บทที่ 1 หนึ่งคืน (1)

ในห้องชุดที่งดงามหรูหรา มีเพียงแต่เสียงน้ำไหลริน จากภายในห้องน้ำ ไร้วี่แววของเสียงอื่นภายนอก

ประตูถูกเปิดออกด้วยแรงผลัก และมีคนคนหนึ่งเดิน โซซัดโซเชเข้ามา

หลินเวย พยายามแกะคอเสื้อกี่เพ้าออก ใบหน้าของ เธอเต็มไปด้วยสีแดงก๋า ดวงตาของเธอก็เบลอมากขึ้น

บ้าจริง! เธอดื่มไวน์ไปเพียงแก้วเดียว ทำไมมันถึงได้ กลายเป็นแบบนี้? หรือว่าไวน์แก้วนั้นมีอะไรผิดปกติ? บ้าจริง!

รู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไปทั่วทั้งร่างกาย ราวกับว่ามีแมลง ไต่ไปมาทั่วทั้งตัว ยากที่จะทน

ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามเตะรองเท้าออก เรียว ขาขาวที่กึ่งปิดกึ่งเปิดด้วยชายผ้ากี่เพ้าดูงดงามมาก ตัว แดงไปทั้งตัว

เธอพยายามขยับตัวอย่างช้า พร้อมกับดวงตาทั้งคู่ที่ ปิดสนิท ปากเล็กๆของเธอเปิดออกเล็กน้อยพร้อมกับ ลมหายใจที่ร้อนวูบวาบของเธอ

ปกติรูปร่างของเธอก็ดูดีมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้การ ที่เธอขยับตัวไปมาช้าๆ อย่างไม่จงใจนี้ราวกับว่าเธอ กลายร่างเป็นนางพญางู ทำให้ใครก็อดคิดไม่ได้
เธอเองก็ไม่ได้สังเกตว่า มีเสียงบางอย่างภายในห้อง แววตาที่แหลมคมจากดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่เธอ อย่างหลงใหล ฉู่เฉินซีจับมุมปากแล้วจับอีก พร้อมกับ แสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา

หลินเวยมี่

เหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบเปิดตาขึ้น มา พบกับดวงตาสีน้ำตาลแต่เข้มจนไม่เห็นภายในของ นัยน์ตา นัยน์ตานี้ราวกับว่ามีพลังเวทมนตร์บางอย่างที่ สามารถดึงเธอเข้าไปได้ทั้งตัว ราวกับถูกมนตร์สะกดไว้

ฉู่เฉินซี

ทันใดนั้นเข้าไปสัมผัสดวงตาคู่หนึ่งที่สุกไสว ทนไม่ ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้ขึ้น มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ แต่ความรู้สึกนี้ก็ไม่เลว

หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ทั้ง ตัวเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายคนนั้นแล้ว

“แก… ”

คำถามของเธอยังไม่ทันได้ถูกถามออกมา ก็ถูกขัด ขวาง ทำให้เธอต้องเก็บคำถามที่เหลือกลับเข้าไปใน ท้อง

หลินเวยมี่
ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง วิงเวียนศีรษะ แต่เขากลับยิ่ง รุนแรงขึ้น ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าควรจะ ตอบโต้ยังไงดี

ฉู่เฉินซี

รู้สึกได้ถึงความสับสนของเธอ และความรู้สึกนี้ยิ่ง ทำให้เค้าร้อนรุ่มมากขึ้น จนดึงเสื้อผ้าของเธอออก เพราะก่อนหน้านี้คอเสื้อได้ถูกปลดออกก่อนแล้ว ดังนั้น ครั้งนี้เขาจึงดึงออกให้หมด

เสียงฉีกออกของผ้า เสื้อกี่เพ้าทั้งตัวถูกฉีกออกไป จนถึงเอวของเธอ

ลมหายใจจากคนแปลหน้าคลุมเธอไว้ ลมหายใจอัน อบอุ่นนี้ยิ่งทำให้เธอร้อนรนมากขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะชักนำ ไปที่ไหนดี

