ตอนที่ 8 ละครเรื่องนี้ดีมาก

“ละครเรื่องนี้ดีมาก” เสียงโทนต่ำผ่านมาทางข้างหู

ลมหายใจอุ่นอยู่ที่บริเวณคอ มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้วไม่ พอใจ ร่างกายแข็ง จ้องมองหรงโม่อย่างโกรธเคือง

รู้สึกถึงความแข็งตัวของผู้หญิงในอ้อมแขน ดวงตาของ รองโมแสดงความสนใจ

ถึงแม้ว่ามีแค่คืนนั้นเท่านั้น แต่เพียงพอสําหรับเขาที่ จะเข้าใจสถานที่ไวต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้อย่าง ชัดเจน

เมื่อซูม่อปรากฏตัวขึ้น แขกที่มาร่วมงานอยู่รอบ ๆ ดูที่ ดวงตาของซูม่อด้วยท่าทางเย้ยหยัน

เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ ของส้งเสี้ยนที่รักและเอ็นดูเธอในขณะนี้ก็ยังมองเธอด้วย การเสียดสีและรังเกียจ ไม่ต้องพูดถึงหน้าตาเย็นชาและ มืดของสั่งเสี้ยน

มองคนรอบๆที่มีท่าทีอาการแปลกๆ ซูม่อรู้สึกกลัว มี ความสับสนวาบเข้ามาในดวงตา

เป็นไปได้ไหมที่พวกเขารู้ฉากในห้องนั่งเล่นแล้ว มิ ฉะนั้นคนเหล่านี้จะมองตัวเองด้วยสายตาที่รังเกียจเช่นนี้ ได้อย่างไร

“คุณพ่อ คุณแม่คะ พวกท่านเป็นอะไร ทำไมทุกคนถึงมองเธอด้วยสายตาแบบนี้” ซูม่อถามด้วยความนุ่มนวล ยิ้มและมองนายท่านซูและคุณนายซู ทำเป็นไร้เดียงสา

เพียงแค่ว่าจําจํานวนไม่น้อยที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ของเธอ ยิ่งเห็นการปั้นหน้าของซูม่อมากเท่าไหร่ก็ยิ่งน่า รังเกียจเท่านั้น

“ตั้ว” นายท่านซูตบเข้าที่หน้าของซูม่ออย่างแรง ด่าว่า ด้วยความโกรธ

“เธอพูดมาสิ เมื่อครูเธอทำอะไรที่ห้องนั่งเล่น ฉันเลี้ยง เธอมาอย่างดีโตขนาดนี้ นั่นคือวิธีที่เธอตอบแทนฉันและ แม่ของเธอหรือ”

ได้ยินนายท่านซูกล่าวถึงห้องนั่งเล่น เห็นสายตาที่ดู หมิ่นของทุกคนเยาะเย้ยและรังเกียจ ซูม่อหน้าซีดใน ทันใด ร่างกายแกว่งไปแกว่งมา ไม่สามารถแสร้งทำได้ แล้ว พวกเขารู้แล้ว รู้กันหมดแล้ว

กัดฟันแล้วกัดฟันอีก ซูม่อฝืนยิ้มอย่างอึดอัดแข็งทื่อพูด “คุณพ่อ ท่าน ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร หนูไม่เข้าใจ”

“ผัว” ตบไปอีกหนึ่งที นายท่านซูตบซูม่อที่หน้าอย่างแรง มองดูใบหน้าที่บวมของลูกสาวตัวน้อย นายท่านซูรู้สึก เจ็บปวด แต่ในใจก็โกรธมาก

“พอเถอะ อย่าตบอีกเลย อย่าตบอีกเลย ม่อม่อ บอกคุณ แม่สิ เมื่อครูที่อยู่ในห้องนั่งเล่นมีคนข่มขู่หนูใช่ไหม หนูถูก คนกลั่นแกล้งใช่ไหม”
คุณนายซูไม่สามารถมองผ่านได้ กั้นหน้าซูม่อไว้ ขยิบ ตาให้ซูม่อ

