ตอนที่ 144 ชายคนนั้นเป็นใคร

“ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ท่าทางที่คุณทำต่อหน้าหลี่ ตานนี้นั่นก็ค่อนข้างเย็นชาไปนิดนะครับ” อันจื่อเช่าเอ่ยพลาง เลื่อนเก้าอี้ให้ถังหนึ่งนั่ง แม้เขาจะรู้ว่าถังหนึ่งมีบุคลิกเย็นชา แต่ สถานะของหลุตานนี้นั้นก็สูงขนาดที่คนอื่นๆ ต้องแสดงความ เคารพ

ถังหนิงเงยหน้ามองอันจื่อเฮา พูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “ถ้า ฉันเป็นมิตรกับเธอ เธอจะลืมเหรอว่าฉันเป็นคนทำให้เธอต้อง เสียผู้จัดการไปทั้งคนนะ คุณแน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่โทษฉัน

“คุณควรวางทิฐิลงบ้าง…” อันจอเฮาตอบด้วยน้ำเสียง

จริงจัง

“ทิฐิของฉันไม่มีอีกแล้ว”

อันจื่อเช่าชะงักไปเพราะประโยคนั้นพลางส่ายหน้าอย่าง เสียมิได้ “คุณเข้ามาในเฉิงเถียนอย่างเรียบง่าย อีกอย่างตอนนี้ คุณก็เป็นที่นิยมมาก คุณเป็นคู่แข่งคนสำคัญของทั้งหลตานนี และหวายวนนะครับ นั่นเป็นเหตุผลที่เราจำเป็นต้องระวังตัวเอา ไว้มากๆ

พูดง่ายๆ ก็คือ เธอเข้าไปยืนขวางทางคนอื่นเพิ่มมากขึ้น เรื่อยๆ เนื่องจากวงการนี้มีการแข่งขันทั้งแบบเปิดและแบบปิด อยู่มาก อย่างน้อยเธอก็ควรพยายามทำให้คู่ต่อสู้ออมมือให้สักหน่อยเวลาต้องเผชิญหน้ากัน แม้ดวงตาของถังหนึ่งจะใส ชื่อ…แต่เธอก็เย็นชาไปหน่อย

ขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนั้น ทั้งอันชื่อเช่า และถังหนังประหลาดใจมากเมื่อพบว่าหลานได้เชิญตัวเช่ามา ร่วมประชุมด้วย

เมื่อประเด็นชีวิตรักของถังหนึ่งถูกเอ่ยถึงขึ้นมา หลาน เตือนให้ถึงหนึ่งและอันจื่อเช่าระวังตัวอีกครั้ง ที่สำคัญที่สุด เธอ โฟกัสที่ตัวเฮามากกว่า ประธานหลานรู้ดีว่าตัวเช่ากับถังหนึ่ง เพิ่งฟาดฟันกันมาเมื่อเร็วๆ นี้ เธอไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นใน อดีต แต่จากนี้ไป เธอจะไม่ยอมให้ถังหนึ่งมาวางแผนแข็งข้อกับ คนของเธออีกต่อไปแล้ว

“ลัวเช่า ทุกอย่างที่เกี่ยวกับถังหนึ่งไม่ใช่ปัญหาของอันอ เฮาแค่คนเดียว ในฐานะผู้บริหารศิลปิน คุณเองก็มีความรับผิด ชอบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ถ้าอะไรเกิดขึ้นกับถังหนึ่ง คุณเองก็

ร่วงไปพร้อมเธอเช่นกัน ลัวเช่าขมวดคิ้วแต่ยังพยักหน้าให้หลานอยู่ “เข้าใจแล้ว

ครับ”

ในช่วงท้ายของการประชุม ถังหนึ่งและอันจื่อเช่าออกไป ก่อนเพื่อเดินทางไปมอสโก เมื่อพวกเขาทั้งคู่จากไปแล้ว หลาน ก็มองตัวเฮา พยายามแก้ไขปัญหาระหว่างพวกเขา “ฉันรู้ว่า อันจื่อเช่าทิ้งผลกระทบใหญ่เอาไว้ให้คุณ หวังว่าคุณจะปล่อย อดีตให้เป็นเรื่องของอดีตได้นะ ฉันยังต้องการคุณอยู่
ลัวเฮามองหลานกลับ ไม่แน่ใจว่าเธอจริงใจแค่ไหน เขา จึงทดสอบเธอ “ผมอยากรู้ว่าคนที่หนุนหลังถึงหนึ่งอยู่เป็นใคร ครับ เขามีอำนาจที่น่ากลัวขนาดไหนกัน

