๒.๒ เล่ห์ร้ายจอมเผด็จการ

ดวงตาเรียวหวานจดจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึก วาบหวามเกินจะบรรยาย อาการซ่านสยิวขมวดเกร็งขึ้น ในท้องน้อยและแล่นพล่านไปทั่วทุกอณูกายของเธอ อย่างรุนแรงจนเกือบหลุดเสียงครางออกมา แต่ก่อนที่รดา ดาวจะขายหน้าเอเดนก็หยุดการกระทำของเขาเสียก่อน

“คราวนี้รู้แล้วว่าอร่อยและปลอดภัยแค่ไหน” เสียงของ เพลย์บอยตัวพ่อดังขึ้นหลังจากเลาะเลืมเอาความหวาน ออกจากนิ้วนุ่มจนหมดทุกหยาดหยด

“ถ้าอย่างนั้นนิ่มกลับได้แล้วใช่ไหมคะ”

“คุณต้องการอะไรอีกคะ”

“อ้าปาก ผมอยากให้คุณชิมขนมของตัวเองบ้าง” พูดจบ เอเดนก็เอื้อมมือไปหยิบลูกชุบขึ้นมาจ่อที่ปากเล็กๆ ของ

เธอ

สาวน้อยคิดว่าเขาต้องบ้าแน่ๆ ที่ทำแบบนั้น หัวใจของ เธอยังเต้นผิดจังหวะอยู่เลยจากที่ป้อนขนมให้เขาเมื่อสัก ครู่ แล้วตอนนี้เขาจะบังคับให้เธอกินขนมโดยเขาเป็นคน ป้อน คนเจ้าเล่ห์ต้องอยากให้เธอหัวใจวายตายแน่ๆถึงได้แกล้งกันเช่นนี้

“คุณไม่ต้อง…”

รดาดาวตั้งใจจะพูดว่าเขาไม่ต้องป้อนเธอก็ได้ แต่พูดได้ แค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะเขายัดขนมชิ้นนั้นใส่ปากของเธอ เสร็จสรรพ ทำให้สาวน้อยจำต้องเคี้ยวขนมฝีมือตัวเอง ตามที่ถูกบังคับ

เอเดนมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มอวด ฟันขาวสะอาดเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบชวนมองมาก ที่สุดในความรู้สึกของรดาดาว เธอไม่อยากหวั่นไหว แต่ มันก็เป็นเรื่องยากเหลือเกิน ในเมื่อผู้ชายคนนี้ทำอะไรก็ดู มีเสน่ห์ไปหมด

“อร่อยหรือเปล่า” เขาถามเมื่อเธอกลืนขนมคำนั้นลงคอ เรียบร้อยแล้ว

รดาดาวไม่ตอบ ทำได้เพียงแค่พยักหน้าหง็กๆ อย่างเขิน อายไปหมด

“ผมต้องการความเท่าเทียม”

“เท่าเทียมอะไรคะ”
“เมื่อกี้ผมชิมความหวานบนนิ้วของคุณ ผมอยากให้คุณ ทําแบบเดียวกัน ใช้ปากของคุณจัดการกับน้ำตาลบนนิ้ว ของผมเบบี

เขาทำเสียงเหมือนออดอ้อนอีกแล้ว โอย…รดาดาวรู้สึก เหมือนตัวตนของเธอกำลังจะละลายคล้ายกับช็อกโก แล็ตที่ถูกวางไว้ใกล้เตาหลอมยังไงยังงั้น และที่สำคัญเขา กำลังขอให้เธอทำในสิ่งที่น่าอายที่สุด

“เดี๋ยวนิ่มใช้ทิชชูเช็ดให้นะคะ” สาวน้อยหาทางออกให้ ตัวเอง

“ผมไม่ต้องการทิชชู แต่ผมต้องการปากของคุณ อย่า ขัดใจผมรดาดาว”