“หืม?” ฉู่เฉินซี

เหมือนว่ารับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเธอ ก้มศีรษะ ลงและค่อยๆไล่ จูบเธอเบาๆ จากหน้าไปจนถึงกระดูก ไหปลาร้า

พร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆดังเข้ามาที่หู เขาเอามือก็ วางบนผิวขาวนวลราวกับผิวเด็กทารกของเธอ แล้วยก เธอขึ้น

หลินเวยมี่
กอดคอของเขาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยความพร่ามัว พร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกมาอย่าง แรง บริเวณที่โดนเขาจับก็ราวกับว่าโดนไฟเผา

เธอก้มศีรษะลงและกัดไปที่คอของเขา และครางด้วย เสียงครวญคราง เธอถูกบังคับให้แนบตัวบนร่างของ ผู้ชาย ด้วยแรงอย่างหนัก

มีความรู้สึกเสียวซ่าเข้ามาครู่หนึ่ง เธอกรีดร้อง ใช้ ปลายนิ้วจิกไปที่คอของเขา

เธอดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่สามารถสะบัดออก จากผู้ชายที่แข็งแรงดุจดังเหล็กคนนี้ได้ดังเช่นเคย

ฉู่เฉินซี

รู้สึกอย่างชัดเจนว่าเขาได้ทำลายสิ่งที่กีดขวางเขา ไปแล้วอย่างหนึ่ง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยประกาย เสียง กรีดร้องอย่างเจ็บปวดของเธอยังคงดังขึ้นข้างๆใบหู ของเขา สักพักเธอก็หยุดเคลื่อนไหว แววตาของเขาเป็น ประกายอย่างน่าเหลือเชื่อ หลังจากนั้นเขาก็หลีกออก อย่างช้าๆ

หลังจากความเจ็บปวดหายไป ก็กลายเป็นความว่าง เปล่า เธอก็ร้องไห้อย่างกระวนกระวาย ขยับตัวขึ้นๆลงๆ คิ้วก็ขมวดแน่นไม่คลาย

ฉู่เฉินซีเจาะทะลุอย่างรุนแรง
เขามองไปบนรอยสักรูปผีเสื้อบนไหล่ของเธอ หลัง จากนั้นก้มศีรษะลงกัดไปทีหนึ่ง

ร่างกายของเธอดูเหมือนราวกับว่ามีเวทมนตร์ ทำให้ เขารู้สึกเหมือนถูกพิษ ทำยังไงก็ไม่สามารถควบคุมตัว เองและไม่สามารถหยุดมันได้

เช้ารุ่ง ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านมายังทางหน้าต่าง หญิงสาวน่ารักผิวขาวเนียนราวกับตุ๊กตากระเบื้องนอน นิ่งสงบ ทันใดนั้นขนตาของเธอขยับเล็กน้อย แล้วลืมตา ขึ้นมา

เมื่อมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา เธอลุกขึ้นมาด้วย ความประหลาดใจ ผ้าห่มเลื่อนลง เธอจ้องมองไปที่รอย ช้าบนร่างกายของเธอ ทำให้ความทรงจำของเธอเมื่อ คืนถูกรื้อฟื้นขึ้นมาทีเล็กทีละน้อย

จากใบหน้าที่แสดงความตกใจค่อยๆเปลี่ยนเป็นความ เขินอาย ใบหน้าเล็กๆนี้ค่อยๆกลายเป็นสีแดง ราวกับลูก แอปเปิ้ล

แต่ว่า เหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ ผู้ชายคนเมื่อคืน เป็นใคร?

“แชะ” เสียงไฟแช็กดังขึ้นมา หลินเวยจึงได้รู้ว่าใน ห้องยังมีคนอื่นอีก

เธอหันศีรษะไปทางโซฟาที่ไม่ไกลจากเธอนัก พบกับ แววตาสีน้ำตาลเข้ม
เขามีผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกันกับนัยน์ตาของเขา แล้ว ตาเจ้าชู้ที่ชั่วร้าย จมูกโด่ง รอยยิ้มที่ดื้อรั้น ราวกับจ้อง มองสัตว์ที่ถูกล่า

“แกเป็นใคร?” หลินเวย

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด มือจับผ้าห่มขึ้น มาปกปิดผิวของเธอ