บทที่2

เรื่องที่หนึ่ง – โอ้…ยาหยี 2

ทางด้านยาหยีนั้นเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องไพรเวทของหล่อน อาร์ตก้าวนำเข้าห้องไปแล้วแต่หล่อนก็ยังรีรอกล้าๆ กลัวๆ อยู่ หน้าห้อง

“เชิญครับ”

“เอ่อ…ฉัน…ฉัน…”

“อย่ากังวลครับคุณผู้หญิง”

“ฉันขอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงมานวดแทนได้ไหม คือ…ฉัน…

“ผมเสียใจด้วยครับ ในใบงานระบุชื่อผมไว้แล้ว ถ้าคุณผู้หญิง เปลี่ยนตัว ผมก็จะถูกหักเงินครับที่ทำให้ลูกค้าไม่พอใจจนต้อง เปลี่ยนตัวคนนวด” ฟังแล้วยาหยีก็ได้กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ หล่อนไม่อยากให้เขาถูกหักเงินทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่…หล่อน ก็ไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสองอยู่ดี ผมเข้าใจว่าคุณคงไม่ สะดวกใจที่จะให้ผู้ชายที่คุณไม่รู้จักมาถูกเนื้อตัวคุณ ผมรับรอง ครับคุณผู้หญิง ผมจะทำงานตามที่คุณเรียกร้องให้ทำเท่านั้น ถ้า คุณอยากให้หยุด…ก็แค่บอกผมให้หยุด เชิญครับ เรามีเวลาแค่ หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นครับ”

“เอ่อ…ค่ะ…ค่ะ” ยาหยียอมเดินตามเข้าไปในห้องในที่สุด
ห้องไพรเวทนั้นมีลักษณะคล้ายห้องพักในโรงแรม คือขวามือ พอเข้าประตูมาก็เป็นห้องนอน และพอเดินลึกเข้ามาในห้องก็มี เตียงขนาดนอนได้คนเดียววางกึ่งกลาง บนเตียงมีเบาะบางๆ คลุมผ้าสีขาวและหมอนแบนให้หนุน ติดผนังเหนือหัวเตียงมีตู้ซึ่ง น่าจะใช้เก็บบรรดาน้ำมันนวดและครีมต่างๆ

เสียงเพลงเบาๆ ที่ดังคลอกับกลิ่นน้ำมันหอมระเหยทำให้ ยาหยีเริ่มผ่อนคลายลงมาบ้าง หมอนวดหนุ่มกวาดตามองหล่อน เร็วๆ ก่อนจะเดินไปที่ตู้ เปิดออกแล้วหยิบผ้าขนหนูและอะไรอีก อย่าง เดินตรงมายื่นให้ตรงหน้า

“นี่ครับ รบกวนคุณผู้หญิงเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ ถ้าไม่เปลี่ยน เดี๋ยวเสื้อผ้าจะเปื้อนน้ำมันเสียหมด

ยาหยีรับมาแล้วมองซองพลาสติกสีขาวนั้นด้วยความสงสัย

หมอนวดของหล่อนคงเห็นจึงบอก

“นั่นคือชั้นในแบบใส่แล้วทิ้งครับ คุณผู้หญิงน่าจะใส่ไซส์นี้ได้ พอดี”

“เอ่อ…ฉันใส่ของตัวเองก็ได้ค่ะ ไม่ต้อง…

“ไม่ได้ครับ เวลานวดเราต้องลงน้ำมัน เดี่ยวชุดชั้นในสวยๆ จะ เปื้อนครับ”

ยาหยีพยักหน้ารับอย่างจำยอมก่อนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยน ชุด เมื่ออยู่ลำพังในห้องน้ำหญิงสาวมองผ้าขนหนูสีขาวในมือ และซองพลาสติกที่บรรจุชั้นในแบบใช้แล้วทิ้งพลางถอนใจ นี่ หล่อนหลวมตัวมาตามคำชวนเพื่อนสาวได้อย่างไรนะ มาถึงตอนนี้จะปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว เอาเหอะน่า…อย่างที่พลินบอก ชั่วโมงเดียว ให้มันจบๆ กันไปละกัน คราวหน้าถ้าเพื่อนชวน หล่อนจะได้ปฏิเสธแต่เนิ่นๆ

