ถังหนึ่งพยัก หน้าตกลงอย่างสุภาพ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้พวกเขา รออยู่ด้านนอกเป็นเวลานานจะต้องลำบากมากแน่

แน่นอนว่าสิ่งที่แฟนๆ อยากรู้มากที่สุดก็คือ ชายที่มีแผ่น หลังชวนฝัน แต่ถึงหนึ่งก็แค่ยิ้ม “อย่าลืมชมถ่ายทอดสดของ เฟิงไฉ่ในวันพรุ่งนี้นะคะ ฉันมั่นใจว่าพวกคุณจะพอใจกับคำ ตอบของฉันค่ะ”

แฟนคลับอดไม่ได้จนต้องกรีดร้องอย่างตื่นเต้น โดย เฉพาะตอนถังหนึ่งถอดแว่นตากันแดดออกเพื่อให้ลายเซ็น

“มองใกล้ๆ แล้วคุณสวยมากเลยค่ะ!”

“ขาถังหนิงยาวจัง”

“พี่ถึงหนึ่งอย่ากังวลไปเลยนะคะ…พวกเราจะปกป้องพี่เอง

ถังหนิงเซ็นลายเซ็นไปเดินไปด้วย ครั้นได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเธอประหลาดใจจนพูดไม่ออก ก่อนจะเผย รอยยิ้มออกมา

ถังหนึ่งสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงอายุราวๆ สิบห้าสิบหกปีสวม เครื่องแบบนักเรียนกำลังถือป้ายเชียร์อยู่

สิ่งที่ทำให้เธอนึกถึงหลานอวี่ พวกเธอต่างก็อยู่ในช่วงปีที่ สดใสที่สุด เธอรู้สึกซาบซึ้งด้วยพลังจากแฟนคลับเหล่านี้ เพิ่ง จะอายุราวสิบห้าปี แต่กลับบอกว่าจะปกป้องเธอ

ถังหนึ่งอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเด็กคนนั้นเบาๆ “พี่จะปกป้อง พวกเธอเอง และพวกเธอก็ควรปกป้องตัวเองด้วยนะ

ตามจริงแล้วเธอสังเกตว่าก่อนหน้านี้เธอให้ความสนใจ กับการโต้กลับมากเกินไป จนไม่มีเวลาสร้างปฏิสัมพันธ์กับ แฟนๆ เลย นับจากนี้ไปเธอจะฟังเสียงของแฟนคลับมากขึ้น

ในตอนท้ายถังหนิง โบกมือลาแฟนคลับของเธอ แล้

วอันจื่อเฮาก็ช่วยเธอขึ้นรถตู้ผู้จัดการ

“คุณเก่งเรื่องการรับกำลังใจจากคนอื่นนะครับ” อันจื่อเช่า นึกถึงคำพูดที่ถังหนึ่งเพิ่งเอ่ยไป ซึ่งมันมาจากใจเธอ

“แน่นอน แม้แต่เด็กอายุสิบห้ายังมีความกล้าพอที่จะพูด ว่าอยากปกป้องฉัน แม้เธออาจไม่มีอำนาจ แต่เธอก็มีความกล้า เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะมีความกล้าหาญน้อยกว่าเด็กได้ยังไงกัน ใช่ไหม”

อันจื่อเช่าพูดไม่ออกและไม่มีอะไรจะพูดอีก แต่เขาให้ค้นพบนิสัยใหม่ของถึงหนึ่ง

นิสัยนั้นก็คือ เธอมักจะหันกลับมาย้อนดูตัวเองเสมอ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงมีพลังงานเหลือเฟือ

“พรุ่งนี้คุณตั้งใจจะเปิดเผย “ชายที่มีแผ่นหลังชวนฝัน จริงๆ หรือครับ” ในที่สุดอันจื่อเฮาก็ถามขึ้นหลังจากเวลาผ่าน ไปสักพัก “คุณจะไม่เสียใจเหรอ”

ถังหนึ่งยิ้มอย่างมีเลศนัย แม้แต่กับอันจื่อเฮาเธอก็ยังไม่ ประสงค์จะให้คำตอบ

ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้เธอจะไปออกรายการทอล์กโชว์นั้นได้หรือ เปล่านะ

