ท่านพี่เจี๋ยหลุน

“เจี๋ยหลุนขอน้องไปด้วยน้ำ” เจ้าเวยลากเสียงยาวเหยียดออด อ้อนพี่ชายด้วยความตื่นเต้น “พี่ไปเป็นทูตเชื่อมความสัมพันธ์ของสองแคว้น ไม่ได้ไปเที่ยว

เล่น อีกอย่างอาจไม่มีเวลาดูแลเดี่ยวเว่ย”เจี๋ยหลุนนั่งหันหลังให้ น้องสาว ตั้งใจอ่านตำราในมือไม่สนใจเจ้าเว่ยที่ทำตาปริบๆ ที่ กําลังเขย่าแขนของเขาอยู่ด้านข้าง

“เค้าโตแล้วตัวไม่ต้องมาดูแล เค้าสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ อวิ๋น เอ๋อของเค้าก็หายไปตัวยังจะมาทิ้งเค้าไว้ที่นี่อีกใจร้ายเกินไป แล้ว” เจ้าเว่ยหน้างอกล่าวถึงหมีตัวเล็กที่หายไปแล้วน้ำตาคลอ

เจ้าเวยค้นหามันแทบทุกที่ที่คิดว่ามันจะหล่นหาย แต่หายังไงก็ ไม่พบ เธอเสียใจจิตตกจนกระทั่งวันนี้แม้จะผ่านมาเกือบสอง อาทิตย์แล้วเจ้าเว่ยก็ยังทำใจไม่ได้

เจ้าหมือนเอ๋ออยู่กับเจ้าเวยมาตั้งแต่เด็ก พอขาดมันไปแล้ว ทําเอาเจ้าเวยนอนหลับไม่สนิทแม้แต่คืนเดียว

– “อย่าเอามาปนกัน ไม่ได้ก็คือไม่ได้” เขาเป็นห่วงน้องสาวจอม ชนจนไม่อาจเสี่ยงให้เธอไปด้วยได้

การไปแคว้นในครั้งนี้เป็นการไปร่วมงานเพื่อร่วมงานเลี้ยง ครบรอบสัญญาสงบศึกระหว่างสองแคว้น ซึ่งจะมีการจัดงาน เลี้ยงกระชับความสัมพันธ์ทุกสองปี โดยสองแคว้นจะสลับกันเป็นเจ้าภาพจัดงาน

ปีนี้เป็นแคว้นซินที่เป็นเจ้าภาพ เจี๋ยหลุนในฐานะชินอ๋องจึงได้ รับการเชื้อเชิญให้เข้าร่วมงานในฐานะผู้แทนฮ่องเต้แคว้นเหลียง

“เจี๋ยหลุน ใจร้าย เค้าแค่เป็นห่วงตัวอยากไปเป็นเพื่อน ตัวยัง ไม่เห็นความหวังดีของเค้าอีกคอยดูนะกลับไปเค้าจะฟ้องแม่” เจ้าเว่ยกล่าวตัดพ้อ ใบหน้างามทิ้งตึง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกระทืบ เท้าออกไปจากห้องหนังสือของจวน นอ๋อง

ผู้เป็นพี่มองตามร่างบาง ได้แต่ส่ายศรีษะให้กับความเอาแต่

ใจของเธอ

เจ้าเว่ยเดินวนเวียนไปมาในสวนบัว พยายามหาวิธีเกลี้ย กล่อมให้พี่ชายพาไปแคว้นซินด้วย

“พี่หญิงลองไปขอไทโฮสเจ้าคะ หากไทโฮว์มีรับสั่งลงมาท่าน พี่หลุนคงไม่อาจปฏิเสธ” เจ้าอี้เฟยบุตรสาวของเจ้าอี้เหวินเสนอ ความคิดพลางกินขนมดอกกุ้ยเหมยอย่างอร่อย

“พี่สาวลองแล้วแต่ไม่สำเร็จ เจี๋ยหลุนไม่เคยกลัวเสด็จย่า อีก ทั้งเสด็จย่ายังรักเจี๋ยหลุนมากกว่าข้าอีก แค่เจี๋ยหลุนยืนทำหน้า ยิ่งๆเสด็จย่าก็เชื่อทุกสิ่ ง”