“อำนาจงั้นเหรอ” หลานส่ายหัวและยิ้มออกมา “อำนาจ อะไรที่คุณคิดว่าถังหนึ่งมีนอกเหนือจากอำนาจของตระกูลถังล่ะ ถ้าเธอมีอำนาจมากนัก เธอจะต้องการให้เฉิงเถียนช่วยเธอ พัฒนาไปอย่างช้าๆ ทำไมกัน เธอไม่มีอำนาจแบบนั้นหรอก

ความคิดของตัวเฮาและหลานนั้นเหมือนกัน แต่เขาก็ยัง สงสัย “ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมคุณถึงอนุญาตให้ถังหนึ่งมีความ สัมพันธ์ได้ล่ะครับ”

“ไม่เห็นจะแย่ตรงไหน เมื่อถึงเวลา เราก็ใช้เรื่องนั้นดึง ความสนใจสื่อจากข่าวฉาวๆ ได้ ฉันรับปากไม่ได้หรอกนะว่า ทางเดินของเฉิงเถียนจะราบรื่นตลอดไปนะ

อย่างที่คาดไว้ หลานซีเองก็ไม่ได้ใจดีนัก…

“ถ้างั้น คุณเห็นชายคนนั้นหรือยังครับ

“ยังหรอก แต่ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่เปิดเผยตัวได้หรอก นะ ถึงหนิงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอด ฉันเองก็ลอง พยายามหาข้อมูลด้วยตัวเองแล้ว…แต่ก็ยังไม่พบอะไร

ลัวเฮ้ามองหลาน ดวงตาเขาเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน

เพียงแค่หลานซีคิดอยากจะหาข้อมูล มันหมายความว่าไม่ ถึงจะนั่งเฉยๆ รอให้เธอได้สิ่งที่ต้องการนั้น
ที่สำคัญ เธอกล้าดีอย่างไรถึงจะใช้นายใหญ่กลบข่าวฉาว เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไร

เวลาเที่ยงวัน อันจื่อเอาไปถึงที่สนามบินก่อนเวลา เขา อยากจะเห็นชายคนที่จะเดินทางกับถังหนึ่ง

ทว่าสิ่งเดียวที่เขาเห็นมีแค่ถังหนึ่งผู้ปลอมตัวมาเต็มชุด โดยมีหลงเจี่ยเดินตามติดๆ ชายคนนั้นไม่ปรากฏตัวให้เห็น แม้แต่เงา

แน่นอนว่าอันจื่อเช่าไม่มีโอกาสได้เห็นเขาเพราะไม่ถึงได้ ใช้ทางเข้าวีไอพีโดยตรง ตอนที่ชายหนุ่มกำลังขึ้นเครื่อง โม่ งก็งีบหลับอยู่ในชั้นเฟิสต์คลาสเรียบร้อยแล้ว

ลึกลับขนาดนั้นเชียว? อันจื่อเฮาถึงกับสันนิษฐานว่ามี ความเป็นไปได้ที่ชายคนนั้นจะขึ้นเครื่องบินเที่ยวอื่น

ภายในชั้นเฟิสต์คลาส ไม่ถึงกำลังกอดถังหนึ่งขณะพวก เขากำลังพักผ่อน ระหว่างที่ถังหนังพลิกหน้านิตยสารอ่าน ดวงตาของเธอก็บังเอิญไปหยุดอยู่ที่หน้าโฆษณาแหวนเพชร สายตาคู่นั้นของเธอเป็นสายตาแห่งความปรารถนาอย่าง ชัดเจน ไม่ถึงสังเกตสายตาคู่นั้นแต่ไม่พูดอะไร

พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน…

…แต่มือของพวกเขาทั้งคู่กลับว่างเปล่าและไม่เคยจัดพิธี แต่งงานที่เหมาะสมเลยสักครั้ง
เขาจะต้องคิดหาวิธีให้เธอได้สวมแหวนโดยที่ไม่ทำให้คน อื่นๆ สงสัยว่าเป็นแหวนแต่งงาน

อาจดูเหมือนยาก แต่ก็คงไม่ยากเกินไป…

ไม่ถึงนั่งนึกตารางงานของถังหนึ่งในใจและแอบยิ้มกับตัว เอง เขามีความคิดดีๆ แล้ว

อันจื่อเฮารู้สึกไม่ดีนักขณะที่นั่งอยู่ในชั้นประหยัด นี่เป็น ครั้งแรกที่เขาโดนศิลปินที่ตัวเองดูแลทิ้งขว้าง เขาจึงอดไม่ได้ที่ จะนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่เขากับอวิ๋นซินเคยมีร่วมกัน ตอนที่พวก เขานั่งพิงกันบนเครื่องบิน โชคไม่ดีนักที่ตอนนี้เขาอยู่เพียง ลำพัง

