บทที่ 9 นางชอบข้า

บทที่ 9 นางชอบข้า

วิ่งเย่เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว และดูเหมือนว่าจูนเจ๋ วจะทิ่มแทงมือกว่าที่คิด นางมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่าง ช้าๆ แล้วถามว่า “ถ้าการมีอยู่ของพวกเจ้าคือความลับ แล้วเจ้าทําไมถึงบอกข้ากันละ?”

หวงเย่ากัดฟันอย่างแน่น แล้วพูดว่า “สถานการณ์ของ ท่านอ๋องในตอนนี้ไม่มีจริงๆ คนที่อยากฆ่าเขามีมากเกิด ไป ข้าไม่สามารถปรากฏตัวออกมาปกป้องเขาได้ พระ ชายาไม่รังเกียจท่านอ๋องโง่แล้วยังมีศิลปะการต่อสู้ที่ยอด เยี่ยม ข้าอยากจะขอร้องให้ท่านช่วยคุ้มครองชีวิตของ ท่านอ๋องด้วย ถ้าหากท่านอ๋องดีขึ้นเมื่อไร! ข้าจะใช้ชีวิต นี้ตอบแทน! ”

หลังจากนั้น หวงเย่ากระแทกหัวลงพื้นอย่างรุนแรง วิ่งเก๋ ทำตาอันน้อยนิด นางกับจูนเจ๋วเป็นตั๊กแตนในเส้นด้าย เดียวกัน ถึงแม้จะไม่พูดนางก็คงจะต้องปกป้องจูนเจ๋วอยู่ ดี แต่ถ้าได้รับน้ำใจจากใครบางคน นางก็จะยอมรับด้วย ความยินดี

เมื่อคิดถึงตรงนี้ วึ่งเย่ขยับมุมปาก “เจ้าวางใจเถิด จูนเจ๋ว ตอนนี้เป็นสามีของข้า การปกป้องเขาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ในโลกนี้ไม่มีอาหารฟรีๆหรอกนะ เมื่อขอข้าแล้ว ข้าก็ ต้องได้รับประโยชน์บ้าง”
“พระชายาพูดมาได้เลย! ถ้าข้าสามารถทำได้ ข้าจะ ตอบแทนด้วยชีวิต”

“ข้าไม่ให้เจ้าตายแน่นอน แต่ถ้าคราวหลังข้าต้องการเจ้า เมื่อไร เจ้าสามารถช่วยข้าทําเรื่องได้ก็พอ”

หวงเย่าเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ พระชายาที่อยู่ตรงหน้า เป็นภรรยาที่ถูกต้องของเจ้านาย ถ้ายังงั้นนางก็เหมือน เจ้านายของพวกเขา การช่วยเจ้านายทำเรื่องเขาเต็มใจ อยู่แล้ว แล้วตอบกลับอย่างแน่วแน่ว่า “พระชายาวางใจ ได้เลย ถ้าพระชายามีคำสั่งเมื่อไร ถึงจะมีปัญหาหรือ อุปสรรคมากแค่ไหนข้าก็จะไป

วังเย่กระดิกคิ้ว จูนเจ๋าฝึกฝนพวกคนรับใช้ได้ดีนี่

หลังจากนั้นหวงเย่าก็หายไปจากตำหนักอ๋องโยว วังเย่รู้ ว่าเขาน่าจะซ่อนตัวอยู่ที่เงียบๆเลยไม่ได้สนใจอะไร เมื่อ ถึงกลางคืน นางกำลังจะกลับห้องเพื่อไปพักผ่อน แต่ใคร จะไปรู้ประตูของห้องถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา วิ่งเย้ยืน อยู่ด้านนอกประตู หน้าผากมีเส้นเลือกโผล่ออกมา

“พระชายาอย่าโกรธไปเลย ท่านอ๋องยังโกรธเรื่องเมื่อ เช้าอยู่เลย พวกข้าเกลี้ยกล่อมมาทั้งวันแล้ว แต่ท่านอ๋องก็ ไม่ยอมเปิดประตูเลย พวกข้าทำความสะอาดอีกห้องหนึ่ง ไว้แล้ว คงจะต้องให้พระชายาไปนอนที่ห้องอื่นก่อน”
หลิงเอ๋อมองคนตรงข้ามอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของ วั่งเย่มีรอยยิ้มเบาๆ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังสายตาที่เต็มไป ด้วยจิตสังหารไปได้ หลิงเอ๋อตกใจ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก พูด

