ตอนที่ 8 ปากพูดไม่ได้เหรอ

ตอนที่ 8 ปากพูดไม่ได้เหรอ

รอเธอออกมา พนักงานคนนั้นก็เอากาแฟมาเสิร์ฟพอดี ส่วนเฟิงหีโม่ลุกขึ้นไปหาเธอไม่สนใจ:

“ชอบไหม?

ถึงจะชอบแต่ในตอนนี้เธอกลับไปอยากได้ก็เลยส่ายหัว

“ก็ไม่เท่าไหร่!

ส่วนพนักงานก็รออยู่นาน พอจะเอากาแฟวางเสิร์ฟก็ได้ ยินเขาพูด: “จะทานกาแฟไหม?

ไม่รอหลีโน่ตอบเขาก็พูด: “เอามาเสิร์ฟ! ”

ที่จริงพนักงานเสียความมั่นใจไปแล้ว ส่วนตอนนี้ก็ยิ่ง กลัวเข้าไปใหญ่ มือสั่นไม่หยุด เสียงของเฟิงหีโม่ผิดปกติ ยิ่งกลัวอะไรก็จะมาอย่างนั้น พอเธอจะเอาเข้าไปให้ แต่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กาแฟก็สาดใส่กระโปรงของหลีโน่ ตกใจจึงเธอถึงกับทำแก้วแตก:

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..…….
กระโปรงสีขาว รอยกาแฟเลยชัดมาก พนักงานรีบลงไป

เฟิงนีโม่กลับพูดออกไปอย่างเย็นชา: “นี่เป็นบริการชั้น ดี’ของพวกคุณเหรอ?

สายตาเย็นชาราบเรียบของเขาแต่หลีโน่กลับเข้าใจ อย่างชัดเจนแล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง พอออกมา พนักงานก็ยังหมอบอยู่ที่พื้น อีกทางนึงก็มีผู้จัดการผู้ชาย สวมสูทก้มหัวให้:

“ประธานเฟิง ขออภัยครับ! เด็กบ้านนอกเพิ่งมา เลยไม่ เป็นงาน——”

สายตาเย็นชามองกวาด เฟิงหีโม่ไม่ไว้หน้า: “ผมว่ายี่ห้อ ของพวกคุณเหมาะให้คนบ้านนอกใส่! เราไปกันเถอะ!

หลีโน่เดินตามไป รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนมีแสงสว่างส่อง

มา!

ก่อนออกไป เธอเหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงร้องของ พนักงาน: “เธอจะถูกหัก! ค่าชุดจะถูกหักจากโบนัสเงิน เดือน!

แม้ว่าจะไม่ชอบที่รังแกคนอื่น แต่เธอกลับไม่เห็นใจยัยพนักงานคนนั้น! อีกอย่าง ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้เขา คนที่จะขาย หน้าก็เป็นเธอต่างหาก!

ตอนที่อยากขอบคุณเขา ก็มีน้ำเย็นสาดเข้ามา : ขาย หน้า! ปากพูดไม่ได้หรือไง?

ลูกค้ารวยๆคือพระเจ้า เธอไม่รู้หรือไง?

เธอเม้มปากน้อยใจอย่างมาก ใครไม่อยากมีพลังล่ะ? แต่พลังก็มีข้อจำกัด!

เมื่อกี้กำลังรู้สึกดีกับเขาแต่จู่ๆก็หายไปทันที!

สุดท้าย หลีโน่ก็ถูกเฟิงหีโม่ดึงเข้าไปอีกร้าน พอเข้าไป ใบหน้าของเธอก็ยังไม่พอใจ ขณะเดียวกันเฟิงหีโม่เบื่อที่ จะสนเธอก็เลยเข้าไปเลือกมาสองชุดแล้วโยนใส่เธอ

“ไปลอง! ”

สุดท้ายก็เลือกกระโปรงสั้นระดับเข่าลายดอกบัวชมพูที่ เย็บอย่างประณีต เฟิงหีโม่ไปจ่ายเงิน ตลอดทางทั้งสอง ไม่พูดคุยอะไรกันมากเหมือนคู่รักทะเลาะกันทั่วไป เฟิงหี โม่ก็อดทนไว้ ส่วนหลีโน่ก็แก้มปูดออกมา
ที่นอกหน้าต่าง ทางลี่เส็งที่มองเห็นเขาสองคนอย่าง ผ่านๆก็ตะลึงอย่างตื่นเต้น แล้วก็วนอยู่ที่ถนนไปมาแล้วจึง กลับมาตามทั้งสองคนเข้ามาตรงกลางถนน ไม่รู้ว่าตัวเอง ตาฝาดหรือเปล่า ข้างๆเขาเป็นผู้หญิงใช่หรือไม่

ตรงทางข้าม ในที่สุดเขาก็ไปขวางทางเฟิงหีโม่แล้วก็วิ่ง หอบๆ: “พี่เฟิง ที่แท้ก็พี่เอง!

ตัวตรงงชะโงกหน้าไป เขามองไปที่ด้านหลังของเขาเห็น หลีโน่ค่อยๆเงยหน้ามา ทันใดนั้นรอยยิ้มที่มุมปากก็นิ่งไป ความช็อกก็แผ่ไปทั่ว :

“คุณ…ซี…”

ไม่รู้จักเขา เมื่อกี้กำลังฟุ้งซ่าน หลีโน่คิดว่าตัวเองพลาด อะไรไป สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย :

“นายพูดกับฉันเหรอ? ซีอะไร? ”

เห็นสีตาของเฟิงหีโม่แปลกไป ตอนนั้นเองทางลี่เส็งก็ ได้สติ : “เอ่อ ผมพูดว่า….แขกคนสำคัญ! แขกสำคัญ จริงๆ! พี่เฟิงก็มี…ผู้หญิง? “