บทที่ 5 ขอร้อง

ในโรงแรมห้าดาว เขาเหวี่ยงมือของเธอออกไป ไม่ทัน ที่เธอจะได้โต้ตอบ เขาก็เข้ามาวางมือไว้ที่สองข้างของ เธอ พร้อมกับมองเธออย่างสนุกขบขัน

หลินเวยมี่

ไม่กล้าที่แสดงความขุ่นเคืองใจออกมา ได้แต่อยู่นิ่งๆ มองไปที่เขา ในระยะใกล้ๆ เธอพบว่าเขาเป็นคนหล่อ เหลาเอาการเลยทีเดียว เขามีใบหน้าที่งดงามได้รูป ถ้า เกิดว่าเธอไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร เธอจะ ต้องรู้สึกประทับใจเขาแน่เลย

แต่ว่าตอนนี้ เธอเกลียดเขามากจริงๆ! เป็นผู้ชายที่ทั้ง อวดดี หยิ่งยโส และชอบใช้อำนาจ

ฉู่เฉินซี

ดวงตาของเขาที่เป็นสีน้ำตาลเข้มจนมองไม่เห็น ภายในนั้น ตอนนี้ราวกับว่าจะกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย กลืนกินเธอไปทั้งตัว

เขามองเธออย่างสับสน พร้อมกับแสดงอารมณ์ขุ่น เคืองแล้วสักพักก็ยิ้มออกมา

หลินเวยมีอยู่นิ่งสักครู่หนึ่ง มองเห็นเขาอยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา ขนเธอก็ลุกขึ้นอย่างฉับพลันด้วยความหวาดกลัว
เธอไม่รู้เลยว่า ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของเธอที่ ปราศจากเครื่องสําอาง ทําให้เขารู้สึกหลงใหลมาก ขนาดไหน ช่างบริสุทธิ์เหลือเกิน

“เฮ้ คุณต้องการอะไรกันแน่ถึงจะยอมลบรูปภาพนั้น ให?” ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความตระหนก มือ เล็กๆของเธอวางบนอกของเขา ดวงตาสีดำและสีขาว ของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความเกลียดชังที่มี ต่อเขา

“ฉันไม่ได้เรียกเฮ้” เขาหรี่ตาลง ทำให้เธอต้องหลบ แววตาที่โกรธเคืองของเธอลงไป

“งั้นคุณต้องการอะไร? ไอ้คนเลว!” เธอตะโกนขึ้นมา ด้วยความโกรธเคือง และพยายามใช้มือน้อยๆของเธอ ผลักเขาออกไป

“ด่าได้ดีจริงๆ” เขาจ้องไปที่ดวงตาทั้งคู่ของเธอที่เต็ม ไปด้วยความโกรธเคือง พร้อมกับใช้มือกดไปที่หัวไหล่ เมื่อไม่ให้เธอเคลื่อนไหวขึ้นมาอีก

มีกลิ่นหอมเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ เธอมองไปที่ ดวงตาคู่สีน้ำตาลเข้มจนมองไปไม่ถึงด้านใน แต่กลับ ดูเหมือนแววตาของเสือที่วางแผนที่จะขย้ำเธอมานาน ไม่มีใครรู้ได้ว่า ในอีกหนึ่งวินาทีเสือร้ายตัวนี้อาจจะตรง เข้ามาหาเธอเลยหรือเปล่า

ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายที่หัวไหล่ แรงที่กดไหล่ของ เธอไว้ก่อนหน้านี้ได้หายไปหมดแล้ว แต่ในไม่กี่นาทีถัดมาดวงตาขอเธอก็เบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง

ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้ เอามือทำอะไรน่ะ?

หลินเวยมี

ตอนนี้ดวงตาของเธอหรี่ลง เอามือของเธอไปหยุดมือ ของผู้ชายที่พยายามทำอะไรสักอย่างกับเธออยู่ พร้อม กับพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “อย่ามาแตะตัวฉัน!”

“ลูกแมวน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะเข้ามาเล่นด้วย นะ” เขายังคงหัวเราะ แต่รอยยิ้มของเขากับไม่เข้ากับ แววตาของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปจนถึง กระดูก

ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง แต่เธอก็ ยังคงพยายามที่จะเอามือของเขาออก แต่พยายามเท่า ไหร่ก็ไม่สำเร็จ

เขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาได้ปัดมือเล็กๆ

ของเธอออก เขายังคงชอบเห็นเวลาที่เธอตื่นตระหนก

รู้สึกราวกับกระต่ายน้อยที่ถูกเสือวิ่งไล่

เห็นได้ชัดว่าตอนแรกยังมีระยะห่างอยู่ระหว่างเธอกับ เขา และเธอก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องยอมให้เขาในสัก ทางหนึ่ง แต่เธอก็ยังเลือกที่จะดื้อด้านกับเขา

