ตอนที่ 4.

“พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางไปประชุม คืนนี้อยากได้ตุ๊กตาไปนอน กอดอุ่นๆ ที่ห้องสักหน่อย สาวโคโยตี้สวยๆ ข้างล่างนั้น พอมี ใครว่างไหม”

ถึงจะจัดการสองสาวไปแล้ว แต่เอนริโก้ยังไม่อิ่มหนํา เขา ต้องการหญิงสาวสักคนไปทำให้ค่ำคืนในโรงแรมไม่เปล่าเปลี่ยว เกินไป

“สาวๆ โคโยตี้กลับกันหมดแล้ว เดี๋ยวผมจะโทรเรียกให้นะ คุณชอบคนไหนล่ะ” คารอสเข้าใจอารมณ์คนกินไม่อิ่ม ซึ่งเขาก็ เป็นบ่อย

“ผมอยากได้…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะก่อนที่เอนริโก้จะได้พูดจบ คารอส ส่งเสียงอนุญาตให้เข้ามา ประตูห้องจึงเปิดออกพร้อมกับร่างอวบ อิ่มในชุดแม่บ้านสีน้ำเงินเดินยกถาดอาหารเข้ามา แม่บ้านสาว ประคองถาดมาวางบนโต๊ะ แล้วจัดการเก็บจานชามเก่าเตรียม ตัวจะออกไปจากห้อง แต่ถูกเอนริโก้คว้าข้อมือไว้ก่อน

“เอ๊ะ คุณจะทําอะไร”

ไปรญาอุทานด้วยความตกใจ มองหน้าเจ้าของมือหนาที่จับข้อ มือเธออย่างหวาดระแวง
ปกติเธอจะไม่เข้ามายุ่มย่ามในบริเวณห้องรับรอง หรือในบาร์ ทําหน้าที่ล้างจานและทำความสะอาดอยู่หลังร้านเท่านั้น รอจน บารปิดถึงจะมาปัดกวาดทําความสะอาดก่อนกลับบ้าน แต่คืนนี้ ป้ามาเรียแม่ครัวของร้านเกิดท้องเสียกะทันหัน หลังจากทำ อาหารตามคำสั่งของเจ้านายแล้วก็เรียกให้เธอยกเข้ามาแทน ไปรญาจึงได้ออกมาจากครัว

“ผมอยากได้ผู้หญิงคนนี้ครับคุณคารอส” เอนริโก้หันไปบอก คารอส

อีกฝ่ายมองดูแม่บ้านสาวแล้วเอาศีรษะ เธอไม่ใช่สาวบริการ ในบาร์ ดูจากเครื่องแบบที่สวมก็รู้ว่าเป็นคนงานในครัว ถึง หน้าตารูปร่างจะสวยกว่าสาวในบาร์นี้ที่เขาเคยผ่านตามาก็ตาม เขามีหุ้นส่วนในบาร์นี้ครึ่งหนึ่งกับโทนี่ บราว แต่ไม่มีสิทธิ์ไป บังคับให้คนงานในร้านมารับแขก

“เลือกคนอื่นเถอะคุณเอนริโก้ เธอเป็นแม่บ้านไม่ใช่สาวบาร์ เธอไม่ได้ให้บริการแบบสาวๆ คนอื่น”

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นแม่บ้านทำงานในครัว ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉัน ต้องกลับไปทํางานต่อ

ไปรญาสะบัดมือจนหลุด แล้วรีบออกไปจากห้องนั้นทันที หญิง สาววิ่งลงมาจากชั้นสอง มาหยุดยืนหอบหายใจแรงที่หน้าประตู ห้องครัว ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นคิด ซื้อบริการ ถึงเธอจะยากจนต้องทำงานส่งเสียตัวเองเรียน ก็ใช่ว่า จะยอมขายศักดิ์ศรีแลกเงินทอง
“บ้าจริง หน้าตาก็หล่อดี แต่คิดมา อบริการเรา ฝันเอาเถอะ ไปทํางานต่อดีกว่า”

หญิงสาวปัดเรื่องกวนใจทิ้ง กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อจน หมดเวลาทํางาน จึงได้เปลี่ยนเครื่องแต่งกายมาใส่ชุดเดิมคือ เสื้อยืดกางเกงยีนตัวเก่า เดินออกจากหลังร้านเพื่อกลับบ้าน เหมือนทุกคืน แต่คืนนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปเมื่อมีรถยนต์คัน ใหญ่จอดขวางทางออกอยู่ พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทราคา แพงของผู้ชายที่เธอพบในห้องรับรองของบาร์ยืนกอดอกเหมือน กำลังรอใครบางคนอยู่