ซูม่อได้ยินที่คุณแม่พูด ในสมองเสียงดังเปรี้ยงแตกออก เป็นชิ้น ๆ

ในที่สุด ในที่สุดทุกคนก็รู้ ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของ คุณแม่ ซูม่อเงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จ้องมอ งมู่จิ่งเหยียนอย่างรุนแรง

“เป็นเธอ เป็นเธอใช่ไหม พี่สาว ทำไมพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้

คุณพ่อคุณแม่ของฉันเห็นสงสารเธอ ปฏิบัติต่อเธอ เหมือนพี่น้องตลอดมา ฉันรู้ว่าเธอชอบพี่เสี้ยน แต่เธอก็ไม่ ควรทําร้ายฉันเช่นนี้นะ

ถ้าเธอต้องการพี่เสี้ยนก็บอกกันตรงๆสิ ฉัน ถึงแม้ฉันจะ ชอบพี่เสี้ยนมากแค่ก็ตามจะยอมหลีกให้เธอได้ ฮือ ฮือ แต่ทำไมเธอถึงให้คนมาทำเช่นนี้กับฉันได้อย่างไร ฮือ ฮือ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”

ซูม่อร้องไห้ด้วยความเสียใจ ใบหน้าที่แต่งอย่างประณีต นั้นมีสีแดงและบวมเล็กน้อย น้ำตาที่เต็มหน้าทำให้คนเห็น เอ็นดู

มู่จิงหยานรู้สึกตลกกับการแสดงที่ยอดเยี่ยมของซูม่อ มุมปากยกขึ้น แสดงการถากถางอย่างลึกซึ้ง พูดไปว่า

“อาหารสามารถทานได้ตามอำเภอใจ แต่คำพูดไม่สามารถพูดตามอำเภอใจได้นะ คุณบอกว่าฉันทำร้ายคุณ คุณมีหลักฐานไหม

นอกจากนี้ทุกคนยังเห็นว่าน้องมีความสุขมาก ตอนนี้พูด ว่าฉันทำร้ายเธอ ใครจะรู้ว่าคุณต้องการสาดน้ำสกปรก ใส่ฉัน”

ได้ยินคำพูดของซูม่อ ทุกคนกวาดสายตาไปทางมู่จิ่งเห ยียน รู้สึกว่าที่ซูม่อพูดก็มีเหตุผล

แต่ตอนนี้ได้ยินที่มู่จิ่งเหยียนพูด ทุกคนคิดถึงฉากที่เพิ่ง เห็น กลับมองซูม่ออย่างเหยียดหยาม

ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ตัวเองทำสิ่งที่น่ารังเกียจ และต้องการโยนความผิดพี่สาว

ได้ยินที่มู่จิ่งเหยียนพูด ซูม่อหน้าดูซีดมากขึ้นเรื่อย ๆ ໆ

ที่ผ่านมาซูม่อยอมให้ตัวเองถูกกลั่นแกล้ง แต่ตอนนี้ ทำไมถึงปากคอเราะร้ายเช่นนี้ เห็นสายตาของทุกคนจ้อง มองมา ในใจของซูม่อก็ยิ่งสั่นระรัว

ไม่ เธอเป็นคุณหนูร่ำรวยที่ทุกคนอิจฉา ถ้าเรื่องวันนี้ กระจายออกไป เธอจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตได้อย่างไร

พี่เสี้ยน ใช่ พี่เสี้ยนต้องการความช่วยเหลือจากตระกูล ซู จะไม่มีวันทิ้งฉันแน่นอน

“พี่เสี้ยน พี่ต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทรยศพจริงๆ ฉันถูก คนกลั่นแกล้ง”
“ชื่อ ถึงแม้จะถูกกลั่นแกล้ง ลูกสะใภ้อย่างเธอตระกูลส้ง ของเรายังไงก็รับไม่ได้ ลูกเสี้ยน ไปกับคุณแม่” คุณนาย ส้งพูดแล้วดึงส่งเสี้ยนเดินออกไป