ในขณะเดียวกัน หลุตานนี้กับผู้จัดการของเธอก็นั่งอยู่ใน ออฟฟิศอันใหญ่โตกว้างขวางของหลาน เธอนั่งหันหลังให้ทั้ง สองคนจิบกาแฟไปพลาง น้ำเสียงเธอนิ่งสงบทว่าแฝงไว้ด้วย อำนาจที่ปฏิเสธไม่ได้

“วันพรุ่งนี้ให้ผู้ช่วยเธอหยุดงานนะ ฉันจัดหาผู้ช่วยคนอื่น ไว้ให้แล้ว”

“ฉันไม่ค่อยเข้าใจเจตนาประธานหลานค่ะ…” หลตานนี้ยัก

ไหล่

หลานหันหน้ามาและเดินมาทางหลตานนี้ ก่อนเอามือ ข้างหนึ่งวางไว้บนไหล่อีกฝ่าย “ฉันจะให้ผู้ช่วยของถังหนึ่งมาช่วยเธอหนึ่งวัน จะใช้งานเขายังไงก็ได้ตามต้องการ ที่หลาน จะสื่อก็คือ หลุตานนี้จะออกคำสั่ง จะโขกสับ หรือ ปลดปล่อยความโกรธ ใส่เธอยังไงก็ได้

หลุตานนี้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนักว่าทำไมหลานซีถึงทำเช่น นี้ แต่จะให้หลาน เปิดเผยเจตนาที่แท้จริงของเธอก็ไม่ได้ ดัง นั้น…เธอจึงแค่ยิ้มและกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง “ถังหนึ่งเป็น นางแบบของฉัน ฉันมีสิทธิ์จัดสรรทรัพยากรของเธอ ซึ่งนั่นรวม ถึงคนของเธอด้วย!

เสียแต่ว่าหลี่ตานนี้ไม่รู้เลยว่าถังหนึ่งจ้างหลงเจียให้มา เป็นผู้ช่วยเป็นการส่วนตัว เพราะฉะนั้นไม่มีใครมีสิทธิ์สั่งหลง เจี่ยได้

“พรุ่งนี้เป็นผู้ช่วยของเธอ ต่อไป…ก็จะเป็นผู้จัดการของ

เธอ”

เมื่อได้ยินคำว่า “ผู้จัดการ ดวงตาหลีตานนี้ก็ทอแววตื่น เต้น เพราะนี่หมายความว่า…ความอดทนของหลานที่มีต่อถัง หนึ่งเดินทางมาถึงขีดจำกัดแล้ว

และยังหมายความได้อีกว่า หลานวางแผนจะพรากอัน จื่อเอาออกไปจากถังหนึ่ง

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะ ใช้” ผู้ช่วยคนนี้อย่างดี” หลตาน นี้เอ่ยปาก ในเมื่อนี่เป็นถึงการจัดการพิเศษโดยหลานชี เธอก็ จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน
อีกวันของการสืบสวนจบลงอย่างไร้ประโยชน์ แม้แต่ลู่เช่ อก็ยังไม่ได้ข้อมูลใดๆ ที่เกี่ยวเนื่องกับตำแหน่งที่อยู่ของปู่หลง เจีย ดูเหมือนว่าหลานจะระมัดระวังมากเป็นพิเศษ

เพราะเหตุนี้หลงเจี่ยจึงหยุดโทษตัวเองไม่ได้ แต่เธอไม่มี ทางที่จะทรยศถังหนึ่งได้เลย เพราะถึงอย่างไรแล้วคนเราก็ไม่ ควรละทิ้งความตั้งมั่นของตัวเองไป

“คุณอย่ากังวลไปเลย ในเมื่อมันเกี่ยวข้องกับชีวิตคน ถ้า หลานทำเรื่องสกปรกแบบนั้น สุดท้ายผลลัพธ์ก็จะย้อนกลับมา ทำลายตัวเขาเอง ในที่สุด หลานไม่มีทางยอมเสี่ยงแบบนั้นแน่ ครับ” เชื่อปลอบ เขาดูออกว่าหลงเจียกำลังลำบากใจอย่าง มาก

หากเขาเป็นเธอ เขาอาจทำเรื่องโง่เง่าลงไปแล้ว

“เชื่อ อย่าลืมเตือนอันจื่อเฮากับถังหนึ่งนะว่าห้ามเอา โทรศัพท์เข้าไปที่รายการทอล์กโชว์ อย่าให้พวกเขารู้เรื่องฉัน”