เขาใช้มือหนักขึ้น ตอนนี้สีหน้าของเธอเต็มไปด้วย ความเจ็บปวด ในไม่กี่วินาทีเธอก็ต้องยอมให้กับเขา
“เธอคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลหรอ”

“ฉันรู้ว่ามันไร้ประโยชน์

แววตาของเธอแสดงถึงความเจ้าเล่ห์ออกมาชั่วครู่ หนึ่ง ตอนที่เขากำลังจะโต้ตอบ ก็มีมีดสั้นแหลมคมอัน นึงมาจี้อยู่ที่เอวเขาแล้ว

“อย่าขยับ!” เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่น หน้าผากเธอตอน นี้เต็มไปด้วยเหงื่อ มือที่กำมีดสั้นไว้ตอนนี้ก็เปียกโชกไป ด้วยเหงื่อ

“ผู้หญิงที่เล่นมีดแบบนี้ไม่น่ารักเลย” เขาพูดด้วย สีหน้าที่เรียบเฉย ราวกับว่าไม่ได้ตระหนกกับมีดที่จี้อยู่ ที่เอวเขาเลย

“อยู่นิ่งๆ! อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าแทงลงไปนะ!” หลินเว

ดวงตาของเธอแฝงด้วยความดุดัน แต่ในใจของเธอ นั้นกลับหวาดกลัว เธอพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็ม ที่เพื่อไม่ให้ตื่นตระหนกออกมา

จริงๆแล้วสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำกับเธอไว้ ถึงเธอจะแทง เข้าไปจริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไร

“เธอรับได้หรอ?” ใบหน้าของเขาแสดงถึงรอยยิ้มที่ แฝงไว้ด้วยความชั่วร้าย เขาดูผ่อนคลายมาก ไม่ได้ดู ตื่นตระหนกอะไรเลย
“อยู่นิ่งๆ! เอาโทรศัพท์ของคุณออกมา!”

“เธอเข้ามาเอาเองสิ” ดวงตาของเขาแสดงถึงความ สนุกสนานไปที่เธอ พร้อมกับยกมุมปากขึ้น “นี่ อยู่ใน กระเป๋ากางเกงของฉัน”

หลินเวยมี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของเขา ทั้งตัว เธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็เอามือล้วงเข้าไป ในกระเป๋ากางเกงของเขา

เธอพึ่งจะเอามือล้วงเข้าไป เขาก็เอามือจับแขนของ เธอไว้แล้ว หลินเวย

เบิกตากว้างขึ้น พร้อมกับเขามีดแทงเข้าไปที่เขา เขา รีบเอามือมาปัดมีดออก ทำให้เจ็บข้อมือ พร้อมกับมีดที่ ร่วงลงไปอยู่บนพื้นแล้ว

ในขณะเดียวกันหลินเวย

เธอก็ถูกเขาดึงตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว โดยจมูกของเธอไปอยู่ติดกับหน้าอกของเขาที่เต็มไป ด้วยเหงื่อ

“ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เล่นมีด” เขาพูดพร้อมกับพ่นลม หายใจไปที่ด้านข้างของใบหน้าเธอ พร้อมกับกัดไป เบาๆที่ติ่งหูของเธอ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็จับเธอยกขึ้นมากอดไว้ แล้วปล่อยเธอลงไป
หลินเวยมีที่ถูกปล่อยตกลงมารู้สึกมึนงง แต่เมื่อรู้สึก ตัวขึ้นได้ก็รีบลุกขึ้นมาทันที

ฉู่เฉินซี

เขารีบกดเธอไว้ ใช้หัวเข่าวางลงไปบนขาของเธอ แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาลึกเข้า พร้อมกับถามว่า “บนตัวเธอยังมีอาวุธอะไรอีก”

“คนชั่ว ไร้ยางอาย! เอามือสกปรกของแกออกไป!”

หลินเวยมี่

ดุด่าเขา พร้อมกับใบหน้าที่หวาดกลัวจนสีหน้าซีด เผือด เธอเกลียดเขามากจนอยากที่จะหยิบมีดขึ้นมาตัด มือของเขา

“ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่เข้าใจอะไรเลย” เขาดึงเสื้อคลุม ของเธอออกอย่างไม่เกรงใจ พร้อมกับใช้มือของเขาลูก ไล้ไปทั่วบนตัวเธอ

“คนเลว! เศษสวะ! ฉันจะตัดมือแก!” เธอพยายาม ดิ้นรนพร้อมกับดุด่า แต่ก็รู้สึกว่าบริเวณที่ถูกเขาสัมผัส นั้น เรากับถูกงูเลื้อยผ่าน

