บทที่ 4 พายุ (2)

เมื่อเดินไปถึงห้อง หลังของเธอทั้งหลังก็เปียกโชกไป ด้วยเหงื่อ เธอไม่มีแรงที่จะอาบน้ำ จึงได้แต่พาตัวเอง ลองไปนอนบนเตียง สักพักก็หลับไป

หลังจากนั้นไม่นานนักเสียงกริ่งดังขึ้นดังขึ้นในหูเธอ ซ้ำแล้วซ้ำอีกในที่สุด เธอลืมตาขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือ ถือออกมาเพื่อรับสาย

“ใคร?” คำถามง่าย ๆ ก็ถูกถามออกมา แต่ก็แฝงด้วย ความเหน็ดเหนื่อย

“เหนื่อยหรอ? ยังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไหม?”

เสียงเล็กดังขึ้นจากโทรศัพท์ หลินเวย ที่ง่วงซึม ดวงตากลับเบิกกว้างขึ้นทันทีและมองไปที่หมายเลข โทรศัพท์ของคนแปลกหน้า บนโทรศัพท์มือถือ ใจเธอ หล่นวูบไปถึงตาตุ่ม และเกิดรู้สึกละอายใจขึ้นมา

แต่หลังจากคิดได้สักพัก คนที่รู้สึกละอายไม่ควรจะ เป็นเธอ?

“ไร้ยางอาย! แกยังกล้าโทรมาอีก! ไม่ต้องห่วง ฉัน ฟ้องคุณแน่!”

“ฉันโทรมาหาเธอเพื่อที่จะบอกว่า รสชาติของคุณดีมาก ฉันยังคิดถึงมันอยู่เลย” น้ำเสียงแสดงถึงความ หยาบคายโดยที่ไม่ปกปิด “ให้เวลาเธอสองชั่วโมงมาที่ ชุมชน แน่นอนว่าเธอสามารถเลือกที่จะไม่มาก็ได้”

“อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าถ้าเธอเห็นของสิ่งนั้นแล้วจะ เลือกตัดสินใจยังไง แต่ฉันก็คาดหวังว่าเธอจะมาปรากฏ ต่อหน้าฉัน”

น้ำเสียงอวดดีหยุดลงกะทันหัน หลินเวย

วางโทรศัพท์ลงอย่างขุ่นเคือง ไม่รู้เลยจริงๆว่าความ หยิ่งยโสนี้ใครเป็นคนให้เขามา!

ไม่ถึงนาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอ กดเปิดอย่างขุ่นเคือง มองดูภาพบนหน้าจอที่เป็นภาพ คนนอนอยู่

ภาพบนหน้าจอนั้นไม่ใช่ใคร คือเธอนั่นเอง! และยัง เป็นภาพแบบนั้นของเธออีกด้วย! อย่างน้อยเธอน่าจะ จําผีเสื้อบนไหล่ของเธอได้? แม้ว่าเส้นผมของเธอจะปิด หน้าไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ว่าคนใกล้ชิดมองครั้งเดียวก็ ต้องจําได้ว่าคือเธอ

สิ่งที่เกลียดที่สุดบนภาพคือข้อความที่ถูกเขียนอยู่ที่ ด้านล่างของรูป ข้อความนี้ทำให้เธอเกือบคลั่ง ไม่รู้ว่า เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอเห็นภาพสวยๆของเธอจะคิด อย่างไร

เธอเกือบจะนึกออกเลยว่าเสียงที่เขาพูดข้อความนี้ออกมาจะเป็นอย่างไร เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่น พร้อมกับ ควบคุมความคิดที่อยากจะโยนมันทิ้งไป เธอค่อยๆสูด หายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อควบคุมสติ

ผู้ชายคนนี้สามารถหาหมายเลขโทรศัพท์มือถือของ เธอได้ ก็น่าจะต้องเป็นคนมีอิทธิพล เธอสามารถเข้าใจ ได้ว่า ผู้ชายคนนี้ก็สามารถหาข้อมูลของเธอ เช่นเพื่อน ของเธอ หรือญาติของเธอได้เช่นเดียวกัน

ผู้ชายสมควรตาย เอาเปรียบกันแล้ว ยังคิดที่จะทำ ครั้งที่สองอีก เขาคิดง่ายเกินไปไหม?