“เอ่อ…” คนถูกบังคับได้แต่นั่งหน้าแดงแจ๋

“ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะไม่อนุญาตให้กลับบ้าน” เขาเริ่มขู่ ด้วยเสียงเข้มขึ้น

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์กักตัวนิ่มนะคะ”

“เลือกเอาว่าจะยอมตามใจผม หรือขัดใจผมแล้วโดน ลงโทษด้วยการถูกกอดและจูบแทน” คนเอาแต่ใจยื่น คำขาด ดวงตาสีฟ้าจ้องเธอเป่งเป็นประกายวิบวับดุจเสือ ร้ายเห็นเหยื่ออันโอชะ
แพขนตางอนยาวได้แต่กะพริบปริบๆ เพราะไม่ว่าจะ เลือกอย่างไหน มันก็ล้วนแต่น่าอายด้วยกันทั้งสิ้น แต่ถ้า ไม่ทำตามใจเขา เอเดนคงจะไม่ยอมปล่อยตัวเธอกลับ และต้องรังแกเธออย่างที่เขาขู่แน่ๆ ดูตาคมๆ ของเขาก็รู้ แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยพูดเล่น

“ก็ได้ค่ะ” สาวน้อยยอมจำนนเสียงอ่อยๆ ตอนนี้ใบหน้า เห่อร้อนไปหมด

“ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือเลย

จอมเผด็จการยื่นมือมาใกล้ๆ ริมฝีปากของเธอคล้าย ช่วยอำนวยความสะดวก และใช้สายตาคมดุสะกดให้สาว น้อยทำตามความต้องการของเขา

รดาดาวรวบรวมทั้งกำลังใจและความกล้ายกมือขึ้นจับ มือใหญ่เอาไว้ แล้วค่อยๆ ก้มลงไปหานิ้วโป้งของชายหนุ่ม ช้าๆ ยื่นลิ้นลิ้มเลียคราบน้ำตาลออกจากปลายนิ้วเรียว ใหญ่อย่างกล้าๆ กลัวๆ

เพลย์บอยตัวพ่อรู้สึกหายใจขัดๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อ โดนลิ้นเรียวนุ่มสัมผัส สาวน้อยเริ่มไล้ลิ้นไปทั่วนิ้วโป้ง แล้วลากขึ้นลงไปตามความยาวของนิ้วด้วยความรู้สึกตื่น เต้นที่มากขึ้นเรื่อยๆ

“อาว์…ใช่…อย่างนั้นแหละ”
ความรู้สึกมั่นใจของเธอเกิดขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ร รดา ดาวย้ายจากนิ้วโป้งมาหานิ้วชี้และทำแบบเดียวกันจน กระทั่งแน่ใจว่านิ้วของเขาสะอาดปราศจากความหวาน เคลือบอยู่แล้ว เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาเหมือนจะถามว่า พอหรือยัง แต่คำตอบที่ได้รับทำให้รดาดาวต้องหน้าแดง แปร๊ดเป็นสองเท่า

“ยังไม่พอสาวน้อย ผมต้องการให้เหมือนที่ผมทํากับนิ้ว ของคุณ”

“คือนิ่ม…” จะบอกได้อย่างไรว่าทำแค่นี้ก็อายสุดชีวิต แล้ว

“ถ้าขืนชักช้าผมจะจูบ” เขาขู่สําทับทำให้สาวน้อยต้อง ก้มลงไปหาปลายนิ้วของเขาอีกครั้งอย่างหมดทางเลือก และไม่รู้ว่าอะไรน่าอายมากกว่ากันระหว่างทำแบบนี้กับ การยอมให้เขาจูบ

เอเดนแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ด้วยอารมณ์สุขสมกึ่ง ทรมาน เมื่อเรียวปากสีชมพูน่าจูบค่อยๆ อ้าครอบนิ้วเรียว ใหญ่ของเขาเข้าไปทีละนิดๆ จนกระทั่งสุดความยาว

รดาดาวรูดริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอกลับขึ้นถึงปลายนิ้ว ของเขาและลากลงใหม่อย่างที่เขาทำกับนิ้วของเธอ สาว น้อยแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่สามารถจดจำได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