เที่ยวบินแปดชั่วโมงนั้นไม่ได้ยาวนานเท่าไร แต่ก็ไม่ถือว่า เป็นเที่ยวบินสั้นๆ เช่นกัน เมื่อเครื่องลงจอด อันจื่อเฮาก็พุ่งตัว ไปด้านหน้าเครื่องบิน หวังจะได้เห็นสักเสี้ยวหนึ่งของชาย ปริศนาคนนั้น บนเครื่องมีทางออกแค่ทางเดียว ครั้งนี้เขาคงไม่ พลาดโอกาส ใช่ไหม

ทว่าความเป็นจริงก็คือ เขาเห็นแค่ถังหนิงกับหลงเจียรด ออกไปจากเครื่องบินโดยไม่มีชายคนไหนให้เห็นเลย อันจื่อเช่า ไม่กล้าพูดว่าเขาจะรออยู่อีกสักพักและตามไปทีหลัง

เมื่อเห็นอันจื่อเช่ามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย ถังหนึ่งก็ อดหัวเราะไม่ได้ “มองหาอะไรของคุณน่ะ ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าคุณเองก็มีมุมเด็กๆ แบบนี้ด้วย”

“คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ” อันจื่อเช่าถามคำถามที่ค้างคาใจมานานออกมาในที่สุด หากถังหนึ่งไว้ใจเขาจริง เธอคงไม่ พยายามซ่อนสิ่งที่แม้แต่หลงเจียก็รู้จากเขาหรอก

“ใช่ ฉันยังไม่ไว้ใจคุณมากพอ” ถังหนึ่งตอบอย่างเรียบ

ง่ายและตรงไปตรงมา “เพราะที่ผ่านมา คุณก็เคยก่อปัญหาให้ ฉันไว้เยอะเลย…”

อันจื่อเฮา “..….”

“ก็ได้ ผมจะไม่ถามอะไรต่อ ว่าแต่คุณจะพักที่ไหนครับ อันจื่อเช่ายืนกอดเสื้อแจ็กเกตที่สวมเอาไว้อย่างแน่นหนา “คุณ จองที่พักแยกไว้แล้วหรือเปล่า”

“จองแค่ที่พักของคุณกับหลงเจียก็พอ… ฉันจะอยู่ไม่ไกล และแน่ใจได้ว่าจะไม่ทำให้งานล่าช้าค่ะ”

“คุณถึงหนิง นี่มันจำเป็นจริงๆ เหรอ ยังไงเราก็ต้องเจอกัน

ไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว…. อีกอย่างในเมื่อตอนนี้เราก็อยู่ต่างประเทศ

กัน ทำไมคุณถึงซื่อสัตย์กับผมบ้างไม่ได้ครับ

ที่มอสโกตอนนี้มีหิมะตกบางๆ แต่ถึงหนึ่งเป็นคนขี้หนาว แม้โม่ถึงจะเตรียมตัวมาดี ถังหนึ่งก็ยังทนกับอากาศเย็นขนาดนี้ ไม่ได้ เธอกอดตัวเองไว้แน่นพลางถมือสองข้างไปมา เมื่อเห็น ท่าทางของเธอเช่นนั้น ไม่ถึงที่อยู่ด้านหลังก็อดทนต่อความ ปวดใจไม่ไหว เขาถอดเสื้อแจ็กเกตออก คลุมไหล่ให้หญิงสาว จากด้านหลังก่อนจะดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดและเดินจากไป พร้อมเธอ

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนอันจื่อเฮาไม่มีเวลามากพอที่จะตอบโต้อะไร

ชายคนนั้นเป็นใคร

ชายคนไหนที่ครอบครองและกุมอำนาจแห่งราชานั้นไว้

น่าเสียดายที่อันจื่อเฮาไม่ทันมองหน้าเขา

อันจื่อเฮารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“ถึงคะ…”

“ผมรู้ว่าคุณอยากจะพูดอะไร แต่ผมทนเห็นคุณยืนหนาว ไม่ไหว” ไม่ถึงโอบแขนรอบถังหนึ่ง แล้วรีบพาเธอขึ้นรถโม ที่ทางโรงแรมไดนัสตีจัดให้มารับพวกเขา

เมื่อศิลปินของตัวเองโดนขโมยไป อันจื่อเฮาก็อดไม่ได้ที่ จะตามพวกเขาไปติดๆ

เขากับหลงเจียเดินข้างๆ กัน กลางอากาศหนาวแสนหนาว พวกเขาไม่พูดกันแม้แต่ประโยคเดียว มาไกลขนาดนี้แล้ว เขา จะยังไม่มีโอกาสได้เห็นผู้ชายของถังหนึ่งอยู่หรือเปล่านะ