ความรู้สึกเย็นชาออกมาจากกระดูก พร้อมกับความ รู้สึกรังเกียจจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ผู้หญิงคนนี้! ฉันเตือนเลยนะ! ฉันไม่ชอบให้ใครมาด่าฉัน”

เขากดคางของเธอลงอย่างรุนแรง มือของเขามีพลัง มากเหลือเกิน รู้สึกราวกับว่าคางจะถูกบดขยี้ให้แตก ออกด้วยมือของเขา ตอนนี้ดวงตาของเธอปริ่มไปด้วย นํ้าตา

แต่เธอก็ยังคงมองเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความ แข็งแกร่งของเขาอย่างชัดเจน พร้อมกับแววตาที่เต็มไป ด้วยความโกรธ ราวกับกษัตริย์ที่ไม่ชอบให้ถูกใครซัก ถาม แรงกดของเขามากจนเธอไม่สามารถอ้าปากออก ได้

ความแข็งแกร่งของเธอแล้วเขาแตกต่างกันมา หลินเว

ยังไงเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา และเขายังมีของที่

สามารถควบคุมเธอได้ ในตอนนี้ถึงเธอจะสู้จนตัวตายก็

ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

หลินเวยมี่

เธอมองเขาอย่างเคียดแค้น พร้อมกับสูดหายใจลึกๆ เพื่อระงับความเจ็บปวดในใจของเธอเอาไว้ แล้วก็พูด ด้วยเสียงอ่อนโยนกับเขา “คุณผู้ชาย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่ฟ้องคุณแล้ว และคุณก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ด้วย”

“หืม? รับผิดชอบ? เธอคิดว่าฉันต้องรับผิดชอบคุณอย่างไร?” เขาถามเธอด้วยความสนใจ พร้อมกับปล่อย มือที่กดคางของเธอไว้

หลินเวยมี

เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็ว หัวของเธอส่ายไปมาราวกับ กลองของเล่น พร้อมกับแววตาที่ตื่นตระหนก “ฉันไม่ ต้องการให้คุณรับผิดชอบอะไร ขอแค่คุณลบรูปภาพ นั้นทิ้งไป เราสองคนก็หายกัน หลังจากนี้เจอกันก็ทำ เหมือนเจอคนแปลกหน้า

“หายกัน? คนแปลกหน้า?” ฉู่เฉินซี

เขาค่อยๆคิดถึงประโยคที่เธอพูดมาอย่างละเอียด

พร้อมกับสายตาที่ไม่พอใจ เกมนี้ยังไม่ถึงตอนจบเลย นางเอกจะลงจากเวทีก่อนได้อย่างไร?

“หายกัน? เป็นไปไม่ได้ ฉันยังเล่นกับเธอไม่พอใจ

เลย”

“แก…” หลินเวยมีโกรธจนต้องกัดฟันตัวเองเอาไว้ แต่ เมื่อนึกถึงสถานะของตัวเอง ก็คิดได้ว่าเธอไม่มีอะไรไป สู้กับเขาได้เลย

“แล้วคุณต้องการอะไร?”

“ขอร้องฉันสิ ไม่แน่ว่าถ้าฉันอารมณ์ดี อาจจะลบภาพ ให้” เขาพูดจบก็ลงไปนอนข้างๆ เธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ เต็มไปด้วยความสนใจอย่างสนุกสนาน
หลินเวยมี่

เธอกัดฟันแน่นขึ้น เธอเกลียดเขามากจนอยากจะ เตะเขา หลังจากพยายามหายใจเข้าออกลึกๆหลาย รอบ เธอก็หันไปหาเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย พร้อมกับ เอนกายไปอย่างช้าๆ

ในสายตาของเธอแฝงไปด้วยความอัปยศอดสู พร้อม กับก้มลงไปจูบเขา แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นควรจะทำอะไร ดี ทําให้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ฉู่เฉินซี

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาไม่ได้มี ความตั้งใจที่จะช่วยเธอเลย จึงได้แต่มองเธออย่าง เฉยเมย และไม่ได้แสดงออกให้เธอเห็นว่าเขาจะทำ อะไรต่อ

หลินเวยม

เมื่อเธอเห็นเขาไม่ได้ตอบสนองอะไร จึงรู้สึกโกรธเล็ก น้อย ดวงตาดำของเธออัดแน่นด้วยความสงสัย และกัด เขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็ไม่กล้าใช้แรง เธอทำเพียงแค่ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร

“เฮ้ คุณยังทำได้หรือทำไม่ได้” หลินเวยมี่เปล่งเสียง ดังขึ้น

เธอพูดออกมาได้ไม่นาน เขาก็ดึงเธอเข้าไปพร้อมกับจ้องมองเธอไปอีกๆในตา พร้อมกับพูดว่า “ผู้ชาย กลัว ที่สุดคือผู้หญิงบอกปฏิเสธ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