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าลงไปเถิด” หลังจากนั้นเป็นเวลานาน วั่งเก๋ถึงพูดหนึ่งคำออกมาอย่างเฉยชา

หลิงเอ๋อเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ เงยหน้าขึ้นแล้วมองดู เจ้านายที่ไม่มีทีท่าว่าจะเดินจากไป เลยต้องเดินจากไป ก่อน แต่เมื่อนางยังไปทันเดินออกจากลาน ก็มีเสียงที่ดัง มากออกมาจากข้างใน

ปัง–

“อ๊า-ภรรยาชั่วเจ้าท่าข้าตกใจหมด! เจ้าทำไมมาริ้น ประตูห้องข้า! รอก่อน เจ้าจะทำอะไร? ออกไป! อย่า แตะต้องข้า! เจ็บๆเจ็บช่วยด้วย! ‘

เสียงข้างในดังขึ้นเรื่อยๆ หลิงเอ๋อกลืนน้ำลายแล้วเดิน จากไปด้วยที่ไม่พูดอะไร นิสัยพระชายาแย่ขนาดนี้ ถ้า ทำให้นางโกรธขึ้นมาข้าตายแน่

สถานการณ์ในห้องตอนนี้ วึ่งเย่จับแขนของจูนเจ๋าไว้ แล้วกดจูนเจ๋วไว้ที่เตียง พลังของนางนั้นไม่น้อยเลย จูน เจ๋วรู้สึกว่าแขนของตัวเองชาไปแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา แล้วเบะปากด้วยความน้อยใจ

“จะตีหรือจะฆ่าข้าก็แล้วแต่เจ้าเลย! ยังไงข้าก็เป็นคนโง่ ไม่มีคนห่วงไม่มีคนรัก ตกอยู่ในมือของเจ้าก็ถือว่าข้าโชค ไม่ดีละกัน เจ้าลงมือเลย! ” เมื่อพูดจบจูนเจ๋วก็ปิดตายอม รับชะตากรรมของตัวเอง แต่น้ำตาก็ไหลจนไม่หยุดแล้ว ไหลตกไปที่ผ้าห่ม

วิ่งเก๋มองดูเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วถึงปล่อยมือ จูน เจ๋วรีบกอดขาของตัวเองไว้ แล้วจ้องมองนั่งเก๋ด้วยความ โกรธแล้วตะโกนว่า “เจ้าอย่านึกว่าเจ้าปล่อยข้าไปตอน นี้แล้วข้าจะขอบคุณเจ้า! เจ้าภรรยาชั่ว รอให้ข้าหายดี เมื่อไร ข้าจะต้องมัดเจ้าแล้วนำเจ้าไปแขวนไว้บนต้นไม้ แน่! ”

จูนเจ๋วตะโกนเสียงดังมาก แล้วแสร้งทำท่าว่ากล้าหาญ มาก แต่สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตากลับขายเขา เข้าหดตัว อยู่บนเตียงจนเป็นก้อน เหมือนกับสัตว์ที่กำลังตกใจ

วิ่งเก๋มองเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ค่อยๆ หายไป แล้วถอนหายใจแบบยาวๆ แล้วพูดว่า “เจ้ากำลัง โกรธอะไรกันอยู่? ”

จูนเจ๋วเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ ทันใดนั้นความกล้าก็ หายไปหมด เหมือนกับมะเขือที่ถูกตีจนเสียไปทั้งลูก แล้ว พึมพำพูดว่า “ข้าเป็นคนโง่”
“แล้วยังไง? ”

“ไม่มีใครชอบคนโง่ พวกเขาบอกว่าเจ้าชอบอ๋องหลิง เจ้า แต่งงานกับข้าเพราะไม่มีทางเลือก สักวันหนึ่งเจ้าก็จะเดิน ออกไปจากตำหนักโวอ๋องไป ข้าเป็นคนโง่ ดังนั้นพวกเขา ไม่มีใครชอบข้า เจอกันทุกครั้งก็จะหัวเราะเยาะเย้ยข้า

วั่งเย่ตกใจอยู่สักพัก แล้วมองชายคนที่กำลังอยู่บนเตียง มองออกว่าเขาเสียใจมาก น่าจะเป็นเพราะคำพูดไร้สาระ ที่พวกนั้นพูดในร้านเหล้าจะทำให้เขาเสียใจมาก

วิ่งเก๋ไม่เคยปลอบใจใครมาก่อน อ้าปากแล้วลังเลอยู่สัก พัก แล้วพูดออกมาคำหนึ่งว่า

“ข้าไม่จากต่าหนักอ๋องโยวไปแน่”

