บทที่ 2 แฟนสาวในข่าวอื้อฉาวของท่านประธานนั้นเป็นไม่ ง่ายเลย

ณัฐณิชาออกจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว เธอเรียกรถแท็กซี่คัน หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “แกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป!”

ท่าทางของเธอเหมือนกับว่าจะไปวิวาทกับคนอื่น

คนขับแท็กซี่เหยียบคันเร่งไปส่งณัฐณิชาถึงจุดหมายปลาย ทาง เธอรีบจ่ายเงิน ลงจากรถ และเดินเข้าไปในตึกแกรนด์ อิมพีเรียลกรุ๊ปที่เด่นเป็นสง่า

ขณะที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมจะส่งข้อความให้กับ คนคนนั้น ชายหนุ่มหล่อเหลาที่สวมชุดสูทก็เดินมาหยุดอยู่ด้าน หน้าเธอ “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณคือคุณณัฐณิชา ใช่ไหมครับ

ณัฐณิชาพยักหน้า เมื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้มีมารยาท เธอ จึงไม่สามารถแสดงความโมโหออกมา แต่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียง เย็นชาว่า “สร้อยของฉันล่ะ”

หนุ่มหล่อยิ้มให้เธอบางๆ เอ่ยด้วยท่าทางมีมารยาทและ นอบน้อมว่า “คุณณัฐณิชาเข้าใจผิดแล้วครับ เป็นท่านประธาน ที่ต้องการพบคุณ ผม ภานรินทร์เป็นเพียงแค่ผู้ช่วยของเขา หลัง จากนี้คุณสามารถเรียกผมว่านรินทร์ได้ เชิญตามผมมาเถอะ ครับ”

หลังจากนี้?
ณัฐณิชาเพียงแค่ต้องการนำของตัวเองกลับคืนมา ไม่ได้ คิดถึงอะไรหลังจากนี้ทั้งนั้น

ผู้ช่วยนรินทร์พาณัฐณิชามาถึงหน้าลิฟต์โดยสาร ทั้งสองคน ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นแปด สุดท้ายก็มาถึงหน้าห้องทำงานของประธาน บริษัท

เขาเคาะประตู ด้านในก็มีเสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยเสน่ห์

ดึงดูดของชายหนุ่มดังลอยมา “เข้ามาได้ ผู้ช่วยนรินทร์ช่วยเปิดประตูให้กับณัฐณิชา ทำท่าทางผายมือ

เชื้อเชิญให้เข้าไป ส่วนตัวเองก็อยู่ด้านนอกประตู

เมื่อประตูห้องทำงานปิดลง ณัฐณิชาที่ยืนอยู่ในห้องทำงาน สว่างและกว้างขวาง มองไปทางชายหนุ่มที่อยู่หลังโต๊ะทำงานตัว ใหญ่

เขาสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปที่ตัดเย็บด้วยมือ คู่กับเสื้อกั๊ก

สีเดียวกัน เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด เนคไทลายขวาง

เจ้าหมอนี่มองดูแล้วร่ำรวยและมีฐานะทางสังคม เพชรพลอย อัญมณีใดที่เขาต้องการแล้วซื้อไม่ได้กัน ทำไมถึงได้ถูกใจสร้อยที่ ประดับจี้เล็กๆเส้นหนึ่งของเธอได้กัน

ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือ เหลือบนัยน์ตาราวกับ เหยี่ยวขึ้นมามองณัฐณิชา

เธอจ้องชายหนุ่มที่เคร่งขรึมตรงหน้า จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตา เย็นยะเยือก หล่อมาก
เมื่อวานนี้เธอทําเรื่องนั้นกับผู้ชายคนนี้หรือ…

เอาเถอะ ณัฐณิชายอมรับ เมื่อพบว่าเขาไปใช่คนอัปลักษณ์

มากน้อยอย่างไรเธอก็รู้สึกชื่นใจและพึงพอใจอยู่บ้าง ต่อมา รายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับคืนก่อนหน้านี้ก็กลับเข้ามา ในสมองของเธอ ใบหน้าของณัฐณิชาเห่อร้อนขึ้นมาในชั่วพริบ

ตา อับอายเสียจนแทบอยากจะหารอยแยกแล้วมุดเข้าไป

“จี้ มาจากไหน” ในมือชายหนุ่มถือสร้อยเอาไว้ ขณะเอ่ยถาม อย่างตรงไปตรงมา

“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย คุณมีเป้าหมายอะไร

“ผมเพียงแค่อยากรู้ ทำไมคุณถึงได้มีของที่ล้ำค่าเช่นนี้ได้ หรือ ว่าจะขโมยมากัน” ชายหนุ่มมองเธออย่างดูถูก

ประโยคนี้กระตุ้นณัฐณิชาในทันที

สิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุดก็คือ คนอื่นบอกว่าตัวเองเป็นขโมย

“คุณอย่ามาดูถูกคนอื่น สร้อยเส้นนี้ฉันสวมมาตั้งแต่ยังเล็ก” ณัฐณิชาเอ่ย ก้าวพรวดไปด้านหน้าอย่างคิดจะแย่งสิ่งที่อยู่ในมือ ของชายหนุ่มกลับมา

ชายหนุ่มกำจี้เอาไว้ในฝ่ามือ “ก่อนที่จะยืนยันได้ว่าคุณไม่ได้

ขโมยมา ผมไม่สามารถมอบให้คุณได้ “คุณ…” ณัฐณิชาโมโหจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็สงบใจได้อย่าง รวดเร็ว พลางเอ่ยว่า “ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะรีบคืนให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเปิดเผยคลิปวิดีโอเมื่อคืนวานนี้ออกไป คนที่มี สถานะเช่นคุณ น่าจะไม่อยากมีข่าวอื้อฉาวแบบนี้หรอกนะ ชายหนุ่มยิ้ม รู้จักเอ่ยเงื่อนไขเสียด้วย

เขาหยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมาจากกองนามบัตรที่เป็นทั้ง แล้วโยนไปด้านหน้าเธอ “นี่คือช่องทางการติดต่อคนติดต่อของ เว็บไซต์วงการบันเทิง ทางที่ดีที่สุดคือเปิดเผยในตอนนี้

ณัฐณิชาหรี่ตาเล็กน้อย เขาถึงกับไม่กลัว?

ดูท่า เขาจะคิดว่าในมือเธอไม่มีข้อมูลให้เปิดเผย แม้ว่าจะมี ข้อมูลแต่ก็ไม่กล้าส่ง

อย่างนั้นเขาก็คิดผิดแล้วจริงๆ

ณัฐณิชาหัวเราะหึๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดึงคลิปวิดีโอ ที่พวกเขาอยู่ในโรงแรมด้วยกันออกมา