“อาว์…เก่งมากรดาดาว”

เขาสูดปากเสียงกระเส่า ขณะมองปากและเรียวลิ้นอ่อน นุ่มที่กำลังทำงานด้วยความขะมักเขม้น แม่คุณเอ๋ย…ปาก เล็กๆ ของเธอช่างยอดเยี่ยมนัก ขนาดโลมเลียที่นิ้วยังให้ ความรู้สึกสุดจะบรรยายขนาดนี้ แล้วถ้าเธอทำกับส่วนนั้น ของเขา มันจะให้ความรู้สึกที่แสนวิเศษมากขนาดไหน

รดาดาวรู้สึกพอใจแปลกๆ ที่ได้ยินเสียงครางคล้าย กำลังทรมานของเขา สาวน้อยจึงตั้งใจทําสิ่งนั้นอย่างสุด ฝีมือเพราะอยากให้เขาทุรนทุรายมากที่สุด

ภาพอันแสนยั่วยวนนั้นท่าให้เอเดนเกือบจะหมดความ อดทน อยากจะพลิกตัวนอนลงบนโซฟา กระชากกางเกง ออก แล้ววอนขอให้เธอทำเช่นนี้กับตัวตนของเขาอยู่ รอมร่อ แต่ไม่มีทาง คนอย่างเอเดนไม่เคยวอนขอการทำ รักจากผู้หญิงคนไหน มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะต้องเป็นฝ่าย อ้อนวอนเขา

มือใหญ่เอื้อมไปจับปลายคางมน บีบเบาๆ แล้วดึงนิ้วของ ตัวเองออกมาจากปากเล็กน่าจูบ ทำให้รดาดาวมองเขา ด้วยสายตาที่งุนงงเล็กน้อย เขาจึงจับร่างอ้อนแอ้นขึ้นมา นั่งทับบนตักตัวเอง โดยจงใจวางบั้นท้ายกลมกลึงให้ตรงกับตำแหน่งที่สามารถเสียดสีกับตัวตนใหญ่โต ร้อนผ่าวของเขาซึ่งขยายเหยียดขึ้นจากการตื่นตัวสุดขีด อย่างเหมาะเจาะ

รดาดาวก้มหน้างุดเพื่อไม่ให้เขาเห็นปฏิกิริยาบนใบหน้า ของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่า ‘สิ่งนั้น’ เริ่มขยับยุกยิกเสียดสีกับ ส่วนอ่อนไหว กระตุ้นเร้าให้ความรู้สึกซ่านสยิวลุกโชนขึ้น จนเกือบจะควบคุมไม่ได้

“รู้หรือยังว่าทำไมผมต้องให้หยุด” เขาถามอย่างสนิท สนมจนรดาดาวต้องเงยหน้าขึ้นมอง เธอไม่แน่ใจว่าคิด ไปเองหรือเปล่าที่เห็นสีหน้าและแววตาของเอเดนเต็มไป ด้วยความปรารถนา แต่ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะเขาบอกแล้วว่าถ้าเป็นเรื่องเซ็กซ์เขาไม่เกี่ยง

“ปล่อยเถอะค่ะ นิ่มจะกลับบ้าน”

เธอเริ่มประท้วงเพราะไม่อยากปล่อยกายปล่อยใจไป ตามอารมณ์มากกว่านี้ คนโบราณเตือนไว้เสมอว่าหญิง กับชายไม่ควรอยู่กันในที่รโหฐานตามลำพัง และรดาดาว ก็ประจักษ์แก่ใจตัวเองในคราวนี้แล้วว่าคำสอนของคน เฒ่าคนแก่มันเป็นจริงแค่ไหน แต่สำหรับเอเดนถึงแม้จะ เป็นในที่โล่งแจ้งเขาก็ยังเป็นคนที่เธอไม่ควรจะเข้าใกล้ อยู่ดี