จูนเจ๋วเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้น แล้วมองนางด้วย นํ้าตาที่ไหลจนมัวหมอง “เจ้าไม่รังเกียจข้างั้นเหรอ? “

รั่งเย่สายหัว “ข้าไม่รังเกียจคนโง่ จิตใจของคนโง่นั้น ไร้เดียงสาและไม่มีความคิดแฝง ถึงจะไม่ฉลาดแต่ก็ไม่ ทำร้ายคนอื่น เทียบกับคนที่มีจิตใจไม่ดีแล้ว คนโง่จะ ทำให้คนอื่นชื่นชอบมากกว่า”
ม่านตาจูนเจ๋วขยายขึ้นทันที ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความ ดีใจแว๊บหนึ่ง หลังจากนั้นก็เงียบไป แล้วถามด้วยความ สงสัยว่า “เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช้ไหม? ”

วิ่งเย่หัวเราะอย่างเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าก็มีแต่คนไม่ชอบ เมื่อก่อนมีคนมากมายอยากฆ่าข้า ลับหลังก็ชอบเรียก ข้าว่าสัตว์ประหลาด หลังจากนั้นข้าก็ฆ่าพวกเขาทั้งหมด แล้วข้าถึงได้เข้าใจว่า ทั้งชีวิตของข้าไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อ ใคร และไม่ต้องการให้ใครมาชอบข้า ถ้าคนที่ไม่ชอบข้า ข้าก็จะฆ่าทิ้ง”

นางฆ่าคนมาแล้วมากมาย บางส่วนเพื่อให้บรรลุเป้า หมาย บางส่วนก็จงใจหาเรื่องนาง และบางส่วนก็ขัดขวาง ทางของนาง แต่ไม่ว่ายังไง มือคู่นี้ของนางนั้นก็แปลก เปื้อนไปแล้ว แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะคนที่เป็น ศัตรูกับนาง ต้องตายอย่างเดียว

จูนเจ๋วมองนางด้วยความงุนงง เมื่อลองคิดคำพูดที่เขา พูดมาแล้ว นางไม่รังเกียจข้า นางชอบคนโง่? ข้าก็คือคน โง่ งั้นนาง……..ก็ชอบข้า?

ทันใดนั้น ดวงตาของจูนเจ๋วก็ตาโตขึ้นมา สายตามีความ หวาดกลัวแว๊บหนึ่ง จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ แล้วหลัง จากนั้นความดีใจก็โผล่ออกมา ถึงแม้ว่าภรรยาชั่วจะดุไป หน่อย แต่นางก็ดีต่อข้า อย่างน้อยนางก็ช่วยข้าพูดและไม่ รังเกียจข้า และสามารถช่วยข้าตีคนที่ปากมากพวกนั้นอีก ดูเหมือนว่ามีนางเป็นภรรยา……ก็ดีไม่ใช่น้อย

เมื่อนึกถึงตรงนี้จูนเจ๋วก็ยิ้มขึ้นมา แล้วลุกขึ้นไปจับมือ ของจูนเจ๋ว ในดวงตาเต็มไปด้วยสีหน้าแล้วพูดว่า “ภรรยา ไว้ใจได้ หลังจากนี้ข้าจะดีต่อเจ้า! ”

TEJ “…….”

หมอนี้เป็นอะไรอีกแล้ว?

วั่งเย่ดูไม่ออก แต่ก็ขี้เกียจถามอีก อย่างน้อยตอนนี้จูน เจ๋วก็หยุดแล้ว วันที่สองเมื่อคนรับใช้มาซ่อมประตูก็ตัวสั่น ไปทั้งตัว

เมื่อวันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พระชายาของพวกข้าใช้ เพียงหมัดเดียวก็ทำให้ประตูห้องพังได้? ท่านอ๋องของ พวกข้ายังมีชีวิตอยู่ไหม?

นางไม่ได้สนใจสายตาที่ตกใจของพวกคนรับใช้เลย วิ่งเย่กำลังนอนสบายอยู่บนเก้าอี้ วันนี้อากาศเย็นสบาย นางไม่ได้ว่างตากลมเย็นอย่างนี้มานานแล้ว จูนเจ๋วอยู่ใน ห้องไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้นาง รอบๆก็เงียบสงบดี

“หรงนั่งเย่! รงวิ่งเอ๋เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้นะ! “