บทที่ 17 วางแผนหลอกณัฐณิชานั้นเท่ากับรนหาที่ตาย

ธราเทพเห็นเธอยิ้มให้ธิปติพัศ ก็ไม่รู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ หรือว่า จงใจ และนึกถึงเธอที่เอ่ยขึ้นว่าจะหาหนุ่มหล่อมานอนเป็นเพื่อน ตัวเองเมื่อวานซืนด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ซึ่ง ความจริงแล้วธิปติพัศก็เป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งเช่นกัน…

ความคิดเหล่านี้ทำให้ธราเทพหงุดหงิดมาก คิดว่าอีกครู่หนึ่ง ต้องให้บทเรียนกับณัฐณิชาดีๆสักหน่อยถึงจะได้

ขณะที่ทุกคนมีเรื่องที่อยู่ในใจ นภสรณ์ก็ยกชาผลไม้เข้ามา ขณะที่กำลังจะวางลงบนโต๊ะ แต่มือก็สั่นจนทำถาดคว่ำกะทันหัน

เธอคว้ากาน้ำชาเอาไว้อย่างตาเร็วมือไว จึงไม่ได้ลวกถูกตัว เอง แต่ถ้วยชางดงามประณีตทั้งสี่ใบกลับตกแตกกระจาย

“ไอ้หยา! ฉันนี่โง่จริงๆเลย…” นภสรณ์โมโหขึ้นมา รีบไปหยิบ

อุปกรณ์ทำความสะอาดมาเก็บกวาดอย่างรวดเร็ว

ธราเทพไม่อาจให้เด็กสาวจัดการเศษกระเบื้องแหลมคม จึง เป็นฝ่ายเสนอตัวเข้าไปช่วยเหลือ

ธิปติพัศยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ราวกับเจ้านายคนหนึ่ง เอ่ยเสียง ดังโวยวายว่า “ยากที่จะเห็นพี่น้ำซุ่มซ่ามสักครั้งหนึ่ง ฮ่าๆๆ

นภสรณ์ขึงตาใส่เขา เอ่ยอย่างโกรธเคืองว่า “มีแค่นายนั่น แหละที่รอดูเรื่องน่าขายหน้าของฉัน! ไม่รู้จักมาช่วยเก็บกวาด บ้างเลย”
ณัฐณิชาได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองนั่งมองต่อไปก็ไม่ เหมาะสมเช่นกัน จึงลุกขึ้นเตรียมตัวไปช่วย

ประจวบเหมาะกับที่ธราเทพไปทิ้งเศษกระเบื้องในห้องครัว นา สรณ์จึงเอ่ยขึ้นว่า “ณิชา คุณให้วิณณ์พาคุณไปที่ห้องของเขา หยิบชุดน้ำชาชุดนั้นของเขาออกมาเถอะ ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็ ไม่สามารถสิ้นเปลืองชาดีเช่นนี้ได้

“เขาไปเองไม่ได้หรือ” ณัฐณิชาถามยิ้มๆ

“ฉันกลัวว่าเขาเมาเหล้า มือถือของไม่มั่นคง” นภสรณ์อธิบาย จนถึงตอนนี้ ณัฐณิชาเพิ่งจะเข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นภสรณ์คิดจะใช้ธิปติพัสที่บ้าตัณหาผู้นี้มาวางแผนหลอกเธอ เมื่อมองออกถึงแผนการของนภสรณ์ ณัฐณิชาก็ยิ้มให้กับธิปติ พัสบางๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ น้องชาย

ธิปติพศที่คิดได้ว่าจะได้อยู่ในห้องกับณัฐณิชาเป็นการส่วนตัว ก็ตื่นเต้นขึ้นมา รีบลุกขึ้นยืนตาม

ระหว่างทางออกจากห้องรับแขกไปยังห้องของเขา ธิปติศ เหลือบมองเรือนร่างของคนงามเป็นระยะ ในสมองก็มีภาพ จินตนาการอันไร้ขอบเขตขึ้นมา และรู้สึกเพียงแค่ว่ามีหนอนปืน ป่ายไปทั่วทั้งร่างจนทรมานเป็นอย่างมาก

ก่อนที่จะเข้าไปในห้องเขา ณัฐณิชาก็เอ่ยกับธิปติพัศว่า “วิณณ์ คุณกลับไปที่ห้องก่อน ฉันจะไปห้องน้ำแล้วค่อยมาหาคุณ
ธิปติพศที่รู้สึกร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว ก็หัวเราะออกมา ก้าว เข้าไปจับข้อมือของณัฐณิชาเอาไว้ “ในห้องผมก็มีห้องน้ำ

ณัฐณิชารีบก้าวถอยหลัง สะบัดเขาออก เอ่ยเตือนเสียงเบาว่า “ถึงคุณจะรีบ แต่ก็ไม่สามารถอยู่ที่ห้องของคุณได้นะ ถ้าหากว่า อีกครู่หนึ่งพวกเขามาหาพวกเราจะทำอย่างไร”

ธิปติพัศได้ยินแล้วก็เชื่อว่าณัฐณิชายอมรับเขาแล้วจริงๆ ในใจ ก็รู้สึกยินดี จึงเอ่ยถามว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณว่ามาว่าควรไป ที่ไหน”

“ไปรอฉันในห้องหนังสือของคุณปู่ที่ชั้นสอง ที่นั่นช่วงกลางคืน ไม่มีใคร และไม่มีใครสงสัยพวกเรา ฉันจะไปบอกกับธราเทพสัก หน่อยแล้วค่อยไปหาคุณ จำเอาไว้ว่า ห้ามเปิดไฟ

สุราทำให้คนมีความกล้าทำในสิ่งที่ยามปกติไม่กล้า ธิปติพัศ รับคำแล้วรีบขึ้นไปชั้นบนทันที

ณัฐณิชายิ้มเจ้าเล่ห์ อีกครู่หนึ่งคุณก็จะกลับมาจากที่ไปเดิน เล่น และจะต้องใช้ห้องหนังสือเขียน (อารัมกถาบทกวีหลาน ถึง) ให้เธออย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเด็กหนุ่มที่บ้าตัณหาและ เต็มไปด้วยความกล้าจะต้องเห็นว่าคุณเป็นเธอแน่ๆ เมื่อก่อ เรื่องวุ่นวายที่น่าหัวเราะออกมาแล้ว ก็มาดูสิว่าเขาจะมีจุดจบ อย่างไร!

รอจนธิปติพัศจากไปแล้ว ณัฐณิชาก็ยืนอยู่ในระเบียงทางเดิน อันมืดสลัว มองไปทางห้องรับแขก

ห้องรับแขกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่านภสรณ์จะกลั้นหายใจฟังเสียงความเคลื่อนไหวของทางนี้ แปดส่วนคือรอ เธอกับธิปติพัศเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วค่อยพาธราเทพมาจับชู้

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้ณัฐณิชาคิดแล้วไม่เข้าใจก็คือ ทำไม ใบหน้าของธราเทพถึงได้แดงขนาดนั้นกันนะ?