๒.๔ เล่ห์ร้ายจอมเผด็จการ

“ใช่…แบบนี้ล่ะ”

“คุณเอเดน!”

“หันไปสิ เดี๋ยวปืนลั่นใส่ผมไม่รู้ด้วยนะ” เอเดนแกล้งขู่ หลังเห็นดวงตาเรียวหวานมีแววเคืองขุ่นขึ้นจากที่ถูกเขา ขโมยจูบเมื่อครู่นี้

“คุณลวนลามนิ่มอีกแล้วนะคะ” แม้หันไปแล้วแต่รดาดาว ก็ยังต่าหนิเขาอยู่ดี

“นิดๆ หน่อยๆ เองน่า ไม่เห็นจะมีอะไรสึกหรอเลย จะหวง เอาไว้ให้ใครหือ” เขาถามกระเช้าแล้วขบใบหูสะอาดของ เธอเบาๆ

“ถ้าคุณยังลวนลามนิ่มอีก นิ่มจะหันมาเล็งปืนใส่หัวใจ ของคุณ” เสียงหวานขู่ฟ่อโดยที่ไม่กล้าหันมาเพราะกลัว จะถูกหอมแก้มเอาอีก

“ดุซะด้วย” ดวงตาคมเข้มพราวระยับ “งั้นเรามาพนันกัน ไหมว่าคุณจะกล้ายิงผมหรือเปล่า”

“บ้า! คุณนี่ ใครเขาให้เล่นปืนผาหน้าไม้กันคะ โบราณ เขาถือนะ”
“แสดงว่ากลัวผมจะตายจริงๆ ใช่ไหม” ชายหนุ่มได้ที ถามเหมือนอ้อน ทำเอาสาวน้อยใจแกว่งอีกจนได้

“ใครว่า นิ่มแค่ไม่อยากเป็นผู้ร้ายฆ่าคนและไม่อยากตก นรกต่างหากล่ะคะ”

ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มละไม “ผมรู้น่าว่าผู้หญิงนุ่มนิ่ม แบบนี้ไม่กล้าทำร้ายใครหรอก”

“และที่สำคัญไม่ร้อนแรงพอสำหรับคุณด้วยใช่ไหมคะ” ไม่รู้เพราะอะไรรดาดาวถึงได้ย้อนเขาไปแบบนั้น

“ความจําแม่นดีนี่”

เขาหัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ พลางฉวยโอกาสสูดเอา กลิ่นหอมจากผมนุ่มสลวยของเธอ รดาดาวช่างเป็นผู้หญิง ที่มีกลิ่นหอมไปทั้งตัว แก้มก็หอม ผมก็หอม และเขามั่นใจ ว่าทุกตารางนิ้วบนร่างอ้อนแอ้นของเธอก็คงจะหอมไป หมด

“ถ้าคุณจะไม่สอนนิ่มยิงปืน ก็ถอยไปห่างๆ นิ่มค่ะ นิ่ม จะลองยิงด้วยตัวเอง” รดาดาวยื่นคำขาดเมื่อเห็นว่าเขา เอาแต่แกล้งและหัวเราะเธอ

“เอาน่า ชวนคุยแค่นี้ทำงอนไปได้”
เอเดนพูดเหมือนง้อ ก่อนจะสอนวิธีจับปืนที่ถูกต้อง บอก ให้เธอตั้งสมาธิและลั่นไกให้กระสุนพุ่งออกจากปลาย กระบอกปืนโดยไม่ลืมใส่ที่ครอบหูให้เธอก่อน

รดาดาวลั่นไกนัดแรก นัดที่สอง สาม สี่ และห้าติดต่อ กัน จากนั้นจึงลดปืนลงและวางมันบนโต๊ะ ก่อนจะถอดที่ ครอบหูออกและหันมาหาคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง โดย ระมัดระวังตัวเองไม่ให้เสียเปรียบเขาเหมือนครั้งก่อน

“ไม่รู้จะตรงเป้าหรือเปล่านะคะ”

“เดี๋ยวกดมาให้ดู”