ส่งเสี้ยนไม่พูดแม้แต่คำเดียว เดินตามคุณนายสั่งอ ย่าเชื่อฟัง มองดูส้งเสี้ยนเป็นเช่นนี้ ซูม่อเกือบจะล้มลง ร่างกายสั่นคลอนหน้า ด

เมื่อเดินผ่านมู่จิ่งเหยียน ส่งเสี้ยนค่อยๆหยุดลง มองดู ความเยือกเย็นและเยาะเย้ยของมู่จิ่งเหยียน หน้านิ่วคิ้ว ขมวดเล็กน้อย

มองไปที่ชายผู้กอดเธอและยืนข้างเธอ ความมืดโผล่ ออกมาจากใต้ตา หยุดสักครู่แล้วก็ออกไปพร้อมกับคุณ นายสั่ง

นายท่านสังฮืมอย่างเย็นชา หันหลังออกไป เมื่อดูความ วุ่นวายจบแขกก็ต่างแยกย้าย ใบหน้าของทุกคนเยาะเย้ย และรอยยิ้มที่เหน็บแนม

วันนี้ตระกูลซูโดดเด่นสุดๆ พิธีหมั้นที่ดีนั้นถูกทำลาย กลับให้ทุกคนดูละครดี

แค่วันเดียว เรื่องของตระกูลซูในวันนี้จะกลายเป็นเรื่อง อับอายในเมืองbแน่นอน

“มู่จิ่งเหยียน ฝีมือเธอใช่ไหม ต้องเป็นเธอแน่นอน เธอ เกลียดฉันที่แย่งพี่เสี้ยนดังนั้นเธอจึงทำกับฉันเช่นนี้ใช่ ไหม ผู้หญิงที่โหดร้ายอย่างเธอ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่
เห็นทุกคนกลับไปแล้ว ซูม่อไม่สามารถรักษาภาพ ลักษณ์ของเธอได้อีก ตะโกนด่าว่ามู่จิ่งเหยียนอย่างโกรธ เคือง

“เป็นฉันแล้วจะทำไม ฉันก็แค่ฟันต่อฟัน สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ เธอทำกับฉันก่อน เป็นยังไง รสชาติของการถูกวางยาไม่ เลวใช่ไหม” มู่จิ่งเหยียนยิ้มอย่างเย็นชาและดวงตาที่เยือก เย็น

“เธอไสหัวไป ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปตระกูลซูไม่ต้อนรับ เธอ ไสหัวไป” คุณนายซูชี้หน้ามู่จิ่งเหยียนตะโกนด่าด้วย ความโกรธ

“ตระกูลซู ฉันไม่ได้วางแผนจะอยู่ๆแล้ว แต่เห็นแก่ที่ พวกคุณเคยช่วยฉัน ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณละกัน”

มู่จิ่งเหยียนพูดด้วยความเย็นชา จากนั้นเธอก็เดินไป ทางประตูโรงแรมอย่างหยิ่งผยอง

หลังตรง ใบหน้าเย็นชาอย่างยิ่ง แม้แต่หรงโม่ก็ยังสติ หลุดลอยเล็กน้อย

มองดูตระกูลซูทั้งสามคนที่โกรธแค้นอยู่ด้านหลัง นัยน์ตาสีดำของหรงโม่ที่มีเจตนาอยากจะฆ่า อยู่ข้างหลัง มู่จิ่งเหยียนเล็กน้อย นำโทรศัพท์ออกและกดโทรออก

รอจนกว่าอีกฝ่ายรับสายแล้วสั่งการย่างเย็นชา “ฉัน ต้องการให้ตระกูลซูในเมืองbล้มละลายภายในสามวัน คุณจัดการได้เลย”
เสร็จสิ้นอย่างไร้ความปราณี หรงโม่ก้าวไปข้างหน้า ตามทันมู่จิ่งเหยียน มืออันใหญ่ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน อีกครั้ง

“ปล่อยฉันนะ ถ้ายังไม่ยอมปล่อยมือคุณฉันจะลงมือ แล้วนะ” มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ มองหรง ไม่อย่างเย็นชา

แสงในดวงตานั้นเย็นยะเยือกมาก ไม่เนกำลังล้อเล่น