เจ้าเว่ยถอนหายใจเพราะเจี๋ยหลุนเพอเฟคทุกอย่างจึงทำให้ ในโลกนี้ทุกคนล้วนเข้าข้างเขา

“ถ้าเช่นนั้นหากเป็นราชโองการจากฝ่าบาทท่านพี่หลุนก็มิอาจ ปฏิเสธได้” เจ้าอี้เฟยเป็นบุตรสาวของกุนซือแห่งกองทัพแคว้นเหลียงมีความฉลาดเฉลียวเกินเด็กสาวในวัยสิบสี่ปี

“จริงด้วยเฟยเอ๋อ ถึงเสด็จพ่อจะตามใจเจี๋ยหลุนแต่พี่สาว มั่นใจว่าพระองค์รักพี่สาวมากกว่า อีกทั้งราชโองการเป็น หนังสือเจี๋ยหลุนโต้แย้งไม่ได้ เฟยเอ๋อของข้านี่ฉลาดจริงๆ” เจ้าเว่ ยกระโดดโลดเต้นจุ๊บแก้มเจ้าอี้เฟยด้วยความดีใจ

เจ้าอี้เฟยลูบแก้มป้อยๆยื่นมือน้อยมาด้านหน้า

“รางวัลของข้าล่ะเจ้าคะ”

“แง่วรอบนี้พี่สาวลืมเอามา แต่ว่าแอบเห็นแว๊บๆ ในห้อง หนังสือของเจี๋ยหลุน เฟยเอ๋อไปขอเจี๋ยหลุนสิ” เจ้าเว่ยหมายถึง ชอคโกแลคที่เจ้าอี้เฟยชอบกิน

เจ้าอี้เฟยทำหน้าย่น ไม่อยากเข้าไปด้านใน หากไปขอชอคโก แลตท่านพี่หลุนต้องให้เธอทำอะไรที่น่าเบื่อตลอด

แต่ในใจก็อยากกินชอคโกแลคเหลือเกิน เจ้าอี้เฟยคิดถึง

รสชาติหวานและกลิ่นหอมอ่อนๆของมันแล้วน้ำลายไหลขึ้นมา

ทันที

“พี่สาวจะเข้าวังไปหาเสด็จพ่อ เจ้าอยากกินชอคโกแลค เข้าไปขอเจี๋ยหลุนที่ห้องหนังสือนะ”

เจ้าเว่ยกล่าวทิ้งท้ายก่อนกระโดดโลดเต้นออกไปสั่งพ่อบ้าน ให้เตรียมรถม้าเพื่อเข้าวัง

เจ้าอี้เฟยมองตามหลังพี่สาว ตัดสินใจเดินไปหาเจี๋ยหลุนที่ห้อง หนังสือ
หนึ่งชั่วยามต่อมา

“ท่านพี่ ข้ากินซอคโกแลคได้หรือยังเจ้าคะ” เจ้าอี้เฟยบิตขา ด้วยความเมื่อยล้าดวงตากลมโตจับจ้องไปยังกล่องไม้ที่วางอยู่ บนโต๊ะตรงหน้าเจี๋ยหลุน

“การจะได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการล้วนต้องอาศัยความพยายาม” เจี๋ยหลุนกล่าวเสียงเรียบพลางใช้พู่กันจุ่มหมึกแล้ววาดบางอย่าง ลงบนกระดาษด้วยความตั้งใจ

“แต่ข้ายืนฝนหมึกให้ท่านมานาน จนขาชาไปหมดแล้วนะเจ้า คะ ข้าถือว่าถือว่ามีความพยายามมากแล้ว ท่านที่ไม่คิดเช่นนั้น หรือเจ้าคะ” เจ้าอี้เฟยขยับขาไปมาอีกครั้ง

เจี๋ยหลุนปลายตามองใบหน้าเล็กด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้ว เอื้อมมือไปเปิดฝากล่องเล็ก หยิบชอคโกแลค ในนั้นออกมาแกะ กระดาษห่อออก หลังจากนั้นก็ยื่นให้เจ้าอี้เฟย

“อ้าปาก” เจี๋ยหลุนสั่งเสียงเบา