ชายหนุ่มกดปุ่มรอกไฟฟ้าให้เป้าเลื่อนเข้ามาใกล้ จาก นั้นก็ดึงเป้ากระดาษนั้นออกมาส่งให้รดาดาว ซึ่งผล ปรากฏว่ากระสุนที่เธอยิงออกไปห้านัดมีเข้าเป้าวงนอก อยู่แค่นัดเดียว ที่เหลือออกนอกเป้าทั้งหมด สาวน้อยไม่ แปลกใจเลยที่มันเป็นเช่นนั้นเนื่องจากเธอเป็นมือใหม่หัด ยิง แถมมือยังสั่นเพราะถูกคนสอนรบกวนสมาธิด้วยการ แตะนิดต้องหน่อยอยู่ตลอดเวลาอีกต่างหาก

“ก็นับว่าไม่เลวนะสําหรับการยิงครั้งแรก” เขาพูดอย่าง ให้กำลังใจ

“นิ่มไม่เหมาะกับปืนหรอกค่ะ”
“ลองอีกสักรอบนะ จะได้คล่องๆ เผื่อวันไหนเกิดนึก อยากยิงใครขึ้นมา

“ไม่ดีกว่าค่ะ นิ่มคงไม่มีโอกาสยิงใครและไม่คิดอยากยิง ใคร เพราะแค่คิดมันก็เป็นบาปแล้ว”

“แต่เมื่อกี้นี้คุณเพิ่งขู่ว่าจะยิงผมนะ แสดงว่าทำบาปไป แล้วใช่ไหม” เอเดนย้อนถามพลางยิ้มยั่วเมื่อเห็นรดาดาว ทำหน้าเหลอหลาเพราะไม่คิดว่าจะถูกเขาย้อนแบบนั้น

“คุณก็รู้ว่านิ่มไม่กล้าทำจริงๆหรอก”

“คุณพูดเองนะนิ่มว่าแค่คิดก็บาปแล้ว” เขาหันมายักคิ้ว พร้อมกับเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนมเป็นครั้งแรก “เพราะ ฉะนั้นเดี๋ยวผมจะพาไปล้างบาป

“ล้างบาปที่ไหนคะ แถวนี้มีโบสถ์เหรอคะ แต่นิ่มไม่ได้ นับถือคริสต์นะคะ”

“มาเถอะน่า อย่าถามมาก”

เอเดนถอดแม็กกาซีนออกจากปืนแล้วเก็บอุปกรณ์ทุก อย่างใส่ในกระเป๋า จากนั้นจึงพาเธอออกไปขึ้นรถโดยไม่ เสียเวลาเอากระเป๋าไปเก็บในล็อกเกอร์แต่อย่างใด
อีกไม่กี่นาทีต่อมาแม็คลาเรน 12 ซี สไปเดอร์เปิดประทุน ก็แล่นฉิวดุจพญาอินทรีย์ออกจากสนามยิงปืน มุ่งหน้าสู่ ถนนเลียบทะเลสาบอิรี โดยที่รดาดาวได้แต่หันไปมอง หน้าคนขับเป็นระยะ เขาบอกว่าจะพาเธอไปล้างบาปที่ โบสถ์ สาวน้อยไพล่นึกสงสัยว่าถ้าเป็นยามปกติ ผู้ชาย อย่างเอเดนจะรู้จักเข้าโบสถ์หรือเปล่า เพราะคนเจ้าเล่ห์ อย่างเขาน่าจะทำเรื่องไม่ดีเป็นว่าเล่น และดูท่าว่าเขาไม่ เคยเกรงกลัวต่อการทำบาปเลยด้วยซ้ำ

รดาดาวนั่งเงียบๆ อยู่กับความคิดของตัวเอง รู้สึกตัวอีก ทีก็ตอนที่เอเดนหักพวงมาลัยรถเข้าไปในคอนโดมิเนียม แห่งหนึ่ง แม็คลาเรนคันหรูถูกจอดในช่องจอดรถซึ่ง ออกแบบมาเพื่อให้ลิฟต์ยกรถขึ้นไปจอดในห้องพักที่มี กระจกกั้นเอาไว้โดยเฉพาะ