“แน่ใจหรือว่าจัดการได้” ลู่เชื่อค่อนข้างกังวล

“ฉันไม่เป็นไรหรอก”

เชื่อไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากใช้เวลาสองวันในการใช้ ทรัพยากรของไห่รุ่ยค้นหาของหลงเจียอย่างได้ผลลัพธ์ จะให้ เขานั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรทั้งๆ ที่รู้ว่าหลงเจียกำลังลำบากได้ อย่างไร
หลังจากกลับมาที่ไหนุ่ย เชื่อก็ยังคงถามตัวเองด้วย คำถามนี้อยู่ แม้แต่ตอนไม่ถึงเรียก เขาก็ไม่ตอบสนอง

“นายกำลังร้อนใจเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“ท่านประธานครับ คุณผู้หญิงกำลังเดินทางไปเฟิงไม่ใช่ ไหมครับ” เชื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็สังเกตเห็นว่า พระอาทิตย์กำลังตกดิน

ไม่ถึงปิดเอกสารในมือ แล้วมองลู่เชื่ออย่างสนใจ “มีเรื่อง อะไรอยากพูดงั้นเหรอ”

“ท่านประธาน…” เชื่อลังเลใจอยู่สักพักก่อนเล่าเรื่องทุก อย่างให้โม่ถึงฟัง

หลังจากฟังคำอธิบายจากลู่เช่อ ไม่ถึงก็มองเขาด้วยสีหน้า เย็นชา “นายอยู่ข้างฉันมาเจ็ดปีแล้ว อย่ามาบอกฉันว่าเวลา เจ็ดปียังไม่เพียงพอที่จะสอนนายว่าควรจัดการกับสถานการณ์ นี้ไง”

“คิดเหรอว่า ใช้ทรัพยากรของไห่รุ่ยไปแล้ว นายจะหาตัว หลงมั่นได้ทันที นายกำลังทำตัวไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว!!

“รู้ไหมว่าถ้าสถานการณ์บานปลายขึ้นมา มันหมายความ ว่านายกำลังเข้าไปยุ่งกับชีวิตคน

“ท่านประธาน…ผม…” เชื่อไม่สามารถอธิบายอะไรได้ เพราะเหตุการณ์นี้ยังเกี่ยวข้องกับถังหนึ่งด้วย

เขารู้ถึงความสำคัญของถังหนึ่งต่อไม่ถึง จึงไม่กล้าลากเธอเข้ามาพัวพันกับสถานการณ์นี้

แน่นอนว่า…เขายังต้องการรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับหลง เจียด้วย

เรื่องสำคัญแบบนี้เขาควรบอกไม่ถึงตั้งนานแล้ว! เขาไม่ เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่รีบบอก…

โม่ถึงสูดหายใจเข้าลึก เหมือนกำลังพยายามสงบสติ อารมณ์ ทว่าขณะที่เขากำลังจะดำเนินการต่อ ก็ได้รับโทรศัพท์ จากถังหนึ่งเสียก่อน “ถึง…เชื่ออยู่ด้วยไหมคะ”

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันมาคิดดูแล้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไปเกี่ยวกับเรื่อง หลงเจีย ทำไมเชื่อถึงบอกชื่อเช่าว่าไม่ให้เราเอาโทรศัพท์เข้า ไปที่เฟิงไฉ่ล่ะคะ” ถึงหนึ่งถามอย่างช่างสังเกต

หลังเงียบไปสักพัก ไม่ถึงก็เผยเรื่องทั้งหมดให้ถังหนังฟัง

เขารู้ดี แม้เขาจะไม่บอกเธอ หญิงสาวก็จะเป็นกังวลและออกไป ตามหาหลงเจียด้วยตัวเอง

“ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วตอนนี้หลงเจี่ยอยู่ที่ไหนคะ” หลังจาก ฟังเรื่องทุกอย่างจากไม่ถึงแล้ว เสียงถังหนิงก็สั่นเครือเล็กน้อย

“ไห่อี้เซนเตอร์”

“ถึง…ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองค่ะ แต่ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อน ว่าฉันอาจต้องให้คุณช่วยสักหน่อย

โม่ถึงหัวเราะเบาๆ “เอาสิ…”