หายไปที่ใด

ร่างหนาทับร่างเล็กไว้จนไม่อาจขยับ ยิ่งเจ้าเว่ยตื้นรนร่างกาย ทุกส่วนยิ่งสัมผัสแนบชิด

หญิงสาวไม่ทันระวังและไม่คิดสิ่งใดนอกจากหลุดพ้นจากเขา

แต่จื่อหรงมีปฏิกิริยา มังกรยักษ์แข็งขึ้นเมื่อสัมผัสความอ่อน

นุ่มของสตรีในฝันแนบชิด

เขาตรึงใบหน้าเล็กให้อยู่กับด้วยมือใหญ่ก่อนก้มลงดูดริม ฝีปากเล็กอย่างโหยหา

โจวเจ้าเว่ยตกตะลึงเจ้าโจรราคะนี่กำลังจูบเธอ จูบแรกในชีวิต ก็โดนใครที่ไหนไม่รู้ขโมยไป

จูบที่สองก็มาเสียให้กับคนบ้ากามตัณหากลับอีก

หญิงสาวพยายามกัดปากเขาแต่ จื่อทรงรู้ทันเพราะมี ประสบการณ์มาแล้ว เขาใช้ความช่ำชองในเกมรักหลบหนีฟัน แหลมอย่างสนุกสนาน

– กลายเป็นว่าความพยายามกัดปากกัดลิ้นของเจ้าเว่ยเป็นการ จูบกลับโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

อารมณ์ของผู่จื่อหรงร้อนขึ้นเรื่อยๆ สตรีใต้ร่างของเขาเผ็ด ร้อนยิ่งนัก

โจวเจ้าเวยแน่นิ่งไม่ตอบโต้อันใดเมื่อเห็นว่าแผนกัดคืนไม่ได้ผู่จื่อหรงถอนจุมพิต เขาเพ่งมองใบหน้านางในความมืด ใบหน้าที่เขารู้ว่างดงามขนาดไหน

“ข้าจะยอมเป็นของท่านเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ เมื่อเสร็จ สิ้นแล้วถือว่าเลิกแล้วต่อกันอย่าได้พบเจอกันอีก” เจ้าเว่ยกล่าว เสียงรียบภายใต้ร่างหนา

ผู่จื่อทรงนิ่งงัน สตรีผู้นี้มีแผนอันใดอีกเขาไม่มีทางเชื่อนางแต่ ก็อยากรู้ว่านางจะทำเช่นใดต่อไป

“เจ้ากล่าวจริง ใช่หรือไม่”

“จริงแท้แน่นอน”

“พิสูจน์ให้ข้าเห็นสิ” เขาใช้นิ้วไล้ใบหน้านวลก่อนมาหยุดที่

ปากเล็กๆของนาง

“ท่านปล่อยข้าก่อนสิ ข้าจะถอดอาภรณ์ออก” เจ้าเว่ยยิ้มชั่ว

ร้ายในความมืด

ฝูจื่อหรงเหมือนนิ่งไปเพื่อใช้ความคิด แล้วขยับกายลุกขึ้นจาก พื้นก่อนดึงร่างเล็กให้ลุกตาม

“ข้าจะปลดอาภรณ์ ขอท่านจงปล่อยข้า” เจ้าเว่ยกล่าวอีก ครั้งเมื่อเขายังกอดนางแน่น

เจ้าเวยเงยหน้ามองสันกรามคมคายในความมืด ผู่จื่อแรงก้มลงมองใบหน้างามตาต่อตาประสานกันใจเขาเริ่มเต้นรัวนมา

“หรือท่านกลัวว่าข้าจะหนีไปเห็นได้ชัดว่าฝีมือข้าด้อยกว่าท่าน ใช่หรือไม่

เขายกยิ้มมุมปากสตรีผู้นี้ฉลาดกล่าววาจา

ผู่จื่อหรงขยับกายออกห่างนางเล็กน้อยสายตาเพ่งมองฝ่า ความมืดไปยังร่างเล็กในอาภรณ์สีชมพู นางไม่ได้กระโดดหนี อย่างที่เคย หรือนางจะรักษาคำพูด

เจ้าเว่ยทำท่าถอดเสื้อผ้า แต่นางกลับดึงขลุ่ยบุบผาที่ซ่อนอยู่ ในกระเป๋าแขนเสื้อด้านในออกมา

“ขอให้ช่วยข้าด้วยนะขลุ่ยที่รักพาข้าไปหาเจี๋ยหลุน”เจ้าเว่ยคิด ในใจแล้วเป่าขลุ่ยทันใด

ผู่จื่อทรงเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนแต่เขารู้ว่านางกำลังจะ

หายไป เสี่ยงขลุ่ยแผ่วหวานคล้ายจะสะกดร่างของเขาไม่ให้ขยับ

เมื่อกระพริบตาอีกครั้งสายลับผู้งดงามก็ได้หายวับไปแล้ว