ร่างสูงก้าวลงจากรถ อ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่รดาดาวนั่ง อยู่แล้วดึงมือเธอลงจากรถเหมือนตอนไปสนามยิงปืน และคราวนี้เขาพาเธอไปยังลิฟต์ที่อยู่ห่างจากช่องจอดรถ เพียงไม่กี่เมตร

“ที่นี่ที่ไหนคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามหลังจากประตูลิฟต์ ปิดลง

“คอนโดฯ ของผม แต่แมทเพื่อนผมเป็นเจ้าของตึกนี้” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นสูงจนจรดเชิงผม “ไหนคุณบอกว่าจะพานิ่มไปล้างบาปไงคะ”

“ก็พามาแล้วนี่ไง”

“แต่ที่นี่ไม่ใช่โบสถ์ ไม่มีบาทหลวงนะคะ” รดาดาวแย้ง หากทว่า เสียงของเธอก็ยังหวานใส ไม่ได้แสดงอาการ ตื่นตระหนกให้เขาเห็นแต่อย่างใด ทำให้คนเจ้าเล่ห์แอบ อมยิ้มในใจ… คอยดูเถอะแม่คุณว่าจะนิ่งเป็นหุ่นได้อีกกี่

“คุณทําบาปกับผม ก็ต้องล้างบาปกับผมสิ จะต้องล้าง บาปกับบาทหลวงทำไม”

“คุณว่าอะไรนะคะ!”

สาวน้อยอุทานได้แค่นั้น ลิฟต์ก็เลื่อนมาถึงชั้นยี่สิบและ เปิดออก จากนั้นเธอก็ไม่มีโอกาสได้ถามอะไรอีกเพราะ ถูกเขาจูงเข้าไปในห้องซึ่งกว้างขวางราวสิบเมตร ภายใน ตกแต่งอย่างหรูหราและลงตัว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่ ราคาแพงลิบลิ่ว มองออกไปด้านขวามือซึ่งกรุด้วยกระจก ใสก็เห็นแม็คลาเรนสีแดงจอดอยู่คู่กับซูเปอร์คาร์สีเหลือง อีกคันเรียบร้อยแล้ว

“นั่งตรงนี้ก่อนนะ”

เอเดนจับไหล่มนแล้วกดเบาๆ ให้เธอนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเอาเครื่องดื่มของตัว เองและเทน้ำผลไม้ใส่แก้วให้เธอแก้วหนึ่ง

“ดื่มก่อนสิ”

“ขอบคุณค่ะ” มือเล็กรับมาแล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้า โดยไม่ยอมแม้แต่จะยกขึ้นจิบ

คิ้วเข้มจึงเลิกขึ้นสูง พลางหัวเราะเบาๆ “ทำไมนิ่ม กลัว ถูกผมวางยาหรือไง”

“นิ่มก็ควรจะระวังตัวไม่ใช่เหรอคะ”

ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ พาดแขนซ้ายไปโอบไหล่กลม กลึงเอาไว้ ส่วนมือขวายกขึ้นเชยคางมน ก่อนจะจ้องลึก ลงไปในดวงตาเรียวหวานของเธอ

“รู้อะไรไหมเบบี้ ถ้าผมอยากได้ผู้หญิงสักคน ผมไม่ จําเป็นต้องวางยาหรอก”

“นิ่มรู้ค่ะ” รดาดาวเห็นด้วยโดยปราศจากข้อสงสัย เอเดนเป็นผู้ชายที่เสน่ห์แรงและดึงดูดเพศตรงข้ามหรือ แม้แต่เพศเดียวกันมากแค่ไหน ทำไมเธอจะไม่รู้ เพราะแค่ สายตาคมๆ วาวๆ ที่จ้องแบบชวนละลายก็ทำเอาเธอแทบ จะอ่อนระทวยไปทั้งร่างอยู่แล้ว