ขณะที่เธอกำลังโมโหอย่างบ้าคลั่ง โทรศัพท์ของเธอ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ‘ฉันอยากเห็นคุณในชุดกระโปรงว่า จะเป็นอย่างไร

หลินเวยมี่

กัดฟันแล้วมองดูข้อความบนรูป แล้วโยนโทรศัพท์ลง บนเตียง เด้งอยู่สองสามทีจากนั้นก็ร่วงลงที่พื้น

โทรศัพท์มือถือที่ควรจะเงียบเสียงไปแล้วก็กลับขึ้นมา ดังขึ้นอีก

หลินเวยที่รู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้นจะหยิบ โทรศัพท์ที่ตกลงไปบนพื้นแล้วขึ้นมาใหม่ทำไมกัน

‘เตือนด้วยความหวังดี เหลือเวลาอีก หนึ่งชั่วโมงห้าสิบ นาที’
หลินเวยมี่

โกรธจนกัดฟันไว้แน่น แต่เมื่อคิดถึงรูปของตัวเองที่ ยังอยู่ในมือคนอื่น เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้อง ยอมประนีประนอมให้ ดูเหมือนจำเป็นต้องไปคุยกับ ชายคนนั้นจริงๆ

ชุมชนลี่เจียงเป็นเขตที่ร่ำรวยของเมือง A ผู้อาศัย ในเขตนี้จะเป็นผู้มีฐานันดรศักดิ์หรือเป็นคนมีชื่อเสียง แม้ว่าที่ที่เธออาศัยอยู่จะไม่แย่ แต่เมื่อเทียบกับที่นี่แล้ว เหมือนกับแม่มดตัวน้อยต้องเผชิญหน้ากับผู้มีพลังวิเศษ มหาศาล

ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกห้ามให้อยู่ในเขตเล็กๆด้าน นอก ผู้ชายคนนี้สามารถหาได้แม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ ของเธอ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาเพื่อนของเธอได้อย่าง แน่นอน

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะส่งรูปของเธอออกไปแล้วด้วยก็ได้ แล้วต่อจากนี้เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังยืนสับสนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ก็มี รถเฟอร์รารี่สีแดงมาหยุดจอดตรงหน้าเธอ

“หืม ใช้เวลาเกินไปตั้งห้านาที แล้วก็ไม่เห็นใส่ชุด กระโปรงตามที่บอกเลย ลูกแมวน้อย ท้าทายอารมณ์ ของฉันรู้สึกอย่างไร?

ตรงที่นั่งคนขับ มีผู้ชายไว้ผมซอยสลวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าราวกับยิ้มแย้ม พร้อมกับโครงหน้าที่ สมบูรณ์แบบ

ผู้ชายคนนั้นนี่! เธอระงับความคิดที่จะตะโกนด่าใส่ ผู้ชายคนนั้น เธอกำมือแน่นเพื่อนที่จะอดกลั้นความรู้สึก โกรธเคืองของเธอ จากนั้นเดินก้าวยาวๆ เข้าไปหา

“ฉันรู้สึกดีทีเดียว”

ฉู่เฉินซีหรี่ตามองไปที่เธอ เพราะยืนตากแดดนานไป หน่อยทำให้แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย บน จมูกก็มีหยดเหงื่ออยู่ เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขา ยาวที่เรียบง่าย แล้วใส่มาแค่รองเท้าแตะ

เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งใหญ่ มองดูแล้วเรียบง่ายแต่ก็ดูดี ชุด นี้ทำให้เขาล้มเลิกแผนที่วางไว้ที่จะทำกับเธอไปเลย

ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่คิดว่าแบบนี้

แล้ว เขาจะยอมปล่อยเธอไปหรอ?

จริง ๆ แล้วฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ฉลาดมาก

“เหมือนว่าคุณไม่มีความจริงใจเลย”

“คนชั่ว! ลบรูปของฉันนะ!” หลินเวยมี่

เธอตะโกนขึ้นมาอย่างดุดัน แต่ก็ไม่พอที่จะทำให้เขา รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมา!
“เธอยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ว่าท่าไมเธอถึงมาปรากฏ ตัวอยู่ที่นี่” ฉู่เฉินซี

เขาเปิดประตูรถออก แล้วเดินเข้าหาเธอ แล้วใช้มือ จับข้อมือของเธอขึ้นมา

มุมปากของเขาโค้งขึ้น ข้อมือของเธอตอนนี้เย็นเฉียบ เป็นเพราะเธอถูกเขาทำให้ตกใจกลัวใช่ไหม? จากนั้น เขาใช้แรงดึงเธอเข้าไปในรถ โดยมีเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยมองดูด้วยความประหลาดใจ

“บ้าจริง! นี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน” หลินเวย

พยายามดิ้นรนเพื่อลุกออกจากที่นั่ง พร้อมกับจ้องมอง เขาด้วยความโมโห

ฉู่เฉินซี

ที่ดูสงบนิ่ง ราวกับก้อนเมฆภายใต้สายลมอ่อนๆ ขยับ ปากเล็กๆเบาตอบกลับไป “ฉันคิดว่าตอนที่คุณตัดสิน ใจมาได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่ยังไงก็ตามฉันก็ ไม่สนใจอยู่ดี”

ตอนนี้หลินเวยมี่ หน้าแดงไปจนถึงคอ แล้วตะคอก กลับไปอย่างโกรธเคืองว่า “คนชั่ว!”