“คนบ้า มาจอดรถขวางซอย ช่างเถอะ ง่วงจะตาย จะรอใครก็ ช่าง รีบกลับบ้านดีกว่า”

หญิงสาวไม่ได้สนใจ เดินผ่านเข้าไปเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่ตอ

ไม้ แต่ไม่ทันจะพ้นจากตรงนั้น ร่างสูงก็เดินมาขวางหน้าเธอไว้

“เท่าไหร่…” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

ไปรญายกคิ้วสูงมองหน้าคนพูดด้วยความแปลกใจ เขาถาม อะไร

“อะไรนะคะ”

เธอยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด มองใบหน้าหล่อเหลาของคนถาม ด้วยความงุนงง อีกฝ่ายจึงบอกซ้ำอีกครั้ง

“ค่าตัวเธอ ต้องการเท่าไหร่ถ้าจะอยู่กับฉันทั้งคืน เอนริโก้มองใบหน้าสวยด้วยแววตาราวกับคนประเมินสินค้าเขาติดใจแม่บ้านสาวคนนี้ตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว ถึงคารอส จะบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านไม่ได้ขายบริการ แต่คนอย่างเขาเมื่อ อยากได้ก็ต้องได้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเงินของเขา แค่ ต้องจ่ายราคาสูงกว่าปกตินิดหน่อยก็ถือว่าคุ้มหากได้ของถูกใจ

“ฉันไม่ใช่สาวบาร์ ฉันไม่มีราคาค่าตัว ถอยไปค่ะฉันจะกลับ

บ้าน”

ไปรญาบอกเสียงขุ่น รู้สึกโมโหที่โดนอีกฝ่ายดูถูก เขาคิดว่า เธอขายตัวหรือไงถึงได้มาถามราคา

“แสนเหรียญพอไหม หรือจะเอามากกว่านี้ก็ได้

เอนริโก้ยื่นข้อเสนอที่หากหญิงสาวคนไหนได้ยินคงตาลุกวาว เขาไม่เคยจ่ายให้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน

“ล้านเหรียญก็ซื้อฉันไม่ได้ เอาเงินของคุณไปซื้อคนอื่นเถอะ

ฉันไม่ได้ขายตัว”

ไปรญาตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโกรธ อยากตบหน้าหล่อๆ ของคนนิสัยเสียจนตัวสั่น เขาดูถูกค่าของความเป็นคนมากเกิน ไปแล้ว นี่คงใช้เงินซื้อผู้หญิงจนเคยตัวเลยคิดว่าเงินซื้อผู้หญิงทุก คนได้ นั่นมันคนอื่นแต่ไม่ใช่ไปรญาคนนี้

“อวดดี คนอย่างฉันถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้

เอนริโก้ตาลุกวาบด้วยความหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ย โสเกินไป แล้ว หรือเป็นการเล่นตัวเพื่อเรียกค่าตัวที่สูงกว่านี้ นางแบบดารา หนังเขาก็ใช้เงินซื้อมาปรนเปรอตัวเองมาแล้วไม่รู้จักกี่คน แค่ผู้หญิงธรรมดาบ้านๆ คนหนึ่ง กล้าดีอะไรมาขัดใจนักธุรกิจใหญ่ อย่างเขา เธอคงไม่รู้จักเอนริโก้ดีพอ “คุณนั่นแหละอวดดี บ้าอำนาจ คิดเหรอว่าจะเอาเงินฟาดหัว

ฉันได้ คนอย่างคุณมีแต่เงินแต่ไร้สมองสินะ ถึงได้ฟังฉันไม่รู้เรื่อง ถอยไปนะฉันจะกลับบ้านแล้ว

ไปรญาผลักแผงอกหนาแรงๆ แล้ววิ่งหนีเขาไปจากตรงนั้น ปล่อยให้อีกฝ่ายมองตามด้วยความโกรธ เสียหน้าสุดๆ เมื่อถูกผู้ หญิงแบบเธอปฏิเสธ

“ยายตัวดี อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้น”

เอนริโก้มองตามร่างเล็กที่วิ่งลับตาไปอย่างคุมแค้น แค่ผู้หญิง ธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมเขาจะเอาเธอมาเป็นนางบำเรอไม่ได้

“ฉันจะทำให้เธอ มาร้องครางอยู่ใต้ตัวฉันให้ได้ คอยดู”