ยาหยีเปลื้องเสื้อผ้าออกตามด้วยชั้นในทั้งบนและล่างแล้วพับ วางไว้ข้างอ่างล้างมือ หล่อนมองเงาสะท้อนในกระจกของตนแล้ว ก็หน้าแดงเสียเอง…หล่อนเพิ่งอายุสามสิบสอง ทั้งทรวดทรงองค์ เอวยังสวยงามเป็นเพราะดูแลตนเองอยู่เสมอ ทั้งออกกำลังกาย และระมัดระวังเรื่องอาหารการกิน

หญิงสาวฉีกซองพลาสติกออกแล้วคลี่ชั้นในตัวเล็กจิ๋วที่อยู่ใน นั้นออกดู มันผลิตจากกระดาษสีขาวเนื้อบางแต่ก็เหนียวพอทน หล่อนสวมมันแล้วมองตัวเองในกระจก ชั้นในใส่แล้วทิ้งปิดของ สงวนของหล่อนได้พอดิบพอดี ยาหยีหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลี่ออก พันร่างของตัวเองไว้แล้วขมวดปมรั้งไว้ตรงหน้าอกอย่างดี ก่อน จะออกจากห้องน้ำหล่อนมองเงาตัวเองอีกครั้ง…เหมือนดั่งใจ หากสุดท้ายก็ออกจากห้องน้ำ

ในห้อง…หมอนวดหนุ่มของหล่อนกำลังตระเตรียมข้าวของที่ ต้องใช้ พอหล่อนเดินมายืนเงียบๆ ข้างเตียง เขาก็หันมายิ้มให้ แล้วผายมือเชื้อเชิญให้หล่อนขึ้นไปนอนบนเตียง

“นอนคว่ำนะครับ” พอหล่อนขึ้นนั่งบนเตียงแล้วล้มลงนอนคว่ำ อาร์ตก็เอ่ยอีก “ปลดปมผ้าเช็ดตัวครับ เดี๋ยวผมจะเอาผ้าเช็ดตัว คลุมปิดให้ไม่ต้องห่วงครับ

ยาหยีทำตามคำแนะนำแม้จะรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก มันเหมือนนี้จะปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว เอาเหอะน่า…อย่างที่พลินบอก ชั่วโมงเดียว ให้มันจบๆ กันไปละกัน คราวหน้าถ้าเพื่อนชวน หล่อนจะได้ปฏิเสธแต่เนิ่นๆ

ยาหยีเปลื้องเสื้อผ้าออกตามด้วยชั้นในทั้งบนและล่างแล้วพับ วางไว้ข้างอ่างล้างมือ หล่อนมองเงาสะท้อนในกระจกของตนแล้ว ก็หน้าแดงเสียเอง…หล่อนเพิ่งอายุสามสิบสอง ทั้งทรวดทรงองค์ เอวยังสวยงามเป็นเพราะดูแลตนเองอยู่เสมอ ทั้งออกกำลังกาย และระมัดระวังเรื่องอาหารการกิน

หญิงสาวฉีกซองพลาสติกออกแล้วคลี่ชั้นในตัวเล็กจิ๋วที่อยู่ใน นั้นออกดู มันผลิตจากกระดาษสีขาวเนื้อบางแต่ก็เหนียวพอทน หล่อนสวมมันแล้วมองตัวเองในกระจก ชั้นในใส่แล้วทิ้งปิดของ สงวนของหล่อนได้พอดิบพอดี ยาหยีหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลี่ออก พันร่างของตัวเองไว้แล้วขมวดปมรั้งไว้ตรงหน้าอกอย่างดี ก่อน จะออกจากห้องน้ำหล่อนมองเงาตัวเองอีกครั้ง…เหมือนดั่งใจ หากสุดท้ายก็ออกจากห้องน้ำ

ในห้อง…หมอนวดหนุ่มของหล่อนกำลังตระเตรียมข้าวของที่ ต้องใช้ พอหล่อนเดินมายืนเงียบๆ ข้างเตียง เขาก็หันมายิ้มให้ แล้วผายมือเชื้อเชิญให้หล่อนขึ้นไปนอนบนเตียง

“นอนคว่ำนะครับ” พอหล่อนขึ้นนั่งบนเตียงแล้วล้มลงนอนคว่ำ อาร์ตก็เอ่ยอีก “ปลดปมผ้าเช็ดตัวครับ เดี๋ยวผมจะเอาผ้าเช็ดตัว คลุมปิดให้ไม่ต้องห่วงครับ

ยาหยีทำตามคำแนะนำแม้จะรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก มันเหมือนนวดลงบนเนื้อตัวของหล่อนตรงๆ ไม่ใช่นวดผ่านผ้า